Lesbók Morgunblaðsins - 28.07.1940, Blaðsíða 6
238
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
UNDARLEG ATVINNUGREIN
A þessum síðustu og verstu at-
vinnulevsis tímum, hafa
margvíslegar atvinnugreinar vax-
ið upp, og siunar þeirra ærið kyn
legar. En einhver undarlegasta atl
vinna sem jeg hefi heyrt getið um,
og jafnframt ein með þeim ógeð-
feldustu, er þó sú, sem jeg komst
í kynni við, á einni af ferðum mín-
um.
Það var seint í ágústmánuði,
jeg var á leiðinni til æskustöðv-
anna í austur Prússlandi, og ætl-
aði að hvíla mig um nóttina í
Danzig. Nokkra kílómetra utan
við borgina, sá jeg hvar bifreið
stóð á veginum, og fr>á ljósunum
af minni bifreið, sá jeg mann
þar hjá, sem veifaði til mín af
öllum kröftum. Málið var ofur-
einfalt, bifreiðin hans 'hafði bilað,
en í sameiningu tókst okkur þó
fljótlega að koma því í lag. Þetta
var einstaklega geðþekkur ná-
aingi og ágætlega til fara. Svo
urðum við samferða til Danzig,
og gistum á sama hóteli um nótt-
ina. Mest undrandi varð jeg yfir
öllum þeim sæg af kössum, smáum
og stórum, sem hann tók af bif-
reið sinni. Mjer datt í hug, að
maðurinn mvndi vera venjulegur
umferðasali. Við vorum tveir einir
í veitingastofunni, og skoluðum
ferðarvkið úr hálsinum með ljettu
hvítvíni. Vegna þess, að jeg er
forvitinn að eðlisfari, spurði jeg
þenna nýja kunningja minn að
því, hverskoar maður hann A'æri,
hann gaf mjer ekkert ákveðið SA'ar
við því, en sagði að við skyldum
koma inn í herbergið hans, og
ræða þar saman.
Hann gekk á undan og jeg
fvlgdi á eftir. Þá opnaði hann
kassana sína, og eins og þið getið
kannske ímyndað ykkur, fór mjer
ekki að verða um sel, því upp úr
kössunum tók hann rúma tylft
af beinagrindum, og margar tylft
ir af hauskúpum. Mjer datt fyrst
í hug að þetta væri geðveikur
maður, ef til vill moriðngi.
En svo var þó ekki. Þessi ungi,
geðþekki maðiu- var læknir, en að
loknu námi komst hann að þeirn
raunalegu niðurstöðu að enginn
virtist hafa not fyrir þekkingu
hans. Og eins og hann sjálfur orð
aði það: „Fyrst lifandi fólk virt-
ist ekki hafa brúk fyrir hann, sá
hann ekki annan kost vænni en
að fara að sýsla með þá dauðu“.
Hann ferðaðist fram og aftur um
Evrópu, og seldi beinagrindur,
til lækna, háskóla, prófessora og
sjúkrahúsa, fyrir stórt sjer-versl-
unarhús í Berlín, í þessari grein.
Hann 'hafði ávalt gott úrval í köss-
um sínum.
„Þetta er hálf-óviðfeldin at-
vinna. Finst yður það ekki?“ —
sagði jeg. „Læt það alt vera.
Maður venst þessu eins og hverju'
öðru“. Svo hringdi hann á þjón-
inn, og bað haipi að færa okkur
eina flösku af víni. Að lítilli
stundu liðinni var hann farinn
að segja mjer sögur af ferðum
sínum. Sumar voru skemtilegar,
aðrar ekki, svona eins og gengur
og gerist. En alvörublær kom á
andlit hans, á meðan hann var að
segja fná. Ein af sögum hans var
þessi: Hann var á ferðinni sem
oftar, og gisti á gistihúsi í þýsk-
um smábæ, en niðri, undir herberg-
inu hans, voru ein'hverjir náungar
með hávaða langt fram á nótt.
Hann var þreyttur og vildi hafa
svefnfrið. Fann hann því upp á
því snjallræði að taka beinagrind-
urnar úr kössunum, og raða þeim
hingað og þangað um herbergið,
svo tók hann rafmagnslampann
úr sambandi, og stökk sjálfur nið-
ur á náttfötunum, og ljest vera
mjög óttasleginn, og sagði að það
væri draugagangur í herberginu
sínu, Hávaðamennirnir komu und-
ir eins upp, til að reka draugana
á dyr. Þrátt fyrir ítrekaðar til-
raunir tókst þeim ekki að kveikja
ljósið. Þá kveiktu þeir á eldspítu
og brá heldur enn ekki í brún,
er þeir sáu beinagrindurnar. Einn
fjell í yfirlið, tveir hlupu á brott
eins og fætur toguðu, en þeir þrír
sem eftir voru, hjeldu áfram að
kveikja á eldspítum þangað til
þeir komust að því hvað napur-
lega 'hafði verið leikið á þá. Þeir
fóru leiðar sinnar sárgramir yfir
þessu uppátæki. En maðurinn fekk
það, sem hann ætlaðist til, og
svaf vært þar sem eftir var nætur.
Ýmsar slíkar sögur sagði hann,
en var hálf raunamæddur á svip-
inn.
Það var orðið áliðið nætur, eða
öllu heldur snemma morguns áður
ne við skildum. Síðasta sagan
hans, var um stúlku. „Þessvegna
feraðst jeg altaf einn með beina-
grindurnar mínar“, sagði hann.
„Jeg hefi góðar tekjur, á sjálfuv
bifreiðina, aðeins sakna jeg heim-
ilis. Einu sinni átti jeg vinkonu,
við ætluðum að gita okkur og
hún ætlaði að ferðast með mjer,
en í fyrstu ferðinni leið yfir hana
af ótta við afturgöngur. Leiðir
okkar skildu, en jeg hefi ekki
getað gleymt henni“.
Við kvöddumst og jeg fór inn
til mín, þá opnaði hann hurðina
og kallaði á eftir mjer: „Og svo
giftist hún formanni bálfararfje-
Iagsins!“
Áður en jeg fór frá Danzig,
iheyrði jeg kynlega sögu ,sem jeg
sje enga ástæðu til að þegja yfir.
Eins og kunnugt er, er Danzig
mikil siglinga og hafnarborg, en
erfiðir tímar og sorgir daglega
lífsins eru æðimiklar þar eins og
víða annarstaðar. Svo fólkið gríp-
ur fegins hendi, þegar eitthvað
óvenjulegt kemur fyrir, sem
puntar ögn upp á hina sauðsvörtu