Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1959, Blaðsíða 12

44
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
sötra seinni bollann af morgunkafíi
sínu þegar varðmaðurinn kom æðandi
og tilkynnti honum að úlfaldalest væri
að koma.
„Farðu á þinn stað og fylgdu svo
foringja lestarinnar til mín undir eins
og hann kemur“, sagði liðsforinginn.
„Biddu undirforingjann að hjálpa þér
til að rannsaka farangurinn, á meðan
eg er að athuga skjöl þeirra. Vertu að-
gætinn, því að ef þeir eru komnir frá
spönsku Sahara, þá getur vel verið að
þeir hafi hashish meðferðis".
Varðmaður náði í undirliðforingjann
og svo fóru þeir báðir út að varðstöð-
inni. Lestin var þá skammt undan. Hún
silaðist áfram og úlfaldarnir gengu
óreglulega, svo auðséð var að þeir voru
ekki tjóðraðir saman.
„Hvar eru mennirnir?" hrópaði und-
irliðsforinginn. „Hér fara reiðtygjaðir
úlfaldar á undan, en eg get ekki séð
neinn mann“.
„Já, það er eitthvað skrítið við
þetta“, svaraði varðmaður.
„Það getur verið að leiðangursmenn
komi á eftir á hestum", sagði undir-
liðsforinginn, „þótt það sé ekki venja
að menn hafi hesta í langferðum, en
mér sýnist á öllu sem þessi lest sé
komin um langan veg. Hlauptu til yfir-
foringjans og segðu honum að haim
verði að koma. Eg ætla að taka á móti
lestinni og fara með hana að brunn-
inum, því að eflaust eru úlfaldarnir
þyrstir. Þetta er í fyrsta skifti sem eg
sé mannlausa úlfaldalest".
Hann strauk sér um hökuna og var
hugsi.
„Það er eitthvað athugavert við
þetta“, sagði hann svo. „Mönnunum
hefði átt að vera það kappsmál, ekki
síður en úlföldunum, að komast í
áfangastað".
Skömmu seinna kom yfirliðsformg-
inn út að brunninum, og þá var lið-
þjálfinn að brynna úlföldunum og jós
upp vatni í stórt trog handa þeim.
„Varðmaður segir að enginn maður
sé með lestinni. Það getur ekki verið
satt. Hvar eru mennirnir?"
„Lestin er mannlaus", svaraði lið-
þjálfinn. „Úlfaldarnir drekka, en þeir
virðast ekki vera mjög þyrstir. Á sum-
um þeirra eru enn hálffullir vatnsbelg-
ir. Og eg hefi skoðað matvælabelgi ía.
og það er nógur matur í þeim. Á ein-
um söðlaða úlfaldanum er meira að
segja byssa í sliðrum. Eg hefi þeear
sent tvo ríðandi menn til að leita. Það
er eitthvað dularfullt við þetta“.
í lestinni voru átján úlfaldar, fimm
undir söðlum, en hinir undir klyfjum.
Af þessu mátti ráða að fimm menn
hefði verið með lestina.
Farangurinn reyndist vera döðlur og
sauðagærur, en það eru algengar versl-
unarvörur í Sahara. Við nákvæma
rannsókn kom í ljós að engin bann-
vara var í klyfjunum.
í söðulpokunum fundust engin skjöl
né skilríki, ekkert sem benti til þess
hvaðan lestin væri komin né hver væri
eigandi hennar. Menn bjuggust við að
finna blóðbletti á söðlunum og gæru-
skinnunum, sem í þeim voru, en svo
var ekki. En við söðulinn á einum úif-
aldanna hekk pyngja og í henni mikið
af peningum.
Svo liðu tvær klukkustundir. Folk
safnaðist þarna saman og það varð há-
vært skraf um hina dularfullu úlfalda-
lest og allskonar ágizkanir um það
hvaðan hún mundi komin. En enginn
kannaðist við úlfaldana né fargervi
þeirra.
Nokkru seinna komu leitarmennirnir
og höfðu einkis orðið varir. Þá seodi
yfirforinginn þrjá hermenn á stað og
fekk þeim beztu úlfaldana, sem setu-
liðið átti. Þeir komu ekki aftur fyr en
morguninn eftir. Þeir höfðu farið eftir
þjóðveginum langar leiðir, þangað til
þeir komu þar sem úlfaldaslóðin kom
inn á hann úr austurátt. En þeir höfðu
ekki orðið varir við nokkurn mann.
Nú var símað í allar áttir, til allra
bækistöðva franska hersins í Sahara,
en enginn vissi neitt um þessa lest og
hvergi hafði hennar orðið vart.
Svo leið og beið, vikur og mánuðir,
og ekkert fréttist til eigenda lestarinn-
ar. Var þó fregnin um þennan atburð
komin til allra vinja í Sahara. Arabar
komu um óravegu til Akjoujt til þess
að vita hvort þeir bæri ekki kennsl á
úlfaldana eða farangurinn. Sumir
þeirra þóttust þekkja einn eða tvo úlf-
alda og nefndu nöfn Araba, er gæti
verið eigendur þeirra. En við nánari
eftirgrennslan hafðist ekkert upp úr
þessu.
Til Akjoujt streymdi einnig fjöldi
annarra manna, ættingja og vina lestar-
mánna, sem horfið höfðu og ekkert
spurzt til um langa hríð. Þeir vonuðu
að þeir mundu þekkja úlfaldana eða
kannast við farangurinn, en þær vonir
brugðust alveg.
Það var engu líkara en að eyðimörkin
hefði gleypt þá, sem fóru með þessa
lest. Sumir sögðu að iiiir andar hefði
náð þeim. Aðrir gizkuðu á að ræningj-
ar hefði ráðist á lestina og drepið alla
mennina. En hvers vegna höfðu ræn-
ingjarnir þá sleppt úlföldunum með
öllum farangri og ekki hirt um pen-
ingapokann?
Víða er það siður í Sahara að brenni-
merkja úlfalda, en þessir úlfaldar voru
með öllu ómerktir. Fróðir menn voru
látnir skoða klaufirnar á þeim og gang-
þófana, og þóttust þeir sjá að úlfald-
arnir væri komnir um langan veg, en
þó ekki sárfættir.
Næst var svo að athuga hvenær þeir
mundu hafa fengið að drekka seinast.
Glöggir menn, sem skoðuðu þá vand-
lega, fullyrtu að þeir mundu ekki hafa
verið vatnslausir lengur en í fimm
daga.
Að fjórum mánuðum liðnum voru
úlfaldarnir boðnir upp og farangur
þeirra. Andvirðið og peningarnir sem
fundust, var sett í sérstakan sjóð þang-
að til eigendur gæfi sig fram.
Sumir töldu að þetta mundu vera
strokuúlfaldar. Mennirnir hefði farið
af baki til þess að brynna þeim, og
síðan sezt sjálfir að snæðingi og ekki
gætt þess að binda úlfaldana saman,
og svo hefði þeir strokið frá þeim, og
mennirnir hefði orðið úti í eyðimörk-
inni.
í fljótu bragði kann þetta að sýnast
eðlileg skýring. En hún getur þó ekid
verið rétt, því að enginn vanur ferða-
maður sleppir úlföldum sínum lausum
eitt andartak úti í eyðimörkinni.
Sennilegri er tilgáta frönsku her-
mannanna. Þeir segja að lestin muni
hafa lagt á stað frá einhverjum stað í
spönsku Sahara, og hafi haft mikið
meðferðis af hashish, eiturlyfjajurt-
inni, sem ræktuð er í stórum stíl þar
í landi. Döðlurnar og gærurnar hefði
þeir haft með til þess að villa eftirlits-
mönnum sýn. Til þessa benti það, að
klyfjarnar voru óvenjulega léttar. Ein-
hvers staðar úti í eyðimörkinni hefði
ræningjar svo ráðist á lestina til þess
að ná í hashish-birgðirnar, og höfðu
drepið alla leiðangursmenn. Ræningj-
arnir muni ekki hafa kært sig um úif-
aldana, því að þeir hefði getað komið
upp um þá síðar, enda hafi hvorki þeir
né annar farangur verið mikils virði á
móts við hashish-birgðirnar.
Þetta er þó aðeins getgáta. Og und-
arlegt þykir, að mannlausir úlfaldar
skyldi halda hópinn og ferðast sjálf-
krafa mörg hundruð kilómetra leið.
Það hefði þó verið skiljanlegt, ef þeur