Lesbók Morgunblaðsins - 06.03.1960, Page 1

FYRSTA VETRARVERTÍÐ MÍN
frásagnir Jóns Sverrissonar II;
HÉR segir frá dvöl Jóns í Balakoti í Sandgerðishverfi og ýmsu, sem
fyrir kom á vetrarvertíðinni. Þá segir og frá vorvertíðinni, en þá var
hann í Reykjavík.
Nú á að setja upp stóru skipin
Morguninn eftir var Magnús
kominn heim. „Hafrenningur“ lá
fyrir festum úti á víkinni og vagg-
aði sér þar letilega. Annað þilskip
var þar einnig, „Huginn“, eign
Einars Sveinbjörnssonar í Sand-
gerði. Var þetta skip nokkru minna
en hitt.
Eg heyrði fljótt að nú væri mest
aðkallandi að draga þessi stóru
skip á land. Þar áttu þau svo að
bíða næsta vors, en þá átti að fara
á þeim til lúðuveiða suður í
Reykjanesröst, eða nota þau til
flutninga milli hafna við Faxaflóa.
En ekki var hægt að koma skipun-
um á land, nema fylgdist að stór-
streymi og gott veður. Þetta drógst
því á langinn.
Mér voru fengin ýmis störf, svo
sem að grafa upp fjörumaðk til
beitu, mala rúg, vera í snúningum
úti og inni og fara sendiferðir.
Stundum fór eg á selaveiðar með
Magnúsi, eða þá í fiskiróður, en
það var sjaldan, því að gæftir voru
stopular. Allan þenna tíma kvald-
ist eg af óyndi, og stundum hvarfl-
aði að mér að strjúka. En tvennt
hamlaði mér frá því. Fyrst var nu
það, að eg átti ekki einn einasta
eyri, og í langa strokuferð getur
maður ekki lagt peningalaus. Hitt
reið þó aðallega baggamuninn, að
eg óttaðist háðsglósur jafnaldra
minna ef eg kæmi sem strokumað-
ur heim úr verinu, án þess að hafa
lent í nokkurri karlmennskuraun.
Eg reyndi því að herða upp hug-
ann og láta sem ekkert væri. Það
styrkti mig í þessum ásetningi, að
húsbóndi minn var mér alltaf góð-
ur. Hann var að vísu fálátur, en
aldrei orðvondur né önugur. Hann
var góður skotmaður og yfirleitt
mikill aflamaður.
Og nú kom að þeirri stund að
stóru skipin skyldi sett á land. Þá
höfðu gengið útsynnings stórviðri
undanfarna daga, en nú var kom-
inn hægur norðaustlægur vindur.
Enn var þó veltibrim og skýafar
mikið frá útsuðri til landnorðurs.
Háflæði var árla dags og voru
menn því snemma á fótum. Var
ætlan manna að koma báðum
skipunum á land þenna dag. Jón
Sveinbjörnsson, bróðir Einars í
Sandgerði, var valinn til þess að
stýra þeim upp í vörina. Var það
mikið vandaverk, því að vörin var
þröng og sker á báða bóga, en brim
og útsog milli skerjanna.
Svo reru þeir bræður Jón og
Einar og nokkrir fleiri menn út í
„Huginn“, og skömmu seinna komu
þeir siglandi á honum beint upp í
vörina og gekk allt að óskum. Nú
þurfti að koma skipinu þegar í
stað upp úr vörinni, því að þangað
skyldi „Hafrenning“ siglt með
kvöldflóðinu Setning gekk vel og
var henni lokið um kl. 2.
Á þriðja tímanum fórum við
fimm út í „Hafrenning“ Voru þrír
fullorðnir: Jón Sveinbjörnsson,
Magnús Jónsson, eigandi bátsins,
og Magnús Eyólfsson í Krókskoti
þar í hverfinu. Sá fjórð; var Þor-
lákur Jónsson frá Sandgerði,
i