Lesbók Morgunblaðsins - 25.01.1931, Blaðsíða 6
22
' W'
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Minningar frd Islandi.
I austurríkska blaðinu „Wiener Bilder“ er grein eftir
Theo Henning málara og fylerja henni nokkrar myndir
frá íslensku sýningunry sem haldin var í Wien í sumar,
og Henning gekst fyr'r. Orein hans er mjög vingjarn-
lega skrifuð og birtast hjer kaflar úr henni.
hans er hægt að senda myndirnar
hvort heldur er með síma eða
loftleiðina. Engar truflanir geta
þar átt sjer stað, eins og t. d.
í útvarpi.
Sumir heldu því fram, að þetta
nýja „útvarp“ mundi valda alt
of miklum bylgjutruflunum í ljós-
vakanum. En Philo segist hafa
ráðið bót á þessu og að „útvarps-
bylgjur“ sínar skuli ekki hafa
aðra eða meiri lengd en venju-
legar útvarps-bylgjur.
Hann segir enn fremur að hægt
sje að sameina útvarp sitt og
venjulegt útvarp, þannig, að við-
tækin kosti ekki meira en þau
kosta nú. Þykist hann því alveg
viss um það, að viðtækin verði
framvegis útbúin með firð-skugg-
sjá sinni.
— Fyrsta myndsendingastöðin
hefir þegar verið stofnuð í New
York, og bráðlega verður reynt
að sameina „fjarsýni“ og „fjar-
heyrn“ um öll Bandaríkin.
Sejm Valery Slawek,
hinn nýi forsætisráðherra Pólverja
— Herra veitingamaður, læknir
minn hefir sagt mjer að jeg megi
ekki búa í öðru veitingahúsi en
þar sem sunnanvindur blæs.
— Þá var gott að þjer komuð
hingað; hjer hafið þjer hitt á
rjetta staðinn. Hjer blása altaf
sunnanvindar.
— En mjer finnst hann nú vera
á norðan.
— Það er ekki að marka. Það
er sunnanvindurinn, sem hefir snú
ið aftur tnl að bláaa kjer.
Jeg var einn á ferð gangandi
langt inni í landi elds og íss, hafði
hvorki fylgdarmann nje hest, frem
ur venju, ekkert tjald og engan
farangur, nema bakpoka, og í hon-
um var nesti mitt og hin nauðsyn-
legu áhöld: málaraáhöldin. Allan
daginn hafði jeg gengið yfir sand-
auðnir og stefndi á Heklu, því að
upp á hana ætlaði jeg að ganga
daginn eftir. Hekla er drotning
allra eldfjalla á íslandi. Hún hefir
að jafnaði gosið tvisvar á öld. Er
hún fræg um öll lönd. Nú hreykir
hún sjer hljóð og tignarleg fyrir
framan mig. Það borgar sig að
fara umhverfis jörðina til þess að
fá að njóta hins dýrlega útsýnis
af Heklutindi.
Fyrir mjer verður á, sem jeg
þarf að komast yfir, því að hand-
an við hana er bóndabærinn, sem
jeg ætlaði að gista á. Það var ekki
um annað að gera en klæða sig
úr og vaða yfir ána. Varð mjer
þá ósjálfrátt hugsað til hinna
mörgu manna, sem látið hafa lífið
í jökulám íslands, sem ýmist eru
stórgrýttar í botni, eða þá að
sandbleyta er í þeim.
Þarna inni á milli hrauns og
sanda er dálítill grænn blettur og
þar stendur bóndabærinn, mörg
hús saman með torfþökum, eins
og siður var áður að byggja á Is-
landi. Lítill og fátæklegur er bær-
inn að sjá, en þegar jeg kom í
hlaðið brá mjer heldur en ekki,
því að fagur hljóðfærasláttur barst
til mín út úr torfbænum. Þar voru
leikin lög eftir Grieg og Bach og
Beethoverf. Húsfreyjan var að
ieika á liarmonium og hún söng
meðal annars Loreley í íslenskri
þýðingu. En húsbóndinn sat við
borð og var að lesa þýðingu á
Goethes „Faust“.
Húsbóndinn las nákvæmlega
meðmælabrjef mitt frá austur-
líkska konsúlnum í Reykjavík,
yirti mig fyrir sjer frá hvirfli til
Ija. Að því búnu var mjer tekið
opnum örmum eins og kærum vini.
Sá vegur, sem ferðamenn fara
venjulega til Heklu, liggur tals-
Frá íslensku sýningunni í Wien.