Tíminn - 03.04.1966, Blaðsíða 9

SUNNUDAGUR 3. aprfl 1966
TÍMINN
21
VERÐIR LAGANNA
TOM TULLETT
32
sem urðu konunni að bana en Laub kæft niðri hljóðin í
henni með því að troða upp í hana höndunum. Samkvæmt
því var Laub dæmdur til dauða, en það vissu hvorki Schröder
né rannsóknardómarinn sem yfírheyrði hann. Dómur var
kveðinn upp í febrúar 1947, en rétturinn ákvað að fresta
aftðfcu Laubs, þangað til lögum yrði komið yfir félaga hans.
í ringulreið eftirstríðsáranna gengu dómsmál hægt, dóm-
arar, fulltrúar þeirra og lögreglumenn voru ofhlaðnir störf-
um og fangelsin troðfuH. Síðastnefnda ástæðan olli því að
Schröder fékk í kiefann tii sín Anton Reck, mann sem
var homnn að skapi, ófyririeitinn bófa sem einskis sveifst.
Fáum klukkutímiim eftir að þeir hittust voru þeir búnir
að afráða að strjúka með aðstoð Charlottu, sem var reiðu-
búin.
Þótt ekkert sæist út um rimlagluggann á klefa þeirra, vissi
Schröder að þar fyrir utan var átta metra hár fangelsismúr
og síðan greiður vegur. Charlottu var falið að baka köku og
fela í henni tvinnahnykil og leirbrúðu. Vel tókst að lauma
þessu inn til þeirra, og í heimsóknartíma í fangelsinu sagði
hún: „Við ætlum að hitta Bohumilfólkið vini okkar klukkan
tíu í kvöld.“ Þetta var fyrirfram ákveðið merki um hvenær
hefjast skyldi handa.
Elukkan tru þetta kvöld renndu fangamir tvinnanum út
um gluggann og létu brúðuna þyngja hann niður. Síðan
drógu þeir upp jámsagarblað. Næstu sólarhringa skiptust
þeir á að saga sundur rimlana fyrir glugganum. Morguninn
20. marz var því verki lokið. Ekkert var eftir nema kippa
rimlanetinu í burt.
Dagurinn var tilyalinn, gekk á með skúrum. Næðingur
lagðist á eitt með rigningunni að halda varðmönnum í skjóli.
Eftidltsferðin á miðnætli var tíðindalaus og ró færðist yfir
fangelsið. Nerna einn klefa. Fangamir tveir sem þar sátu
brutu rimlana frá glugganum og skriðu út á þakið. Brátt
fundu þeir stálvír frá eldingavara og klifruðu niður hann.
Cariotta hafði sveiflað kaðli, föstum í tré, yfir fangelsismúr-
inn. Að fáum sekúndum liðnum fögnuðu þeir frelsi.
Tveim dögum síðar bárust skjölin um morðið í Wannsee
... en þá var það tveim dögum of seint.
Carlotte hljóp enn undir bagga, en Anton Reck gat séð
um sig sjálfur og þurfti ekki á hennar hjálp að halda. Hún
útvegaði bróður sínum skilríki Franz Bohumins, fjölskyldu-
vinar sem nýlega hafði beðið bana í bílslysi. Undir þessu
logna nafni fór Schröder til Salzburg og réði sig 1 vinnu.
Hann hitti þar líka hrausta og mannvana stúlku, Öddu Lienz
er, nýlega skilda við roskinn skóara, og fór að búa með henni
í apríl 1948 meðan hann dvaldi þarna var glæpafélagi hans
Robert Laub tekinn af lífi, en það gat Schröder ekki vitað,
og hefði líklega kært sig kollóttan þó hann hefði fengið
fréttina.
Allt var með kyrrum kjörum fram í janúar 1950, en þá
ákvað hann að giftast Öddu, og við það blossaði upp afbrýði-
semi hjá fyrrverandi eiginmanni hennar, sem alltaf hafði
gert sér von um að hún tæki saman við sig á ný. Joseph
Lienzer hafði haldið spumum fyrir á eigin spýtur og komizt
að raun um að Julika, kona Franz Bohumins, var enn á
lífi og Schröder hafði ekki átt annað saman við hana að
sælda en að halda við hana skamma stund. Hún var að
sönnu ekkja, en það gat Schröder ekki viðurkennt, þvi
hann hafði látizt vera framliðinn eiginmaður hennar. Lienzer
skýrði lögreglunni frá málavöxtum og rannsókn hófst.
Enn á ný mátti Schröder til að hverfa, og í apríl 1950
komst hann til Rómar. í kirkju Sanda Maria dell‘Anima,
kirkju Austurríkismanna í borginni, hitti hann tvo Týróla.
Þeir biðu eins og fleiri þolinmóðir eftir páfaheyrn, því þetta
var heilagt ár. Einnig vonuðust þeir eftir að geta útvegað
sér landvistarieyfi.
Schröder, sem kallaði nig Bohumin, sagðist hafa týnt vega-
bréfi sínu. Félagarnir tveir, sem farið var að líka vel við
þennan kunningja, buðust til að láta honum í té skilríki
tilvonandi ferðafélaga, sem hafði orðið að hætta við ferðina
á siðustu stundu. Þeir drógu upp úr pússi sínu plögg með
nafni Alois Pretschmer frá Innsbruck. Tveim dögum síðar
veifaði Schröder sigri hrósandi glænýju vegabréfi frá austur-
rísku ræðismannsskrifstofunni. Hann stakk upp á að þeir
skyldu fara allir saman til Napoli að kanna nýja stigu, og
nokkrum dögum síðar komust þeir þangað, dauðuppgefnir
eftir að ganga mestalla leiðina.
Einn þeirra félaga hafði orðið sér úti um meðmælabréf
UNG STÚLKA í RIGNINGU
GEORGES SIMENON
26
var heldur áhyggjufull þegar hún
kom affcur.
— Ég skil vel af hverju Jeanine
vildi ekki segja mér heimilisfang
sitt. En Louise hefði þó getað gef-
ið mér sitt. Þá hefði ýmislegt orð-
ið öðru vísi. Fyrir nokkrum dögum
kom hér maður — það er kannski
lengra síðan — og spurði hvort
hér byggi Louise Laboine í hús-
inu. Ég sagði sem var að hún væri
flufct fyrir mörgum mánuðum en
byggi enn í París, óg vissi ekki
hvar, en hingað kæmi hún stöku
sinnum.
— Hverslags maður var þetta?
— Útlendingur. Ameríkumaður
eða Englendingur gæti ég trúað.
Lítill og visinn, ekkert ósvipaður
lögreglumanninum sem kom hér
í gærkvöldi. Hann virtist taka það
mjög nærri sér að finna ekki
Louise og spurði hvort ég vildi
taka til hennar skilaboð. Hann
skrifaði nokkur orð á miða sem
ég stakk svo ofan í skúffu og
hugsaði ekki meira um það. Þegar
hann kom þrem dögum seinna var
bréfið ósótt og hann virtist mjög
kvíðafullur. „Ég get ekki beðið
öllu lengur, sagði hann, bráðum
neyðist ég til að fara úr landi.“
Ég spurði hvort það væri áríð-
andi og hann sagði það væri mjög
áríðandi nýtt bréf til Louise og
var lengi að því, eins og hann
væri að taka örlagaríka ákvörðun.
Loks rétti hann mér það og and-
varpaði þegar hann gerði það.
— Þér hafið ekki séð hann síð-
an?
— Bara daginn eftir. Þrem dög-
um eftir þetta kom Jeanine að
heimsækja mig. Hún var í upp-
námi og sagði að bráðum mundi
ég lesa um hana í blöðunum. Hún
var hlaðin pökkum og pinklum úr
ýmsum stórverzlunum hér í
grenndinni. Ég sagði henni frá
bréfinu til Louise frá litla visna
manninum. Hún stakk upp á að
ég léti hana fá bréfið, eftir nokkra
stund féllst ég á það, hún fékk
bréfið og setti það í töskuna sína.
Þegar hún var í þann veginn að
fara, sagði hún að nú mundi þess
ekki langt að bíða að ég fengi
gjöfina.
Maigret sat nokkra sfcund þög-
ull en spurði svo:
— Var það ekkert fleira sem
þér sögðuð manninum sem hér
var í gær?
— Já, það held ég sé. Við skul-
um sjá. Nei, ég sagði áreiðanlega
ekki fleira.
— Og Louise hefur ekki komið
síðan?
— Nei.
— Hún vissi sem sagt ekki að
fyrrverandi vinkona hennar hafði
bréf til hennar?
Það held ég ekki. Að minnsta
kosti fékk ég ekki tækifæri til að
segja henni það.
Maigret hafði fengið miklu meiri
upplýsingar en hann hafði þorað
að vona. En nú lokuðust öll sund
á nýjan leik.
Rétt í þessu hafði hann meiri
áhyggjur af Lognon en Louise La-
boine. Það var engu líkara en
Lurður hefði sfcolið aðalhlutverk-
inu. Þarna hafði hann setið og
íhlustað á sömu skýrsluna. Því næst
hvarf hann með öllu. Allir aðrir
en Lognon hefðu hringt sam-
stundis til Maigret og gefið hon-
um skýrslu. En hann kaus að spila
á eigin spýtur.
— Þér virðist áhyggjufullur,
sagði húsvörðurinn.
— Náunginn þarna í gær, hann
hefur ekkert látið í ljós hvert hann
æfclaði?
— Nei, hann þakkaði fyrir og
fór leiðar sinnar.
Og Maigret átti ekki heldur ann
ars úrkosta, en þakka fyrir og
ganga leiðar sinnar. Hann dró
Janvier með sér inn á næstu krá.
Janvier hringdi í allar áttir án
árangurs að spyrja um Lognon og
Maigret notaði tækifærið til að fá
sér aftur í glasið.
— Mér dettur bara_ eitt i hug:
Hann hefur hringt til Ítalíu.
— Ætlið þér að gera það líka?
— Já, en við fáum samband
fjrr á skrifstofunni.
Maigret varð sér út um lista
yfir hótel í Firenze niðri á skrif-
stofu, merkti við þau dýrustu og
í þriðju atrennu hitti hann á það
sem Santoni bjó á. Hjónin voru
ekki á herberginu, þau voru farin
fyrir hálftíma niður í veitingasal-
inn að fá sér morgunverð. Hann
hringdi þá stuttu seinna og var
svo heppinn að yfirþjónninn skildi
dálítið í frönsku.
Viljið þér biðja frú Santoni
að koma í símann!
Yfirþjónninn gerði eins og fyr-
ir hann var lagt en það var karl-
mannsrödd sem svaraði í símann.
— Segið mér hvað þetta á allt
saman að þýða?
— Við hvern tala ég?
— Marco Santoni. Við vorum
vakin í nótt, lögreglan í París
hringdi með forgangshraði og oað
um mikilvægar upplýsingar. Fáum
við engan frið?
Ég bið afsökunar, herra
Santoni, hér talar Maigret frá
rannsóknarlögreglunni . . .
-ý Gott og vel. En ég skil ekki
hvað þetta kemur konunni minni
við?
— Hún er ekki sökuð um neitt.
En fyrrverandi vinkona hennar
hefur verið myrt.
— Það sagði líka náunginn sem
hringdi í nótt. Og hvað með það?
Haldiði kannski . . .
— Konu yðar var trúað fyrir
bréfi. Okkur ríður á að fá vit-
neskju um efni þessa bréfs
— Er nauðsynlegt að hringja
tvisvar í því augnamiði? Hún sagði
manninum. sem hringdi í nótt allt
sem hún veit.
— Sá maður er horfinn.
— Hvað þá?
Það virtist rjúka úr honum reið-
in.
— Ég skal þá kalla í konuna
mína. En ég vona þá þið látið okk-
ur í friði og sjiáið um að nafnið
hennar komist ekki í blöðin.
Það heyrðist hvisl. Frúin var
sýnilega í símaklefanum með
manni sínum.
Frú Santoni, sagði hún.
— Fyrirgefið frú, þér vitið hvað
um er að ræða. Húsvörðurinn í
Rue de Ponthieu hefur trúað yður
fyrir bréfi til Louise.
— Já, ég sé eftir að hafa tekið
á móti þessu bréfi.
— Afhentuð þér henni bréfið,
kvöldið, sem hún kom á Romeo í
brúðkaupsveizluna yðar?
— Nei, þér skuluð ekki halda,
að ég hafi borið þetta bréf á mér
á brúðkaupsdaginn, eins og helg-
an dóm.
— Var það vegna bréfsins, sem
Louise Laboine leitaði yður uppi?
— Nei. Hún hafði hreint ekki
vitað um bréfið.
— Hvað vildi hún þá?
— Hún vildi, ég lánaði sér pen-
inga. Hún sagðist ekki eiga græn
an eyri, og búið væri að henda
ÚTVARPIÐ
Sunnudagur 3. apríl
Pálmasunnudagur
8.30 Létt morgunlög. 9.10 Morgun
hugleiðing og morguntónleikar.
11.00 Messa
í Hallgríms-
kirkju.
Prestur: Séra Sigurjón Þ. Arna
son. 12.15 Hádegisútvarp 13.15
Efnisheimurinn Dr. Þorsteinn
Sæmundsson flytur síðari hluta
erindis síns: Drög að heimsmynd
nútímans. 14.00 Miðdegistónleik
Iar. 15.30 í kaffitímanum. 16.15
Veðurfregnir. 17.30. Barnatími:
Anna Snorradóttir stjórnar. 18.
30 íslenzk sönglög: Einar Mark
an syngur. 18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir
20.00 Stríðsmessa eftir Bohuslav
U Martinu Karlakórinn Fóstbræður
Kristinn Hallsson og hljóðfæra
leikarar úr Sinfóníuhljómsveit
íslands flytja. Stjórnandi: Bohd
an Wodiczko. Þýðandi textans:
Þorsteinn Valdimarsson. Hljóðrit
að á tónleikum í Háskólabíói 24.
f.m. 20.30 Pílatus landsstjóri Jón
as Sveinsson læknir flytur erindi
21.00 Á góðri stund. Hlustendur
í útvarpssal með Svavari Gests.
22.00 Fréttir og veðurfregnir. 22.
10 Danslög. 23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 4. apríl
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp 13.15 Við vinnuna 14.40
Við, sem heima sitjum Rósa
Gestsdóttir
morgun
les Minn-
ingar Hort-
ensu Hollandsdrottningar. 15.00
Miðdegisútvarp. 16.30 Síðdegisút
varp. 17.20 Framburðarkennsla I
frönsku og þýzku. 17.40 Þingfrétt
ir. 18.00 Úr myndabók náttúrunn
ar. Ingimar Óskarsson spjallar
um blekfiska og landsnigla. 18.30
Tónleikar. 19.20 Veðurfregnir 19.
30 Fréttir. 20.00 Um daginn og
veginn. Þáttur eftir Júlíus Þórðar
son bónda á Skorrastað t Norð
firði: Tryggvi Gíslason flytur. 20.
15 „Tunga mín, vertu treg ei á„
Gömlu lögin. 20.40 Tveggja
manna tal. M. Johannessen ræðir
við Halldór Stefánsson fyrrum
þingmann Norð-MýUnga. 21.20
„Sogið“, forleikur eftir Skúla
Halldórsson. 21.30 Útvarpssagan:
„Dagurinn og nóttin“ Hjörtur
Pálsson les (15) 22.00 Fréttir og
Veðurfregnir. Baldur Pálmas. les
Passíusálma (47) 22.20 Hljómplötu
safnið í umsjá Gunnars Guð-
mundssonar. 23.10 Að tafU Sveinn
Kristinsson flytur skákþátt. 23.
45 Dagskrárlok.