Lesbók Morgunblaðsins - 21.05.1967, Blaðsíða 16

■ Lít- fiflDl JKEtf- M T- U rí fkh' nf' ■ TflL.f) ffllKlO HW-Ofí HÉIT TlMKT , V (7Í3MST. fí«r- MWH
SflMK/- ÍMT iö(.un
Pý'W- INS ÍLEDIH KEVK
í6TN' iNÚ WMHa 6'iú >
ITflFyfl aro««Tí MneuR ► —Y—
rÉLfin _ - ‘áCryh <■ - -r-Jy, Á ^ // ) \ iK-
DMffí
KLUIC- Kn- flNNfl |=r- ttf5* flT-
< \ 1 e \
SKK-' U R CRIP- peild- neijofl- )l "‘Sk V) (»KÖ z El- Pi CiU-D rnm
\/Ói<V- B R KK- RM-
li yj* f ILLVI- l?K IV SPT fíLJ)
neirt- lUS ■ ORf>- FLOlUC- uruuc; i/'
ftHDLir- 1 s> sru.
'oMftir VlKPí
drtGHiR l?ns ir JflMfllJ.
ÍM A - HLUrj YÁrimc- FoíiM- R R.
snnmj. HtUJO- Sflrtflí/ * ÓSVlPilD HER B- £Rti7R
VoþiiK’q *> > MT« STPFHUH KVRRf)- IHNI
Ivmi Inh+fn- ■ mE«ki Tví STI?- R sr ÍKfllC MTLf? SVtpflP TfMUHD
StCiRUÐ 8ELTI íflrtfltj •
f/JKqR VftM O- IRTRR irÚLkf,
*
leND- 1 l N4 fLflkk'- TRÉÚ Dý'fíW
vfirifl Tl Afl e H o- l rJ C.
F'oRiK- tvn . L'iKGHl- HLWTfl 5 P 1 L. L£1T
SflM- H <- J. MRHV)-
Squ 0 fl^t- 1 K
SHkK- Uf) M Kf-Vfl 1 ésU-Ð Ffí m MflR K
l/flK' LIN] m \9
KVtfý- NRfri i/'
KROSSGÁTA LESBÚKAR
Lausn á síðustu krossgátu
Góð vörn byggist fyrst og fremst á
því, að annar spilari geri sér strax
grein fyrir hvaða spil sagnhafi hefur.
Fær hann venjulega upplýsingar um
þetta með sögnum andstæðinganna og
útspili félaga. Er eftirfarandi spil gott
dæmi um þetta:
Norður
Vestur
S. K-D-G-10-5
H. 9-4
T. 7-3
L. 7-6-4-2
S 8-7-4-3
H. Á-K-D-5
T. Á-D-G
L. D-G
Austur
S. 9-2
H. G-10-6-3
T. K-8-4
L. K-10-9-3
Suður
S. Á-6
H. 8-7-2
T. 10-9-6-5-2
L. Á-8-5
Suður var sagnhafi í 3 gröndum og
vestur lét í byrjun út spaða kóng. Sagn-
hafi gaf og vestur lét út spaða 10, sem
sagnhafi drap heima með ásnum.
Austur á nú að sjá að sagnhafi get-
ur ekki unnið spilið. Vestur hefur þeg-
ar sýnt að hann á hæstu spaðana svo
ekki fær sagnhafi slagi á spaða. Aust-
ur á sjálfur kóngana í tígli og laufi og
þar að auki fjögur hjörtu. Getur aust-
ur nú auðveldlega séð að eina háspil-
ið, sem sagnhafi á eftir, er laufa ás.
Sagnhafi lætur næst út tígul, drepur
í borði með gosa og austur fær slaginn
á kónginn. Nú er mikilvægt að aust-
ur hafi gert sér grein fyrir því, sem
að framan segir. Hafi hann gert það,
þá lætur hann næst út laufa kóng og
þar með er spilið tapað. Sagnhafi fær
aldrei nema 8 slagi hvernig sem hann
spilar.
Reynið, lesendur góðir.
ra
Steinaldarmennirnir, forfeður
okkar, eru gjarnan sýndir þannig
í skopmyndum, að með annari
hendi draga þeir kvenmann á hár-
inu og í hinni hafa þeir reidda
kylfu. Þetta var víst meðan karl-
mennskan var og hét.
Eitthvað hafa sumir gerzt blauð-
ir undir oki siðmenningarinnar síð-
an í þá daga. En ekki svo mjög.
Það gegnir nánast furðu hversu
mikið eimir eftir af frummennsku,
grimmd, frekju og geðvonzku.
1 styrjöldum kemur í Ijós, að það
I er grunnt á
I grimmdinni.
I Og hugsjónir
I Kristindóms-
I ins eiga ekki
I allsstaðar upp
I á pallborðið.
I Sannleikurinn
m 1 |T er sá, að
I grimmdin er
I I I I verzlunarvara,
sem skilar ríf-
legum ágóða. í þjóðfélagi nútím-
ans er karlmennskunni jafnað sam-
an við grimmdina, fantaskapnum
við hetjudáðir.
Ævar R. Kvaran gerði að umtals-
efni í síðustu Lesbók það fyrirbrigði
úr ensku leiklistarlífi, sem nefnt
er Theatre of Cruelty, leikhús
grimmdarinnar. Það varð til með
þeim hœtti, að höfundar fóru að
seilast í viðfangsefnið; skrifa leik-
rit, sem vörpuðu Ijósi á grimmdina
í fari mannsins. Síðan verður þetta
slíkt að vöxtum, að það er orðin
stefna i leikhúsi. Þá er ekki lengur
verið að kryfja undarlega ónáttúru
til mergjar, heldur að sviðsetja
grimmdina hennar sjálfrar vegna,
velta sér upp úr henni og smjatta á.
Það er að vísu hœtt að efna til
opinberra sýninga á rejsingum;
þegar skuldugir menn létu húð fyr-
ir þar gjald þraut. Og það er hœtt
að negla afbrotamenn uppá hjól og
steglur á almannafæri En sitt af
hverju rekur á fjörurnar í staðinn,
þeim til handa er sœkjast eftir ein-
hverju „krassandi“.
Sú manngerð, sem áður lagði á
sig ferðalag, til þess að sjá kóngsins
böðul hýða Jón Hreggviðsson á
garðabroti í fjárhústóft, mundi
núna fara i kvikmyndahús og njóta
þess að sjá miklu hugvitssamlegri
pyndingar. Þar getur að líta furðu
nákvœmar lýsingar á því, hvernig
mönnum er eytt með háspenntu
rafmagni, eitri eða blýkúlum. Eng-
in af hetjum nútímans jafnast á
við James Bond, leynilögreglu-
kappa nr. 007, „með leyfi til að
drepa“. Allir rithöfundar vildu þá
Lilju kveðið hafa, þó ekki vœri
nema fyrir milljónirnar, sem Bond
gefur af sér. Og milljónir les-
enda mundu allra helzt vilja líkj-
ast James Bond, þessari kald-
rifjuðu ímynd karlmennskunnar,
sem drepur menn og forfærir kon-
ur á víxl, enda standast þœr ekki
„his cruel smile“, hið grimmdar-
lega bros hans.
Svo geta menn verið að undr-
ast, hvað minnkurinn er grimmur,
þó hann drepi stundum fleiri hœn-
ur en hann hefur lyst á að borða.
Sniðugir kaupahéðnar hafa kom-
ið auga á það, að grimmd og aðrar
lágar hvatir verða auðveldlegast
gerð að verzlunarvöru undir yfir-
skyni listarinnar. Þar getur Sad-
isminn fengið að blómstra í frið-
helgum ramma. Viðbjóður af þessu
tagi veður uppi í sjónvarpsþáttum,
enda þótt það sé að mestu sigtað
út úr íslenzku sjónvarpsdagskránni.
Eitt af því fáa, sem við eigum
kost á að kaupa tollfrjálst af út-
lendum varningi, eru blöð, þar á
meðal er tálsverður fjöldi ame-
rískra mánaðarrita, sem fjalla um
„true confessions“. sannar játning-
ar. Er skemmst frá því að segja, að
þarna eru sorprit af argasta tagi.
Uppistaðan í þeim er œvinlega sú
sama: Grimmd og allra helzt ein-
hverskonar sjúkleg grimmd, pín-
ingar og Sadismi. Klám er svo not-
að sem einskonar ívaf. Tollfrjáls
innflutningur á þesskonar lesefni er
vafalaust kœrkominn fyrir þann
hóp sem sœkir í þau andlega nœr-
ingu. Gísli Sigurðsson.