Lesbók Morgunblaðsins - 17.11.1935, Blaðsíða 6
S66
SNiSQY^gNíiDaoK gpgsin
\
IsicnsKur]jhagleiHsmaður.
Kerran, sem Jósep smíðaði og- fekk 5000 dollara verðlaun fyrir.
1 Ameríku er verksmiðjufjelag,
sem framleiðir allskonar jarð-
yrkjuverkfæri, dráttarvjelar og
bíla. Á það verksmiðjur bæði í
Bandaríkjunum og í Kanada. Það
eyðir árlega stórfje í auglýsingar,
en einhver besta auglýsing þess
er samkepni, sem það lætur fram
fara á hverju ári meðal æsku-
manna, að smíða smákerrur. Þá,
sem fá verðlaun fyrir kerrur sín-
ar, tekur fjelagið upp á sína
arma, kostar þá í skóla og veitir
þeim síðan atvinnu. Er það orð-
inn fjöldi æskumanna, sem tekið
hefir þátt í samkepninni og á
hverju ári býður fjelagið þeim
í skemtiför til ýmissa borga í
Kanada og Bandaríkjunum. Er ár-
lega breytt um staði nema tvö
seinustu árin; þá var piltunum
boðið til Chicago, því að allar
smákerrurnar voru á heimssýning-
unni þar.
Jósep Ólafsson,
Einn af þeim, sem tekið hafa
þátt í samkepninni er íslenskur
piltur, Jósep Ólafsson. Hann er
fæddur vestan hafs. Hann smíð-
aði kerru þá, sem sjest hjer á
myndinni og hlaut 5000 dollara
verðlaun fyrir.
Smíðatól hafði hann víst af
skornum skamti, en kerruna smíð-
aði hann heima í eldhósi hjá
móður sinni.
Fjelagið kostar hann í skóla.
Hefir hann nú verið á vegum þess
í eitt ár og í vetur verður hann í
ríkisháskólanum í Saskatschevan.
Seinustu tvö skólaár sín gengur
hann svo í vjelfræðiskóla, sem
fjelagið heldur sjálft uppi. Þegar
hann útskrifast þaðan, er honum
ábyrgst vinna hjá fjelaginu með
góðum kjörum. Má telja hann
hepnismann að hafa komist svona
vel innundir hjá fjelaginu.
Merkur
Islandsvinur,
Frú Margrethe Löbner Jörgensen.
Einhver besti Islandsvinur í
Danmörk er frú Margrethe
Löbner Jörgensen. Hefir hún sýnt
það á margan hátt. Mun hún vera
eina konan í Danmörku, sem hef-
ir lært íslensku tilsagnarlaust
svo, að hún les málið og skilur
það, þegar það er talað.
Allir íslendingar, sem hafa ver-
ið í lýðháskólanum í Askov, munu
minnast hennar með hlýjum huga,
því að þeir voru altaf boðnir og
velkomnir á heimili hennar, og
var þeim tekið þar sem vildar-
vinum.
Um það, hvernig stóð á því að
frúin fór að læra íslensku, hefir
hún sjálf sagt þannig frá:
— Það var í Kolding fyrir
mörgum árum, að yfirlæknirinn
þar sagði mjer að jeg væri berkla-
veik og yrði að fara á heilsuhæli.
Eitt andartak leið mjer við ör-
vílnun. Eins og í leiðslu gekk jeg
vit frá lækninum og» niður stig-
ann, út á götu, og gekk lengi
fram og aftur um göturnar í
rænuleysi, og sál mín var hrygg.
En tvent var mjer þó ljóst: að
jeg yrði að berjast gegn sjúk-
dómnum af öllum lífs og sálar-
kröftum, og að reyna að auka
Margrethe Löbner Jörgensen.
þekkingu mína meðan jeg væri
í hælinu, svo að hugur minn yrði
bundinn við það, en ekki við
veikindin og heimþrá.
Jeg veit ekki hve lengi jeg
ráfaði um göturnar, en seinast
staðnæmdist jeg við glugga, upp-
ge'fin af þreytu og hallaðist upp
að dyrakarminum. Þá sá jeg í
glugganum hina norrænu lesbók
og málfræði Ludvig Wimmers. Jeg
tók þetta sem bendingu til mín,
gekk inn í bókabúðina og keypti
báðar bækurnar.
Síðan fór jeg á Krabbesholm
heilsuhæli og þar byrjaði jeg að
læra íslensku. Þegar jeg kom
heim til Askov aftur, eftir hálft
ár, og varð enn um hríð að
„liggja úti“ eftir ráði læknis,