Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1942, Blaðsíða 13

LE8BÖK M0RGUNBLAÐ8INS
61
SPRENGJAN
Hann ruddi sjer braut í mann-
þrönginni í London og snjeri
síðan til hægri neðst á Strand-
götunni. Hann leit á úrið, það
var ennþá nógur tími, svo að
hann labbaði óþolinmóður fram
hjá St. Martin’s („in the
Fields“) og upp St. Martins-
götu. Fólkið er alveg eins og
áður, þrátt fyrir sprengjuregn-
ið, — það veit ekkert af því, að
það er stríð einmitt núna, — en
hvað það voru gerð mikil læti
út af þessu, sem ekkert var.
En hvað um þessa gígi, sem
þú varst að sjá í Trafalgar
Square? Og Helena hafði skrif-
að, að á sumum stöðum í Lond-
on virtist eins og alt væri í lagi,
þangað til maður færi að athuga
það betur. En hann var önugur
og hafði orðið fyrir vonbrigðum,
og það var alt henni að kenna.
Þetta var fyrsta leyfið hans,
það var aðeins fjörutíu og átta
klukkutímar, og hún hafði eyði-
lagt það fyrir honum. Hann
hafði skrifað henni og beðið
hana að koma og dveljast hjá
foreldrum hans í litla húsinu,
sem þau áttu uppi í sveit. Og
hún hafði skrifað aftur, og sagt
að henni mundi þykja það mjög
gaman og hún ætlaði að koma.
Móðir hans hafði haft mikið
fyrir því, að ryðja til í herbergj-
unum. Hann var alveg tilbúinn
að láta fara vel um sig í setu-
stofunni, ,en hún vildi ekkert af
því vita.
Það var kominn kvöldverðar-
tínrti, en ekki kom Helena. Hann
hringdi til frúarinnar, sem hún
leigði hjá, þótt símtalið væri
dýrt. Nei, hún var ekki komin
heim. Vildi frúin ekki taka skila
boð til hennar,þegar hún kæmi?
Jú, en hún fór oft að heim&n um
helgar.
Þessi setning gerði hann óró-
legan. Hún hafði öðru hverju
nefnt það í bréfum sínum, að
hún færi altaf burt úr borginni,
þegar hún gæti — og hann var
ekkert hissa á því — en það, að
hún færi oftast að heiman um
helgar? Hvert fór hún? Ekki til
foreldra sinna, því að þau áttu
heima fyrir norðan. Einu sinni
eða tvisvar hafði hún farið til
foreldra hans? Sagði hún nú
sannleikann ?
Tveim tímum síðar hringdi
hann aftur til hennar, en fjekk
ekki samband. Ef hún hefði nú
lent í járnbrautarslysi? Það
gæti hafa verið skotið á járn-
brautina úr vjelbyssu?
Það þýddi ekkert fyrir móður
hans að segja, að ef til vill hefði
Helena haldið, að hann meinti
sunnudag, þegar hann hafði
skrifað laugardag, og hafði sagt
að það væri alt í lagi með það
og að hún ætlaði að koma.
Þessi bölvaður sími — bölv-
aður Hitler — með erfiðismun-
um var hægt að telja hann af
að fara strax til London.
,,Þú getur hringt til hennar
snemma í fyrramálið“, var sagt
við hann, og hann gerði það og
í þetta skiftið hringdi síminn og
hringdi, en aldrei var svarað.
Hún hafði eyðilagt alt fyrir hon-
'um, leyfið hans, fyrirætlanir
hans, og ánægju for.eldra hans
yfir að sjá hann aftur.
★
Hann ætlaði að fara beint
heim til hennar, og segja henni
álit hans á henni, en þá hringdi
síminn og það var Helena.
„Jeg hringdi bara til þess að
vera viss um hvenær lestin færi.
Ó — ert það þú? Jeg hjelt að
þú kæmir ekki fyr en seinni
partinn í dag“.
„Jeg kom í gær, hvar í ósköp-
unum hefir þú verið?“
„Jeg? Heima. Jeg hringi það-
an“.
„Nú, jæja“.
„Á jeg ekki að koma núna
strax?“
„Það borgar sig ekki. Jeg
verð að fara aftur í kvöld“.
„Ó, elsku besti, mjer finst
þetta afskaplega leiðinlegt. Get-
um við ekki hitst hjerna í borg-
inni?“
„Jú, við getum það. Við segj-
um þá hjá Criterion klukkan
fjögur“.
Hann var of hnugginn til þess
að geta sagt meira. Það þýddi
það, að hann yrði að kveðja for-
eldra sína samstundis.
„Þú mátt ekki vera geðvond-
ur, karlinn minn“, sagði faðir
hans, „ef þú vilt ná þjer eftir
þetta“.
Auðvitað náði hann sjer, og
hjerna var hann þá staddur, of
stundvís og í afar vondu skapi.
Þ.egar hann var búinn að fá
nóg af göngunni, fór hann til
Criterion og fann Helenu þar,
sem beið eftir honum.
„Elskan mín“, sagði hún, „en
hvað þú ert myndarlegur".
Hann hafði alveg gleymt því,
að hún hafði aldrei sjeð hann í
hermannabúningi áður.