Vísir - 11.08.1970, Blaðsíða 9

Ví SIR . Þriðjudagur 11. ágúst S970.
Helmingur þjóðarínnar
sóttí Sædýrasafnið
"Ma
fargt af þessu er auðvitað
sama fólkiö, eins og
maður heyrir á tali fólks, sem
víkur að manni athugasemdum
um breytingar, sem orðið hafa
á safninu síðan það kom síð-
ast,“ segir Jón Kr. Gunnarsson,
framkvæmdastjóri saifnsins.
„Þetta eru pabbar, sem vilja
sýna bömunum dýrin, og ein
slik heimsókn vekur aftur löng-
un hjá bömunum til þess að
koma aftur. Og þetta er skóla-
fólk og alls konar ifólk, sem hef-
ur gaman af að koma og virða
fyrir sér dýrin.
Það hefur verið okkur á-
nægjuefni, hvemig fólk hefur
tekið tilkomu þessarar stofnun-
ar og sýnt henni velvild. Ekki
aðeins með aðsókninni, heldur
hafa sumir beinlínis tekið safn-
ið upp á arma sína. og sent því
dýr. Sömu sjómennirnir senda
okkur aftur og aftur fiska og er
það þó ærin fyrirhöfn fyrir þá,“
sagði Jón.
Annars er aðsókn misjöfn í
safnið og af og til koma daufar
stundir, en aðra tíma gest-
kvæmara. Sjaldan kemur það þó
fyrir, að færri en 1100 komi á
sunnudögum og síöasta sunnu-
dag komu 1525, svo að dæmi sé
nefnt um aðsóknina. 2320 gestir
komu sumardaginn fyrsta og
það er metið í aðsókninni, enda
Allt fé, sem í safnið rennur,
aðgöngueyrir og annað, fer til
reksturs þess og afgangurinn til
stækkunar safnsins," sagði Jón.
„En þetta hefur æxlazt svo,
að fleiri dýr en sjódýr hafa kom-
ið ( safnið?“
„Já, vegna áhuga fólks utan
frá. Það hefur fært okkur hrafna
og tófur og fleiri dýr, og við
þegið af því þessar skepnur.
En forráðamenn safnsins
hafa nú markaö þá stefnu fyrir
framtíðina, að þetta verðj safn
dýra af norðurhveli jarðar en
ekki hins vegar farið inn á þá
braut, sem vinsæl er meöal
dýragarða erlendis, að saifna
ljónum, tígisdýrum og slíku.
Það verður einskorað við
heimskautadýr og dýr héðan af
norðurhveli."
„Gefurðu nefnt mér einhverj-
ar skepnur, sem menn hafa leitt
hugann að til aðdráttar fyrir
safnið?“ spurðum við.
„Það hefur borizt til tals að
reyna að verða sér úti úti um
sauðnaut og kannski gaupur en
enn sem komið er, eru það bara
uppástungur.
— En við höfum hér góða
stækkunarmöguleika fyrir safn-
iö, því að veitt hefur veriö leyfi
fyrir 5 hektara til viðbótar þess-
um eina. sem það nú stendur á.
Það er ein bezta skemmtun safngestanna að horfa á selina
bera sig eftir síldinni, þegar Jón gefur þeim.
□ Pabbi! Viltu fara með mig í Sædýrasafnið?“
Þessi bón hefur verið borin upp við margan
pabbann síðasta árið og greinilega með góðum ár-
angri, því að feikileg aðsókn hefur verið að þessum
vísi íslenzks dýragarðs þarna í horninu sunnan við
Hafnarfjörð.
Milli 105.000 og 110.000 gestir hafa heimsótt Sæ-
dýrasafnið frá því 8. maí í fyrra, þegar það var
opnað almenningi til sýnis, og svarar það til þess
að rúmur helmingur þjóðarinnar hafi lagt leið sína
þangað.
Og fram hefur komið tillaga á
að'vonum/að'tdagur'batóminá" " sWpula|i svæðisins um hugs-
næði því.
Til upprifjunar spurðum við
Jón hvernig safnið hefði orðið
til.
„Árið 1964 héldu skátar dýra-
sýningu í fjáröflunarskyni og
aðsóknin að henni opnaöi augu
manna fyrir möguleikum á því
að hafa dýragarð. Það vaknaði
áhugi á þvi að koma ein-
hverju dýrasafni á laggirnar og
það var - stofnað Félag áhuga-
manna um fiska- og sædýra-
safn, sem í voru m. a. skátar,
skólamenn og ýmsir gegnir borg
arar sem höfðu áhuga.
Með stofmm félagsins var
safnið að lögum til gert að sjálfs
eignarsto.'nun. Allir geta gengið
í' félagið gegn 500 króna gjaldi.
„Það er ekki vandi að hafa húsdýrin, sem eru svo háð manninum,'
sem hér er að gefa geitunum, en þær eru fjórtán í safninu.
sagði Jón Gunnarsson,
anlegait stækkun þess upp
í 19 hektara.“
„Það hefur verið aðsóknin,
sem hefur ráðið hjá okkur ferð-
inni til þessa, en þetta fer allt
eftir fjármagni, sem safnið
kemst yfir. — Þannig er ekki
beinlínis hægt um vik að spá
langt fram í tímann, því að þetta
er allt undir hylli fólks komið.
Finnist mönnum þetta hins veg-
ax þörf stofnun, sem sé þess
verð að styrkja af opimberu fé
— eða afla henni öruggra tekna,
sem reikna má með vísum, þá er
hægt um vik >að byggja hana
upp í áföngum. En hverjum
pening, sem er umfram rekst-
urskostnað, er varið til stækk-
unar og uppbyggingar,“ svaraði
Jón.
,,Eiga ekki öll dýrasöfn I erf-
iðleikum við að láta skepnurn-
ar þrífast?"
„Jú, flest eiga við ýmsan
vanda að stríða í því sambandi,
en okkur hefur gengiö betur,
heldur en við þorðum að búast
við. Það er enginn vandi með
húsdýrin, sem eru algerlega háð
manninum, en helzt hefur verið
erfitt meö selina, sem vilja
gleypa við öllu — steinum og
hvaða óþverra sem er. Við ætl-
um aö tyrfa svæðið umhvertfis
selatjörnina, svo að fólk finni
ekkert nærtækt, sem freistað
geti þess til að fleygja til sel-
anna.
Við erum betur settir með
fiskasafnið en erlendis gengur
og gerist, vegna þess að okkar
sjór er svo hreinn og ómengað-
ur. Þar er helzt vandinn að afla
lifandi fiska, því aö flest veið-
arfæri flytja hann of hratt úr
djúpinu upp á yfirborðið. -
En komist hann lifandi og við
góða heilsu inn á safnið, og
fáist hann til að éta, þá er hann
hólpinn, eins og síldin okkar,
sem við eigum frá þv[ 1969,
sannar okkur. Hún hefur þó
verið söfnum erlendis erfið ti!
uppvaxtarr." — GP
____________9
tísmsm:
Hafið þér komið í Sæ-
dýrasafnið?
Gunnar Hermannsson, starfs-
maður útvarpsins: „Nei aldrei
en ætla að skreppa þangað ein-
hvern tíma“.
Ámi Jón Baldursson, bílstjóri:
„Já, þangað hef ég komið. Fór
í fyrra og skemmti mér yel.
Ætla atftur í sumar“.
Jón Halldórsson, járnsmiður:
„Já, þangaö er mjög gaman að
koma. Krakkarnir voru sérlega
hrifnir af fiskunum og selun-
um“.
Magnús Guömundsson, sendi-
sveinn: „Nei, ég hef ekki kormð
þangað — en mig langar að sjá
safnið".
Ólafía Jónsdóttir, húsmóðir:
„Já, ég kom þar fyrir viku.
Þaö var mjög gaman — ekki
hvaö sízt fyrir börnin".