Vísir - 15.08.1970, Page 5

Vísir - 15.08.1970, Page 5
Vfel R . Laugardagur 15. ágúst 1970. LM O G Hver er barátta og þessarar þjóðar? ! i Dav.sálm., 89 16.—19. v. J-jjóöhátíö Vestmannaeyja er enn einu sinni runnin upp. 96 ár eru liðin — frá því hún fyrsit var haldin á þessum stað. Síðan hefir margt breytzt. Það er lögmái tímans, sem aldrei nserturr staðar. „Kynslóðir koma, kytnslóðir fara afflar sömu ævi- göng“. Við minnumst hinna gengnu á helgri stundu með þalkkláeti í huga. Þær kynslóðir skópu liðna sögu, sögu barátt- unnar að markinu, sem glóði glæst við sjóndeildarhring fram- tíðarinnar, þeirrar framtíðar, sem er nútíð oMcar kynslóðar. Og Guði sé lof, að fyrir þá bar- áttu og stefnufestu, eigum við frjá'lst og fuMvalda ríki — Lýð- veldiö Mand. ísiand er það land, sem Guö hefir gefið okkur. Harðbýlt land, að vísu, en bless- að land. Guð vors lands hefir krafizt baráttu af þeim, sem það byggja og það lögmál mun skráö á hjartablöð sérhvers nýgræð- ings sem það mun byggja. En gengnar kynslöðir höfðu ekki svikizt undan boði hans, þær höfðu ekki svikið heit sín sjálfra og ákvörðun. Fyrir það þökkum við Guði T dag. ViS þökkum fyr- ir það aö hafa átt svikálausa menn og konur, sem þekktu sinn vitjunartíma og héldu vöku sinni. Og þeirra Iflf og hfsbar- átta, sem er eiliíft kraftaverk, bæði skuildbindur og hvetur. Skuldbindur okkur hvert og eitt að sofa ekki á verðinum um heill og hag og framtíð þessa lands, sem Guð hefir gefið okk- ur. Og .hvetur okkur til þess aö halda sama striki. Hvert sótitu gengnar kyn- slóðir dug og þor er svartast að syrti og fokið var í flest skjól á liðnum tímum, nema til þeirrar trúar, sem tekur kurs- inn á hið svikalausa siglingar- merki merki vonarinnar, merki sigursins -— kross Drottins Jesú Krists, sem hefir aldrei brugðizt, heldur gefið og gefur enn þrek og djörfung í baráttunni fyrir sérhvert gott, stórt og háleitt málefni og markmið. Sá skjöld- ur sem hann er sínum hefir dug- að bezt í vörn og sókn. En hann hæfir þeim einum, sem ganga í ijósi auglits Drofctins — og reka undirhyggju, flærð og fflátt. skap út í hin yztu myrkur. Þeir hafa drengskap og hug til þess að leggja til atlögu við þau öfl, sem vi'lja ieggja — hvort heldur einstaklinga eða þjóðarheildina — í fjötra ófrelsis, hverju naifni, sem þeir fjötrar nefnast. Spurningin stóra, sem lögö er fyrir nútímann, samtíð okkar hér á landi — er þessiC't' Hver er barátta og stefna þessarar þjóðar? — hver er barátta þín og mín fyrir þeirri trú, sem bún hefir hjngað fci'l borið fyrir sig, sem htífir verið akkerisfestan í Þjóðhátíðin í Herjólfsdal i Vestmannaeyjuni hefur nú ver- ið haldin senn í 100 ár og ekki fallið niður nema tvisvar sinn- um að sögn. Margt mun hafa breytzt á dagskrá þeirrar hátíðar og ólík er hún því sem í upphafi var á fiesta lund, þvi að þar á við sem víðar, að „tímarnir breyt- ast og mennirnir ineð“. En eitt hefur ekki breytzt á hátíðardagskránni' Guðshiónust- an, messan með lestri Guðs orðs, ræðu prestsins og sálma- söng. Myndin sýnir sr. Jóhann Hlíðar prédika við unnhaf há- tiðarinnar í Herjólfsda! i síð- ustu viku. straumþunga tíðarandans, sem allt vill færa í kaif? Höfum við efni á að hafna styrk þeirrar trúar? Hvaö kemur í stað henn- ar? Hvað leggur þjóð okkar af mörkum til sigurs þeim hug- sjónum, sem hún viH þó að siigri? Svarið býr í þinu hjarta, nútíðin og framtíðin bíða eftir því. En gerurn okkur Ijóst, að þau öfl eru mörg í dag, sem tala fláum fagurgala, sem tala hrósyrði f eyru fjöldans, til fram dráttar sínum sjónaimiöum. Treystið þeim vart. I hörðum heimi eru þeir oif margir sem tala tæpitungu í gælutón, sem við óvita börn. — Þar sem sam- tíð okkar, ungir sem aldnir þurfa að heyra alvöruorð — orð sem vekja — vekja sofandi sam- vizku til ábyrgðar bæði gagn- vart hver öðrum og gagnvart þjóð okkar og framtíð. Hvar er hinn myndugi bóndi 1 dag, sem á að vera bústólpi? Hvar er það myndarbú sem á að vera landstólpi? — Hvers vegna iðka menn svo almennt feluleik? Viö hvað eru menn hræddir? Vitum, að framtíðin gefur þeim engin fyrirheit, sem fljóta sofandi að'feigðarósi. Minnumst þess, að 'sá Drottinn, sem hefir verið oss athvarf frá kyni til kyns er sá Drottinn, sern var hógvær og aif hjarta lítillátur — og rak þó út þá sem höfðu gjört hús föðurins — að ræn- ingjabæli. Sá, sem læfcur meðlætiö skemma sig, draga sig niður á svið dýrsins sem er aílltöf ail- gengt fyrirbæri, sér í lagi hjá æskunni í dag, sér engar gjaf- ir, hvorki í baráttu liðinna kyn- slóða, né í fengnum sigrum, því ríður á að haldin augu ljúkist upp og gangi fram í ljós auglits Drofctins og sjái hans gjafir. Hinn ótrúi þegn talar aðeins um s-kefjalausan rétt sinn til að njóta heimsins gæða — brauð og lei'kir! er hans heróp. Hann gerir kröfur fyrst og freínst til annarra en sjálfs sín. Ég krefst — ég á heimting á — ég á rétt/ á. Þannig hljóðar dagskipan hans — og við þekkj- um rödd leiguliðans, hans sem ekki á sauðina - hann fflýr er á reynir. — Þessi rödd heyrist hávær erlendis frá í dag — hún heyrist hávær með vaxtarbroddi íslenzkrar æsku — og þarf þó ekki æskuna eina til. Okkar samtið er ótamin. En ég trúi á kjarnann í henni — hann er heilbrigður, en þaö er djúpt á honum — langt í hann. Hann er dekurbarn og brekabarn. Hve- nær hefur bólað á sönnum vilja á rneðal okkar, rneð hugrekki til þess að krefjast einhvers af okkur sem einstaklingum fyrir okkar þjóð án endurgjalds. Við þorum ekki að heimta alvöru af okkur sjálfum — það er hin alvarlega staðreynd tímans i dag. Við erum sokkin upp að höku i dauniilu feni efnishyggjunnar og trúum ekki eitt augnablik á orð Krists, að sálin sé meira virði en líkaminn. Við gumum aif menningu okk- ar fornri og nýrri. En hvar eru stefna skáld eða rithöfundar í dag, sem telja í okkur kjark, kenna okkur að vera hugumstór? I stað þess kenna þeir okkur að vella og vola. Fortíð okkar — baráttu- hugurinn — seiglan sem hún bendir til er okkur einskisvirði, ef hún lifir ekki í okkur í dag. En Guði sé lof að í breytileikans heimi er sá Drottinn, sem var styrkleik'ur þjóðarinnar og skjöldur, hinn sami í dag, svo að þeir sem ganga í ljósi auglits hans fá nýjan kraft, þeir yngj- ast upp sem örninn og í skjóli hans rís ný þjóð upp — og hin gamla þjóð verður ný, þ.e.a.s. verðugir niöjar feðra sinna. Fagnaðarerindið hið gamla, en þó síunga, skal kenna ísl. þjóð- inni að vera hugumstór. Sú þjóð, sem kýs sóma, fyrir stundargróöa hún á framtíð. Sú þjóð sem kannast við Drottin sinn, sem hefir verið henni styrkur og skjöldur hún á hinn eilífa saimhljóm þakklætisins — fagnaðarópsins — lofgjörðarinn- ar. Við sem eigum þetta fagra og einstæöa land — með friðsæl býlin — ljós og ljóð — svo langt frá heimsins vígaslóð — við elskum það fyrir óbifamega trú bóndans sem jöröina erjar og fyrir trú sjómannsins, sem hopar hvergi, en býöur hætt- unum birginn, þótt sjóir og vindar ólgi og æði. Við elskum þetta land sakir siggharöra handa vinnandi móður og föður. Við elskum það vegna sagna og sögu — skálda og Ijóða. Viö els'kum það sakir manndóms og drengskapar íslenzks alþýðu- manns og konu. Við els'kum það sakir vordrauma ístenzkrar æsiku. Við upphaf þjóðhátíðar Vest- mannaeyja 1970 er þakklætiö efst í huga — þa'kklaetið til þess Drottins, sem var styrkur okkar þjóðar og s'kjöldur — og er hinn sami í dag. Til hans steifnir hugur og hjarta með þakklæti fyrir þá miklu hiluti, sem hann gerir fyrir okkur öll, alia daga. Við þökkum fyrir liðna sögu. Þök'kum fyrir nútímann — fyrir föður og móður — fyrir upp- vaxandi æsku — við þökkum Hugvekja Kirkjusíðunnar í dag er hátíðarræða sr. Jóhanns Hlíðars á þjóðhátíð Vestmanna- eyinga fyrra föstudag. — Sr. Jóhann er fæddur 25. ág. 1918, varð stúdent á Akureyri 1941 og lauk guðfræöiprófi 5 áruni síðar. Að því loknu stundaði hann framhaldsnám við Menig- hedsfakultetet í Osló, réðst til starfs hjá Sambandi ísl. kristni- boðsfél. og vígður prestsvígslu til þess starfs 18. jan. 1948 i Dómkirkjunni í Rvík, að fengnu samþykki kirkjumálaráðherra. Gegndi hann því starfi í 5 ár og var jafnframt nokkur ár kennari við M. A. Árið 1954 var hann. settur aðst.pr. í Vest- mannaeyjum og skipaður sókn- arprestur þar 1- júní 1956. Hefur hann gegnt þvi starfi síðan. fyrir efnalegan framgang en fyrst O'g siðast fyrir náð Guös, sem er ný hvern dag — fyrir langlundargeð hans við okkur, sem í stónu og smáu höfum brugöizt honum. Já, allt þakk- lætj ok'kar sameinast um hið stærsta þakkarefni: Jesú Krist og friðþægingarverk hans. Guði séu þakkir fyrir hans óumræðitegu gjöf. Jesú Krist. Hann er innsti kjami kristin- dómsins. Hann er grundvöMur alls þakklætis. Það þakklæti verður að fá að dafna hér á landi í þeim þakkaróði, sem er fegurstur allra — kristinni breytni — kristinni þjónustu — kristnuim verkum, sem sprottin eru af kristinni trúarrót. Með þakklæti og baen í huga um blessum Guðs yfir þjóð ofak- ar og þjóðhátíð í Vestmanna- eyjum, óska ég öllum gleðilegr- ar þjóðhátíðar í Jesú nafni. Að /ðko gott með æru Af því að Vestmannaeyja er getið á Kirkjusíðu Vísis í dag þykir vel við eiga að birta hér tvö erindi úr ein- um sálmi sr. Jóns Þorsteinssonar píslarvotts þess kunna klerks, sem veginn var af Tyrkjum 17. júlí 1627. Er- indin eru úrs sálmi sr. Jóns „um sigling hans sonar“. Að iðka gott meö æru æðstum kongi himnum á burtför skal barni kæru I búin vera sínum frá. i Sé þér fritt svo vel megir sorgin mitt hjarta beygir blessist þitt áform allt og vegir. Móðirin minnist drengsins síns i bænum, sínum: Hún biður herrann góða að hjálpa þér fyrir líf og sál og vakta þig frá vóða verkin blessa þín og mál. Farðu af stað í friði sönnum flykkist að þér blessan hrönnum findu náð fyrir Guði og mönnum.

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.