Alþýðublaðið - 01.02.1976, Blaðsíða 4

sími 81866
Skipstjóri: Sjó-
menn illa sviknir
Nú 24. janúar sl., sendi
Verðlagsráð sjávarút-
vegsins út nýtt verð á
fiski, og var jafnframt
lýst yfir, að fiskverð
hækkar um 1%, eða þvi
sem næst. Aðal breyt-
ingin var falin i þvi, að
stærðarmörkum á ýsu
var breytt, þannig að
smærri ufsi flokkast nú i
fyrsta stærðarflokk en
áður. Siðanvar 2. og 3 fl.
lækkaður um h.b. 30 til
33%.2. og 3 fl. getur ver-
ið i fyrsta stærðarflokki,
en flokkast niður tvo og
þrjá gæðaflokka i fersk-
fiskmatinu, þvi ekki má
rugla saman stærðar- •
flokki og gæðaflokki.
Sjómönnum finnst þeir
illa sviknir, með þvi að
lækka ufsaverð nú i enda
mánaðarins, þegar þeir
eru nýbúnir að kyngja
fyrri lækkunum, og eru
þeir þannig blekktir til
að róa i janúar á fölsk-
um forsendum. Við fá-
um ekki skilið, hvernig
stórfelld lækkun eins og
þessi er, geti kallast 1%
hækkun.
Sá ufsi sem veiöist i net hér viö
S-vestur-, Suður-, og
S-austurland, er undantekninga-
litiö stór ufsi. Gæti hann þess
vegna flokkazt i I. fl. En þegar
matsmenn ferskfiskseftiriitsins
eru búnir að kryfja sinar prufur,
sem eru 10 fiskar af hverjum
bilfarmi úr viðkomandi afla, þá
verður útkoma þeirra 15 krónur
meðalverð p. kg., eða minna en
áður var, sem var 18—20 krónur.
En til samanburðar vil ég geta
þess, að á sama tima og við fáum
15krónur fyrir hvert kiló, þá fæst
95til 112 kr. fyrir kilóiö, ef siglt er
með þennan sama fisk á Þýska-
landsmarkað, og er þá búið að
veltast með aflann i bátunum i
allt að 20 daga, þegar að sölu úti
er komið. Fiskkaupendur hér á
landi fá aflann hins vegar
næturgamlan eða isaðan eftir 2 til
3 sólarhringa.
Þegar fyrri lækkunín var dulbú-
in, var auglýst hækkun, sem
raunar faldi i sér lækkun á ufsa.
Þá var verð á stðrþorski hækkað
ogeinnig á stórýsu. Þessi hækkun
var þess eðlis, að hægt var að fela
lækkun á ufsa, þannig að Utkom-
an var hækkun á heildarverði aö
prósentutölu. Þá hefur verðlags-
ráð verið öruggt um að ekki
veiddist stór þorskur og stór ýsa á
þvi timabili sem hækkun á ýsu og
þorski gilti þ.e.a.s. janUar,
febrUar og meiri hluti marz mán-
aðar. Aftur á móti voru þeir vissir
um að aflinn yrði nær eingöngu
ufsi, sem raunar er rétt.
Þessum herrum er alveg óhætt
að leita að nýjum blekkingarað-
ferðum, þó svo að þeir skáki I þvi
skjóli, að Isl. fiskimenn séu
svo ósamstæðir að þeir láti bjóöa
sé hverja kjaraskerðinguna á
fætur annarri. Staðreyndin er sú,
að kjör fiskimanna eru orðin al-
gjört hneyksli, og gjörsamlega
óraunhæf. Fyrir þvi liggja
margar ástæður, sem ég ætla
ekki að fjölyrða um nú. Með þess-
um fiskverðslækkunum, er verið
aðnlðast á sjómönnum, sem ann-
ars eiga ekkert nógu gott skilið.
Það er siður en svo undarlegt,
þó að treglega gangi að manna
islenzk fiskiskip, á meðan þannig
er staðið að málum, og er mikið
ósamræmi I kjörum þeirra við
mismunandi veiðiskap ofan á
slfelldar hækkanir til lifsviður-
væris.
Nei, hér þarf annaö koma til,
svo framarlega sem stjórnvöld
ætlast ekki til að fiskiskip verði
bundin við bryggjur sem sýn-
ingargripir I náinni framt., en allt
virðist ætla að stefna I þá áttina.
Það er farið að hlæja að mönnum
sem ráða sig á fiskibáta, þvi að I
landi hafa menn betri laun i flest-
um greinum, svo ekki sé talað um
vinnutima mismuninn. Vonlaust
er að tala um að hægt sé að gera
út fiskiskip, nema skulda stofnun,
og á ég þar við báta sem eru á
veiðum næstum allt árið og afla
vel. Virðist hinn kosturinn betri,
að róa sem fæsta róðra á árinu, og
fiska sem minnst, því þá fer lítið I
sjóðakerfið. Þó er hægt að fá
meira úr þvi, með þvl að spila á
kerfið, og láta sér liða vel i landi,
á meðan hinir róa, og borga i
sjóðina. Otkoman er sú að skuss-
inn er vel launaður, en sá sem
aflar er hegnt ósvikið.
Fyrirgreiðsla útgerðar, er
vægast sagt léleg og mjög óhag-
stæð, svo sem sjá má á bátaflota
landsmanna viðs vegar á landinu.
Meiri hluti þeirra er fúahró, og
ryðgaðir járnkláfar, en endurnýj-
un bátaflotans, er tómt mál að
tala um, vegna brostins grund-
vallar.
Erlingur Ævarr, skipstjóri
FRAMHALDSSAGANtM
Þingið, sem hélt áfram eftir hádegisverðinn, var sann-
kölluð sigurganga fyrir dr. Martin — og fyrir Söndru, sem
þurfti að flytja erindi hans. Þegar öllu var lokið og gest-
irnir byrjaðir að fara, þakkaði hann henni hjartanlega
fyrir hjálpina og sagði henni, að hún ætti aö taka leigubil á
skrifstofuna með öll skjölin.
Þegar hún kom á læknastöðina, sá hún að nokkur ljós
loguðu þar inni, en I lyftunni var hún eini farþeginn.
Lyftustjórinn sagði fáein meðaumkunarorð um alla eft-
irvinnuna, en bætti svo við: — Ég var að enda við aö fara
upp með unga dr. Desjardins. Hann vinnur vlst lika eftir-
vinnu.
Sandra var viss um, að hún heföi roðnað, þegar hún fór
út úr lyftunni. Hvaö I ósköpunum var Noel aö gera?
Kannski sækja eitthvað. Hún opnaði dyrnar og kveikti
ljósið. A gólfinu lá umslag, sem hún tók upp. Það var enskt
frimerki á þvl og hún fann til heimþrár. Hún varð vist að
opna bréfið. Það gat verið eitthvað árlðandi.
,,Þar sem við teljum Alan Haines flugstjóra einhvern
efnilegasta flugmann okkar, er það okkur sönn gleði að sjá
svo um, að hann komi aftur til skoðunar eins og þér leggiö
til, og við vonumst til að fá góðar fréttir, þegar sú stund
rennur upp.”
Sandra las bréfið aftur. Mikið langaði hana til að sýna
Alan það.... en hvað honum liði betur, ef hann vissi, hvaöa
álit félagið hefði á honum. En, hún gat ekkert gert I því
máli núna, og hún varð að ganga frá.
Hún gekk frá skjölum dr. Martins og lagaði til eftir sig.
Það var hringt að dyrum um leið og hún leit I slðasta skipti
kringum sig. Það var Noel. Aldrei þessu vant leit hann út
fyrir að vera hálfleiður.
— Fyrirgefðu þetta meö hádegismatinn. Ég bjóst við, að
við gætum setið saman. Égáttiekki voná...
Sandra hjálpaði honum. — Það gerði ekkert til. Ég skil
þig. Og nú verð ég aö koma mér heim. Janet er vlst farin
að undrast um mig.
— Farðu ekki, Sandra. Ég verö að tala við þig. Þetta er
alveg að gera mig vitlausan.
Sandra leyndi brosi. Hann hafði alveg sleppt öllum
viröuleikanum.
— Þú ættir að ræða málið við Bettlnu, sagði hún alvar-
leg.
Noel ieit hneykslaður á hana. — Hún vill ekki hlusta á
mig — hún segist ekki ætla að hlusta á mig, fyrr en ég sé
með fullu viti aftur.
— Elskarðu Bettinu ekki, Noel? spurði Sandra ákveðin.
— Nei,ekkieinsogégættiaögera. Hún er meira einsog
systir mln en unnusta. Ég liti kannski öörum augum á
þetta, ef fjölskyldan væri ekki svona áköf að koma okkur I
hnapphelduna. Hann leit hugsandi á hana — Nennirðu að
hjálpa mér?
— Hvernig þá? spuröi hún.
— Jú, sjáöu nú til, hingað til hefur Bettina haft and-
styggð á mér. Ég er bara eitthvaö, sem hún fær á silf.ui4-
diski. Það er enginn sigur þar, engin samkeppni, en hún
Alþýðublaðið
hefur meiri áhuga á mér frá þvi að þú komst fram á sjón-
arsviöið. Þess vegna sting ég upp á eftirfarandi, chérie:
Viö sjáumst hvarvetna. Ég er mjög hrifinn af þér. Ég
kenni þér á skautum og skiðum! Augu hans ljómuðu. —
Það verður gaman, stórskemmtilegt, og aðeins við tvö vit-
um, aö þetta er allt leikaraskapur einn!
Sandra starði skelfingu lostin á hann. — Ertu genginn af
göflunum! Þetta verður til þess eins að særa marga
menn!
— Hvers vegna? Þetta stendur aöeins til.... ja, til jóla...
svo hnakkrifumst við og öllu er lokið. Þá hefur Bettina
séð, aö ég er ekki sá leiðindakurfur, sem hún hefur v át
haldið, og allt verður brey tt, þegar ég bið hennar.
— En fólk verður með sifelldar spurningar, benti Sandra
honum á.
— Hvaö gerir það! Við horfumst aðeins I augu og segj-
umst vera góðir vinir, ekkert annað. Við erum að segja
satt. Allt annaö er imyndun ein og getgátur — en enginn
fær að vita það fyrir jól. Ertu til?
Sandra hefði vist skilið hættuna betur, ef hún heföi ekki
verið svona þreytt, en hún var of þreytt til að sjá öll vand-
ræðin, sem þetta hlaut að hafa I för með sér.
— Égskalþá gera það, Noel... enef eitthvað gerist fyrir
jólin slitum við samningnum með beggja samþykki.
— Það er llka það eina rétta, ef við erum bæöi sammála.
Hann tók undir handlegg hennar og kyssti hana hrifinn á
báðar kinnar.
— Byrjum núna!
— Nóel! Viö erum að þykjast!
Hann brosti breitt og sleppti henni. — Þetta var aðeins I
æfingar- og þakklætisskyni, chérie. Komdu, nú ek ég þér
heim, svo aö þú getir skipt um föt, og á eftir förum við út
aö borða.
Söndru leið hálf illa, þegar hún gekk við hlið Noels inn á
veitingarhúsið, sem hann hafði valið. Allt var baðað ljós-
um og við boröin sátu flnir gestir, sem vant var að minn-
ast á i blaðadálkum hefðarfólkið. Ef til vill var þaö henni
til aðstoöar, að hún haföi fengið allt þetta hrós fyrr um
daginn sem staðgengill dr. Martins. Hún var sér ekki
meðvitandi um það, en hún rétti úr sér og brosti. Sumir
þingmeðlimirnir voru hér I mat með konum slnum og þeir
brostu til hennar og kölluðu á hana til að hrósa henni fyrir
framkomu hennar á þinginu. Þetta var nýnæmi fyrir
Söndru, og hún ljómaði vegna alls áhugans og aödáunar-
innar, sem henni var sýnd, svo mjög, að Noel brosti
hreykinn til hennar. Hún brosti á móti. Um leið sást ljós-
glampi, þvi að ljósmyndari tók mynd af þeim.
Sandra hrökk við. — Noel... fólk heldur áreiðanlega...
hún þagnaði.
Noel vtók róandi um hönd hennar. — Er það ekki einmitt
það, sem við viljum, að fólk haldi, chérie? Sjáðu þarna! L
Renée var aö koma inn. Við getum treyst þvl, að fréttin (!
verður komin um alla borgina á morgun. Sú frétt, að við ”
séum hrifin hvort af ööru.
-----------------------------------—-------------|
.
Renée og herrann hennar komu að borðinu þeirra. Þau j
heilsuðust og svo dró Renée Söndru afsiðis og hvislaði: — j
Ætlið þér ekki að hugleiða tilboð mitt, Sandra?
Sandra brosti sykursætt og svaraði: — Jú, madame le |
Blanc, og ég skal svara fljótlega. En eins og þér sjáið, er |
ég harla upptekin núna.
Ef Renée le Blanc reiddist þessu, sást það ekki á henni. I
Hún lét sér nægja að segja rólega: — Ég sé það og aðrir á- j
reiðanlega lika! Svo fór hún áður en Sandra fékk tækifæri J
til að svara.
Noel sat með hrukkað enni, þegar Sandra kom aftur til |
hans. — Ég treysti ekki þessari konu. Það er eitthvað |
skrltið með það, hvað hún hefur fljótt komist upp I hæðirn- |
ar. Hún hlýtur að eiga bakhjarl...
— Renée er bæöi aðlaðandi og sniðug kona, Noel, sagði I
Sandra kuldalega.
Noel leit undarlega á hana og skipti svo um umræöuefni. I
Það sem eftir liföi kvölds skemmti Sandra sér mjög vel, J
og þegar hann hafði ekið henni heim og boðið henni góða J
nótt fyrir utan dyrnar hjá Janet, kyssti hún hann bllðlega. j
Henni fannst áætlun hans hafa byrjað vel — og hvern gat j
þetta sært? j
I
------ I
Hún var ekki jafnviss næsta morgun.
í sunnudagsblööunum var mikið af myndum af Söndru, J
sem horföi brosandi á Noel og slúðurdálkarnir gáfu I skyn, j
að búist væri viö, að trúlofunin yrði opinberuö fljótlega. |
Janet, sem hafði lesið þetta allt kom með aðvaranir um, |
að Sandra ætti ekki að taka Noel alvarlega, og hún var |
blátt áfram kuldaleg, þegar Noel kom skömmu seinna og I
sagöist vilja fá Söndru með sér I hádegismat.
Sandra var aö hugsa um að segja, aö hún ætti of annríkt, •
en það var erfitt að standast Noel, þegar hann skrúfaði frá J
töfrunum. Hún vissi ekki fyrr til, en hún hafði játað og sat J
viö hlið hans á leiðinni út úr borginni.
/ I
I
I
Hvers
vegna
fórstu?
Sunnudagur 1. febrúar 1976