Lesbók Morgunblaðsins - 04.09.1955, Blaðsíða 6
f 474 W
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
voru ekki nema sumir menn sem
gátu séð þá. Blondlet gerði ótal
margar tilraunir og hann komst að
þeirri niðurstöðu að sum efni gæti
geymt þessa geisla í sér um aldir.
Gull væri bezt, en hvorki alumini-
um né jarðolía gæti geymt geisl-
ana.
Þessu trúðu margir, en hvernig
sem aðrir eðlisfræðingar fóru að,
gátu þeir ekki fundið þessa geisla.
Að lokum komst amerískur vís-
indamaður, Wood að nafni, að því,
að þetta var aðeins missýning og
stafaði frá sjálfu tækinu, sem
Blondlot hafði við þessar rannsókn-
ir sínar.
Nokkuru seinna var mikið talað
um hina svonefndu „mitogenic"-
geisla. Þetta voru ósýnisgeislar og
áttu að koma fram þegar frumur
í plöntum skiftu sér. Höfðu þeir að
sögn fundist í rótum lauks, sem
var að spretta, og uppgötvast á
þann hátt, að þeir juku gróður-
magn næstu plantna. En eftir
nokkrar rannsóknir komust menn
að raun um að þetta var tóm vit-
leysa.
í stríðinu 1914—18 sagði amerískt
tímarit frá því að fundnir væri
litgeislar. Þetta var löngu áður en
menn fundu upp litfilmuna. Var
sagt frá því að á Röntgenmyndum
hefði skýrt komið fram litir þar
sem voru taugavefir eða vöðvar.
Rannsókn á þessu sýndi, að hér
var um hrekk að ræða hjá enskum
herlækni. Hann hafði að gamni
sínu pentað liti á filmurnar, áður
en mynd var tekin á þær. Þessar
myndir komust svo í hendurnar á
yfirlækni • sjúkrahúss og þóttu
mesta fágæti. En þegar hrekkur-
inn komst upp, urðu ýms góð vís-
indarit að eta ofan í sig allt sem
þau höfðu sagt um þessa merki-
legu „uppgötvun“.
En sá, er hrekkinn gerði lét sér
þetta eigi nægja. Nú fann hann upp
„dauðageisla“ og gat sýnt vísinda-
mönnum áhrif þeirra. Hann hafði
útbúið búr, með þessum dauða-
geislum, og inn í það var nú hleypt
smádýrum. Um leið og hugvits-
maðurinn hleypti á þau dauða-
geislunum, duttu þau niður með
krampaflogum og voru dauð að lít-
illi stund hðinni. Þetta lék hann
hvað eftir annað.
En vísindamennirnir létu sér
ekki nægja að horfa á þetta. Þeir
krufðu fórnardýrin til þess að
komast að því hvernig þau hefði
dáið. Og þá komust þeir að raun
um að þau höfðu öll fengið
„stryknin“-innspýtingu. Meðan
dýrin voru grafkyr í búrum sín-
um, náði eitrið ekki fljótt tökum
á þeim. en um leið og þeim var
sleppt lausum og þau tóku á rás,
hreif eitrið.
Eitthvert nýasta dæmið um
furðulega ósýnisgeisla voru hinir
svonefndu „sólarupprásar-geislar"
Það voru tveir japanskir lífefna-
fræðingar, sem þóttust hafa fundið
þá 1941. Þeir hétu Takata og Mura-
sugi. Þeir héldu því fram, að stór-
kostleg breyting yrði á blóði manna
þegar sóhn kæmi upp. Mest yrði
breytingin ef menn væri einangr-
aðir frá jörðinni, en þó gætti þess-
ara áhrifa einnig hjá mönnum þótt
þeir væri í djúpum og dimmum
kjallara, þar sem engir sólargeisl-
ar næði að skína inn. Amerískur
vísindamaður eyddi þremur árum
í að rannsaka þetta og hann gerði
tilraunir á rúmlega 100 manns.
Hann hafði til umráða miklu ná-
kvæmari rannsóknaáhöld heldur
en Japanamir höfðu haft. Og hann
komst að þeirri niðurstöðu að ekki
væri fótur fyrir fullyrðingum
þeirra.
Margar sagnir ganga af allskon-
ar furðudýrum, sem eiga að hafast
við á lítt þekktum stöðum. Er þar
skemmst á að minnast „Snjómann-
inn“ í Himalajafjöllum. Myndir
hafa verið teknar af sporum hans,
en hvort þar hefir verið um mann,
apa eða björn að ræða, vita menn
ekki. Kennimaður frá Tibet og
lærisveinar hans, sem heldu til á
háfjalli, þóttust hafa séð „Snjó-
manninn“ og lýstu honum svo, að
hann hefði verið 8 fet á hæð. Lýs-
ingar þeirra á honum þóttu svo
merkilegar, að Bretar gerðu út leið-
angur vísindamanna til að rann-
saka þetta, en um árangur farar
þeirrar vita menn ekki.
Þá má minnast á „Apamennina í
Malaja", sem allt í einu skaut upp
í fyrra. Þeir komu fram úr frum-
skógunum, kafloðnir og svo ljótir
að allir hræddust þá. Þeir töluðu
ekki, heldur urruðu og blístruðu
og þeir vissu hvaða háskagripir
byssur eru, því að þegar þeir sáu
mann með byssu, flýðu þeir sem
fætur toguðu. Sumir sögðu að
þetta mundu vera kynblendingar
apa og manna, en þó var þess getið
til að þetta mundu vera afkomend-
ur hvítar manna, sem hefði lagzt
út í frumskógunum. Meira hefir
ekki frézt af þessum merkilegu
Apamönnum.
Þá eru margar sögur um að
villudýr hafi tekið manna böm að
sér og alið þau upp. Seinasta dæm-
ið um þetta er Hindúadrengurinn
Ramu, eða úlfadrengurinn, sem
mikið hefir verið talað um. Þessi
drengur er 9 ára gamall og hann
fannst í fyrra á jámbrautarstöð í
Lucknow í Indlandi. Margir vís-
indamenn hafa athugað drenginn.
Sumir hafa komizt að þeirri nið-
urstöðu að hann sé fyrsta óræka
sönnunin fyrir því að villidýr ali
upp börn. Aðrir halda að þetta sé
fábjáni, sem fólk hafi viljað losa
sig við. Úr þessu verður máske
skorið þegar hann vex upp.
----o---
Menn geta komið fram meö hin-