Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1929, Blaðsíða 2

354
LESBOK MORGÚNBLÁÐSÍ&&
Jeg átthagann sá eftir áratugi,
á ungu sumri og bláheiðum degi,
þá voru hreiðranna feður á flugi,
:>g fyrstu skárarnir slegnir á teigi.
Mín æska var liðin■ Jeg einn dvaldi í leyni.
Hjer unni jeg hverri þúfu og steini.
Kotið var fagt fyrir löngu í eyði,
og langspilið glatað í öreigaskrani;
Nú sýndist m jer túnbalinn litli sem leiði
þar lygndu augum gleymska og vani.
Eitt mansöngsblað fann jeg með máðum stöfum.
Guðs máttur kveður þau hjörtu af gröfum.
Hans dauði kom hratt eins og hrykki strengur.
Hún fylgdi að viku með krosslagðar mundir.
Tvíradda harpan hljómar ei lengur,
en hafgnýr við lífsóðinn tekur undir.
Þar byggist upp list vorrar bögu og slaga;
að brúa djúp er vort líf og vor saga.
Sá andi skal lifa um eilifa daga,
þar innstir vjer sitjum hjá guðanna brunni;
ein veig, einn dropi af bikari Braga,
má brimsjói reisa af hjartnanna grunni,
Árnan og signing þeim ógrynnissjóðum,
sem ísland skal vaxta í framtímans Ijóðum.
Hljómríka Ijóðstafi aldirnar æfa,
i uppheima bergmáli standa þeir skráðir,
svo frumsagði skáldið foldar og sæva,
er flutti hann boðskap um orðsins dáðir.
í orku vors máls er eilífð vors frama;
hjá alvaldi er hjarta og muni hið sama.
Af hástökkum andans vex islenska listin,
þar ódýr kend verður hjáróma og þagnar,
þann hróður á þjóð vor, heiðin og kristin,
í hending og orðskvið, í flutning sagnar.
Og stuðlarnir falla og fimmtin hljómar,
Á Fróni varðveitast heilagir dómar.
Sem knör taki land, á tveim brestandi bárum,
er bragdjarfa vigslan ósamra hljóma;
það snart mína sál á æskunnar árum,
í útræna himinsins veldi og Ijóma.
Þar bý jeg í heimi, sem tíminn ei týnir,
enn titra hans strengir, enn leiftra hans sýnir.
Og framtíð á íslands fornheíga gigja,
sem fjarskyldu ómanna djúp skal tengja.
Vor list hún skal máttkast. Oss kennist að knýja,
þá kemur öld, hinna tveggja strengja.
Með nýsköpun eilífri í norrænu máli,
neistarnir kvikna, sem verða að báii.
f\ Wrangeleyju.
Austarlega í Norður-lshafi, út
af Síberíu, er eyland all-mikið, sem
nefnist Wrangeleyja. Er hún 75
kílómetrar á breidd og 120 kíló-
metrar á lengd. Hún heitir í höfuð-
ið á F. v. Wrangel barún, sem
fyrstur manna fór að leita hennar
að tilvísun innfæddra manna á
Síberíuströnd, sein þóttust hafa
sjeð land á þessum slóðum þegar
gott var skygni. Að vísu faun
Wrangel ekki eyna, en um miðja
18. öld -sáu enskir veiðimelin hana
og árið 1881 komst ameríska skip-
ið ,,Rodgers“ þangað alla leið og
var eyjan þá fyrst könnuð, og
sama ár var ameríski fáninn
dreginn þar á stöng til merkis um
það, að Bandaríkjunum væri eyj-
an helguð, og var þó ekki eftir
miklu að slægjast, því að hún
er hrjóstug mjög og illgerlegt að
komast þangað sökum íss.
Þegar Bolsjevikkar voru komn-
ir til valda í Rússlandi, slógu þeir
eign sinni á eyna, sem þeir töldu
eigendalausa, þar sem Bandaríkiu
hefði aldrei nuinið hana. Þar var
sem sje engin bygð. En nú gerðu
Rússar þangað leiðangur og settu
þar nokkra menn á land til þess
að byggja eyna. Var þó síst fýsi-
legt að setjast þar að.
Síðast liðin þrjú ár komst ekk-
ert skip frá meginlandinu út til
eyjarinnar og voru þó gerðar
margar tilraunir til þess. Áttu skip
þau, sem send voru að flytja
evjarskeggjum meðul og matvæli.
Þar sem þessar ferðir mistókust
voru menn hræddir um, að eyj-
arskeggjar mundu útdauðir.
I haust var þó gerð ein tilraun
enn að komast til eyjarinnar. Var
ísbrjótur, sem „Litke“ lieitir geíð-
ur út til þeirrar farar. Og nú er
nýkomin fregn um það, að ís-
brjóturinn sje kominn til Vladi-
.'ostock úr leiðangrinum, og hafði
honum tekist með miklum erfið-
isrnunum og áhættu að komast til
evjarinnar. Var ísinn þó svo mikill
að mörgum sinnum bjuggust skip-
verjar við því, að liann mundi
mola hiun sterka isbrjót í spón.
En í fj-egnimu er ekki getið hvera*
ig evjarskeggjum hefir liðið.