Lesbók Morgunblaðsins - 15.07.1973, Blaðsíða 9
Hirðmyndhöggvari
Hitlers gat átt
von á fnrðui.egustu
pöntuniuu. Hér er
tii dæmis brjóst-
mynd af fagurri
konu og átti mynd-
tn að notast til að
blíðka GörLng.
Du'sselÖorif, í gróðumsælu út-
hvenfi, og umgi'rt Ihláum vegg
vöxin'um vafiningsviði. í igrenmd
imni eru tnokkur bæjarhús. En
Iþegair við kamum inn um ihlið-
ið hvanf okkur aHur efi wn
það, að við hefðum farið húsa-
viflHt. 'Garðflötin er ffjórðumgiuir
úr ökinu að flatarm&li, ffimsfleg-
in og trjágönig oig irunnagerði
heina gestum (upp að stánu og
(rammlbyggðiu húsi allþöktu
toengiflétitu að utan. Við erud-
ann á heimreiðinni heils-
aði okkur stór og mildl stytlta
aif nöktum líiþróttamanni, sem
bar Oiympíueldinn; igrtsk
römverslkur iiílkami með genm-
aniðkri ásjónu. Það sás-t igflytta
S 'fleiri Svipaðar milli itrjánna.
Kvenifóldð viintiislt kymlega
igamáldags, kartmenninnir fiiá-
bærlega hraustflegiir oig ein
beittir á svip. Þegair við ikom-
ium upp að húsinu raJk ég aug-
un S mynd, sem vafltti athyigli
mlina; iikaminin liðilegur otg
vöðvastæltur og á hanm hafði
verið fest höfuðmynd öf
manni 'tæplega fertugum.
Anno Breker kom sjáflfoiir til
dyira. Snyntleiguir maður, vel
IMseddur oig léttur á fæti, a'f-
ar luruglegur þótt hamn halfi nú
einn um sjötuigt. Díkastur
heppnum fjiármálamamni,
Það varð að sjálfsögðu hlutverk Brekers að móta fyrirmynd
mannkynsins, hinn hreina aría. Hér stendur Breker hjá arían-
nm sínum.
Hvorki þér né Ajax
þurfið sjálfvirka þvottavél
til ao fa gegnhreinan, hvstan þvott
því Ajax er sjálft sjálfvirkt
Ajax er hlandað efnakljúfum og því óháð orku þvoftavéia
Með Ajax - efnakljúfum
verður Þvotturinn
gegnhreinn og
blæfallegur.
. Ajax er gætt sjálfvirkri
Þvottaorku og hreinsimætti,
sem óhreinindin fá ekki staðizt.
Ajax er kjörefnið í stórÞvottinn - gerir
hverja flik leiftrandi hvíta. Ajax er
lika tilvalið í fínni Þvotta, t.d. orlon og
nælon, sem gulna Þá ekki. Ajax
er rétta efnið, ef leggja
Þarf í bleyti, og við forÞvott. Notið
Þá Ajax og horfið á
óhreinindin hverfa.
flælkni, lögfræðingi — öfllum öðr
um en myndhöggvaira. Nokkr.u
seinn'a, er við igengum um igarð
inin, spurði ég um 'styttuna, sem
ég meffmdi áðan, með uniga
lllí'kamann oig fertuga andlitið.
„Það er Kairt Brandt, læ'knk-
Hitlers," svaraði Breiker.
„Stytturnair hjá trjánum áttu
að íára i ikanslarabústað-
inn. Styttunnar hér í garð-
inum eriu all't oig 'sumt, sem liffði
strtðið. Vinnustofan m!In ií Ber-
llin eyðilagðist lí l'offit'árá'sum og
Ba'n d artikj ame nn igrönduðu
möirgum verka minna. Jafnvel
Þjóðverjar skemmdu o.g
brutu fyrir mér myndir eftir
að bandamenn höfðu heinnumið
land'ð. Sajnnast saigma voru
Rússar iþeir einu, sem sýn'du
verk'Um 'minum tilhllýðiiega
virðingu. Stafllín vair miikifll að-
dáandi mirnn. Á sttrtðsárunum
'sendi ég honum fljósmyntíir af
'styttum 'míínum í senditráðspósti
og þegar strtðimu lauik bauð
hann mér till Moskvu. Han.n
vamtaði hæfileikamenm. Em ég
þakkaði gott boð og
kvaðst vera fufllsaddur aff ein
ræðishernum. Nú iðrast ég þess
að hafa efltki þegið boðið. Ég
'hef sætt ifllri meðfeirð. 1 fimm
ár mátti ég eflcki stunda list
mina. Fyrir rétti van ég seikt-