Lesbók Morgunblaðsins - 23.04.1972, Blaðsíða 14

BRIDGE
I eftirfarandi spili tekst sagnhafa að bæta
fyrir alvarlega yfirsjón, sem honum varð
á í upphafi.
Sagmiir gengu þannig:
Norður — Austur — Suðut — Vestur
Pasis
2 Tíglar
Pass
2 Spaðar
Norður
1 Hjafta Pass
4 Hjörtu Allir
pass
Vestur
4
y
A
¥
♦
4
7-5-3
K-8-5
D-G-9-6-2
D-G
Austur
A Á-K-D-10-9 6
V 3
4- 7-4
4 10-9-8-3
G-8
G-6-2
♦ K-10-8-3
4 7-6 5-2
Suður
A 4-2
¥ Á-D-10-9-7-4
4 Á-5
4 Á-K-4
Vestur lét út spaða gosa. Austur drap
með drottningu, lét næst spaða ás og siíðan
spaða kóng. Sagnhafi sem óttaðist að Vestur
hefði hjarta gosa og vomaði um leið, að
trompiin væru 2—2 hjá andstæðingumum,
drap með hjairta drottningu, en Austur )ét
laufa 2. Augljóst er, að sagnhafi á ekki að
trompa, heldur láta tígul 5, því hann getur
frekar reiknað með tígul kóngi hjá Vestri.
Hanin veit að Austur átti ás, kóng og
drottniingu í spaða og eigi Austur auk þess
tígul kóng þá má reikna með að hamn
hefði opnað í byrjun í stað þess að segja
pass.
Sagnhafi tók næst ás og kóng í trompi,
en ekki féll gosinn. Allt útlit fyrir að liann
verði að géfa 2 slagi til viðbótar þ. e. einn
á tromp og einn á tígul. Sagnhafi fann þó
leið til að komast hjá þessu. Hann tók 3
slagi á lauf og lét því næst úr tromp. Vestur
drap og átti nú aðeins tígul til að láta út
og þannig vann sagnhafi spilið og bætti fyrir
mistökin í upphafi spilsins.
BRIDGE
ferði sinu. Krafðist hann þess
að fá úr þvi skorið, hvort slík
hegðun teldist rétt gagnvart
Guði og mönnum.
„Hverju svarar þú sonur
minn,“ spurði biskupinn.
FRANS REIS A FÆTUR.
Hann var i hinum glæsilegu
fötum, sem móðir hans hafði
látið hann fá, framkoma
hans var frjálsmannleg og
einarðleg, hann var alveg
eins og hann hafði áður ver-
ið, og ekkert minnti á það, að
þarna færi betlari af götunni,
eins og hann hafði verið, frá
því er hann fór að heiman.
Hann viðurkenndi að hafa
syndgað gagnvart föður sínum
og Guði sjálfum með því að
taka og selja hluti, sem faðir
hans hefði átt, en skýrði jafn
framt frá tilganginum. Hann
hefði senn i 25 ár farið sínar
eigin leiðir í lífinu og ekki
skeytt um Guð. En nú ætlaði
hann að hlýða kalli Guðs, sem
hann hefði meðtekið, fara hans
vegi og segja skilið við allt,
sem lægi að baki.
Það er augljóst, á hvors bandi
dómarinn var. Hvaða niður
stöðu, sem Pietro Bernadone
hefur vonazt til, þá hefur hann
ekki getað búizt við henni jafn
hörmulegri og hún varð fyrir
hann. Biskupinn mætli: ,,Ef þú
ætlar að þjóna Guði, þá skila
þú föður þínum Mammon hans
aftur. Hann er sennilega illa
fenginn og á því ekki að not-
ast kirkjunni til góða.“
Og nú gerðist furðulegur hlut
ur, sem er einsdæmi í sögunni,
atburður, sem málarar margra
alda hafa lýst í myndum, skáld
ort um og prestar lagt út af.
Frans reis á fætur, sneri sér að
biskupnum og sagði: „Herra, ég
mun eigi aðeins afhenda hon-
um þá peninga, sem ég hef frá
honum, heldur vil ég gjarnan
afhenda honum fötin líka.“ Og
áður en menn höfðu áttað sig,
hafði hann svipt sig klæðum og
stóð nakinn í réttarsalnum —
Allir viðstaddir risu furðu
lostnir á fætur, en Frans mælti
hárri röddu, en þó í auðheyri-
legri geðshræringu:
„Heyrið allir mál mitt. Til
þessarar stundar hef ég kallað
Pietro Bernadone föður minn.
Nú skila ég aftur peningum
þeim og fötum, sem ég hef af
honum þegið og skal aldrei aft
ur segja: Faðir, Pietro Bema-
done, heldur Faðir minn, þú
sem ert á himnum." Að því
búnu lagði hann skarlatsklæði
sín og hvít nærföt fyrir fram-
an föður sinn og setti peninga
hrúgu ofan á. Kliður fór um
salinn, og margir tárfelldu. Pi-
etro Bernadone, ákærandi í
máli þessu, beygði sig niður,
tók upp fötin og peningana og
gekk út úr salnum með hvitt,
steinrunnið andlit. Biskupinn
gekk til Frans, vafði kápu sinni
utan um hann og leiddi hann
út úr réttarsalnum: Nú var
Frans loksins alfrjáls.
•—- Frans endurbyggði kapell
una i San Damiano, eins og
hann hafði heitið Guði, en nú
varð hann að betla múrsteina,
kalk og mat. En hann var mjög
nægjusamur, hvað mat snerti.
Eftir að sonur meistara Pietr-
os varð betlari og klæddist
sem slíkur, gerðu götustrák-
arnir oft aðsúg að honum, köll-
uðu hann vitfirringinn og
hentu í hann hrossataði, en
steinar slæddust stundum með.
En hann tók öllu slíku með
stakri ró. Frelsarinn sjálfur
hafði orðið að þoa háð og spott
og spáð því, að þeir sem
fylgdu honum, myndu verða að
þola slíkt hið sama. Hinir
fornu drykkjubræður hans
voru sannfærðir um það að
hann væri orðinn vitskerrtur.
Það varð honum oft þung
raun að standa allt í einu aug-
liti til auglitis við gamla vini
frá gleðinnar dögum, og hann
skildi vel, að þeir hlytu að
álíta sig brjálaðan. Svo vel
mundi hann sjálfan sig i þeirra
hópi. Hann barðist við freist-
inguna að snúa aftur, en hon-
um tókst að sigrast á henni.
Verst þótti honum þó að hitta
föður sinn á götu. Þeir skiptust
aldrei á orðum, en horfðust
stundum í augu — augnablik.
Það var enginn vegur til baka.
Eitt sinn sá hann föður sinn
tilsýndar á götu, boginn i baki
niðurbrotinn mann, biturleiki
og harka skein af svip hans.
Frans baðst fyrir alla þá nótt
fyrir framan róðukrossinn i
San Damíano. Af hverju þurfti
Guð að krefjast þessa af hon-
um? En svo bað hann Guð að
fyrirgefa sér sinar efasemdir.
MEISTARI BERNARDO DA
QUINAVALLE var rikur og
vel metinn kaupmaður í Ass-
isi. Hann var um þrítugt,
er þetta geröist og hafði
þekkt Frans mjög vel.- Hon-
um varð oft hugsað til hinn-
ar furðulegu breytingar, sem
orðið hefði á hinum glað-
væra vini sínum. Hann ræddi
þetta oft við vin sinn doktor
Pietro Cataneo, sem var há-
lærður maður, doktor í lögum
og lögfræðilegur ráðunautur
kirkjunnar. Margs hafði hann
orðið vísari bak við tjöldin, og
honum ofbauð oft hvernig
kirkjunnar menn gátu hegðað
sér. Hann var því ekki ósnort-
inn af þeirri óskiljanlegu stað-
reynd, að hinn léttlyndi og
óguðrækni æringi Frans, skyldi
sýna einlægari guðsótta og
skilyrðislausari fórnarlund en
hann hafði nokkurn tíma orðið
var við innan prestastéttarinn-
ar. Það var meira en furðu-
legt, það var kraftaverk. Þeir
Bernardo og Cataneo ræddu
um þetta tímunum saman,
kvöld eftir kvöid. Það var
greinilegt, að Frans ætlaði sér
að lifa í samræmi við fátækt
postulanna og Jesús. Það sem
Frans hafði gert, var í raun-
inni það, að hann hafði tekið
Krist á orðinu, og var það
ekki einmitt meiningin, þegar
allt kom til alls?
Niðurlag í næsta blaði.
Horft til
æskuára
Framhald af bls. 3.
allt íar um að efla þingheim til
fylgis við tillöguna. Man ég
ekki til þess að hafa í annan
't/íima hafit slíkan' áróður í
frammi, en einn þáttur hans
var sá, að ég skrifaði í Mooig-
unblaðið heilsiðu grein um „Al-
þinigi og íslenzJka ritlhöfunda“.
Þyikir mér í rauninni enn í dag
vaant um að hafa skritfað þá
grein, því að þar kemur, að ég
bezt veit, í fyrsta sinn fraon af-
dráttarlaus viðurkenning á
hætfilei'kum Halldórs, og máttu
þeir þó vera öllum augljósir
fyrir af því, er hann hafði þéig
ar riitað. Við 2. umræðu fjár-
laga í neðri deild var svo sam-
þykkt með glæsileg'uim atkvæða
mun að veita Halldóri 1500 kr.
„itil ferðalaga og ritstarfa".
Þótti vildarmönnum hans mik-
ill siigur unninn, en sú dýrð
stóð ekki lengi. Einihver ó-
happamaður varð til þess að
bera niður í Alþingishús ný-
prentað hefti af Eimreiðinni,
þar sem birt var kvæði eftir
Halldór Kiljan Laxness. Gekk
heftið næstu daga frá einum
þingmanni til annars og lét
hvarvetna eftir sig hina vo-
veiflegustu óhugnan. Þótti þá
sem örlög Halldórs mundu ráð-
in, og fleiri en einn þingmað-
ur atyrtu mig harðlega fyrir að
hafa blekkt sig til fyligis við
þetta hræðilega vandræða-
skáld. Er ekki að sökum að
spyrja, nema að styrkurinn var
felldur burt úr fjárlagaífi’um-
varpinu í efri deild með nær-
fellt öllum atkvæðum. Þetta
umrædda kvæði er Únglíngur-
inn í sikóginum, sem siðan hef-
ur átt fast sæti í úrvali ís-
lenzkra ijóða.
Halldór lét vitanlega engan
bilbug á sér finna við þessi úr
slit, og sjálfur hafði hann lát-
ið svo um mælt í grein þeiiri,
sem áður er getið: „Islenzikum
rithöfundium ætiti ekki að vera
vandara um að lifa við sult og
seyru en öðrum ísl. listamönn-
um. Hitt er að harma, að þeir
hafa ekki gert sér Ijósa grein
þess, hve hátit ber að setja
markið til þess að íslenzkur
skáldskapur í lausu máli geti
orðið markaðsgengur i heims-
bókmenntunum, á sama hátt og
saltfiskur vor á heimsmarkað-
inum. Oss er flest dælt innan
íslenzkra iandsteina og ljótt
að fyrirlíta fósturlandið; en
vafalausit verða tíu fyrir einn
um að skrifa skáldsögur um ís-
lenzka hreppapólitík og iaus-
læti i Reykjavík, enda þótit ein
hverjir færi markið út fyrir
landsteinana, hefji þjóðsrni sitt
upp í veldi hámenningarinnar
og þoli erfitit brautargenigi fyr
ir kappkostun þess að rita á
islenzku máli fullkomiin verk,
— verk, sem hefja mættu nafn
Islands til vegs og virðimgar
hvar í heiminum sem hæstar
kröfur kunna að vera gerðar
til snilidar".
Það er nú löngu viitað, hver
hugur fylgdi máli, er Halldór
reit þessi athyglisverðu orð
rúmlega tvítugur, og þarf ég
þar engu við að bæta. En þstta
sama vor tólk hann sér fari til
Miðjarðarhatfslanda með er-
lendiu flutnmgaskipi, sem lagði
upp frá Hafnarfirði, og fyiigdi
ég honum þanigað um borð.
Man ég það síðast til Halldórs
að þessu sinni, áður en stiigið
væri á skipsfjöl, að hann brá
sér inn til kunningjatfólks síns
í Firðinum og ha.fði þaðan með
sér að l'áni Heiimskringlu
Snorra Stui’lusonar.
Útgcfandi: H.f. Arvakur, Heykjavik
Framkv.stJ.: Haraldur Svelnsson
Ritstjórar: Matthfas Johannessen
Eyjólfur KonráS Jónsson
AAstufiarritstJ.: StyrmJr Gunnarsson
RltstJ.fltr.: Gísli SigurSsson
AuKlýsingar: Arnl G«r6ar Krlstlnsson
Ritstjórn: AðaUtrsetl 6. Sfmi 10100
Valdir kaflar
úr verkum
Laxness
Framhald af bls. 6.
Það var runninn nýr dagur.
Við sáum út yfir nýja byggð,
hlíðar, engi og tún, allt svo
unaðslega grænt í ári morguns-
ins eftir rigninguna. Svo var
ekki meiri rigning.
Ifún hafði keyrt reiðskjót-
ann af slíku kappi á fjallinu,
að snærið var slitnað út úr
honum.
Það er ekkert upp í klárn-
um þínum lengur, sögðum við.
Hvað gerir það til? Til hvers
á að hafa beizli? sagði hún og
sló enn uppá, og stýrði klárn-
um með því að slá flötum lóf-
anum á hálsinn á honum sitt á
hvað, eftir því hvort hún vildi
taka stefnuna til hægri eða
vinstri. Það var mjög skemmti-
legt ferðalag.
14 LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
23. apríl 1972