Lesbók Morgunblaðsins - 29.11.1964, Blaðsíða 3

sbóð á stalli ' miðri þrönginni, glóandi
í sólskininu. Fólkið sté dansinn í ákafa
og margir lágu á fjórum fótum fyrir
framan dýrið og tdbáðu. Sandurinn
rauk og loftið var mettað af undarlegri
stemningu. Ósjálfrótt færðu þeir sig
nær og ihorfðu á, fujlir undrunar, Ömar
mælti:
„Hvað sem öðru líður, þá verður ekki
jáið hve hann
H.
Lann hét Ómar og var einn á
gangi uirn eyðimörkina, er maður
kom hlaupandi tii móts við hann og
veifaði höndunum yfir höfði sér. Það
var auðséð á tiilburðum hans, að hon-
um var mikið niðri fyrir.
„Hvað er um að vera?“ spurði óm-
ar, er ókunni maðurinn var kominn
> kallfæri, en hlauparinn gat ekki svar
að fyrir mæði, heldur fleygði sér
másarndi niður í sandinn.
„Hvað er eiginiega um að vera?“
spurði ómar aftur, og rödd hans var
ákafari en áður, því að nærvera
ókunna mannsins hafði æsandi áhrif á
hann. „Hvers vegna hleypurðu eins
og óður?“
Ókunni maðurinn engdist sundur
og saman af mæði, þar sem hann já
í sandinum. Það var engu líkara én
hann væri í dauðateygjunum. Ómar
sá ekki annað ráð vænnia en að bíða,
unz mesiti móðurinn væri, af honum
runninn, og settist því á hækjur sinar
við hlið hans. Loks gat hann stunið
upp óljósum sefningum milii skorp-
inna varanna og sagði. „Fólkið er geng
ið af vitinu; það hefur gjört sér kálf,
cansar umihverfis hann o,g tilbiður.
Ég ætlaði að finna spámanninn og
segja homim það, í þeirri vbn, að
hann gæti komið vitinu fyrir fólkið,
og þegar ég sá þig úti á eyðimörki mi,
þá hélt ég að það væri hann; þess
vegraa. flýtti ég mér eins og ég gat en
r\ú er ég alveig uppgefinn og get tæp-
ast hreyft mig úr stað fyrir þreytu og
mæði.“
Síðustu orðin ruddust fram yfir var-
ir hans, milli þess sem hann blés.
„Það var mikið að þú gazt stunið
þessu upp,“ sagði Ómar og gat ekki
leynt undruninni í rödd sinni, ,,en ég
veit ekki hvort ég skil almennilega, hvað
þú átt við. Þú veizt að spámaðurinn
fór upp á fjallið til þess að tala við
Guð, og enginn veit hvenær hann kem.
ur aftur, en hvers vegna hefur fóíkið
gjört sér kálf og hvers vegna dansar
það umhverfis hann og tilbiður?"
EHir Eggert Laxdal
Okunni maðurinn var nú setztur
upp og talaði af miklum ákaifa, með
höfuðhnikkjum og handapati. Ilann
mælti:
„Fólkið segir að •spámaðurin.n sé
horfinn, og að Guð muni hafa nurnið
hann upp til himna. Það segir að Guð
hafi yfirgefið það og láti sér ekki
leragur arant uim hag þess, og því fengu
þeir Aron til þess að gjöra sér kálf, í
fullri stærð, úr skíru g'ulli, og nú
dansa þeir umhverfis dýrið og til-
biðja það, í stað Jave Guðs.“
„Mér þykir þú segja óheillatíðinji,“
mæiti Óm,ar og horfði óttaslegiran í átt
ina til tjaldbúðarinnar, sem óljóst
mátti greina í fjarska, milli hæðardraig
anna, „en hvar fékk fóikið svo mikið
gull, að gera mætti kálf í fuiiri
6tærð?“
„Flestir lögðu eitthvað til af skart-
gripum sin-um, bræddu þá síðan upp
og steyptu líkneskið, se-m Aron hafði
mótað,“ imælti ókunni maðurinn. Hann
hafði nú kastað mæðinni og peir
etóðu upp og gen-gu hægt í áttina til
tj-a'.dbúðanna.
„% s-kil ekki hvemig þeir gátu feng-
ið Aron til þ-ess að gjöra slíkt, hann
sem -er bróðir spámannsins og stendur
honum næstur,“ sagði Ómar.
„Fólkið suðaði og suðaði í hoaum,
«nz hann gafst upp og lét un-d-an ósk
um þess í reiðikasti. Þú hefðir átt að
sjá -hvemig hann hamaðist, loks þegar
hann hóf verk sitt og svo ógurlegur
var hann ásýndu-m, að enginn þorði
að kom-a nálægt honum. Þegar hann
lieks hafði lokið smíðinni, þá æddi
hann urn tjaldbúðina og formælti iýðn
um, en fólkið lét sem það heyrði það
ekki, heldur ruddist að honum og bar
hann nauðugan í gu lstól, hrópandi af
fögnuði,“ sagði ókunni maðurinn og
baðaði út höndunum.
Þeir nálguðust nú tjaldbúðirnar,
og það var auðséð á öil-u, að eitthvað
óvenjulegt var um að vera. Ómur af
strengja-eik og söngröddum barst til
þeirra.
' „Við skulum ekki fara nær“, sagði ó-
kunni m-aðurinn: „ef til vill verðum
við gripnir af æðinu og látum dragast
inn í darasinn.“
Rödd hans var óttafull. Þeir námu stað
ar og horfðu á úr rpkkurri fjarlægð.
„Það getur nú ekki gert neitt fil, Þó
við förum örlífið nær,“ sagði Óm-ar hug
hreystandi: „komdu, við skuluim virða
þetta fyrir okkur, það er engin hætta.*
Hikandi héldu þeir ferðirani áfram og
héldu sig í skjóli við tjöldin. Hljóm-
fall strenigjanna lék nú um eyru þeirra.
og kálifurinn bl-asti við, þar sem hann
LJÓÐ,
Eftir Ninu Björk Árnadóttur
ViS börðumst allan daginn gegn birtunni
hópur af helköldum sálum,
sem hötuðust við allt.
Blómin stundu við snertingu okkar
og ojarminn í augum barnanna
slokknaði,
er þau sáu okkur nálgast.
Við börðumst allan daginn gegn birtunni
* og bárum visnuð blöð að vitunum.
Þegar nóttin kom og kyssti andlit okkar
sáum við stjörnurnar gráta.
hjá því komizt að viðurkenna, að kálf-
urinn er vel gerður, hann er sannkallað
listaverk, sjáðu hve hann glóir í sólskin
inu.“ •
Ókunni mað-urinn samisinnti því, enda
var það satt, kálfurinn var sannkallað
listaverk. Hringur hinnar iðandi mann
mergðar dreifðist og náligðist þá, án þess
að þeir gæfu því gaum. Slæður stúlkai
ann-a blöktu fyrir fram-an þá, og raettir
fótleggir þeirra bærðust, um leið og
þeir liðu framhjá.
„Hvers vegna standið þið þarna og gláp
ið? Verið með, komið og stigið sponð
við óigandi hljómfall strengjanna, koin-
ið!“
Það voru stúlkurnar sem kölluðu,
þær höfðu orðið þeirra varar. Ómar og
ókunni maðuriran lifu SRyrjandi hvor á
ann-a-n.
„Ætlið þið ekki að vera m-eð? Hvers
vegna komið þið ekki? Standið ekki eins
og trédrumbar- Mað-ur skyldi halda að
þið væruð höggnir út í stein! Komið!"
sr að voru stúlkurnar, sem hróp-
uðu til þeirra að nýju og veifuðu slæð
um siinum, um 1-eið og þær teygðu úi
ristinni. Þeir ætluðu að sivara einhverju
en áður en varði lögð-ust nettir -handlegg
ir- mjúklega um le-ndar þeirra og leiddu
þá inn í hópinn. Fagnaðaróp kváðu við.
Ómar og ókunni maðurinn létu nú ber
ast með hópnum, án þess að taka þátt í
dansinum. Þeir fylgdust bara með stúlk
unum, sem höfðu dregið þá inn í m-anr
þröngina. Ópin kváðu við alls staðar
umhverfis þá, og hrynjandi hreyfingar
stúlknann-a læstu siig smám saman um
líkama þeirra. Brátt tóku fætur þeirr.i
að iða með hljómfallinu, eins og fætur
hinna.
„Dansið og tilbiðjið gullilíkneskið, því
að sp-á-maðurinn er vikinn frá oss, og
Guð hefur numið ha-nn upp til himna
og skilið okkur eftir hirðulaus í eyði-
mörkinni! Dansið því og veitið hinum
nýja guði vorum lotningu, því að hann
er öll-uim guðum fremri! Sjáið hina
stæltu bringu hans og hve hann g-lóir í
sólskininu, sjáið!“
-* annig æpti lýðurinn og veifaðl
reykelsi og rauðum slæðum umihverfis
sig. Sandurinn rauk undan iðandi iljum
og seiða-ndi hljómfaU strengja-nna óf sig
um æð-ar þeirra Ómars og ókunna marans
ins. Þeir dönsuðu sem trylltir, rótuðu
mekkinum með fótum sínum og æptu
eins og hinir.
„Sjáið hvað fætur þeirra eru liprir,
þeir eru fæddir dansarar! Komið, við
skulum tilbiðja dýrið, komið!“ Það voru
stúlkumar sem köl'.uðu til þeirra, og
þeir ifylgdust með hópn-um eins og í
leiðslu. Þó voru þeir ákveðnir í því að
tilbiðja ekki þetta dauða likn-eski, en ög
randi orð stúlknanna beygðu um síðir
kné þeirra, og áður en varði lágu þeir
flatir á stallinum, þar sem líkneskið
glóði og góndi kálifsauigum út yfir
trylltan hópinn.
36. tbl. 1964.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3