Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1942, Page 3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
275
EFTIR RAONAR
ÁSGEIRSSON
Heimafólkið í Papey ásamt nokkrum gestum við Papeyjarkirkju,
er herra biskupinn Sigurgeir Sigurðsson kom í eyjuna og vísiter-
aði árið 1940. — Gísli bóndi í Papey sjest á myndinni við hægri
hlið biskupsins.
Langt út af Djúpavogi, klukku-
tíma „siglingu á trillubát"
blánar fyrir langri, lágri eyju út.i
í reginhafi. Það er Papey, sem
dregur nafn sitt af hinum írsku
feðrum, sem höfðu tekið sjer bú-
setu þar áður en þeir fóstbræður
Ingólfur og Hjörleifur komu að
Austurlandinu í sinni fyrstu könn-
unarferð. Þessir menn vildu ekki
vera með heiðnum mönnum og
stukku burt til annara landshluta,
er þeir komu, en ljetu eftir sig
bagla og bjöllur og bækur írskar,
og mátti af því sjá, að þeir voru
menn írskir“, segir hinn sannfróði
Ari Þorgilsson.
Sjeð úr landi virðist eyjan ekki
há, en þar eru þó hæðir nokkrar
og lægðir á milli og eyjan sýnist
nokkurn veginn jafnlöng, hvort
sem maður sjer hana frá Djúpa-
vogi eða af Berufjarðarströnd-
inni. Þegar jeg hefi verið á ferða-
lögum mínum, sem oftast hafa
------------------------------,
SÆLUHÚSIÐ
VÍÐ HAGAVATN.
ekki enn tapað allri trú á loftvog-
ina. En sú von varð sjer til
skammar. Og þá var farið að
ræsta húsið og ganga frá öllum
áhöldum, svo að alt væri í röð
og reglu. Það er borgaraleg
skylda hvers þess, sem kemur í
sæluhúsið, að fara frá öllu jafn
fáguðu og það var þegar hann
kom.
★
Það er leiðinlegt að þessi ferða-
saga skuli vera hálfgerð rauna-
saga. En það verður að segja
hverja sögu eins og hún gengur
— og það er ekki von að altaf sje
sól og sumar þegar Ferðafjelagið
gerir út leiðangur, þótt oftast sje
það Undarlega heppið með veður.
Ilitt þykir máske merkilegra,
að enginn í förinni mælti æðru-
orð. Allir voru í sólskinsskapi all-
an tímann, og það bætti upp sól-
skinsleysið úti.
staðið yfir að vetrarlagi, hefi jeg
nokkrum sinnum komið á Djúpa-
vog og hefi jeg þá jafnan haft í
huga að fara út í Papey. En þá
hefir jafnan staðið svo á, að jeg
hefi verið bundinn af fastri ferða-
áætlun, eða að veður hafi hamlað
að af því gæti orðið. Jeg hefi
einnig farið þama um á mótorbát
að vetrarlagi og komið að Papey
og heilsað Gísla bónda með handa-
bandi, þar sem hann stóð á kletta-
snös í fjörunni, en veður var svo
ótrygt, að ekki þótti ráðlegt að
hafa neina viðdvöl, því betra er
að hafa bjart heldur en svart inu
Hornafjarðarósinn. En því meir
hefir mig langað til að skoða
Papey nánar, sem jeg hefi komið
nær henni.
Nú var jeg staddur á Djúpa-
vogi 6. þessa mánaðar og var að
því leyti frjáls, að áætlun mín
var ekki bundin við daga, þó hún
væri bundin við vissa staði. Veðr-
ið var indælt og gott í sjó og
þarna var því eins og tækifærið
til að komast út í eyna kæmi upp
í hendurnar. Á Djúpavogi var þá
einnig staddur Höskuldur frá
Dilknesi, listmálari, ásamt konu
sinni, og slógumst við í fylgd
saman út í eyna, en hjeraðslækn-
irinn á Djúpavogi, Ingólfur Gísla-
son var svo elskulegur að slást í
förina. Gátum við ekki fengið
betri leiðsögumann en hann, því
hann er sonur bóndans í Papey
og er víst bæði fæddur þar og
uppalinn.
Við fengum leigðan lítinn vjel-
bát til fararinnar, hann var ný-
kominn úr fiskiróðri, vellandi í
olíu og slori — en hvað er að fást
um það. Formaðurinn bætir það
UPP> því hann er kunnugur á þess-
um leiðum og í ofanálag er hann
afkomandi hinna alkunnu Hafnar-
bræðra (Hjörleifs) — en þeir bræð
ur, hann og Jón, voru hinir mestu
hraustleikamenn, sem margar
sagnir eru um á Austurlandi. Þeir
fóru sjer yfirleitt hægt og rólega
að öllu — og eins gerði bátsfor-
maðurinn — en þeir ljetu hvergi
sinn hlut og voru drengskapar-
menn. Við fórum frá Djúpavogi
eftir hádegi, út fyrir tangana og
tókum svo stefnu á eyna. Sjór
var sljettur og blíðskaparveður,
en hin víðfræga Austfjarðaþoka
huldi fjöllin, hinn skarpleita Bú-
landstind og alt annað. En um
það var okkur eiginlega alveg