Alþýðublaðið - 02.08.1974, Qupperneq 5
alþýdu
i r, i i
Otgefandi: BlaS hf.
Ritstjórar: Freysteinn Jóhannsson (ábm.)
Sighvatur Björgvinsson
Auglýsingastjóri: Fanney Kristjánsdóttir
Útbrei&slustjóri: Þráinn Þorleifsson
ASsetur ritstjórnar: Skipholti 19. simi 28800
Auglýsingar: Hverfisgötu 8—10, simi
28660 og 14906
Afgre/ðsla: Hverfisgótu 8—10.
simi 14900
Prentun: Blaðaprent
ÞOKUKENNT ÞJOÐVILJARAUS
Þjóðviljamenn eru manna slyng-
astir i þvi að beita fyrir sig alls kyns
slagorðum án þess nokkurn tima að
láta fylgja með neina skilgreiningu
á þvi, hvað þau eiga að merkja.
Þannig eru þeir sitalandi um
„vinstri” og ,,hægri” stefnu i is-
lenskri pólitik. Engin frekari skil-
greining fylgir þessum orðaleppum
Þjóðviljans önnur en þá sú, að vilji
Alþýðubandalagsins hverju sinni sé
,,vinstri”stefna, en vilji annara sé
þá með sambærilegum hætti
,,hægri”stefna. Ekki verður með
nokkru móti séð, hvað gott slik orða-
leikfimi getur haft i för með sér fyr-
ir islensku þjóðina.
Til þess svona rétt að gefa hug-
mynd um, hversu marklaust þetta
slagorðahjal Þjóðviljans er, þá
skulu hér nefnd tvö dæmi þar um. I
kosningabaráttunni skrifaði Kjart-
an Ólafsson, ritstjóri Þjóðviljans,
blaðagrein, þar sem honum var
mjög tiðrætt um ,,vinstri” og
,,hægri”. Eina dæmið, sem hann til-
færði um hvað hann ætti við með
,,vinstri”stefnu var, að hún væri
fylgi við 50 milna fiskveiðilögsögu.
En þá má spyrja: Hvað þá um kröfu
Sjálfstæðisflokksins um tafarlausa
útfærslu i 200 milur? Samkvæmt
hinni takmörkuðu skilgreiningu
Þjóðviljaritstjórans ætti það þá að
vera enn meiri ,,vinstri”stefna, en
„ vinstri”stefna Alþýðubandalags-
ins — og Sjálfstæðisflokkurinn þá
sennilega marx-leniniskur flokkur!
Svo annað dæmi sé nefnt, þá segir
Þjóðviljinn nú, að ,,vinstri”stefna sé
fólgin i kröfunni um varnarlaust
land. En ef herinn hyrfi nú af landi
brott, yrði þá ,,vinstri”stefna á Is-
landi þar með búin vegna verkefna-
skorts?
Allt þetta „vinstri” og „hægri”
hjal Þjóðviljans er svo gersamlega
marklaust, að það þjónar ekki
nokkrum tilgangi — nema þá þeim
einum að segja frekar en þegja.
Engin vandamál á íslandi verða
leyst með svona barnahjali. Þoku-
kennt raus um „vinstri” og „hægri”
leysir engin vandamál. Spurningin,
sem Alþýðubandalagið verður að
svara, er miklu raunhæfari og ein-
faldari en flest i slikum orðaleikj-
um. Hún er einfaldlega þessi:
Hyggst Alþýðubandalagið ganga til
samstarfs við öfl, sem styðja vilja
verkalýðshreyfingu þessa lands, um
aðgerðir i mest aðkallandi vanda-
málum þjóðarinnar þannig, að hag-
ur launafólksins verði þar ekki fyrir
borð borinn, eða ætlar Alþýðu-
bandalagið að hlaupast undan
ábyrgðinni af gunguskap og beita
þvi fyrir sig, að það fái ekki fram-
gengt kröfum um varnarlaust land,
sem þjóðin hefur hafnað i kosning-
um? Þessari einföldu spurningu
verður ekki svarað með innantómu
hjali um „vinstri” og „hægri”.
Henni verður Alþýðubandalagið að
svara undanbragðalaust og beint til
þess að þeir launþegar, sem eflt
hafa Alþýðubandalagið með at-
kvæðum sinum, fái að vita, hvort
flokkurinn sé traustsins verður þeg-
ar við liggur, eða hvort þeir Alþýðu-
bandalagsmenn séu ekkert annað en
ábyrgðarlausir vindhanar og póli-
tiskir afturúrkreistingar, sem aldrei
þori að axla neina ábyrgð og séu þvi
vitagangslausir til allra hluta í is-
lenskri pólitik.
Vandamál Alþýðubandalagsins er
að gefa svar við þessari spurningu.
Enginn launþegi hefur hins vegar
minnsta áhuga á merkingarlausum
orðavaðli Þjóðviljans um „vinstri”
og „hægri”.
WATERGATE EKKIEINKAMÁL USA
Nú virðistljóst orðið, að rikis-
réttur verður settur yfir Nixon
Bandarikjai'orseta vegna
Watergate-málsins, eftir að
dómsmálanefnd Bandarikja-
þings hefur sent fulltrúadeild-
inni ákæruatriði i þremur liðum
á hendur forsetanum. Þó að
talsmenn forsetans hafi lýst þvi
yfir, að forsetinn sé fullkomlega
sannfærður um, að fulltrúadeild
þingsins muni greiða atkvæði
honum i vil, virðast fáir vera
honum sammála. Þó að forset-
inn láti i ljós bjartsýni um fram-
vindu mála i þeim yfirlýsingum,
Sem hann lætur frá sér fara, fer
ekki fram hjá neinum, að
Watergate-málið er forsetanum
fullkomin martröð. Þetta ein-
stæða mál er forsetanum mikil
likamleg og sálarleg byrði og
bera sjónvarpsmyndir af forset-
anum að undanförnu þessu
glöggt vitni.
Forseti Bandarikjanna er
einn valdamesti maður heims.
Akvarðanir hans hafa afgerandi
þýðingu langt út fyrir landa-
mæri Bandarikjanna. Water-
gate-málið er þvi ekkert einka-
mál Bandarikjamanna.
Þó að dregið hafi úr spenn-
unni milli stórveldanna, rikir
spenna i alþjóðamálum. Deilur
NATO-rikjanna tveggja, Grikk-
lands og Tyrklands, um Kýpur
og hið ótrygga stjórnmála-
ástand við innanvert Miðjarðar-
haf, sýnir þetta glöggt.
Þróun mála i Miðausturlönd-
um og á Kýpur hefur sýnt, að
stórveldin tvö, Bandarikin og
Sovétrikin, hafa mikinn áhuga á
umræddu heimssvæði eins og
mörgum öðrum hernaðarlega
mikilvægum stöðum i heimin-
um.
Segja má, að hingað til hafi
Kissinger, utanrikisráðherra
Bandarikjanna, verið eins kon-
ar trygging fyrir þvi, að Banda-
rikjastjórn taki skynsamlega á
utanrikismálum. Enginn veit
hins vegar, hve lengi þessarar
„tryggingar” nýtur. Kissinger
hefur sjálfur hótað að segja af
sér sem utanrikisráðherra
vegna ásakana um aðild hans að
Watergate-málinu.
Það er i hæsta máta ógnvekj-
andi, að Bandarikjunum og ut-
anrikisstefnu þeirra sé stjórnað
af forseta, sem ákærður er fyrir
glæpsamlega starfsemi af
dómsmálanefnd þingsins, for-
seta sem nýtur stuðnings aðeins
litils brots bandariskra kjós-
enda og sem i þokkabót er þjak-
aður af miklu andlegu álagi.
Það er erfitt að hugsa sér, að
nokkur maður geti.tekið skyn-
samlegar og vel hugsaðar
ákvarðanir við slikar aðstæður.
1 öllum þingræðisrikjum
Vestur-Evrópu væri rikisstjórn,
sem leiðst hefði út i kviksyndi á
borð við það, sem stjórn Nixons
er nú komin i, fyrir löngu búin
að segja af sér burt séð frá þvi,
hvort hún væri sökuð um glæð-
samlegt athæfi eða ekki.
1 stjórnarskrá Bandarikjanna
er enginn stafkrókur, sem gefur
visendingu um, hvernig forseti
geti brugðist við aðstæðum sem
þeim, sem Nixon á nú yið að
striða. Hið eina, sem forsetinn
getur gert samkvæmt stjórnar-
skránni, er að troða hina erfiðu
braut gegnum hreinsunareld
rikisréttarins. Hann hefur alla
vega ekki notað vald sitt sem
forseti til að finna aðra leið út úr
ógöngunum.
ERLENDIS FRÁ:
ACHENBACH - HINN
SVARTI SAUÐUR
BONN-STJÚRNAR
Málið gegn hinum dæmda and-
nasista — Beate Klarsfeld — hef-
ur á ný beint kastljósinu að
stjórnmálamanni einum i Bonn,
sem hefur allt annað en flekk-
lausa fortið. Þegar þetta er ritað
er Ernst Achenbach enn lykil-
maður i utanrikismálanefnd vest-
ur-þýska þingsins. Hann er það
enn, enda þótt menn bæði innan
og utan Vestur-Þýskalands hafi
látiði ljós undrun sina yfir þvi, að
þessi fyrrverandi nasisti skuli
hafa getað látið eins og hann lysti
i stjórnmálum i heimalandi sinu
sem fulltrúi flokks Frjálsra
demókrata (FDP) eftir strið.
Eitt af skýrustu dæmunum um
brogaða fortið þingmannsins er
skeytið, sem hann sendi þýska
utanrikisráðuneytinu frá Paris
þann 15. febrúar árið 1943 —
skeyti nr. 1071 — þar sem hann
sem þýskur sendiráðsráðgjafi
lagði til, að i refsingarskyni við
dráp tveggja þýskra liðsforingja,
sem franska andspyrnuhreyfing-
in stóð fyrir, ætti að senda tvö
þúsund gyðinga austur yfir . Og
„austuryfir” i þessu sambandi —
eins og svo oft áður og siðar —
merkti til gasklefanna i Maidan-
ek og Auschwitz.
Hefur f þrjú ár komið f veg fyrir
gildistöku samnings.
Aður en haldið er áfram að
rekja syndaregistur Achenbachs
— eins og blaðamaðurinn Die-
trich Strothmann gerir þvi skil i
blaðinu „Die Zeit” — þá verður i
stuttu máli að rekja söguna af
þvi, hvernig hann kemur inn i
myndina i málinu gegn Beate
Klarsfeld.
1 maimánuði árið 1954 urðu
Frakkar og Þjóðverjar sammála
um, að striðsglæpamenn, sem
dæmdir höfðu verið af frönskum
dómstólum, þyrftu ekki að sæta
ákæru á ný i Þýskalandi. Frakkar
gleymdu hins vegar að taka það
fram i sáttmálanum, að þýskir
striðsglæpamenn, sem fengið
höfðu dóma i Frakklandi en tekist
að flýja yfir landamærin og þvi
ekki afplánað réfsingu sina, ættu
að leiðast fyrir þýska dómstóla.
Fyrst þann 2. febrúar 1971 var nýr
samningur gerður milli þýsku og
frönsku stjórnanna um að Vestur-
Þjóðverjar skyldu stefna slikum
mönnum fyrir rétt i sinu heima-
landi.
Meðal þeirra, sem áttu að falla
undir þetta samningsákvæði, var
fjöldamorðinginn Lammerding
hershöfðingi, sem m.a. gaf skipun
um fjöldamorðin i Tulle og Ora-
dour-sur-Glane (i millitiðinni lést
hann án þess að þurfa nokkru
sinni að standa frammi fyrir
dómara). Annar var hinn fyrr-
verandi SS-yfirmerkisberi Kurt
Liscka, sem enn þann dag i dag
gengur frjáls um götur Kölnar án
þess að hafa afplánað svo mikið
sem einn dag af þeirir ævilöngu
fangelsisvist, sem dauðadómi
hans i Frakklandi var breytt i.
Það er mál hans, sem Beate
Klarsfeld hefur látið sig varða.
En allt i allt eru þeir striðsglæpa-
menn, sem undir sömu sök eru
seldir og ganga frjálsir um i
Þýskalandi, u.þ.b. 300 talsins.
Vegna stöðu sinnar sem i utan-
rikismálanefnd vestur-þýska
þingsins hefur Achenback tekist
að „setjast á” umræddan samn-
Ernst Achenbach, þingmaður
Frjálsra demókrata.
ing milli Þýskalands og Frakk-
lands, þannig að hann hefur ekki
verið látinn taka gildi i Þýska-
landi þótt 3 ár séu nú liðin frá þvi
hann var gerður.
Nú hefur Schmidt heitið
þvi að hraða málinu.
En nú gengur það vist ekki
lengur. Nú heimta menn um ger-
vallt Þýskaland — með unga jafn-
aðarmenn i fylkingarbrjósti — að
Achenback skili þessu máli af sér
i utanrikismálanefndinni. Og
kanslarinn hefur heitið þvi að
hraða staðfestingunni. Þvi er vart
ástæða til þess að ætla, að hægt sé
að tefja gildistökuna öllu lengur
— né heldur að samningurinn fái
ekki tilskilinn meirihluta i Bonn
til staðfestingar.
En komum þá aftur að registri
Achenbachs.
Að sögn blaðamanns „Die Zeit”
hefur Achenbach allt frá árinu
1950barist harkalega fyrir þvi, að
öllum þýskum striðsglæpamönn-
um verði gefnar upp sakir. Hann
hefur oft tekið að sér vörn i slik-
um málum —vAchenbach er lög-
fræðingur — og m.a. fyrir einka-
ritara Göbbels. Nú siðast varði
hann mann i Essen, Horst
Wagner, sem ákærður er fyrir
meðsekt i morði 365 manna. Dag
nokkurn fyrir skömmu sagði
Achenbach, að hann gæti ekki
lengur unnið með dómstólnum i
málinu og sagði af sér sem verj-
andi — með þeim afleiðingum, að
allt málið gegn striðsglæpamann-
inum, sem var náinn samstarfs-
maður Himmlers, hefur strandað.
Þetta er i þriðja sinn, sem slíkt og
þvllikt hefur gerst, og þá hefur
frekarí málarekstri ávallt verið
„frestað”. Þegar Wagner var
handtekinn stóð hópur manna
reiðubúinn til þess að greiða þau
70 þúsund mörk i tryggingu, sem
krafist var til þess að hann fengi
að ganga laus meðan á mála-
rekstrinum stæði.
Sumir Vestur-Þjóðverjar hafa
reynt að láta sem þeir viti ekki af
Beate Klarsfeld og baráttu Beate
fyrir þvi, að þýskir striðsglæpa-
menn fái sinn dóm. En það er i
meira lagi heimskulegt. Slik mál
er ekki hægt að svæfa með þögn-
inni. Enda segir franska stórblað-
ið „Le Monde”, að Frakkar séu
reiðubúnir til samstarfs við landa
Willy Brandts og Beate Klarsfeld
— en ekki við landa Kurt Lischka
og Ernst Achenbach.
Nýtt símanúmer
Föstudagur 2. ágúst T974.
0