Alþýðublaðið - 13.02.1973, Blaðsíða 5

Alþýðublaðsútgáfan h.f. Ritstjóri Sig-
hvatur Björgvinsson (áb). Fréttastjóri
Bjarni Sigtryggsson. Aösetur ritstjórn-
ar Hverfisgötu 8-10. — Sími 86666.
Blaðaprent h.f.
BARNASKAPUR
ÞJÓÐVILJANS
Alltaf er Þjóðviljinn samur við sig. Þrátt fyrir
allar yfirlýsingar um, að löngu sé búið að skera
á öll opinber tengsl við alheimskommúnismann
og stjórnmiðstöðvar hans tvær — Moskvu og
Peking — leynir blaðið þvi ekki, að i mati þess á
öllum viðburðum liðandi stundar er fyrst af öllu
athugað, hvernig þeir fari saman við hagsmuni
hins alþjóðlega kommúnisma. Þvi aðeins, að
samanburðurinn leiði til hagstæðrar niðurstöðu
fyrir „málstaðinn” dæmist viðburðurinn góður i
augum Þjóðviljamanna. Eina framförin, sem
hjá blaðinu hefur orðið um áratuga skeið er sú,
að nú dettur i það svona stöku sinnum að láta sig
einhverju varða viðburði eða atvik, sem ekki
snerta á nokkurn hátt hagsmuni alheims-
kommúnismans — hvorki til ills né góðs. En að
blaðið ljái máls á þvi, að eitthvað það kunni að
eiga rétt á sér, sem það telur að einhverju leyti
ganga á snið við málstað alheimskommúnism-
ans er af og frá.
Þannig hefur t.d. þab furðulega ástand skap-
azt þessa siðustu daga, að i skrifum Þjóðviljans
er það orðið algert sáluhjálparatriði i sambandi
við björgunarstörfin i Vestmannaeyjum og
endurreisn staðarins, að Bandarikjamenn komi
þar hvergi nálægt. 1 leiðara eftir leiðara og for-
siðufregn eftir forsiðufregn er endurtekið:
Bandarikjamenn hafa ekkert gert og Banda-
rikjamenn mega ekkert gera. S.l. laugardag var
það aðal-forsiðuuppsláttur Þjóðviljans að
hlakka yfir þvi, að fregnir Morgunblaðsins um,
að Bandarikjamenn hefðu sent af stað hjálparlið
til þess að bjarga eignum Eyjamanna hefðu
reynzt stórlega ýktar. Til allrar hamingju væri
slikt ennþá bara á umræðustigi! Til allrar ham-
ingju fyrir hverja? Vestmannaeyinga? Eða
málstað alheimskommúnismans, svo skringi-
legt sem það nú kann að vera, að það sé ,,mál-
staðnum” til framdráttar að bandariskum her-
mönnum sé meinað að moka vikri af húsþökum
úti i Vestmannaeyjum eða að útvega pramma
til þess að flytja á sóffasett og flökunarvélar?
Þjóðviljinn er orðinn svo heltekinn af baráttu
sinni gegn bandariskum hjálparsveitum og
bandariskum hjálparvilja, að annað kemst ekki
lengur að og rás viðburða i Vestmannaeyjum
snýst ekki lengur um annað. Blaðið og ritstjórar
þess hafa sett allt sitt stolt i að koma i veg fyrir
að bandarisk aðstoð berist íslendingum og blað-
ið slær þvi upp sem sigurfregnum,ef fregnir um
bandariskan stuðning reynast ekki á rökum
reistar.
Þetta viðhorf þeirra Þjóðviljamanna er svo
barnalegt og smásálarlegt að það er ekki einu
sinni hægt að taka það til alvarlegrar umræðu.
Auðvitað ætla íslendingar ekki að betla um að-
stoð, hvorki hjá einum né öðrum. En að sjálf-
sögðu meta þeir og þakka vinarboð um aðstoð
og fyrirgreiðslu og hvaða ástæða er að taka þar
eina ákveðna þjóð út úr og sýna henni frekleg-
ustu ókurteisi þegar hún vill hjálpa eins og hinir.
Barátta Þjóðviljans við bandariskan velvilja og
barnalegt sigurhrós hans yfir þvi, sem Banda-
rikjamenn ekki gera okkur til aðstoðar er svo
heimskulegt að við ekkert verður jafnað — ann-
að en þá við fyrri athafnir Þjóðviljans er hann
fann sig knúðan til þess að veifa röngu tré þar eð
„málstaðurinn” þyrfti á þvi að halda.
ÚR HEIMI
JAFNAÐAR-
STEFNU
„STORI NORMAN”
SIGURVEGARINN k
NfJA-SJÁLANDI
Haustið 1972 var mikið um
þingkosningar i heiminum. Þá
var hrópað hátt um hina miklu
kosningasigra Nixons Banda-
rikjatorseta og Willy Brandts i
Vestur-Þýzkalandi, en minna var
rætt um glæsilegan sigur
Jafnaðarmannaflokksins i Nýja
Sjálandi, sem flokkurinn vann
öllum á óvart og e.t.v. átti mikinn
hlut i tryggum sigri sósialdemó-
krata i Astraiiu einnig. Verka-
mannaflokkurinn i Nýja Sjálandi
vann 55 þingsæti af 87 sætum ný-
sjálenzka þingsins. Flokkurinn
fékk þvi 32ja þingsæta meiri-
hluta, — miklum mun stærri
meirihluta, en ihaldsmenn höfðu
nokkru sinni haft. Hvorki meira
né minna en 6 af hundraði
kjósenda snéru frá ihalds-
flokknum og öðrum flokkum yfir
til Verkamannaflokksins.
Væru kosningaúrslitin mikill
sigur fyrir Verkamannaflokkinn,
þá voru þau i ennþá rikara mæli
stórkostlegur persónulegur sigur
fyrir flokksforingjann, hinn 49
ára gamla Norman Eric Kirk,
sem hefur veitt flokknum forystu
frá þvi árið 1965. Tvisvar áður
hefur hann stjórnað flokknum i
baráttunni við hinn ihaldssama
Þjóðarflokk, sem ávallt virtist
hafa mjög sterka stöðu i stjórn-
málalifi ný-sjálenzku þjóðarinnar.
í þriðja skiptið, sem hann veitti
flokki sinum forystu i slikum
átökum, lagði hann sig allan fram
i baráttunni, og það er ekki svo
litið fram að leggja, þvi „Stóri
Norman” er 186 cm hár á sokka-
leistunum og vegur 104 kg.
„Stóri Norman” stjórnaði nú
flokki sinum i baráttu fyrir nýrri
stefnu, sem m.a. felur i sér, að
Nýja Sjáland segi sig úr öryggis-
bandalaginu SEATO (hliðstætt
NATO og á sama hátt og það
með Bandarikin sem hinn
„sterka aðila”) og kalli heim þá
rösklega lOOOhermenn, sem verið
hafa i Vietnam og Singapore.
Jafnframt fól þessi nýja stefna
Verkamannaflokksins það i sér,
að Nýja Sjáland viðurkenndi
stjórn Alþýðulýðveldisins Kina og
tæki upp stjórnmálasamskipti við
hana.
En þrátt fyrir þessi nýju við-
horf i utanrikismálum fól hin nýja
stefna Verkamannaflokksins þó i
sér ennþá meiri umbreytingar i
innanrikismálum. Með inngöngu
Breta i Efnahagsbandalag
Evrópu óttuðust Nýsjálendingar
um hina gömlu og góðu markaði
sina á Bretlandseyjum fyrir kjöt
ull og mjólkurvörur, og eitt af
Norman Eric Kirk.
kosningaloforðum Normans var
að leggja alla áherzlu á að leita
nýrra markaða. Hann lofaði
einnig að rikisstjórn Verka-
mannaflokksins myndi reyna að
stöðva verðbólgu, bæta launa-
kjör, koma á eftirliti með
myndun og ráðstöfun arðs, lækka
eignaskatta og skattlagningu á
yfirvinnutekjum — ráðstafanir,
sem kosta munu 800 millj. dollara
segir Norman sjálfur.
Að kosningunum loknum sagði
erlendur blaðamaður, sem fylgzt
hafði með kosningabaráttunni:
„Þetta verður allt öðru visi Nýja-
Sjáland, en hingað til.” Og sigur-
glaður Norman Eric Kirk
iklæddur blárri skyrtu með rautt
bindi lýsti þvi yfir, að
kosningarnar hefðu verið sigur
fyrir alþýðufólkið. „Forsætisráð-
herra verður að vera þess um-
kominn að geta hlýtt á rödd
nágrannans, en ekki bara á það,
sem samráðherrarnir segja. Þaö
er að sjálfsögðu ekki hægt að upp-
fylla allar óskir fólksins, en þetta
er stjórn alþýðunnar, og þegar
allt kemur til alls, þá er það hún,
sem hefur völdin.” Og „Stóri
Norman” bætir við: „Það er trúa
min, að Verkamannaflokkurinn
sé kominn til að
vera lengi við völd.” Og stjórn-
málafréttaskýrendur blaðanna
virðast honum sammála i þvi.
Norman Eric Kirk fæddist i
smábænum Waimate á Suðurey
og óx úr grasi við knöpp kjör.
Hann var aðeins 12 ára gamall,
þegar hann varð að hætta i skóla
til þess að fara að vinna og hjálpa
föður sinum, atvinnulausum hús-
gagnasmið, við að fæða og klæða
fjölskylduna. Norman stundaði
margvisleg störf. Hann vann við
hreingerningar, pipulagnir,
rennismiði, vélaviðgerðir og sem
járnbrautarstarfsmaður. En
hann var framgjarn drengur og
lagði stund á vélfræðinám i bréfa-
skóla. Þegar hann hafði lokið
prófi i iðninni gerðist hann vél-
stjóri i námum og á skipum.
Stjórnmálaferil sinn hóf hann
þritugur að aldri, þegar hann
varð borgarstjóri i verksmiðju-
bænum Kaiapoi nálægt
Christchurch og var hann þá
yngsti borgarstjóri i sögu lands
sins. Aðeins 34ra ára gamall var
hann kjörinn til þings og fór þá
strax að bera mjög á honum sem
stjórnmálamanni. Hann var
frjálslyndur, en vingjarnlegur, og
ákveðinn náungi, sem einkum var
þekktur fyrir hversu vel og ræki-
lega hann klauf öll pólitisk
vandamál til mergjar.
Kirk hefur alla tið verið miðju-
maður i flokki sinum og hefur
neyðzt til þess að þurfa ávallt að
fullnægja hinum og þessum kröf-
um frá annað hvort vinstri eða
hægri armi flokksins til þess að
geta haldið honum saman. Engu
að siður hefur hann verið at-
hafnasamur og ýtinn, en þó sýnt
nægilega hógværð til þess að fá
stuðning hinna rólyndari og hæg-
látari meðal kjósenda. Allt varð
þetta til þess að starfsbræður
hans i stjórnmálunum hafa litið á
hann sem þroskaðan stjórnmála-
mann, fordómalausan og mjög
málefnalegan.
Allir þessir kostir — ásamt þvi,
að hann er sérlega góður ræðu-
maður, — urðu til þess, að
Norman Eric Kirk var kjörinn
flokksformaður árið 1965 aðeins
42ja ára að aldri. Þar með gat
hann hafið hið mikla og erfiða
starf að endurreisa flokkinn eftir
kosningaósigurinn mikla árið
1960.
Asamt embætti forsætisráð-
herra mun Kirk einnig taka að
sér embætti utanrikisráðherra.
Ein af ástæðunum til þessa er, að
Verkamannaflokkurinn eftir svo
mörg ár i stjórnarandstöðu
skortir reynd ráðherraefni.
Aðeins einn af ráðherrum núver-
andi ríkisstjórnar hefur áður átt
sæti i stjórn. En e.t.v. er megin-
ástæðan fyrir þvi, að Kirk tók
einnig að sér embætti utanrikis-
ráðherra auk forsætisráðherra-
embættisins sú, að hann vill að
kjósendur fái að sjá öll kosninga-
loforðin •— lika á sviði utanrikis-
málanna — rætast.
ALÞYÐUFLOKKSFELAG REYKJAVÍKUR AUGLYSIR
VIÐTALSTÍMAR
ÞINGMAHNA OG BORGARFULLTRIÍA ALÞYÐUFLOKKSINS
Stjórn Alþýðuflokksfélags Reykjavikur hefur ákveðið að gang-
ast fyrir því, að Reykvikingum gefist tækifæri á að hitta að máli
þingmenn Alþýðuflokksins úr Reykjavik og borgarfulltrúa. t
þeim tilgangi mun stjórnin auglýsa viðtalstima reglulega hvern
fimmtudag á timabilinu frá kl. 5 til 7 e.h., þar sem hinir kjörnu
fulltrúar Reykvíkinga úr Alþýðuflokknum skiptast á um að vera
til viðtais. Viðtalstimarnir verða haldnir á skrifstofu Alþýðu-
flokksins, Hverfisgötu 8-10.
Næstkomandi fimmtudag, 15. febrúar, er það Sigurður E. Guð-
mundsson, skrifstofustjóri, sem verður til viðtals á skrifstofu
Alþýðuflokksins, Hverfisgötu 8-10 á timabilinu frá kl. 5 til 7.
Notið þetta tækifæri til viðræðna við einn af forystumönnum
Alþýðuflokksins. Þeir, sem ekki geta komið, geta hringt i 1-50-20,
en það er siminn i viðtalsherberginu.
Sigurður E. Guðmundsson. Alþýðuflokksfélags Reykjavikur.
Þriöjudagur 13. febrúar 1973