Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1942, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
43
CVONA liðu nokkrar vikur. Og
^ svo kom Adeleide einn fimtu-
daginn, eins og hún var vön, og
Colleen byrjaði á snyrtingunni.
Hún varð þess vör þegar í stað,
að ungfrú Richardson var mikið
niðri fyrir .... að vísu las hún í
dagblaðinu eins og hún var vön
.... en hún hjelt því á höfði.
Það er ekki ósennilegt, að það
hafi örvandi áhrif á einlægnina,
að láta tvær mjúkar hendur
nudda á sjer andlitið. Adeleide
gerðist að minsta kosti ræðin og
trúði Colleen fyrir því, að Bruce
ætlaði til Chicago á morgun til
þess að semja við nýtt, stórt út-
gáfufyrirtæki. Og líklega mundi
hann verða að heiman svo sem
tvo mánuði, en það fanst Ade-
leide hfæðilega langur tími.
— Mig langar mest til að fara
með hoitum til Chicago! sagði
hún ákveðin. — Jeg er fullveðja,
svo að við gætum keypt okkur
• leyfisbrjef og látið gefa okkur
saman undir eins í dag, ef því
væri að skifta.
— Af hverju gerið þjer það þá
ekki? sagði Colleen.
— Það er alveg satt. Bara að
jeg hefði fult frjálsræði!
— Frjálsræði? sagði Colleen
forviða.
— Já, jeg er hrædd um, að
pabba gruni að eitthvað sje á
seiði, því að hann lætur hafa gát
á mjer frá morgni til kvölds. Við
höfum fengið nýjan bílstjóra og
jeg er sannfærð um, að honum
hefir verið skipað að hafa gát á
mjer, því að hann missir aldrei
sjónar á mjer eitt augnablik. Ja,
.... jeg gæti auðvitað skotist út
hjeðan bakdyramegin ....
Colleen hló. Henni fanst svo
einkennilegt að heyra talað um
ástaflótta nú á dögum.
Adeleide sat þegjandi í nokkr-
ar mínútur, svo varð hún önd-
inni, eins og hún hefði tekið mik-
ilvæga ákvörðun.
— Þetta er ósköp auðvelt!
sagði hún og leit fast á Colleen.
— Hvað? spurði Colleen.
— Það er ómögulegt að þekkja
okkur sundur á baksvipnum, svo
að þjer megið alls ekki láta bíl-
stjórann sjá framan í yður, ef
þjer hlaupið upp tröppurnar, til
Thornton!
— Ef jeg hleyp .... nú skil jeg
ekki hvað þjer eruð að fara!
— Jú hlustið þjer nú á mig —
þetta er svo einfalt. Jeg á að
fara á dansleik hjá Thornton í
kvöld. Þjer komið heim með mjer
.... jeg segi þeim heima, að jeg
hafi fengið yður með mjer til að
hjálpa mjer, svo að jeg líti eins
vel út og hægt er fyrir kvöldið.
Pabba þykir auðvitað vænt um
það .... Jeg hefi nefnilega látið
skilja á mjer, að jeg ætlaði að
sitja heima og fara ekki á dans-
leikinn, út af því að pabbi hefir
ekki viljað láta undan mjer hvað
hann Bruce snertir. Þjer verðið
að vera í samkvæmiskápu ....
Svo farið þjer í ballkjólinn minn
uppi í herberginu mínu .... við
erum alveg eins í vexti, svo að
hann hlýtur að fara yður vel. Jeg
býðst til að aka með yður heim
til yðar á leiðinni til Thornton
.... og við segjum, að heimilis-
fang yðar sje einhversstaðar
rjett hjá heimili Bruce, og svo fæ
jeg nægan tíma til að giftast hon-
um .... Og þegar við erum gift
getur pabbi ekki neitað mjer um
að fara með honum til Chicago!
— En jeg?
— Þjer verðið auðvitað að aka
í bifreiðinni til Thortons og fara
þangað inn, án þess að bílstjór-
ann gruni nokkurn hlut! Svo ætl-
ist þjer á hvenær hann muni vera
farinn með bifreiðina á biðstað-
inn og skjótist þá út aftur....
Hvernig líst yður á þetta?
Colleen svaraði engu. Það var
barátta hjá henni milli holdsins
og andans — hana langaði í ævin
týr, en hafði andúð á að hjálpa
stúlkunni til að gera á móti vilja
föður síns.
Adaleide sá, að Colleen var á
báðum áttum með hverju svara
skyldi.
— Ef þjer renduð grun í hve
mjer stendur þetta á miklu, þá
munduð þjer ekki hugsa yður
um! sagði hún innilega og tók
hendinni um handlegginn á Col-
leen.
Colleen leit á stúlkuna.... Nú
var þetta ekki lengur rík og dutl-
ungafull dama, sem sat þarna til
þess að njóta góðs af kraftaverk-
um snyrtistofunnar.... Þetta var
ung stúlka með tárin í augunum,
sem var að grátbæna hana um að
hjálpa sjer í hinni eilífu baráttu
æskunnar fyrir gæfu og ævintýr-
um.
Og svo fór að Colleen ljet und-
an.
Þetta fór alt eftir áætlun. —
Madame Justine gaf orðalaust
leyfi til ^ð Colleen færi út með
ungfrú Adelaide. Og það reyndist
svo, að faðir Adelaide varð alls-
hugar feginn, er hann heyrði að
hún ætlaði á dansleikinn.
Ungu stúlkunum var sendur
maturinn upp í herbergi Adelaide.
Á eftir völdu þær úr kjólinn, sem
Colleen átti að vera í undir sam-
kvæmiskápunni.... þær vildu
ekki eiga á hættu, að Colleen yrði
kanske að fara úr kápunni hjá
Thornton og láta sjá, að hún
væri í hversdagskjól.
Þær höfðu læst að sjer, svo að
þær yrðu ekki ónáðaðar og nú
greiddi Colleen þeim báðum á al-
veg sama hátt, svo að erfitt væri
að þekkja þær sundur, sjerstak-
lega á baksvipnum.
Klukkan rjett fyrir átta beið
bifreiðin með tortryggna bílstjór
anum við dyrnar og skömmu síðar
staðnæmdist bifreiðin við húsið,
sem þær sögðu að Colleen ætti
heima í. Það gekk slysalaust fyrir
þeim að hafa kápuskifti. Og þeg
ar ung stúlka hoppaði út úr bif-
reiðinni, þar sem staðnæmst var,
í kvöldkápu með nýjan hatt, sem
náði svo langt niður öðru megin,
að nærri lá að hann hyldi andlitið,
gat enginn grunur á því leikið,
að þetta væri ekki Colleen! Plat-
ínuljósa drósin í bifreiðinni, sem
hallaði sjer aftur og gróf nefið
í silfurrefskragann á kápunni —
hver gat þetta svo sem verið önn
ur en miljónamæringsdóttirin,
Adelaide Richardson?
★
ÍU mínútum síðar staðnæmd-
ist bifreiðin fyrir framan
Thortonshöllina og samkvæmt
umtali steig Colleen út og hljóp
upp dregillagðar tröppurnar, án
þess að segja nokkuð við bílstjór
ann.
Hún reyndi að fara að öllu eins