Lesbók Morgunblaðsins - 17.05.1959, Blaðsíða 16

264
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
ÞETTA var lokaspil í keppni milli
Breta og Bandaríkjamanna. N—S voru
í hættu og þorðu ekki að segja 7 spaða,
þegar A—V sögðu 7 hjörtu. En spilin
lágu þannig, að alslemm er, hvaða
litur sem sagður er:
* Á D G 5 3 2
V 4 3
* A K 10 8 3
* —
¥ Á K G 5
♦ 52
* Á D 9 6
♦ K 10 9 7 6 4
¥ —
♦ D G 9 7 6.4
+ 5
A hinu borðinu þorðu S—N að segja
7 spaða. Þeir voru tvöfaldaðir og tvö-
faldaðir aftur. Úr fyrra spilinu fengust
2210, en úr seinna spilinu 2890, sam-
tals 5100. Hinir höfðu áður 5000, en
töpuðu samt.
¥ D 10 9 8
7 6 2
♦ —
* K G 10 8
N
V A
S
SAGT TIL NAFNS
Það var siður fyrrum, er gest bar að
garði, að bjóða ekki inn, fyr en spurt
hafði verið um nafn og heimili gests-
ins. Einu sinni kom Jóhann Brandsson
á bæ og kom unglingur til dyra, og
hafði honum verið sagt að spyrja
komumann um heiti og hvaðan hann
væri, og þetta gerir barnið. Jóhann
svarar:
Jóhann Brandsson birta skal
bendi randa glöðum:
Eg á heima í Hallárdal
og heitir að Vakursstöðum.
1 annað skifti kvað hann við sama
tilefni þessa afhendingu:
Jóhann Brandsson heitir hér
sá hörvagrér.
Á HVERFISGÖTU — Mynd þessi er einkennileg vegna þess hve sundurleitan
byggingarstíl má sjá á henni, og jafnvel heillar aldar framþróun í byggingar-
list. Fremst á myndinni eru þrepin og pallurinn fyrir framan Þjóðleikhúsið.
Húsið lengst til vinstri reisti Pétur Pétursson bæargjaldkeri á sínum tíma,
og þar bjó síðan dr. Helgi Péturss sonur hans. En lága húsið þar upp af (á bak
við garðhúsið) hét upphaflega Eyólfshús, kennt við Eyólf Þorvarðarson smið,
sem reisti það fyrir 90—100 árum. Lengst til hægri er verslunarhúsið Hverf-
isgata 18, sem var reist upp úr aldamótunum og þótti þá niikil bæarprýði.
ÖU eru þessi hús úr timbri. Litla húsið, sem snýr við stafni, er Traðarkot. Er
það einn af þeim mörgu steinbæum, sem reistir voru hér fyrir svo sem 70 ár-
um. Yfir það gnæfir nýtízku bygging, Húsgagnaverslun Kristjáns Siggeirssonar.
(Ljósm. Gunnar Rúnar).
heimilið á Hofi er,
eg hermi þér.
(Stefanía Ferdinandsdóttir)
NAGLFAR
Þegar maður sker neglur sínar eða
klippir, skal ævinlega skera hverja
nögl, klippa eða bíta í þrennt, því ann-
ars eykur fjandinn saman úr þeim
heilt umfar í náskipið. Þó er enn sú
sögn um neglur, ef þær eru skornar
heilar, að fjandinn auki þær saman, og
geri úr þeim fögur skip og róðrarferj-
ur. Aðrir segja að hann negli aðeins
skipið saman með þeim. Eitt sinn bar
svo við undir Jökli, að skipshöfn ein
gekk til sjávar, nokkru seinna en aðr-
ar; skipverjar hrundu fram skipinu í
ákafa því að þeir þóttust hafa helzt
til lengi sofið. En þegar þeir voru
komnir skammt frá landi, sökk skipið
undir þeim og týndust allir, sem á því
voru. En það sögðu þeir, sem fyr reru
þennan morgun úr sömu vör, að þeim
hefði virzt skip þetta samsett af ein-
tómum mannsnöglum, og þó furðu fag-
urt. — Þessar sagnir um naglaskurð og
um sól í úlfakreppu, eru auk þeirrar
venju, sem enn er algeng, að skera
bjóra úr skó fyrir tá og hæl nálega
þær einu leifar, sem eg veit til að loði
eftir af goðasögunum hér á landi. (Jón
Árnason, Þjóðs.)
MÁLBEIN
Víða eru menn tregir til að kasta
málbeini úr kind, einkum þar sem ó-
málga börn eru, því fyrr meir þótti
víst, að þau fengi þá síður málið, og
stungu menn málbeinunum þá í veggj-
arholu með þessum formála: „Forðaðu
mér frá fjármissi, eins og eg forða þér
nú frá hundakjafti, málbein". Þótti mál
bein eitthvert mesta náttúrubein kind-
arinnar. (Þjóðs. Sigf. Sigf.)