Tíminn - 18.05.1966, Blaðsíða 9

MTOVntUDAGUR 18. maí 1966
VERÐIR LAGANNA
TOIVI TULLETT
64
seðlana úr peningavöndli í vasa, síðan sótt meira og
tæmt þannig vasann í nokkrum atrennum. Ástæðan til
þess að stela þannig í áföngum er sú, að vænan seðla-
bunka er ekki unnt að fjarlægja í einu, án þess að fórnar-
lambið verði vart við. Þessi náungi var vanur að safna
saman heilum flokki hvert gamlárskvöld, búa þá í prófess-
orabúninga og ráðast inn á grímuball fina fólksins, Chelsea
Arts Ball, til að stela á dansgólfinu.
Vasaþjófar beita ýmsum brögðum til að dreifa athygl-
inni frá því, sem þeir eru að aðhafast. Þýðingarmesta
bragðið byggist á þeirri staðreynd, að finni menn þrýst-
ing á einhvern hluta líkamans, verða þeir um leið ónæmari
fyrir snertingu á öðrum líkamshlutum. Reki maður fingur
í bringuna á þér, verðurðu lítið var við það, þótt hendi
sé Iögð á handlegg þér. Sá sem fremur sjálfan vasaþjófnað-
inn felur venjulega handhreyfingar sínar með samanbrotnu
dagblaði eða regnkápu. Þótt þú standir við hliðina á manni
sem verið er að ræna, er ekki líklegt, að þú verðir neins
var, þegar veskið kemur upp úr vasa mannsins, hverfur
það óséð milli brotanna í dagblaðinu eða undir regnkáp
una.
Fáir aðrir en reyndir lögreglumenn gera sér grein fyrir
furðulegri leikni vasaþjófsins, sem hefur næstum óskeik-
ula hæfileika til að vita viðbögð fórnarlambsins fyrir. Til
dæmis styður þjófurinn öðrum handleggnum á bak fórnar-
lambsins í mannþröng til að halda þvi hæfilega frá sér.
Svo kannar hann rassvasa eða aðra vasa með lausu hönd-
inni, til að ganga úr skugga um hvar veskið er að finna.
Verði fórnrlambið einhvers vart hnyklast bakvöðvarnir
og það finnur þjófurinn með handleggnum. Hann fylgist
líka með því, hvort roði kemur bak við eyrun. Þegar
fórnarlambið þuklar vasa sinn er hönd þjófsins horfin
þaðan og veskið er óhult — þetta andartakið. En vasa-
þjófurinn hefst handa á ný, því hann veit að jafnvel þótt
fórnarlambið sé farið að gruna eitthvað er ekki líklegt
að það grípi strax aftur til vasans, þá væri of augljóst,
að það er þjófhrætt.
Þegar manngrúi horfir spenntur á úrslit veðreiða, getur
reyndur þjófru meira að segja látið fórnarlamb sitt lyfta
handleggnum til að eiga geiðari aðgang að vasanum. Ofur-
lítill þrýstingur nægir, þá er hreyfingunni haldið áfram í
þá átt, sem þjófurinn kýs. Stundum ber það við á veð-
reiðum eða markaði, að einn úr þjófaflokknum stekkur
upp á kassa og hrópar: „Varið ykkur á vasþjófum, þeir
eru búnir að stela frá mér.“ Næstum hver einasti maður
sem þetta heyrir þuklar þá um fé sitt til að ganga úr
skugga um að það sé kyrrt, og þjófarnir, sem fylgjast
með fá að vita nákvæmlega, hvar hver og einn geymir
peningana.
Flestir vasaþjófar starfa í flokkum, og velgengni sína
eiga þeir ekki sízt leikarahæfileikum sínum að þakka.
Samvinna þeirra kemur vel í ljós, þegar þeir taka til
starfa við einhvern banka. Einn úr hópnum, oftast sá elzti
og virðulegasti, sezt við borð í afgreiðslusalnum og þykist
vera að fylla út eyðublað. Úr sæti sínu fylgist hann með
þeim, sem taka út peningana. Þegar hann sér hæfilega
stóra upphæð greidda, rís hann á fætur og labbar út á
eftir þeim, sem tók við peningunum. Um leið og þeir
koma út á gangstéttina, gefur njósnarinn merki, með því
að taka ofan gleraugun eða lyfta hattinum, og stingur
vasaklút, sem hann heldur á í hendinni í vasa sinn, og
gefur þar með félögum sínum til kynna, í hvaða vasa
fórnarlambið beri peningana.
Vera má* að sá sem ræna á, gefi leigubíl merki. Um
leið og hann opnar hurðina, þrífur einn þjófanna um
handlegg hans og segir af miklum þótta: „Þetta er minn
bíll.“ Áður en hinn hefur fengið tíma til að svara, ber
að annan, sem blandar sér í málið og segir: „Þetta er
alveg rétt, ég sá að hann veifaði fyrst.“ Meðan þeir tveir
deila við manninn með peningana, kemur sá félaginn,
sem framkvæmir þjófnaðinn aftan að honum og hirðir
veskið.
í plöggum Alþjóðalögreglunnar má lesa um merkilegt
mál, sem upp kom í Mexíkóborg í marz 1954. Aðalbanka-
stjóri Mexíkóbanka kallaði fyrir sig yfirmenn bankavarð-
anna og skýrði þeim frá því að hver þjófnaðurinn af
öðrum hefði verið framinn í bönkum í borginni um miðjan
dag fyrir augum varðmanna. Sá sem fyrstur varð fyrir
25
— Það get ég ekki sagt um —
og þú ert líka að bjóða mér út
núna, sagði hún.
Hann leit ásakandi á hana.
— Eru allar góðar hjúkrunar-
konur harðbrjósta? Ég hef verið
að reyna að hafa áhrif á þig svo
mánuðum skiptir, og það eina, sem
þú gerir er að ýta mér yfir á
vinkonu þína.
Jill sagði hreinskilnislega: — ég
hef of annríkt til að fíflast.
— Hann er góður þessi, hrópaði
hann upp yfir sig. — Getur aldrei
neinn tekið mig alvarlega?
— Kannski einhver geri það ein
hvern tíma — og þá muntu líklega
óska þess að sá hinn sami hefði
ekki gert það, sagði Jill þurrlega.
— Þú munt sjá eftir því þegar
ég verð kominn í frumskóga Afr-
íku, sagði hann sorgmæddur.
— Hvað áttu við? spurði hún.
— Þú ert þó ekki að fara frá
Fagurvöllum?
— Það er von um vinnu í Rhód-
esíu, sagði hann. — Virðist vera
athyglisvert. en það mundi ekki
verða strax. Ég býst ekki við að
þú þurfir tylft af aukavasakiútum
þegar ég fer.
— Ekki svo marga. En eg mun
sakna þín, viðurkenndi hún var
undrandi yfir að finna hve satt
það var. Því hversu mikið, sem
hann gat angrað hana stundum,
þá líkaði henni enn vel við hin
unga Harding lækni og hann kom
henni til að hlæja.
Hann beygði sig ákafur yfir
borðið. — Komdu með mér, Jill.
Hú leit furðu lostin á hann og
þegar hún mætti augum hans, sá
hún að þau voru alvarleg — Gæt-
ir þú ekki hugsað um það? bað
hann. — Þú veizt að ég hef verið
vitlaus í þig heila eilífð, og — tja
við höfum sömu áhugamál
— ekki satt. Ég er ekki eins mik-
ið fífl og ég virðist vera — stund-
um.
Jill var næstum orðlaus. Bónorð
var það síðasta sem hún hafði
búist við í dag.
— Ken, mér — þykir það mjög
leitt, en ég gæti það ómögulega,
sagði hún.
— Ekki einu sinni hugsað um
það? bað hann. — Ég fer ekki
fyrr en i fyrsta lagi eftir sex mán-
uði. Það gæti verið að þú skiptir
um skoðun.
Hún hristi ákveðin höfuðið.
— Nei Gerðu það fyrir mig
að segja ekki meira — betfa er
óraögulegt
™ Allt í lagi. Ég bjóst ekki við
að hafa heppnina með mér, sagði
hann.
— Mér þykir fyrir því, Ken. Ég
vildi óska að teið færi að koma,
bætti hún við. — Hvað sem kann
að gerast vil ég ekki missa af
þessum bíl. Það er ekki annar
fyrr en klukkan sjö.
Hann leit á úrið. — Ég get ekki
reitt mig á þetta bölvaða úr — það
er eitthvað að því. Ég fór með
það í sund um daginn. En klukkan
á veggnum sýnir tuttugu og fimm
mínútur í, og héma kemur teið
þitt.
Meðan þau drukku það og borð-
uðu ristað brauð masaði Ken eins
og hann var vanur.
Klukkuna í veitingastofunni vant
aði nákvæmlega 7 mín. í fimm
þegar þau borguðu reikninginn og
fóru út.
— Hvers vegna læturðu mig
ekki keyra þig upp eftir? spurði
hann. — Ég nenni varla að rangla
hér um, og þú veizt að það mundi
vera í lagi.
Hún hristi höfuðið. — Nei, ég
vil frekar taká áætlunarbílinn.
Þau gengu fyrir horn og komu
auga á stöðina. Það var enginn
bíll þar. en neðar i götumu var
bíll að hverfa fyrir hormð.
— Mér þykir fyrir þvi. Jill, ég
er hræddur um að þú sért búin
að missa af honum, sagði íélagi
nennar. — Boivuö Jciukkan hlýtur
að hafa verið of sein. Verður þú
virkilega að fara upp eftir strax?
Verður þú tekin til bæna.
— Nei, ég má eiga frí til klukk-
an tíu, ef ég vil, sagði JiU. En
mig langaði sérstaklega mikið til
að komast til baka — Og skyndi-
lega fannst henni. af einhverri
ástæðu sem hún gat ekki skil-
greint, að það væri nauðsynlegra
en nokkru sinni fyrr, að hún
kæmist til baka og liti eftir hvern
ig Sandra hefði haft það í fyrsta
skipti sem hún var í buru. Þó að
hún hefði reynt að taka ekki eftir
því og sagt sjálfri sér, að þetta
væri bara heimska, ekkert slæmt
gæti komið fyrir meðan hún væri
í burtu. Systir Williams var ákaf-
lega samvizkusöm, og Sandra var
ekki raunverulega veik lengur, að
undanskilinni þeirri staðreynd, að
hún gat ekki gengið, var hún
sennilega miklu heilbrigðari en
rhún hafði verið lengi. Óþæginda-
ítilfinningin hvarf samt ekki, hún
Ihafði aukizt til muna síðustu mín-
lúturnar.
— Ég verð _að komast til baka.
isagði hún. — Ég verð.
— En hvers vegna, spurði hann
>— Af hverju ekki að vera kyrr
.núna og fara eitthvað að skemmta
■sér — það er hljómsveit í kránni
Hún hristi höfuðið ákveðin.
— Ég mundi alls ekki vilja það
Síðan bætti hún hreinskilnislega
við eftir andartaks hik: — Hrein-
skilnislega veit ég ekki hvers
vegna það er, Ken, en ég er
áhyggjufull. Ég hef verið tauga-
óstyrk alveg síðan ég fór út, hún
hló óviss, „líkist helzt móður, sem
hefur skilið börnin sín eftir í um-
sjá barnagæzlu og fer skyndilega
að velta því fyrir sér, hvort hún
hefði átt að gera það.
_______________________________Vt
— En drottinn minn dýri — þú
hefur skilið allan spítalann eftir
til að annast þetta sérstaka barn
þit, ef eithvað skyldi koma fyrir,
imómæli hann. — Hvað hefur
komið yfir þig? Þú getur ómögu-
lega verið svona allt þitt líf skjálf
andi á beinunum ef þú yfirgefur
sjúkling þinn í nokkrar klukku-
stundir.
\
— Nei, — hún þagnaði Hvem-
ig gat hún útskýrt ábyrgðartilfinn
inguna sem hún fann til gagnvart
þessum sjúklingi — vegna þess
að Vere Carrington hafði gert
hana ábyrga á fremur sérstakan
hátt, og vegna þess að hún mundi
frekar vilja höggva af sér hægri
höndina en að bregðast honum
Ken mundi finnast hún hegða sér
eins og hetjudýrkandi, róimantísk-
ur umglingur, og ef hann mundi
nú geta sér til —
ÚTVARPIÐ
Mlðvlkudagur 18. maf
7.00 Morgunútvarp 12.00 Hádegis
útvarp 13.15 Við vinnuna 15.00
Miðdegisútvarp 16.30 Síðdegisút-
ívarp 18.00
Lög Lög á
nikkuna.
18.45 Tilkynningar. 19.20 Veður-
fregnir 19.30 Fréttir 20.00 Jakob
Thorarensen skáld áttræður. 21.
00 Píanókonsert nr. 27 i B-dúr
(K595) eftir Mozart. Wiihelm
Backhaus og Fflharmóníusveit
Vínar leika; Karl Böhm stj. 21.S0
Efst á bugi Bjöm Jóhannss- og
Tómas Karlsson gera sldl erlend
um málefnum 22.00 Fréttir og
veðurfregnir. 22.15 „Mynd í
spegli" saga eftir Þóri Bergsson
Amar Jónsson les (4). 22.40 Lög
unga fólksins Gerður Guðmunds
dóttir kynnir. 23.40 Dagskrárlok.
Fimmtudagur 19. maí
Uppstigningardagur
8.30 Létt morgunlög: 8.55 Frétt
ir 9.10 Morguntónleikar. 11.00
Messa í Háteigskirkju Frestur
séra:
Amigrímur
Jónsson.
P Orgelleikari: Gunnar Sigurgeirs
|f son. 12.15 Hádegisútvarp. 14.00
Miðdegistónleikar: Úr tónleika
sal Austurríski píanóleifcarinn
Alfred Brendel i Austurbæjar
bíói 16. marz s. 1. sónötu eftir
Beethoven, Söhubert, 15.30 f
kaffitímanum. 16.30 Veður-
fregnir: Íslandsglíman 1966
Minnst 60 ára ferils glímu-
keppninnar, ávarp menntamála
ráðherra. Hörður Gunnarsson
lýsir helztu glímunum. 17.05
Endurtekið efni. Einsöngur og
tvísöngur í Dómkirkjunni í R-
vík Sigurveig Hjaltested og
Margrét Eggertsdóttir syngja
lög eftir Handel, Mozart o. fl.
Ámi Arinbj. leikur undir á
orgel. 17.30 Barnatími: Kjartan
Sigurjónsson og Ólafur Guð-
mundsson stjórna. 18.30 Kór-
söugur 18.50 Tilkynningar 19.
20 Veðurfregnir. 19.30 Fréttir
20-00 Okkar á milli: Tunglið
Jökull Jakobsson og Sveinn
Einarsson taka saman dag-
skrána. 20.45 Tónleikar i út-
varpssal. Rose Miller og Þorkell
Sigurbjörnsson leika á selló og
píanó. 21.10 „Óli skó“, kvæði
eftir Jón úr Vör Árni Tryggvas
son leikari les. 21.20 Einsöngur
Elisabeth Söderström syngur.
21.40 Jesús var sigurvegarinn
Séra Helgi Tryggvason flytur
erindi eftir Ólaf Tryggvason
bónda í Kothvammi 22.00 Frétt
ir og veðurfregnir. 22.10 „Mynd
í spegli" saga eftir Þóri Bergs
son Finnborg Ömólfsdóttir les
niðurlag sögunnar (5) 22.35
Djassþáttur. Ól. Stephensen
kynnir. 23.30 Dagskrárlok.
f dag