Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1940, Blaðsíða 7
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
327
jiimiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmiiiiimtiimimiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiimiMiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiimimiiiiiiiR
Nýtísku kafarahjálmar
immmmmimmmmmmiiii iimiiimiiiiiiiitiimiHiiiMiin"
Þessi ungu hjú hafa sett á höfuð sjer nýjustu tegund af kaf-
arahjálmum og ganga um á hafsbotni eins og þau væru heima.
ið hinsta hvíldin. Er við höfðum
mokað nálega einu tonni af sandi
trá tanknum opnuðum við lásinn,
og sjá, þar var nóg bensín — alt
í lagi. En það reyndist hægra sagt
en gert að koma þessum dýrmæta
eleixír á bensíngeyma vjelarinn
ar, þótt það mætti virðast ljett
verk og löðurmannlegt. Hitinn var
næstum óþolandi og brennheitur
vindurinn ýrði talsverðu af þess-
um ómetanlega vökva rit í sand-
inn. Varð þetta mun erfiðara og
tímafrekara verk en okkur hafði
órað fyrir. — Við höfðum engau
tíma til að láta okkur detta í
hug, að við vorum mi 60 mílur
frá næsta bygðu bóli.
Þrátt fyrir þessa töf, vorum við
ekki vonlausir um, að við næðum
til Gao, fyrir myrkur. En að þessu
sinni brást hepnin okkur. Hinn
varmi eyðimerkurvindur, er allan
daginn ljek um okkur, óx um
allan helming eftir að við yfir-
gáfum bensíntankinn. Við ljetum
vjelina vinna meira en eðlilegt
var, en samt virtist okkur sára-
lítið miða áfram. Útlitið var ekki
glæsilegt; á hverri stundu mátt-
um við eiga von á, að djöfladans
sandstormsins byrjaði á nýjan
leik.
Um 7 leytið sáum við ekkerv
nema hina óumbrejdanlegu Sa-
hara.
Sólin hneig til viðar, glóandi
rauð, en bleikur máninn gægðist
upp og boðaði komu næturinnar.
Eina úrræðið var að lenda með-
an fært var, og láta fyrirberast
þar sem verkast vildi. Fyrsta verk
okkar, er við höfðum jörð undir
fótum, var að fylla nokkra poka
af sandi, og festa flugvjel okkar
við þá.
Til kvöldverðar höfðum við of-
urlítinn vatnssopa og niðursoðna
ávexti.
Að aflokinni máltíð var dimt
orðið. Tókum við nú upp ferða-
grammófóninn, er við fluttum alla
leið frá Kaliforníu, og nú hjeldum
við konsert í þessari þöglu, lífvana
veröld.
Við spiluðum hvert lagið af
öðru, ýmist háfleyg klassisk lög
eða eldfjörug ljett lög. Að lokum
urðum við ekki ásáttir um, hvaða
lög skyldi velja og lauk þar með
músíkinni.
Gengum við við svo búið til
sængur og sýndist sinn veg hvor
um.
Já, gengum til sængur; við
sveipuðum um okkur yfirhöfnum
okkar, koddinn var verkfæratösk-
ur, sængin var eyðimerkursandur-
inn.
Jeg gat ekki sofið. Jeg var
þyrstur, það var óþægilegt að
liggja á mölinni.
Skrúflyklarnir undir höfðinu
löðuðu ekki til svefns og eftir
sólarlagið var nístandi kalt.
Við fjelagar byltum okkur í
fletunum og leið illa. Fyrir að-
eins fjórum klukkustundum ætlaði
hitinn að gera út af við okkur.
Á fjórum klukkustundum fjell
hitamælirinn um 40°. En þrátt
fyrir hita og kulda, þreytu og
þorsta síðasta sólarhringsins, var
jeg þó engan veginn í slæmu
skapi, og þessi síðasti viðburður
vakti hjá mjer einskonar ánægju-
tilfinningu — þetta var nýtt æfin-
týr — að vera eina lifandi veran
— ásamt ferðafjelaga mínum — í
þessum heimi auðnarinnar.
Ef til vill væri það eitthvað
svipað þessu, að flytja yfir á
kulnaða stjömu.