Lesbók Morgunblaðsins - 17.10.1981, Blaðsíða 9

Kristín Sveinsdóttir
ZKA SONGSVEITIN
£ ferð um
Islendinga-
byggðir
í Kanada
í Markerville. Þau sitja á fremsta bekk og bíöa þess aö skemmtunin hefjist og
eftirvæntingin leynir sér ekki. Sú sem situr innst á rauöum kjól er Rósa, dóttir
Stephans G. Neöri myndin: Vistmenn á elliheimilinu Betel í Gimli sátu úti og nutu
veðurblíðunnar á meöan þeir hlýddu á sönginn.
ur kvöld í viku og svo hélt kórinn konsert í
Austurbæjarbíói fáeinum dögum fyrir
brottför. Auk þess sem margir höföu lagt
hart aö sér viö vinnu síöari hluta vetrar til
aö standa straum af kostnaöi vegna farar-
innar.
Þennan morgun hóf vélin sig til
flugs og tók stefnuna á Toronto. Var
dvalið þar næturlangt, en þaöan
haldið aftur að morgni og flogið til
Brandon. Er flugvélin lækkaöi flugið
til lendingar í Brandon, og ég horfði
yfir endalausa akra, dökka, dauf-
brúna, gula og græna, sem eru yfir aö
líta eins og risastórt tíglagólf, þótti
mér sú staðreynd með ólíkindum, að
aðeins 7% af öllu landssvæði Kanada
er ræktað. Við erum stödd yfir næst
stærsta ríki veraldar, sem nær yfir 10
milljón ferkílómetra svæði. Aðeins
Sovétríkin eru stærri. Og vatnasvæöi
Kanada er meira að flatarmáli en alira
annarra landa samanlagt. Þetta land
býr yfir náttúruauðæfum, sem bjóða
upp á nær ótakmarkaða möguleika
og hér eru enn geypileg landflæmi,
sem enn hafa ekki veriö könnuð. í
dag telst Kanada til mestu iðnaðar-
og verzlunarvelda í heimi.
Frá flugvellinum höldum við í bílana meö
allt okkar hafurtask og fyrsti áfangastaöur
er Winnipeg, sem er i 220 km fjarlægð frá
Brandon. Er ekiö i austurátt sem leið liggur
yfir hina endalausu víöáttu kornsléttanna.
Þetta fylki, Manitoba („Manitoba“ þýöir á
tungu Indíána: „Rödd hins mikla anda.“)
hefur aö sönnu oft veriö nefnt brauðkarfa
heimsins, og er hveititegundin „1 Northern
Manitoba" notuö til viðmiðunar, þegar
hveiti er vegið á alþjóðlegum markaöi.
Gulliö korniö bylgjast í golunni, en til-
breytingaleysiö þreytir augaö fljótt, og
brátt er mér siginn blundur á brá.
Þegar komiö var á hóteli því, sem hópn-
um var ætlaö aö dvelja í Winnipeg, Travel
Lodge viö Alpine Avenue, tók á móti hópn-
um stjórn íslendingafélagsins þar og svo
nokkrir aðrir, sem væntu frænda og vina
með þessari ferð. Uröu þarna fagnaðar-
fundir.
Fyrstu tónleikar kórsins í ferðinni voru
haldnir í The First Lutheran Church í Winni-
peg. Tveimur klukkustundum áöur en tón-
leikarnir áttu aö hefjast kom kórinn á staö-
inn, og voru fyrstu gestirnir þá aö byrja aö
tínast í salinn. Leyndi sér ekki aö gleði og
eftirvænting ríkti á meöal þeirra og sátu
allmargir og hlýddu á æfingu kórsins áöur
en tónleikarnir hófust. Reyndust margir
áheyrenda okkar þetta kvöld langt að
komnir, t.d. frá N-Dakota, Saskatchewan
og víðs vegar aö úr Manitoba-fylki, sumir
um 3—400 km vegalengd.
Sungum við fyrir troöfullu húsi þetta
kvöld og var kórnum ákaflega vel fagnað
eftir hvert einstakt lag og aö lokum beöiö
um mörg aukalög.
Efnisskrá tónleikanna var að sjálf-
sögðu alíslenzk eins og reyndar á öll-
um söngskemmtununum í þessari
ferð. Tónleikarnir hófust á því, aö
kórinn söng lag Sigurðar Helgasonar
við texta Matthíasar Jochumssonar
„Skín við sólu Skagafjöröur“. Halla
Jónasóttir söng einsöng í lagi Péturs
Sigurðssonar, „Lindin", og Snæ-
björg Snæbjarnardóttir söng eínsöng
í „Vor“ (Ljómar heimur logafagur),
sem einnig er eftir Pétur Sigurðsson.
Lög Páls ísólfssonar, „Litla kvæðið
um litlu hjónin“ og „Úr útsæ rísa ís-
lands fjöll“ vöktu mikla hrifningu og
sömuleiðis „Þótt þú langförull legð-
ir“, lag Sigvalda Kaldalóns við texta
Stephans G. Stephanssonar. Lög
Sjgfúsar Halldórssonar, „Dagný“ og
„Ég vildi að ung ég væri rós“ þekkja
allir og lag Maríu Brynjólfsdóttur, „Ur
daglega lífinu" viö texta Káins, létt og
skemmtilegt vekur einnig ávallt
hrifningu. Og svo þjóðlögin „Á
Sprengisandi", í útsetningu Stein-
gríms K. Hall og „Soföu unga ástin
mín“ í útsetningu Jóns Ásgeirssonar.
Nefni ég hér aðeins brot af söng-
skránni en hún var ekki hin sama á
öllum konsertum.
Eftir konsertinn var öllum, jafnt kórfélög-
um sem áheyrendum boöiö til kaffisam-
sætis í kjallara kirkjunnar og stóöu konur í
íslendingafélagi staöarins fyrir þvi af ósvik-
inni gestrisni. Áttum við þarna ánægjulega
samverustund eins og meöal gamalla vina.
Ein hinna fullorönu kvenna, sem lagt
haföi á sig 240 km langa ferö til aö hlusta á
kórinn, kom aö máli viö mig og sagöist
hafa saknað þess mjög að heyra kórinn
hvorki syngja „Eldgamla ísafold" né „Ó
Guö vors lands", en þjóösönginn kvaöst
hún hafa hlakkað allra mest til að hlusta á.
Gengum viö saman til söngstjórans og bar
hún upp bón sína. Brást Snæbjörg vel viö
og upphófst þarna í kaffisalnum almennur
söngur. Fyrst var sunginn þjóösöngur
Kanadamanna, „O, Kanada“, því næst
„Eldgamla ísafold“ og síöustu „Ó, Guö vors
lands“. Mátti sjá marga hinna fullorðnu
gesta þerra tár af hvarmi aö söngnum
loknum. Eftir þetta voru þjóösöngvar
beggja þjóöanna ávallt sungnir í lok hvers
konserts. Prófessor Haraldur Bessason flutti
þakkarorö fyrir hönd Isiendingafélagsins.'
Sagöi hann meöal annars sögu af Indíána-
dreng, sem hafði verið tekinn í fóstur af
íslenzkum hjónum í Manitoba. Hlaut hann
vitaskuld rammíslenzkt uppeldi. Einhverju
sinni haföi strákur verið spuröur aö því,
hvort hann væri Kanadamaöur eöa Islend-
ingur. „Ég er Skagfiröingur“, gall þá viö í
stráksa, og var hann greinilega stoltur af.
Féll saga þessi í góöan jaröveg hjá Skag-
firðingum, því aö enn eru þeir stoltir af
uppruna sínum. Og ekki skaöar ef þaö fylg-
ir sögunni, aö þeir séu hesta- og kvenna-
menn og jöngmenn góöir.
íslendingafélagiö afhenti söngstjóra
kórsins fjárupphæö, sem variö skyldi til
kaupa á minjagrip handa kórnum.
Hvíti kúrekahatturinn er borgartákn
Calgary. Þarna eru hvíthattararnir
Snæbjörg Snæbjarnardóttir,
söngstjóri, og eiginmaður hennar, Kaj
Jörgensen, kaupmaður.
Aö lokum þakkaði Rögnvaldur Haralds-
son, formaöur kórsins, góöar móttökur og
færði islendingafélaginu aö gjöf fána
söngsveitarinnar og hljómplötu, sem hún
gaf út á síöastliðnum vetri.
Laugardaginn 6. júní var lagt af staö í
bítið. Áfangastaöurinn var Gimli, því aö
þennan dag ætluðu öll þjóðarbrotin sem
þar búa aö halda sameiginlega hátiö,
„Gimli Festirama". Þessi hátíö var einn
hluti hátíöahalda á þessu ári í tilefni 100
ára afmælis Gimlibæjar.
Var ekiö sem leiö lá niöur meö Rauö-
ánni, meðfram hluta Winnipeg-vatns og til
Gimli. Langferöabílarnir fluttu okkur aö
geysistórum skála i svonefndum Industrial
Park, en í skála þessum áttu hátíðahöld
dagsins aö fara fram. Þega inn var komiö
voru þar fyrir hópar fólks aö störfum. Hvert
þjóöarbrot var meö sitt langborö og haföi
þar til sölu matvæli og ýmsan smávarning,
sem er einkennandi fyrir hverja þjóö. Indí-
SJÁ NÆSTU SÍÐU
9