Lesbók Morgunblaðsins - 27.09.1980, Blaðsíða 5

Magnús Jóhannsson frá Hafnarnesi
Eg vildi
ég væri...
Ég vildi að ég væri blóm á grund.
Vakinn hverja morgunstund
með kossi af sunnu munni.
Listaskáld meö augu snör
beitti sínum bragahjör
og annað söng í runni.
Ég vildi að ég væri fugl á kvist
og syngi Ijóö af hjartans list
um ástina og vorið.
Þá yrði meyjarsvipur hýr.
Hver dagur samfellt æfintýr
fágaö klippt og skorið.
Ég vildi að ég væri blómarós
fagureyg og hörundsljós,
sem silfurtæra lindin.
Þá yrði sumum ekki rótt,
því dansa myndi ég dag og nótt
léttfætt eins og hindin.
Þá yrði engin þyrnibraut.
Engin sorg og engin þraut
en hljómlist alla daga.
Þá yröi vorið endalaust
engin hret né ekkert haust
en fé um græna haga.
Morgunn
Hrímuð hönd morgunsins hvílir á herðum mínum.
Framhjá mér ganga nöturlegar verur ínoröangjóstinum
eins og dæmdir fangar
en verksmiðjuflauturnar skera kyrröina
eins og storknaðan draum.
Máfur á steini
Nú er þér kalt stúfunum þínum
bróðir minn
og sultardropi í nefi
því nú er fátt til bjargar
varla ígulker í fjöru, né lifrarbroddur.
Ég ætla að gefa þér ullarsokka -
og stívél
svo þig kali ekki á tánum.
Fjallið
/ storkandi þögn
stendur fjalliö á rétti sínum
meðan tíminn heggur tönn sinni
í hold þess.
Malbik
Ég er slitlag vega þinna,
spegill barna þinna í regni.
Söngur hæla þinna bergmálar í mér,
syndir þínar svertu hörund mitt.
Gangnadagur
Hvít breiða liðast niöur bleika hlíð.
Harmljóð stuggar viö morgunkyrröinni,
slitið sundur af hundsgá og hói manna.
Svartidauði í loftinu.
þetta barn. Ég var búin að missa
Gústaf og Ottó minn iitla líka. Ég
átti ekkert eftir nema hana —
stundum varö ég að læðast yfir að
rúminu hennar á nóttunni og leggja
eyrað við munninn á henni til aö
heyra, hvort hún andaði."
„Reyndu nú að hvíla þig,“ læknir-
inn gekk að rúminu aftur, „fyrir alla
muni, reyndu að sofna."
Andlit konunnar var náfölt, og
þaö var bláleitur skuggi kringum
nasirnar og munninn. Svitarakt hárið
límdist viö ennið.
„Þegar hún dó — ég var ófrísk
aftur þá, þetta barn var komiö fjóra
mánuöi á leið, þegar Ida dó — „ég vil
ekki eignast þetta barn,“ æpti ég viö
útförina, „ég vil ekki þetta barn, ég
er búin að missa nógu mörg börn!“
Og maðurinn minn — hann var þarna
innan um hitt fólkið — hann labbaði
um með bjórglas í hendinni — hann
snýr sér viö og segir: „Ég hefi góðar
fréttir að færa þér, Klara, góöar
fréttir." Geturðu ímyndað þér annaö
eins, læknir, viö vorum að enda viö
að láta jarða þriðja barnið okkar, og
hann stendur þarna meö bjórglas í
hendinni og segir, aö hann hafi góöar
fréttir! „Ég er búinn að fá vinnu í
Braunau," segir hann, „þú getur farið
aö láta niður strax. Þú byrjar nýtt líf,
Klara," segir hann, „þú kemur í nýtt
umhverfi og færð nýjan lækni...“
„Talaðu nú ekki meir.“
„Þú ert nýi læknirinn.“
„Ég er hann.“
„Og viö erum komin til Braunau."
„Já.“
„Ég er svo hrædd.“
„Reyndu að vera ekki hrædd.“
„Hvernig ætti fjórða barnið mitt
aö geta haldið lífi?“
„Þú veröur að hætta aö hugsa
svona.“
„Ég get það ekki. Ég er alveg viss
um, að þetta er eitthvaö arfgengt í
börnunum mínum — að þau deyja
svona. Það hlýtur aö vera arfgengt.“
„Þetta er fjarstæða.“
„Veiztu, hvað maðurinn minn
sagði við mig, þegar Ottó fæddist?
Hann kom inn í herbergið, og hann leit
ofan í vögguna, þar sem Ottó lá, og
hann sagði: „Af hverju þurfa öll mín
börn að vera svona lítil og vesældar-
leg?““
„Nei, ég er viss um, að hann hefir
ekki sagt þetta!"
„Hann beygði höfuöið alveg ofan
að vöggunni, eins og hann væri að
skoöa eitthvert lítiö skorkvikindi, og
svo bætti hann viö: „Þaö, sem ég á
viö, er, hvers vegna í ósköpunum
geta þau ekki veriö af betri gerð? Ég
á ekki viö neitt annað!“ Og eftir þrjá
daga var Ottó dáinn. Hann var
skírður skemmri skírn þriðja dag-
inn, sem hann lifði, og um kvöldið var
hann dáinn. Og svo dó Gústaf. Og svo
dó Ida. Þau dóu öll, læknir — allt í
einu var húsiö tómt.“
„Þú átt ekki að vera að hugsa um
þetta núna.“
„Er þetta mjög lítið?"
„Þetta barn? Þetta er alveg
eðlilegt barn.“
„En lítið?“
„Hann er kannski svolítiö lítill. En
börn fædd lítil geta nú oft verið
sterkbyggöari en þau, sem stærri eru.
Og hugsaðu svo um það, að á
þessum tíma að ári liðnu verður
hann að byrja að ganga. Er ekki
yndislegt að hugsa til þess?“
Hún svaraði ekki.
„Og eftir tvö ár verður hann
farinn aö tala svo mikið, aö hann
verður að æra þig með öllu bullinu og
hávaöanum.“ Ertu búin að ákveða,
hvaö hann á að heita?“
„Heita?“
„Já.“
„Nei, ég er ekki viss. Ég held, að
maöurinn minn hafi sagt, að ef það
yrði drengur, vildi hann, að hann héti
Adolfus."
„Þá veröur hann sennilega látinn
heita Adólf.”
„Já. Maðurinn minn vill það, af
því aö þaö er dálítiö líkt Alois.
Maðurinn minn heitir Alois.“
„Það er ágætt.“
„Ó, nei,“ veinaöi hún allt í einu og
reis upp til háifs. „Þetta er þaö sama
og þau spuröu um, þegar Ottó fædd-
ist. Það veit á þaö, aö hann deyr. Þú
ætlar að láta skíra hann straxl"
„Nei, heyrðu nú,“ sagði læknirinn
og lagði handlegginn varlega um
herðar henni. „Þetta er ekki rétt. Þú
mátt vera viss um, að þetta er alls
ekki rétt. Ég er forvitinn, gamall
karl, og það er bara þess vegna, sem
ég er aö spyrja um þetta. Mér finnst
gaman aö tala um nafngiftir fólks
yfirleitt. Mér finnst Adolfus alveg
ágætt nafn. Ég held mikið upp á það
nafn. Nú — þar kemur hann!“
Kona kráareigandans kom sigl-
andi í áttina að rúminu. Hún hélt
barninu hátt uppi viö hinn risavaxna
barm sinn.
„Hérna er litli engillinn,“ sagði
hún háum rómi. Andlit hennar Ijóm-
aði. „Viltu fá hann, vina mín? Á ég aö
leggja hann hjá þér?“
„Er teppiö vel utan um hann?“
spuröi læknirinn. „Það er ískalt hér.“
„Hann er eins vel innpakkaöur og
hægt er!“
Barnið var vafiö í þykkt, hvítt
ullarsjál og sást aðeins í litla, Ijós-
rauða höfuöiö. Kona kráareigandans
lagði það varlega við hlið móður
sinnar. „Svona,“ sagði hún. „Nú
geturðu skoðað hann eins og þig
lystir."
„Ég hugsa, að þú verðir ánægð
með hann,“ sagöi læknirinn bros-
andi, „þetta er fínt, lítiö barn.“
„Hann hefir ólýsanlega fallegar
hendur," sagði kona kráareigandans,
„fingurnir eru svo langir og grannir og
fagurlagaðir!"
Móöirin hreyfði sig ekki. Hún leit
ekki einu sinni á barnið.
„Þér er óhætt að horfa á hann,“
sagði kona kráareigandans áköf.
„Hann bítur þig ekki.“
„Ég þori ekki að líta á hann. Ég
þori ekki aö trúa því, að ég eigi barn
aftur og að þaö sé heilbrigt."
„Hættu nú þessari vitleysu, góða
mín!“
Hægt, afskaplega hægt, sneri
móðirin höfðinu og leit á litla, ótrú-
lega alvarlega andlitiö, sem lá á
koddanum við hliðina á henni.
„Er þetta mitt barn?“
„Auðvitað er þetta þitt barn.“
„Ó, en hann er yndislega falleg-
ur!“
Læknirinn stoð upp og gekk aö
borðinu, þar sem tækin hans lágu, og
fór aö setja þau í töskuna. Móðirin lá
og starði á barnið, brosti, snerti það
varfærnislega og hvíslaöi ástúð-
lega:
„Ó, Adolfus, ó, litli Adólf minn
„Ssssss,“ sagði kona kráareig-
andans. „Ég heyri eitthvað. Ég held,
að maðurinn þinn sé að koma.“
Læknirinn fór að dyrunum,
opnaði þær og ieit fram á ganginn.
„Herra Hitler!“
„Já!“
„Gerðu svo vel aö koma inn.“
Lítill maður í dökkgrænum ein-
kennisbúningi kom hljóðlega inn í
herbergiö og leit í kringum sig.
„Til hamingju!“ sagöi læknirinn.
„Þú átt son.“
Maöurinn haföi geysistórt vanga-
skegg, sem var nákvæmlega eins
klippt og vangaskegg Franz Jósefs
keisara. Það fylgdi honum sterkur
bjórþefur.
„Son?“
„Já.“
„Hvernig er hann?“
„Þetta er myndarstrákur —
©