Vísir - 14.10.1972, Blaðsíða 6

6
VÍSIR Laugardagur 14. október 1972.
vísm
Útgefandi: Reykjaprent hf.
Framkvæmdastjóri: Sveinn R. Eyjólfsson
Ritstjóri: Jónas Kristjánsson
Fréttastjóri: Jón Birgir Pétursson
' Ritstjórnarfulltrúi: Valdimar H. Jóhannesson
Auglýsingastjóri: Skúli G. Jóhannesson
Auglýsingar: Hverfisgötu 32. Simar 11660 86611
Afgreiðsla: Hverfisgötu 32. Simi 86611
Ritstjórn: Siðumúla 14. Simi 86611 (5 linúr)
Askriftargjald kr. 225 á mánuöi innanlands
i lausasölu kr. 15.00 eintakiö.
Blaðaprent hf.
Flas er aldrei
til fagnaðar
Nú er svo komið, að þess eru farin að sjást
merki, að forustumönnum Framsóknarflokksins
sé orðið þungt i sinni út af yfirgangi Alþýðu-
bandalagsmanna i rikisstjórninni. Það er lika
sannarlega ekki vonum fyrr, að framsóknar-
mennirnir fari eitthvað að rumska, eftir alla þá
óvirðingu er samráðherrar þeirra tveir hafa
sýnt þeim allar götur frá þvi að rikisstjórnin var
mynduð.
Sizt væri að undra, þótt yfirlýsingar Lúðviks
Jósepssonar um siðustu viðræðurnar við Eng-
lendinga i landhelgisdeilunni hefðu komið illa við
Ólaf Jóhannesson og Einar Ágústsson. Forsætis-
ráðherra kvað, aðspurður um árangur viðræðn-
anna, að ekki væri timabært að segja nokkuð um
þær, fyrr en lokið hefði verið við skýrsluna, sem
gera skyldi um það sem fram fór á viðræðufund-
unum, og utanrikisráðherra væri kominn heim.
Það mun vera föst regla i öðrum löndum, að slik
yfirlýsing forsætisráðherra sé virt af samráð-
herrum hans og að þeir gæti tungu sinnar, þangað
til hann telur rétt að skýra frá niðurstöðum. Þetta
frumhlaup Lúðviks er þvi móðgun af grófasta
tagi bæði við forsætisráðherra og utanrikisráð-
herra, sem þessi mál heyra undir.
Það er lika auðséð, að ritstjóri Timans telur nú
mælinn fullan, þótt hann reyni að fara um það
sem vægustum orðum. Hann sagði i forystugrein
blaðsins sl. fimmtudag:
,,Það var ómetanlegt, þegar fullt samkomulag
náðist um landhelgismálið á Alþingi. Sú eining
þarf að eflast, ef kostur er, þvi að enn hefur málið
ekki komizt til fulls i höfn, og lokaróðurinn getur
orðið erfiður. Meðan svo stendur, ættu stjórn-
málaleiðtogarnir að forðast allan meting i málinu
og enginn einn að telja sig þar öðrum fremri og
skeleggari”.
Þetta er allt hverju orði sannara, en engum ætti
að geta dulizt, hvert skeytinu er beint. Hann á
vitaskuld við hina dæmalausu framkomu Lúðviks
Jósepssonar og hefur eflaust langað til að fara
um hana sterkari orðum, þótt hann stillti sig um
það að þessu sinni. Það er haft eftir Hermanni
Jónassy ni — og ef rétt er munað i Timanum — að
þegar landhelgin var færð út 1958 og deilurnar við
Breta hófust, hefði Lúðvik látið eins og ólmur,
ótaminn foli, sem mikil þolraun hafi verið að hafa
taumhald á.
Nú er enginn Hermann til þess að halda aftur af
hestinum. Hinn hægláti og friðsami forsætisráð-
herra vor nú ræður ekki við hann. Það er augljóst
mál, einhver verður að geta það. Allt sem haft
hefur verið eftir Lúðvik Jósepssyni um viðræð-
urnar, er á þá lund, að þau áhrif, sem það kann að
hafa, munu torvelda samninga fremur en
auðvelda þá.
Sama sagan er að gerast nú og 1958, að svo litur
út, sem Lúðvik og helztu ráðamenn i flokki hans
vilji ekki friðsamlega lausn á deilunni. Það er
sitthvað, að standa fast á rétti sinum og hopa
hvergi, eða beinlinis að mana andstæðinginn
gegn sér. Allir þjóðhollir Islendingar vilja, að
haldið sé með fullri einurð og festu á okkar mál-
stað, en við viljum að það sé gert með gætni og
skynsamlegum viðbrögðum. Flas er aldrei til
fagnaðar.
„Kraftaverkið er, að unnt sé að sökkva svo djúpt og
komast upp úr"
ER FLASKAN HÁLF-
FULL EDA HÁLFTÓM?
Er flaskan hálffull eða
hálftóm? Þessi spurning
ræður úrslitum. ,,Það
eru ósýnileg landamæri
milli þess, sem drekkur
mikið magn, og
áfengissjúklings,” segir
AA-maðurinn, ,,nafn-
lausi áfengissjúklingur-
inn” ,,Dave” i viðtali við
blaðamenn brezka
blaðsins Gloucestershire
h]cho. AA-samtökin
brezku minntust 25 ára
starfsafmælis með sam-
komu, sem islenzkir
fulltrúar tóku meðal
annarra þátt i.
Það mun einróma álit, aö AA-
samtökin um heim allan hafi lyft
grettistaki, sem engir aörir hafi
valdið. ,Bjór eða sterka drykki?’
spurði þjdnninn blaðamann,
þegar hann gekk i salarkynni
ráöstefnu AA. „Afengi er áhætta
i sta-rfi blaöamanna,” segir
blaöamaður Gloucestershire
Echo,” i flestum ráðstefnum, en
hvernig má það vera á silfuraf-
mæli AA-samtakanna??
,,Er ég i réttu hóteli?” spurði
hann.
,,Ég skal setjast með
þér á barinn”
„Dave ” kom til hjálpar.
„Afengissjúklingar eru mældir
i mönnum en ekki i flöskum,”
sagði hann.
„Við eigum ekki i neinum úti-
stöðum viö fólk, sem nýtur
áfengis. Ég skal setjast með þér á
barinn hvenær sem þú vilt. En ég
mun ekki drekka áfengi. Það er
eitur fyrir mig, og enginn
óbrjálaður maður tekur eitur.”
„Ósýnilegu landamærin sem
skilja þann, sem mikiö drekkur,
frá áfengissjúklingnum ráðast
af þvi að sá fyrrnefndi hefur tölu
verða stjórn á drykkjunni, jafnvel
þótt hann drekki viskiflösku á
dag,”segir „Dave”. „Hann getur
til dæmis hætt að drekka klukkan
hálfellefu að kvöldi og sagt sem
svo: „Þetta er nóg i dag”, ef hann
villjOg farið i háttinn.”
Afengissjúklingurinn getur
þetta ekki.
Áður sýndu menn bara
„samúð”
„Afstaöa mín til drykkju var
önnur en þeirra heilbrigöu,” segir
tyann. „Hálfflaska af viski var i
minum augum hálftóm flasta af
viski, en i augum heilbrigös
manns hefði hún veriö hálffull
flaska af viski.”
Litill hópur kom saman i
Dorchester-gistihúsinu i London
áriö 1947 og lagði grundvöll að
AA-samtökunum brezku. Þau
höfðu áöur hjálpað þúsundum
Bandarikjamánna út úr viti
áfengissýkinnar.
Nú eru deildirnar 633 i Bret-
landi og félagar taldir vera um
átta þúsund auk þeirra
fjölmörgu, sem taka ekki lengur
virkan þátt i starfinu, en fundu og
varðveittu heilbrigði sitt i AA.
AA býður ekki auðveldar leiðir
eða auðfengna bót. Afengis-
sjúklingurinn verður sjálfur að
klifa brattann.
„Þaö, sem reiö baggamuninn,
var, að mér fannst ég „eiga
heima” með hinum á fyrsta
fundinum, sem ég kom á hjá AA.
Ég hitti þar aðra áfengis-
sjúklinga, sem höföu fengið
heilsu, og ég fann að ég var i
sama flokki og þeir. Aöur höföu
menn sýnt mér „samúð”, en hjá
AA fann ég „skilning”. Þetta
varö boðskapur i minum
augum.”
,,Ef einhver vill drepa
sig, þá er það hans
mál.”
Hópsálgreining er aðferð, sem
AA hefur notað frá upphafi,
llllllllllll
&Í.WÆ
Umsjón:
Haukur Helgason
sjúklingar fá lækningu hver frá
öðrum með þvi að ræða vandamál
sin með góðum vilja til að fá bót.
Þessi aðferð hefur seinna orðið
viðurkennd i geðlækningum. En
geölækning fæst ekki meö pillu-
áti, nema að litlu. Afengissýki
verða sjúklingarnir sjálfir að
lækna, og svo er um flesta slíka
sjúkdóma.
Pilluát getur þar veriö til
hjálpar en ekki alls.
„Sá, sem vill fá hjálp, verður að
biðja um hjálp. Honum verður
sjálfum að skiljast, að hann getur
ekki stjórnað lifi sinu. Þetta er
persónuleg ákvörðun. Við segjum
manneskju aldrei, að hún sé
áfengissjúklingur ef einhver vill
halda áfram að drepa sig, þá er
það hans mál, en ekki okkar.”
„Við biðjum fólk ekki að hætta
til lifstiöar, heldur aö „vera
ódrukkiö einn dag i senn.”
,,Við erum engin
hjúskaparmiðlun”
AA-menn sópa ekki vanda-
málunum undir rúm.
„Þaö er auövelt að „þurrka
menn” með þvi að taka af þeim
áfengið.'en það er ekki varanleg
lausn,” segir „Dave”.
I þeim orðum felst skýringin á
mætti AA. Þar er lækningin djúp-
stæð ef hún er til.
Tilfinning hjálpar hvers viö
annan og félagshyggja nær tökum
á þeim, sem er bjargandi.
Aöra mætti loka inni, eða láta
þá ganga til enda þann veg, sem
þeir vilja.
Fundir eru til að miðla reynslu.
Peningavandamálin eru litil
hjá AA i Bretlandi, að sögn
blaðsins. „Við höfum bara skál á
borðinu á hverjum fundi fyrir
leigu á fundarsal og tei,” segir
„Dave”. „Við tökum ekki við
framlögum frá öðrum. Peningar
hafa skuldbindingar við gefendur
i för með sér. Við erum ekki
heldur vinnumiðlun, banki eða
hjúskaparmiölun.”
„Við viljum bara vera ófullir”.
„Lif mitt sem drykkjumanns
var ekki þess virði að halda sér
lifandi. Kraftaverkið er, að unnt
sé að sökkva svo djúpt og komast
þó upp úr.”