Alþýðublaðið - 27.05.1971, Blaðsíða 7

séretakan
dad-fang-
iníu. Þótt
^dir alls-
en það er
þar sem
stu staði
itök milli
en skot-
turni hóf
ann drap
. og særði
ur komst
•ri niður-
„réttlæt-
ræða.
að dóm's-
kunnur í
tur vörð-
it — bar-
tveir aðr-
ieir John
Drumgo,
rrð.
& þekktir
ibræðum-
iinn hóp-
aanna og
nna, hef-
að safna
sta vörn
ierferðar-
íul systir
iý, sú sem
don fyrir
frá San
að stofna
iðferðinni
um allan
íélt hún
ithöfund-
Jean Ge-
m ræðu-
td í Cen-
, þar sem
A
öll sagan var rakin. Eh vafa-
eamt er hvort nökkur þeirra
h'efur komizt í hálfkrvisti við
málsnilld George Jacksons
sjálfs.
Allt síðan hann hóf hina
löngu fangelsisvist, hefur Ge-
orge Jackson eytt mörg hundr-
uð klukkustundum í bókasafni
fangeisisins, þar sem hann hef-
ur sökkt sér niður í verk bylt-
ingarsinnaðra rithöfunda.
Umkomulausi unglingurinn
úr blökkumannahvierfi Chicaigo-
borgar hefur þannig breytzt í
hámenntaðan, ungan mann, sem
'hefur tjáð tilfinningar sínar og
stjöi’nmálaheimsipeki í huncir-
uðum sendibréfa til fjöiskyldu
og vina. Mörg þessara bréfa
taafa nú verið gefin út í bók,
sem ber nafnið „Soledadbræð-
urnir — fangeisisbréf Gieorge
Jacksons.11
Þau lýsa á hryllilegan hátt
fangeMskerfi því, sem hefur
gert hann að blötokum byltiSng-
arsinna. Þau lýsa í áhrifaríku og
snilldarlegu máli, örvæntingu
ungs blökkumanns, sem er lok-
aður inni í fangelsi, þar sem
kynþáttahatur er ekki einungis
. þolað, heldur beinlínis hvatt til
þess af kvalalostugum vörðum.
Penný Jackson segir: „Valda-
stéttin í Bandaríkjunum vill
ekki aðeins koma í veg fyrir að
almennin’gur fái að vita sann-
. leikann um bróður minn og það
sem fyrir hann hefur borið.
Heldur viil hún þagga það allt
niður. Hún kærir sig eMd. um
að almenningur fái vitneskju
um að við búum við fangelsi,
þar sem hvítum er att á blakka
'Siamfanga sína og þar sem hvlt-
um mönnum er jafnvel boðin
náðun, ef þeir fást til að ráðast
á og drepa blakka fanga.
En ég er staðráðin í að draga
þessa hluti fram í dagsljósið og
sjá til þess að aðrar þjóðir fái
vitneskju um þá.“
Hún, foreldrar hennar og
tvær systur, heimisækja George
vikuTega. Þau eru öll fædd og
uppalin í Chieago, þar sem þau
áttu heima áður en þau fluttu
til Los Angeles og Penný seg-
ir: „George átti öðru hvoru I
útistöðum við lögregluna, eins
og flestöll blökkubiirn í ghett-
óinu, en len.fi aldrei í alvar-
Iegu klandri. Benzíhstöðvar-
pánið var ungæðisleg mistök
ög dómgreindarstoörtur, en samt
fétok hann þennan hroðalega
dóm.“
Hin langa fangelsisvist hefur
þegar haft stoelfilégar afleiðing-
ar I för með sér fyrir fjöl-
skylduna.
í ágúst s.l. var Jonathan Jack-
son gripinn örvæntingaræði
vegna örlaga bróður síns1. Hann
óð inn í dómhúsið í San Rafa-
lel og henti byssum til þriggja
blakkra sakborninga, sem þar
voru fyrir rétti. í sameiningu
tóku þeir fimm gísla og dóm-
arann þar á meðal og hlupu út
úr dómhúsinu hrópandi: „Slepp-
ið Soldadbræðrunum fyrir.
’klúkkan 12,30!“
En lögreglan greip til vopna
og í kúlnaregninu létu Jonat-
lian, dómarinn og tveir hinna
ákærðu lífið. Og nokkrum
mánuðum síðar héldu örlögin
sínu striki, þegar hin fagra An-
gela Davis, nafnfræg baráttu-
kona fyrir réttindum blötoku-
manna var handtekin og sökuð
um morð. Hún er ákærð fyrir
að hafa keypt og átt byssurn-
ar sem Jonathan notaði.
Jackson-málið virðist engan
enda ætla að taka, svo flókið er
það og öi’lagaþrunigið.
En eitt er þó víst: Þrátt
fyrir langa og áreynslufulla
fangavíst er hugrekki leiðtoga
Soledadbræðranna óbrotið á
. bak aftur. Sálarstyrk hans er
bezt lýst með hans eigin orð-
um í bréfi til vinar:
„Komist ég héðan út lífs, skil
ég ekkert eftir atf sjálfum mér.
Þeim mun aldrei takast að teþja
mig meðal þeirra, sem þeim
hetfur tekizt að brjóta niður. ..
Þeir hatfa ýtt mér svo yfir
strikið, að aldrei vferður snúið
til baka. Ég veit að þeir Játa
sér ekki nægja minna en að
ýta mér algerlega út úr þessavi
tilveru.
Ég get enn brosað eftir 10
ára ógnanir með hnífum og
kylfum nafnlausra, sadistískra
svína (lögregluþjóna). Bftir að
■hafa í 10 ár séð fyrir og hagað
mér í samræmi við það og þar
af sjö ár í einangrum.“
Hvaða áhrif hefur fanigelsis-
vist hans hatft á fjölskylduna?
„Öll höfum ,við þjáð’st f 10
löng ár með Georgfe“ segir
Penný.
„Við höfum þjáðst af því að
fara í fangelsið ög heimsækja
hann og Verða að fara aftur án
þiasis að hafa han.n með okkur.
Við erum krossberiar þessara
dapurlegu heimsókna.
Við vinnum að því að reyna
að bæta kerfið og ekiki er ó-
'S'annilegt að við látum Iffið I
baráttunni fyrir betra lífi syst-
urbarna minna og minna eigin
barna.“
Eftir margskonar frumlaga-
krótoastríð, hafa réttarhöldin yf-
ir Soledadbræðrumum vei’ið á-
kveðin 9. ágúst næstk. í San
Francisco.
Verði George dæmdur seto-
ur, er óhjákvæmilegt — samr
kvæmt lögum Kalitforniuríkis,
að dæma hann til dauða vegna
þess að hann er nú þegar lifs-
tíðarfangi.
En Penný Jactoson og margt
atf stuðningsfólki hennar, er nú
þtegar sannfært um að hann
muni ektoi njóta réttlætis.
Hún sagði höfundi þessarar
greinar:
„Skömmu eftir að þeir (Sol-
edadbræðumir) voru ákærðir
fyrir morðið á fangaverðSnum,
hófust yfirvöldin hamda um að
flytja marga blakka fanga, sem
hefðu verið fúsir til að koma
fram sem vitni verjanda, til
annarra fangelsa víðsvegar um
Bandaríkin. Sumum er jafnvel
boðin náðun, til að ryðja þeim
úr vegi.
Nú stöndum við frammi fyrir
því að hafa upp á þessum mönn
um og það verður gífurlega erf-
itt. Þetta eru mennimir, sem
gteta sagt sannleikann um það,
sem raunVerulega gerðist.”
Penny Jackson á það sameig-
inlegt með þúsundum annarra
baráttumanna blökkumanna í
Bandaríkjunum, að hún hefur
glatað trúnni á hið hvíta banda-
ríska réttartfar.
Hún og aðrir nota bitur orð
um hvíta „kúgara". Og sumir af
hinum ungu, bitru baráttu-
mönnum blökkumanna, hafa
gripið til ofbteldisaðgerða.
Ekkert getur réttlætt mann-
drápin, sem þeir bera ábyrgð
á. Það er óréttlætið, eins og það
sem George Jackson hefur orð-
ið fyrir, sem skýrir að lang-
mestu leyti þau óhæfuverk, er
blökkumenn í Bandaríkjunum
hafa framið.
Fái George Jackson að njóta
réttlætis, er nokkur von til þess
að kynþáttabiturðin og blóð-
flóðið taki að hjaðna. —
David Forr.
The People.
HALELÚJA - SÖNGURINN
□ Framsóknarmenn kynntu
flokk sinn í gærkvöldi. Það
kostulegasta við bá kynningu
var að þátttakendurnir fjórir
Ieyfðu hver öðrum sjaldnast
að tala út, heldur gripu stöð-
ugt hver fram í fyrir öðrum.
Að vísu voru þeir ekki að and-
mæla hver öðrum, heldur að
láta í ljós velþóknun sina með
tauti og búkliljóðium, svo að
einna helzt minnti á sa.mkomu
í sértrúarflokki. En bað var
cngu líkara en beir væru að
keppast við að sannfæra hver
annan, ekki að reyna að sann-
færa kjósendur. Og í sjálfu
sér er þetta ekkert undarlegt,
begar þess er gætt. hvert furðu
fyrirbæri Framsóknarflokkur-
inn er. Stefna flokksins er
opin í báða enda, eins og sagt
er, en það þýðir í rauninni að
flckkurinn hefur margar og
andstæðar stefnur i sömu mál-
unum. Þessum eiginleika Fram
sóknarflokksins lýstu frambjóð
endur núll-listans vel í gam-
anþætti sínum á þriðjudaginn,
þegar þeir lýstu sig fyrst sa.m
þykka og síðan andvíga sama
hlutnum í sömu ræðunni.
Framsóknarmenn halda
sjálfsagt að með þessari
,.opnu“ stefnu geti þeir aflað
sér atkvæða til beggja handa,
því aff þeir hljóti inn á milii
að hafa eitthvað fyrir alla. Að
vísu eru engar líkur til að sú
von þeirra geti rætzt. því að
íslenzkjr kjósendur eru engir
kjánar og þeir skilja, hvað
barna er á ferðinni. Hins veg-
a.r hlýtur aff vera ákaflega
erfitt að vera frambjóðandi
fyrir svona flokk, og þess
vegna í hæsta máta eðlilegt
aff fylgiendur lians noti tæki-
færið til aff sannfæra hver
annan, þegar þeir hittast jafn
margir saman og þeir gerffu í
sjónvarpssal í þetta skipti.
KB.
Fímmtudagur 27. maí 1971 7