Lesbók Morgunblaðsins - 01.08.1981, Page 4
• /
Saga eftir Guörúnu Jacobsen
í skuggsýnu anddyri hótelsins mótar
fyrir manni, nýkomnum aö utan. Smá-
stund stendur maöurinn kyrr og hengir
haus. Síöan leggur hann á brattann.
Trip-trap, trip-trap. — Skyldi hann
hafa þaö af aö komast upp stigann, sem
liggur aö veitlngasalnum? — O, reyndar.
— Þolinmæöi þrautir vinnur allar. —
Sjáum til. Þarna haföi hann þaö.
Viö salardyrnar mætir hann þjónin-
um.
Heyööu, góöi — áttu kvöldveðö?
Framþuröur mannsins vekur grun-
semdir þjónsins hvaö snertir ásigkomu-
lag meltingarfæra þessa síöbúna gests.
Hann vill ekki eiga neitt á hættu og vísar
manninum á bug.
Gesturinn lætur ekki bjóða sér slíkt.
Hann dregur fram nafnspjald.
N.N. þingmaður.
N.N. veitingaþjónn, segir hinn háttvísi
diskaberi. — Heiöursmennirnir tveir
skiptast á nafnspjöldum og beygja sig
djúpt hvor fyrir öörum. Viöskiptin ná
ekki lengra. Gesturinn veröur aö snúa
viö sömu leið. Hann stynur þungan —
ekki af hungri. — Niöurleiöin veldur
honum aðeins dálitlum kvíöa.
Góöviljuö innri hvöt reynir aö hjálpa
manninum til aö ganga settlega niöur
stigann. Þaö gengur bara bærilega þar
til sígur á seinnihlutann — en þá kennir
gesturinn svima, hallast aftur og —
samt sem áöur — viðleitnin er alltaf jafn
viröingarverö, þrátt fyrir. . . falliö.
Fyrri hluti
í gestaherbergi
Þar fór síðasta herbergið, sem eftir
vaö aö ráöstafa og klukkan ekki nema
átta, tautaöi vaktmaður hótelsins og
lokaöi gestabókinni. — Hann gaf her-
bergisþernunni bendingu. Hún tók viö
lyklunum og hélt á undan herra Nikulási
Grímssyni og frú eftir teppalögöum
ganginum.
Hún staönæmdist viö eitt herbergiö í
rööinni, opnaöi huröina, dró tjöldin fyrir
gluggana, kveikti Ijós, slétti svuntu sína
og mælti
Vonandi fellur yöur herbergiö, herra
kaupfélagsstjóri. Hin eru öll fullskipuð.
Þau eru sosum hvert ööru lík, anzaöi
hann önuglega. Ætli hitinn sé sæmilegur
á ofninum?
Frúin gekk þegar aö ofninum og
þreifaöi á honum.
Hann er nú ekki meira en ylvolgur,
ofninn sá arna, mælti hún óánægjulega.
í öllum bænum, stúlka mín, reynið aö fá
hitann aukinn. Heilsa mannins míns er
fyrir öllu.
Það er því miður ekki hægt, svaraði
þernan afsakandi. í þessum kulda skrúfa
allir frá, og heita vatnið hrekkur skammt.
Þaö er eina bótin, sagöi frúin og vék
máli sínu til manns síns, aö ég haföi
hugsun á aö taka rafmagnshitapokann
meö. Hann er í annarri töskunni, væni
minn. Þú lætur hann í samband, þegar
þú ert kominn í rúmiö. Mundu þaö, góði.
Ekki má slá aö þér.
Hún gekk til rúmsins og fór um-
hyggjusömum kunnáttuhöndum um
rúmfötin, en þernan leit til kaupfélags-
stjórans.
Óskiö þér eftir kvöldmat hingaö upp?
Hann svaraöi meö þreytulegu and-
varpi, settist í annan hægindastólinn og
lygndi aftur augunum.
Frúin sagöi í hans staö:
Já, þakka yður fyrir, góöa. Maöurinn
minn er þreyttur eftir feröina. Hvað viltu
boröa, vinur minn?
Ég er alveg lystarlaus, svaraöi vinur-
inn óiundarlega.
Þú veröur aö næra þig á einhverju,
elskan mín, mælti frúin, og sparsöm
vipra fæddist í munnvikinu. Ekki þarft þú
aö greiöa matinn — kannski þú hefðir
líka gott af aö fá þér aðeins einn disk af
hafragraut svona undir svefninn. Hvern-
ig lízt þér á þaö?
Ætli ég reyni ekki aö skola honum
niöur, svaraöi maöur hennar áhugalaust.
Og hefur ekki verra af, sagði eigink-
onan móöurlega. Hafragrautur fer vel í
maga, sérstaklega þinn maga. Þér
komiö þá meö þetta, góöa. Hún leit
viröulega til herbergisþernunnar.
Sjálfsagt. En hvers æskir frúin?
Einskis. Ég fer eftir skamma stund.
Þernan fór.
Kaupfélagsstjórinn stundi veiklulega.
Þú hefur þá í hyggju aö skreppa í
afmælið hennar systur þinnar, mælti
hann. Ég heföi nú komiö meö þér, ef ég
væri ekki svona fjári slappur.
Ég veit þaö, góði. Hvíldu þig bara vel.
Eins og ég er búin aö tala um, kem ég
um hádegisbil á morgun.
Og þó svo aö hún vilji halda þér degi
lengur, sagöi maður hennar skilningsrík-
ur, skaltu láta þaö eftir henni. Þiö þurfið
margt aö ræöa saman eftir áralöng
bréfaskipti.
Þaö má meira en vera, væni minn. En
áöur en ég fer, er þaö eitt, sem ég vildi
biöja þig um. Foröastu alla umgengni viö
hótelgestina. Mér leizt satt aö segja
enganveginn á þessa tvo, sem ég sá róa
sér í stiganum áðan.
Vertu alveg óhrædd, góöa, fullvissaði
maöur hennar. Ég mun vissulega varast
allan nánari kunningsskap viö drykkju-
lýö.
Frúin varö ánægö á svip, en svo
lagðist skuggi áhyggjunnar yfir andlit
hennar. Mér lízt hreint ekki á þessi
rifrildishljóð hérna utan af ganginum,
mælti hún. Vonandi fer enginn aö ráöast
inn á þig svona veikbyggöan.
Engin hætta, góða, fullyrti hinn veik-
byggöi eiginmaöur. Ég læsi, þegar þú
ert farin.
Gerðu þaö, elskan mín. Og mundu,
aö forðast áfengiö, hver sem í hlut á og
býöur þér.
Örugglega, svaraöi kaupfélagsstjór-
inn, og hneykslunar gætti í röddinni.
Eins og þú líklega veizt, góöa mín, er
þaö bann gegn hvers konar áfengum
drykkjum, sem ég mun hafa á stefnu-
skrá minni, sem tilvonandi þingmaöur
fyrir mitt kjördæmi. Því hef ég heitið
fylgismönnum mínum. Auk þess þoli ég
þaö ekki vegna magans.
Þaö er nefnilega þaö, góöi minn,
svaraöi hin barnlausa eiginkona angur-
vær, hann er eins viökvæmur og nýfætt
barn.
Hún fór aö týgja sig til brottfarar, en
dokaði þó aöens við. Hlátursskríkjur
bárust eyrum hennar.
Mundu nú, væni minn, sagöi hún, að
vera ekki alltof alþýöiegur í þér viö
Halldór Pétursson
myndskreytti söguna
en myndirnar hafa
ekki birzt fyrr
herbergisþernurnar. Þú þarft á öllum
þínum viröuleik að halda vegna kosn-
inganna, sem í hönd fara.
Láttu þér ekki til hugar koma aö ég
tali meira viö vinnuhjúin en þörf krefur,
svaraöi hinn tilvonandi þingmaður.
Ég veit það, vinur minn, svaraði frúin
feginsamlega. Þú hefur alltaf gætt sóma
þíns. Og nú er víst bezt aö ég hypji mig.
Klæddu þig nú hlýlega undir nóttina.
Viltu ekki annars aö ég taki upp úr
töskunum?
Nei-nei. Vertu ekki aö tefja þig á því,
svaraði eiginmaöurinn. Faröu nú, vina
mín, annars taparöu af Keflavíkurrút-
unni. — Vagninn fer eftir fimmtán
mínútur og tuttugu sekúndur.
Jæja, væni, greip konan fram í, þú
lætur þá stúlkuna gera þaö. Þú mátt
ekki íþyngja magavöövunum. Svo ætl-
arðu aö muna, að hringja til dagblaðsins
í fyrramáliö. Ég veit, svei mér ekki,
hvernig ég kemst af í vetur, ef ég fæ
enga hjálparstúlku.
Eg skal muna það, góöa.
Vertu þá blessaöur, væni minn.
Sæl, vina mín. Skilaðu kveöju til
systur þinnar.
Frúin kyssti mann sinn á vangann og
yfirgaf herbergiö.
Andartak stóö kaupfélagsstjórinn
kyrr á gólfinu og hlustaði eftir fótataki
eiginkonu sinnar, sem smá fjarlægöist.
Þá gekk hann til hurðarinnar, opnaöi
hana í hálfa gátt, gægöist fram fyrir og
lokaöi aftur. Því næst tók hann upp
„Ekki sláum við hendinni á móti því,“
sagði þrenningin einum rómi, og leit
veitanda sinn þakklátum augum.
símtóliö og bað um samband viö
herbergisþernuna.
— Eruð þaö þér, ungfrú? Viljiö þér
skila frá mér til yfirþernunnar, aö ég biöji
hana um aö senda mér hingað upp
svörtu fötin, sem ég skildi eftir hér síðast
og flöskurnar. Þakka.
Hann drap fingrum á stólarminn,
flautaði fyrir munni sér og ók sér
óþolinmóölega meöan hann beiö, sem
ekki var nema fáar mínútur. En þá kom
stúlkan inn meö hina umbeðnu hluti og
hvarf aftur.
Kaupfélagsstjórinn tók þegar í staö
upp tóliö á nýjan leik og baö um
samband út í borgina.
— Halló! — Ert þaö þú, Ijós augna
minna? — Sæl, ástin mín! — Þakka þér
fyrir síöast. — Já, ég er kominn til
borgarinnar. — Ætlaröu aö líta inn í
kvöld — svona um tíu leytiö, já ágætt.
— Þakka þér fyrir, engillinn minn. Bless
á meöan.
Símtólið féll allharkalega úr hendi
kaupfélagsstjórans. Frúin birtist óvænt í
dyrunum og kom inn í miklum flýti.
Hann leit óttasleginn til konu sinnar:
Guð komi til! Ertu komin aftur?
Frúin leit meö skelfingu á flöskurnar:
Hva . . . hvaö er þetta?
Sýnishorn, svaraöi maöurinn og var
fljótur aö hugsa. Sjáöu til, góöa mín. —
Rétt eftir aö þú hvarfst út um dyrnar,
kom hingað sölumaður og skildi eftir
þessi sýnishorn.
Þú ætlar þó ekki aö opna áfengis-
verzlun?
Nei-nei! Alls ekki, góöa mín.
Jæja, væni. Frúnni varö heldur hug-
hægara. Sölumaöurinn fer þá meö þetta
aftur?
Vissulega, Ijósið mitt. Hann skrapp
aðeins inn í næstu herbergi til aö ná tali
af öörum kaupsýslumönnum. Þeir búa
hérna flestir, þegar þeir koma til borgar-
innar í verzlunarerindum.
4