Lesbók Morgunblaðsins - 01.04.1973, Blaðsíða 16

Kviðdómurinn
dregur sig í hlé
Framh. af bls. 3
námi yfir þvi sem komið hafði
fyrir, og ég gat ekki losnað við
það úr höfðinu. Ég var líka dá
iítið lúpulegur því að gremjan
hafði dregið úr mér allan mátt-
inn. Það er eins og maður fari
svolítið hjá sér. A.m.k. ég, því
að ég er ákaflega hœglátur
maður. En við vorum við
upptökuna allt síðdegið og eitt
hvað fram á kvöldið og ég
lieyrði ekkert frekar um dreng
ina. Konan mín sagði mér, að
það hefði orðið uppistand í
garðinum og að einhver hefði
hótað að senda ilögregluna á
mig. Hún hafði frétt það hjá
telpunum, sem höfðu verið í af
mælis/boði dóttur minnar. En
ég var þreyttur og vansæll
með mér. Ég kærði mig ekki
um að ræða þetta frekar um
kvöldið, og ætlaði ekki heldur
að finna foreldra drengjanna.
Það varð að bíða.
— En daginn eftir var kæra
lögð inn til lögreglunnar og eft
irmálin þekkið þér, 'herra dóm-
ari.
— Jæja, fleira hef ég ekki
að segja. Það er nú mánuður
liðinn síðan þetta átti sér stað
með pokann og drengina. Ef
það væri á mínu valdi að fá
einhverju breytt, þá vildi ég
óska, að ég hefði ilátið það vera
að hirta drengina. En þegar ég
einmitt núna hef verið að rifja
þetta atvik upp, eins og það
kom fyrir, vei-t ég, að ég hefði
ekki getað breytt öðruvísi.
— Eins og ég lít á málin í
dag get ég heldur ekki sérstak
lega ásakað strákana. Það sem
þeir gerðu gekk e.t.v. lengra
en skyldi þegar um strákapör
er að ræða. En það er ekkert
athugavert við, að krakkar
erti fullorðna, leggi fyrir þá
gildrur og skemmti sér misk-
unnarlaust þegar þeir detta í
þær. Við höfum öll sem börn
tekið þátt i því, og það er ekki
auðvelt fyrir börn að gera sér
grein fyrir hvað er sakiaust og
hvað ekki. Það sem drengimir
gerðu, var kannski ekki alvar-
iegra að þeirra dómi en að
kasta snjóbolta að vetrarlagi.
— En eins og ég sagði, herra
dómari, get ég heldur ekki lit-
ið á mig sem sekan. Drengim-
ir framkvæmdu uppátæki sitt
i augnabliks óvitaskap og við-
brögð min stöfuðu af skyndileg
um ofsa, sem ég gat ekki ráðið
við.
— Það má að vísu segja, að
maður eigi að hafa stjóm á
Útgefandl; II.f. Árvakur, Reykjavík
Framkv.itJ.: Haraldur Svelnsaon
Rltstjórar: Matthías Johannessen
Eyjólfur Konráð Jónsson
Styrmlr Gunnarsson
RltstJ.fltr.: Gisll SlgurOsson
Auglýslngar: Arnl Garöar Krlstlnsson
RitstJórn: ASalstrœU 6. Síml 10100
skapi sínu til að geta lifað í
siðuðu samfélagi, og því er ég
fyllilega sammála. En stundum
skapast þær aðstæður, að
ástríðurnar ná yfirhöndinni og
viljinn hefur þar ekkert að
segja. Og þegar einhver lendir
í þannig aðstöðu, að skynsem-
in fær ekki ráðið, er þá litið
á það sem afbrot?
— Ég á við: þegar á engan
hátt var hægt að komast hjá
því, sem ég gerði?
— Það var í rauninni aðeins
þetta, sem ég vildi spyrja um,
herra dómari. Og nú er það
víst hlutverk kviðdómsins að
úrskurða.
— Þökk fyrir.
Hurðirnar
vantar enn
Framh. af bls. 4
verkfæri, hreinlætistæki,
gluggatjaldauppsetningar og
efni í giuggatjöld.
— Nú hefur ykkur vanhagað
um alia þá hiuti, sem þarf til
daglegs heimilishalds, eða vor-
uð þið búin að safna einhverju
að ykkur fyrir brúðkaupið?
— Við fengum okkur allt
þetta nauðsynlegasta um leið og
við fluttumst inn, segir Þóra.
Ég verzlaði fyrir 15.000 krón-
ur i heildverzlun og fékk mér
diska og bolla fyrir sex manns,
þrjá potta og eina pönnu, hnífa
pör fyrir tólf, ýmis grófari
cildhúsáhöid, skálar og glös,
tíu handklæði og tólf viska-
stykki. fsskáp og þvottavéi
fengum við í brúðargjöf og
smærri rafmagnsáhöld eins
og hraðsuðuketil og straujárn,
en ryksugu þurftum við að
kaupa og kostaði hún 14.000
krónur. Þá fékk ég mér efni í
tvenn sængurföt og kost-
aði það 4.000 krónur. Loks hef
ég verið búin að eyða nærri
10.000 krónum i ýmislegt varð-
andi barnið og föt á það.
— Eitthvað hafið þið svo
þurft að fá ykkur af húsgögn-
um?
— Já, húsgögn keyptum við
fyrir 136.000 krónur, meðal
annars sófasett og sjónvarp.
— Vinnið þið hjónin bæði
úti?
— Ég var áður sölukona hjá
Ásbirni Ólafssyni, segir Þóra,
og vinn þar reyndar núna um
þriggja mánaða skeið, en helzt
vii ég vera heima. Ragnar vinn
ur hjá fspan við glerskurð.
— Það er aiveg ástæðulaust,
að láta konuna vinna úti, seg-
ir Ragnar, nema menn hafi
steypt sér í eitthvert óhóflegt
skuldafen. Hún vinnur úti
þessa þrjá mánuði, þar
sem vinna er litil hjá mér i bili,
en það stendur til bóta.
— Hvað áttu við með því,
að vinnan hafi verið litil?
— Minn vinnutími er frá
átta til fjögur á daginn, en svo
hef ég unnið aukavinnu allt til
ellefu og tólf á kvöldin. Und-
anfarið hefur ekki verið neina
aukavinnu að fá og það kalla
ég 'litla vinnu.
— Er ekki erfitt að vinna
svona myrkranna á milli?
— Þetta venst og svo tek ég
yfirleitt frí um helgar.
— Fyrst, þegar 'hann fór að
vinna svona mikið, segir Þóra,
fannst mér dálífið slæmt, að
hitta hann einungis um helgar,
og vonandi þarf þetta ekki
alltaf að vera svona.
— Sparið þið jafnframt mik-
ið við ykkur?
— Já, það er nauðsynlegt,
enda er vel hægt að lifa ódýrt,
sérstaklega, þegar um t.íma-
bundið ástand er að ræða.
Ragnar kemur aldrei heim í
hádegismat og þá þarf ég sára-
litið handa okkur mæðgunum
og það er ekkert verra að fá
kjötboliur á sunnudögum en
hvað annað. Ég hef reynt að
gæta þess, segir Ragnar, að
fara ekki upp fyrir visst þrep
í skattstiganum hvað varðar
tekjumar. Við leggjum eins
mikið til hliðar og mögulegt er
og lifum sem sagt engu óhófs-
lífi.
— Eigið þið bíl?
— Nei, og höfum enga þörf
fyrir hann, segir Þóra.
Ég kemst orðið i strætisvagni
með telpuna og svo búa pabbi
og mamma hér í næsta húsi,
þannig að það eru hæg heima-
tökin, þegar þarf að koma
henni fyrir. Annars er það
sjaldan, því það er til lítiis að
eiga heimili, ef fólk tollir þar
aldrei.
— Er ekki erfitt að eignast
þak yfir höfuðið i dag og haida
því svo?
— Þetta er vel hægt, segir
Ragnar, ef fólk ætlar sér það.
Það þýðir il.ítið að byrja bú-
skapinn i leiguhúsnæði og eyða
t.d. öllum sparimerkjunum
i fínt innbú og nýjan bíl. Þá
nær fólk sér aldrei á strik, því
segja má, að það byrji á öfug
um enda. Fólk verður líka að
hugsa fram í tímann og vara
sig á því, að hrúga niður of
mörgum börnum. Þrátt fyr-
ir dýrtíð ættu allir, sem vilja,
að geta bjargað sér í dag.
Hittumst i kaupíélaginu