Lesbók Morgunblaðsins - 08.05.1938, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSTNS
143
Ungverska greifadóttirin, Geraldine Apponyi, seiii spáð var fyrir
að myndi verða drotning, sjest hjer með Zog konungi, skömmu áður
en þau hjeldu brúðkaup .sitt í Tirana (Albaníu).
lijerar leita til manna um hjdlp
Fjaðrafok.
Eftirfarandi er haft eftir Gretu
tíarho og hefir þar af leiðandi
verið birt í flestöllum blöðum
heimsins; „Jeg get ekki sagt, að
jeg sje óhamingjusöm í Hollv
wood. Jeg er bara ekki hamingju
söm“!
★
Þektur amerískur bridgespilari
William Konn að nafni, hefir
stefnt hinum fráskildu Culbert
son-hjónum. Hann heimtar af
þeiin eina miljón krónur í skaða-
bætur fyrir að þau liaf'i látið þau
orð falla, að hann hafi svikið í
spilum.
★
Fyrir nokkrum árum voru t'lutt
ar mörgæsir til Lofoteu í Noregi.
I bvrjun var útlit fyrir, að þess-
um Suðurpólsfuglum litist ekki
vel á sig við strendur Noregs. Nú
berast af'tur á móti þær frjettir,
að mörgæsunum hafi fjölgað að
mun, og verið er að ráðgera að
flytja þangað fleiri mörgæsir.
★
Prn Pilomena Ducci í Neapel
f'æddi um daginn tvíbura, og
var það í annað skifti á 14 xuán-
uðum, sem frúi" eignast tvíbura.
ítölsk biöð birta mjmdir og löng
viðtöl við frú Ducci sem sanna
fyrirmynd ítalskra kvenna, og
sjálfur Mussolini hefir lieiðrað
hana með því að gefa henni orðu
og peningaupphæð.
★
Bóndi einn í Bandaríkjunum.
22 ára að aldri, kvæntist á dög-
unum sjötugri hjúkrunarkonu.
Hann hefir skýrt svo frá, að hann
hafi viljað konu, sem hefði áhuga
fyrir einhverju öðru en að sækja
skemtanir á kvöldin. Vonandi hef-
ir honum orðið að ósk sinni!
★
„Autograf“-safnarar nefnast
þeir, sem safna eiginhandar und-
irskriftum manna, og er slíkt
fólk mesta plága fyrir alla fræga
menn. En nú kemur frjett um
aðra plágu, sem sögð er hinni
fyrri verri, og hún nefnist „Pedo-
graf“, og' „Pedograf“-safnarar
safna fótsporum frægra manna í
leir."
Danskur maðiir segir eftirfar-
andi sögu:
Dag nokkurn, er jeg kom hjól-
andi eftir þjóðveginum, kom hjeri
hlaupandi út úr skóginum og
staðnæmdist fyrir framan mig og
vældi ámátlega. Jeg þóttist vita,
að eitthvað gengi að honum, og
steig af hjóli mínu. Hjerinn hljóp
á undan mjer, en leit við og við
til baka, eins og til að fullvissa
sig um, að jeg fylgdi honum eft-
ir. Ekki höfðum við farið langt,
er jeg sá tvo hrafua, sem höfðu
ráðist á hjeraunga og voru að
rífa hann í sig. Höfðu hrafnarnir
rifið hjeraunganu lifandi á hol
og voru að gæða sjer á innýt'lum
hans. Er hrafnarnir sáu til ferða
minna, reyndu þeir að fljúga hurt
með hjeraungann, en það mis-
tókst.
Jeg tók hjeraungann upp, en
liann dó í höndunum á mjer og
allan tímann stóð hjeramóðirin
lijá mjer og bar sig aumlega. Alt
í eiuu kom annar hjeraungi fram
úr skógarþykni og þá hljóp hjera
móðirin til lifandi ungans sínf?
og hvarf með hann inn í skóg.
Jeg tók litla dauða hjeraungann
með mjer á hjólið og hrafnarnir
eltu mig um 'stund, en er þeir
sáu, að það var tilgangslaust,
hurfu þeir von bráðar.
Önnur hjerasaga er höfð eftir
lönskum ritstjóra, J. Thamdrup
að nafni:
Hálfvaxinn hjeraungi kom dag
nokkurn að dýraspítaia og fór inn
um dyr, sem á stóð „Aðgangur
bannaður“. Hjerinn fór strax til
eins dýragæslumannsins og þá
kom í 1 jós, að annað eyra hjerans
var bitið af honum. Sárið var
gamalt og farið að grafa í því.
líjerinn hafði lent á rjettum stað
með lasleika sinn og hjeraunginn
var tekinn til lækninga. Það var
eins og aumingja skepnan skildi,
að það var honum fyrir bestu,
er læknirinn þvoði sár hans og
hatt um það, ög hin venjulega
hræðsla hjerans við mennina hvarf
alveg á meðan.