Lesbók Morgunblaðsins - 03.03.1940, Blaðsíða 3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
67
Hortt til baka.
Yfirlit yfir árið 1939.
Bragar dís! Þú lið mjer ljá
laga vísur snjallar.
Horfnu lýsa ári á,
er æðstur prís má falla.
Svo við horfði; er upp rann ár
oss er forðar grandi. —
Huldi storðu hríð og snjár
hjer á Norðurlandi.
Höfðu óþreyttu vetrar völd ■
voðir breitt á flóa,
hjargir sneitt, þar kylja köld
kornum þeytti snjóa.
Högum lokar hríðar önn
til húsa fokin vorra. —
Heldust rok með frosti og fönn
fram að lokum Þorra.
Góa ör á þægðir þá
þíddi stör og runna,
lyfti skörum skýja frá
skein þá fjörugt sunna.
Þögnuðu hranna mælsku met
mögnuðust annir stríðar,
drögnuðust fannir fjær um set,
fögnuðu grannar víða.
ísa leysti lækjum af
er leika reistu í glaumi.
Árnar þeystu út á haf
elfdar geistum straumi.
Brædda flýði fönnin köld,
flæddu víða skriður,
æddu úr hlíðum fossafjöld,
fæddist þýður kliður.
Hjarða sægur, hýstur fyr,
haga nægan fengu.
Frostin væg og veður kyr.
Vors að dægur gengu.
Flestra meina bauð þá bót
hlíðan hrein frá guðum,
ekki sveina hreldi hót
heldur einmánuður.
Harpa blíð og hljúg í lund,
bægði hríð og vosi,
litkast hlíð og gróin grund
grænu skrýðist flosi.
Fjörgvaði svæði sólbros nýtt,
svo það klæðum breytti.
Vorið bæði bjart og hlýtt
björg og gæðin veitti.
Fuglar sungu sumaróð
á sinni tungu lærðir;
blóm útsprungin litka lóð,
líf magnþrungið bærðist.
Tíminn fetað fekk þá greitt
fram, svo hvetji að önnum.
Aldrei hret nje áfall neitt
ama 1 jet að mönnum.
Það var saga er fágæt finn
Fróns um Skaga reiti
að sjá haga algróinn
um fardagaleyti.
Enginn manna kulda kveið,
Kári og hrannir þegja;
áfram þannig lífið leið,
Ijett um annir heyja.
Báran svaf um sævartún,
sælu gaf og yndi;
ljek sólstafa rituð rún,
rauð um haf og strindi.
Brosti fjóla og fíflakrans,
fóstraði sóley bali;
málaði sólargeisla glans,
grundir, hól og dali.
Veðraraust ei vakti meins
viðhorf. — Traust hjá lýðum.
Gekk að haustið alveg eins
amalaust með blíðu.
Þó bliknaði fjóia og blómin smá,
blæs við gjólur höstu;
ekki sólar yndi brá
alt að jólaföstu.
Fjell þá snjór á hauður hægt,
huldi flár og gjótu.
Helst svo klára veður vægt
vel að áramótum.
Langblessuð var lánuð tíð
með lífsfögnuði og gæðum;
gnægtir buðust landsins lýð.
Lof sje guði á hæðum.
Slíkt mun varla afbragðs ár
okkar falla á daga.
Hjer skal falla hróður smár,
er hripaði karl á Skaga.
Sigurjón Jónsson,
Skefilstöðum.
Dönsk hjúkrunarsveit, sem starf-
ar í Finnlandi. Þetta var ein af
fyrstu dönsku hjtikrunarsveitun-
um, sem fóru til Finnlands.
Þessir fjórir ungu dönsku menn
eru allir læknar og dvelja nú „ein-
hversstaðar í Finnlandi“, sem
sjálfboðaliðar í finska hernum.
Fremst til vinstri sjest Knyd Höy-
er og Einar Theilgaard, aftari
röð Johs Thyssen og Svmid Ulrieh.