Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.1952, Blaðsíða 16

300
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A 9 7 5 2
V 10 6
♦ K D G 6 2
* A 4
A D G 10 6
V D 5 3 2
♦ 9 7
m G 8 5
A Á K 8
V Á K 8 4
♦ 8 4
A K 10 6 3
Sagnir voru þannig:
A S V
pass 1 H pass
pass 3 gr. pass
pass
V sló auðvitað út SD og S gaí hana
til vonar og vara, en næsta spaða varð
hann að drepa.
S sér nú að hann verður að fá 3 slagi
í tigli, ef hann á að vinna. Hann sló út
T8, V drap með 9 og S gaf í borði af því
að hann óttaðist að 4 tiglar mundu vera
á aðra hönd hjá andstæðingum. S kom
út og S drap heima og nú notaði hann
hátigul til að ná út ásnum. Svo komst
hann inn á hjarta eða lauf og notaði nú
tigulinn. — Ef S hefði notað hátigul
fyrst til þess að ná út ásnum mundi
hann hafa tapað vegna þess að hann
hafði ekki annað en LÁ til að komast
inn í borði.
N
2 T
pass
★ ★ ★ ★
Seinasti víkingurinn.
Guðmundur Filippusson í Húsey í
Hróarstungu (f. 1742, d. 1824) mun
hafa verið sá íslenzkra manna, sem
lengst hélt hinni fornu venju að bera
vopn á mannfundum og eins heima.
Vopn hans var öxi fetabreið með sveig-
myndaðri egg. Hann skildi hana
aldrei við sig, hafði hana hjá rekkju
sinni á nóttinni og oft í höndum sér
á daginn. Þá er hann fór til kirkju,
skildi hann Öxina eftir í fjárhúsi úti á
túni í Kirkjubæ, á meðan hann hlýddi
KOMAST ÞAU MEÐ? íslenzkir íþróttamenn og íþróttakonur æfa sig nú af kappi
og mikilli eftirvæntingu að fá að fara til Ólympíuleikanna í Finnlandi og keppa
þar fvrir íslands hönd. Þessi æfingaskorpa, sem nú stentíur yfir, sker úr því
hverjir fá að fara. Hér sjást tvö, sem eru að æfa sig i sundi í Sundhöll Reykja-
víkur, Þórdís Árnadóttir og Kristján Þórisson frá Revkholti. Því miður sýnir
myndin ekki hverjum árangri þau hafa náð, en í svip þeirra má lesa einbeitni
og kjark. (Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.)
messu. Venjulega var hann fátalað-
ur á heimih og dagfarsgóður, en
stundum komu að honum reiðiköst ef
honum féll ekki eitthvað. Hann gekk
þá um allan bæinn og hjó öxi sinni
í veggi og stoðir. Einkum var það
biti einn í baðstofunni, sem fékk að
kenna á reiðiköstum Guðmundar, enda
mátti sjá á bitanum marga hruflu eftir
öxi hans. (Sögn Stefáns bónda í
Gagnstöð).
Snarræði.
Steingrímur Ólafsson hafnsögumað-
ur á Litlaseli við Reykjavík (f. 1787)
var talinn dálítið ýkinn. Einu sinni
reru þeir á áttæringi, en þótt bátur-
inn væri stór, vildi þeim samt það
óhapp til að þeir sigldu upp í hval.
Til allrar hamingju var Steingrímur
svo snarráður, að hann þreif ár og
stjakaði út úr hvalnum svo að þeim
hlektist ekki á.
Ráð við blindu.
Kerling nokkur hafði haft ágæta
sjón fram á elliár, en nú var sjónin
tekin að bila. Hugsaði kerling sér þá
að spara sjónina. Hún lakkaði fyrir
annað augað og ætlaði að geyma sér
það heilt og óskaddað til þess er hún
hefði slitið hinu. Þetta gekk nú vel
fyrst framan af, en svo varð kerla
steinblind á hversdagsauganu. Hún
hugsaði sér nú til hreyfings að taka
til spariaugans, því að hún bjóst við
að það væri enn í bezta lagi. Var
lakkið nú tekið frá auganu, en kerl-
ing sá ekki vitund með því heldur og
skildi ekkert í þessu.
Pétur Guðjohnsen
organisti var Eyfirðingur að ætt og
uppruna. Kyntist hann Birni í Lundi
á æskuárum og hafði Björn mætur á
honum. Þegar Pétur var bújnn til
hinnar fyrstu skólaferðar sinnar, vildi
svo til að Björn hitti hann á Akureyri.
Ekki er þess getið hvernig Pétur var
tygjaður að ofan, en í reiðsokkum var
hann til fótanna. Björn sagði að ekki
tjóaði að vera í reiðsokkum svo langa
leið og sagði að hann þyrfti skinnsokka.
Að svo mæltu fór hann með Pétur
inn í búð og gaf honum þar væn
vatnsstígvél. (Sögn Halldórs Briems).