Lesbók Morgunblaðsins - 02.09.1962, Blaðsíða 3

Eftir Clifford Simak
HANN fann galdravélina úti í
lyngmóa, þegar hann var að
sækja beljurnar. Myrkrið var að smá-
siga yfir trén, svo að hann sá hana ekki
greinilega, og mátti heldur ekki eyða
imiklum tíma í að athuga hana, því að
Ebbi frændi hafði verið bálvondur, þeg-
ar tvær kvígurnar vantaði, og ef hann
yrði nú mjög lengi að finna þær, var
Ebbi ekki til annars líklegri en hýða
Ihann aftur, en af því góðgæti hafði hann
þegar fengið nóg fyrir einn dag.
Hann hafði nú þegar verið sviptur
kvöldmatnum, af því að hann hafði
gleymt að fara niður í lindina eftir vatni
í fötu. Og svo hafði Emma frænka verið
að rífast í honum allan daginn, vegna
þess hvað hann reitti garðinn illa.
„Ég hef aldrei á minni lífsfæddri ævi
séð annan eins ónytjung" grenjaði hún
að honum, en svo bætti hún því við,
að maður skyldi þó halda, að hann sýndi
þeim hjónum eitthvert þakklæti fyrir
að hafa tekið hann að sér og bjargað
honum þannig frá munaðarleysingjahæl-
inu, en það var nú ekki aldeilis því líkt
— þakklæti var ekki til í honum, heldur
gerði hann þeim allt til ama Og bölvun-
ar sem hann gat, og væri svo blóðlatur
í þokkabót — ja, hún vissi svei mér ekki
hvað úr honum ætiaði að verða.
ííann fann kvígurnar skammt frá
valhnotulundinum, og rak þær svo heim
og þrammaði á eftir þeim, með það
helzt í huga að strjúka, vel vitandi þó,
að hann hafði engan stað að leita til.
Og þó mætti það vera vondur staður,
sem væri verri en hjá þeim Emmu og
Ebba, sem voru nú annars alls ekki
frændi hans og frænka, heldur bara
vandalaus hjón, sem höfðu tekið hann
að sér.
Ebbi frændi var rétt að .ljúka við að
mjólka, þegar hann kom inn í hlöðuna
með kvígurnar á undan sér, og ennþá
var Ebbi bálvondur af því að hann
hafði týnt þeim og ekki komið með þær
heim með hinum beljunum.
„Hana nú!“ sagði Ebbi. „Ég er nú
búinn að mjólka mínar kýr og þínar
líka, bara af því að þú taldir ekki belj-
urnar, eins og ég hef sagt þér að gera
alltaf, til þess að vera viss um, að enga
vanti. Og í staðinn hefurðu ekki nema
gott af að mjólka kvígurnar þær arna“.
Nonni tók þrífætta mjaltakollinn og
fötu og mjólkaði kvígurnar. Kvígur eru
bæði fastmjólkar og óþægar og þessi
sparkaði frá sér og velti Nonna niður
í ræsið og setti fötuna um koll, svo að
allt fór niður, sem í hana var komið.
Þegar Bbibi frændi sá þetta, seildist
hann eftir ólinni, sem hékk að hurðar-
baki, og gaf Nonna nokkur högg með
henni, ti'l þess að kenna honum að vanda
sig betur, og hitt með, að mjólk væri
sama sem peningar. Síðan lét hann
hann ljúka mjöltunum.
Þeir gengu svo inn í bæ og Bbbi
frændi þusaði eitthvað um, að þessir
krakikar gerðu meira ógagn en gagn, og
svo mætti Emma frænka þeim í dyrun-
um, til að áminna Nonna um að þvo
á sér fæturna, áður en hann færi í
rúmið — hana langaði ekki að láta ata
öll sængurfötin út.
,,Ég er voða svangur, Emma frænka".
„Þú færð ekki bita!“ sagði hún og
ygldi sig 1 skímunni frá lampanum.
„Kannske manstu betur, ef þú ert
svangur, að gera það, sem þér er sagt
að gera.“
„Bara svolítinn brauðbita!“, sagði
Nonni. „Ég þarf ekkert smér“.
„Þú heyrðir, hvað hún frænka þín
sagði, kall minn. Þvoðu þér nú og
komdu þér svo í bælið!“
„Já, og þvoðu þér almennilega!"
bætti Emma frænka við.
H ann þvoði sér því fæturna og
fór í rúmið, og þegar hann lá þarna,
minntist hann þess, sem hann hafði séð
í lyngmóanum, en jafnframt mundi
hann, að hann hafði ekki nefnt það
einu orði, enda aldrei komizt að fyrir
þusinu í Emmu og Ebba.
Og nú einsetti hahn sér að segja þeim
alls ekki frá þvi, því að það mundi hafa
í för með sér, að þau tækju það frá
honum, eins og allt annað, sem hann
eignaðist. Og ef þau ekki tækju það,
mundu þau bara skemma það, Og hvor-
ugan veginn hefði hann neina ánægju
af því.
Eini hluturinn, sem hann réð yfir og
kalla mátti eign, var gamli sjálfskeið-
ungurinn hans, oddbrotinn á litla blað-
inu. Hann óskaði sér einskis fremur í
heiminum en að eignast nýjan hníf, í
staðinn fyrir þann gamla, en hann var
skynsamari en syo, að 'hann færi að
nefna slíkt á nafn. Einu sinni hafði
hann gert það, og þá höfðu þau hjónin
ekki linnt látum, dögum saman, að
halda yfir honum ræður um það, hvað
hann væri varrþafcklátur og ágjarn —
hann, sem hafði verið tekinn upp af
götunni, en samt væri hann ekki ánægð
ur og vildi nú láta þau eyða peningum
í vasahníf.
Nonni braut talsvert heilann um þenn
an talsmáta þeirra, að hann hefði verið
tekinn upp af götunni, þar sem hann
hafði aldrei verið í neinni götu.
Þegar hann nú lá í rúminu sínu og
horfði út um gluggann á stjörnurnar,
tók hann að brjóta heilann um, hvað
þetta hefði eiginlega verið, sem hann sá
í lyngmóanum. Hann mundi það ekki
greinilega, vegna þess, að hann hafði
ekki séð það almennilega, og hafði eng-
an tíma haft til að athuga það nánar.
En eitthvað var það einkennilegt og því
lengur sem hann hugsaði um það, því
meira langaði hann til að fara og skoða
það betur.
Hann skyldi athuga það vandlega á
morgun. Undireins og hann gæti á
morguiu
En þá áttaði hann sig á þvi, að á
morgun yrði alls ekkert tækifæri, því
að Emma frænka mundi Skipa honum
í garðinn, undireins og hann kæmi á
fætur, og ekki hafa af honum augun
meðan hann væri þar. Hann hélt áfram
að velta þessu vandamáli fyrir sér, og
komst að lokum að þeirri niðurstöðu að
ef hann vildi geta athugað þetta nánar,
yrði hann að fara í nótt.
H ann heyrði á hrotunum, að hjón-
in voru sofandi, svo að hann skauzt
fram úr rúminu, fór í skyrtu Og vinnu-
buxur og læddist niður stigann, en
gætti þess vandlega að stíga ekki á
þær gólffjalirnar sem brakaði í. Niðri
í eldhúsi steig hann upp á stól og seild-
ist eftir eldspýtum, sem voru geymdar
hátt uppi yfir eldavélinni. Hann tók
fyrst handfylli, en skilaði þeim svo
aftur að fáumi undanteknum, af því
hann hann var hræddur um, að Emma
frænka mundi verða þess vör, ef hann
tæki of margar.
Úti fyrir var grasið vott og kalt af
náttfallinu, og hann bretti upp skálm-
unum á vinnubuxunum, til þess að gera
þær ekki gegndrepa, og lagði síðan af
stað út í hagann.
Þegar farið var gegnum skóginn, voru
nokkrir draugalegir staðir á leiðinni, en
hann var nú samt ekkert verulega
hræddur, enda þótt ekki væri laust við,
að ofurlítið færi um hann.
Loks kom hann í lyngmóablettinn og
nú var vandinn mestur, hvernig hann
gæti komizt yfir hann, án þess að rífa
fötin sín og stinga bera fæturna á þyrn-
um. Hann fór nú að hugsa um, hvort
þessi hlutur sem hann hafði séð, væri
þar enn, og snögglega vissi hann alveg
upp á hár, að svo var, því að hann fann
eimhverja vinsemd streyma frá honum,
rétt eins og hann vildi segja drengnum,
að hérna væri hann enn, og hann þyrfti
ekkert að vera hræddur.
Hann kunni ekki meir en svo við
þetta, þar eð hann var alls óvanur allri
vinsemd. Eini vinurinn hans var hann
Bensi, sem var á aldur við hann, en
hann hitti Bensa aldrei nema í skólan-
um og • ekki einu sinni alltaf, þvi að
Bensi var oft veikur og varð þá að
vera heima dögum saman, og svo átti
Bensi heima í hina áttina frá skólanum,
svo að hann hitti hann aldrei allt sumar-
leyfið.
En nú voru augun í honum farin að
venjast dimmunni og hann þóttist sjá
móta fyrir hlutnum, þar sem hann lá
í lynginu. Hann fór að reyna að skilja,
hvernig þessi hlutur gæti verið með vin-
gjarnlegar hugsanir, því að hann þóttist
viss um, að þetta væri bara hlutur, en
alls ekki nein lifandi vera. Hann hefði
áreiðanlega orðið dauðhræddur, ef hann
hefði haldið hann vera lifandi.
En hluturinn hugisaði enn vingjarn-
lega til hans.
Hann rétti fram hendurnar og reyndi
að sveigja lyngið frá, svo að hann gæti
troðið sér nær og séð hvað þetta var.
Ef hann kæmist nógu nærri, gæti hann
kveikt á eldspýtu og séð, hvað þetta
væri.
„Stanz!“ sagði vingjarnlegi hluturinn,
og samstundis stanzaði hann, enda þótt
hann væri alls ekki viss um að hafa
heyrt orðið.
S koðaðu okkur ekki vona vand-
lega“ var enn sagt og Nonni var ofur-
lítið utan við sig, því að hann hafði
ekki verið að horfa á neitt — að minnsta
kosti ekki gaumgæfi'lega.
„Gott og vel“, sagði hann, „ég skal
ekki glápa of mikið á ykkur“. Og svo
fór hann að brjóta heilann um, hvort
þetta væri einhverskonar feluleikur,
eins og þeir léku stundum í skólanum.
„Þegar við erum orðnir góðir vinir“,
sagði hluturinn við Nonna, „þá getum
við horft hvor á annan, og þá gerir það
ekkert til, því að þá vitum við, hvernig
við lítum út að innan, og hugsum þá
ekkert um, hvernig við lítum út að
utan“.
Frmh. á bls. 4
Kjartan Ólafsson:
Kvöl d I jóð
1 sumarkvöldsins söngvadýrð
er sælt að unna þér.
Mín fósturjörð, mitt fagra land,
þér fléttar sólin geislaband
og ástaraugum sér
þín yndisgrund með gróinn sand
er gull í hendi mér.
Ég kem til þín mitt kæra land
í kvöldsins hlýja lund.
Við lóukvak, við lækjarnið,
er ljúft að eiga stundarfrið
og ganga á guðs síns fund,
til hans ég minnar bænar bið,
sem barn á óskastund.
21. tölublað 1962
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3