Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1990, Blaðsíða 9

úti ásamt áletrnn, svo verkið er í rauninni
tvískipt; það verður bæði úti og inni.“
Það er allur gangur á því hvernig
nútíma myndlistarmenn túlka Krist; sú
hefðbundna ímynd hans sem- flestir kann-
ast við úr biblíumyndum og af altaristöfl-
um er sjaldséð i nýrri kirkjulist. Aðspurð
um þetta sagði Steinunn, að Kristsmynd
hennar yrði stílfærð mannsmynd og án
persónulegra sérkenna. Hún kvaðst hafa
valið glært gler vegna líkingarinnar við
vatnið, en einnig og ekki síður til þess
að taka tillit til glugga Gerðar Helgadótt-
ur, sem fyrir eru í kirkjunni, þannig að
hvorttveggja njóti sín.
Sýningargestir á Kjai'valsstöðum munu
sjá aðeins eina hlið á Steinunni eins og
jafnan gerist á einni sýningu. Þar situr
járnið alveg í fyrirrúmi; allt járn í járn,
ef svo mætti segja. Þessari kynningu á
listakonunni er hinsvegar ætlað að miðla
því, að hún getur sýnt á sér aðrar og ólík-
ar hliðar eins og fram kemur af lýsing-
unni á kirkjuverkinu, sem væntanlega
verður sett upp í Kópavogskirkju. Og til
þess að bregða ljósi á fleira frá hendi
Steinunnar, eru hér myndir af tveimur
eldri verkum hennar; gifsmynd frá 1982
og minnisvarðanum um sjómenn á Grund-
arfirði, sem er áhrifamikið verk í einfald-
leika sínum með náttúruskúlptúrinn
Kirkjufell í baksýn.
GÍSLI SIGURÐSSON

■
mmism

' ■ . .

--fc
Minnisvarði um sjómenn á Grundarfírði fjallar í rauninni um sjómannskonuna
Stallur er úr blágrýti, konumyndin úr bronsi og stílfært form, sem gefíir hug■
mynd um brimskafl, er úr ryðfríu stáli.
Draumur. Gifsmynd frá 1982.
efni. En með heppni, þrautseigju, dálitlum
galdri og miklu súrefni má þó töfra mann-
inn og sál hans framúr járninu."
Steinunn talar um nauðsyn þess að lofa
járninu að njóta sín; reyna fremur að
gera minna en meira, því einfaldir hlutir
eru oft áhrifamiklir. Hún hefur reynt að
höggva í stein; gerði það úti á ítaliu - að
sjálfsögðu í marmara. En það tók ekki
huga hennar eins og járnið. Ekki tré held-
ur. Hún segist hafa látið það í friði, en
tekur fram að listamðurinn eigi ekki að
láta efnið ráða hugmyndunum, heldur
öfugt. Og að það geti verið varasamt að
festast um of í einhverju einu'efni.
Eg spurði Steinunni um myndverkið,
sem hún á eftir að vinna í Kópavogs-
kirkju. „Það verður úr steyptu gleri“, seg-
ir Steinunn. „Þá er glært gler brætt í þar
til gerðum mótum, sem unnin eru í réttri
stærð úr gifsi. Glermulningur er settur í
mótin og allt er það sett inn í bræðslu-
ofn. Þesskonar ofn höfum við á Korpúlfs-
stöðum.
Það er fótaþvottur lærisveinanna úr
Jóhannesarguðspjalli, sem lagður var til
grundvallar við þessa samkeppni. Það leið-
ir hugann að vatni og glært glerið minnir
á vatn. Þetta er einskonar skýrn. Að hluta
til er verkið mannsmynd sem stendur út
úr veggnum, - stendur á steini úr næsta
nágrenni kirkjunnar,, sem sagaður verður
í tvennt. Helmingvr hans verður áfram
Varla hefur það farið framhjá listunnendum, að
nafn Steinunnar Þórarinsdóttur hefur heyrst
hvað eftir annað, þegar kunngerðar hefa verið
niðurstöður dómnefnda vegna samkeppna um
listaverk á opinberum stöðum. Verk eftir Stein-
unni var valið í nýja stjórnsýslumiðstöð á
ísafirði og það kom í hennar hlut að setja
upp minnisvarða um sjómenn á Grundar-
firði. Síðast nú í vetur varð tillaga Stein-
unnar að kirkjulistaverki í Kópavogskirkju
fyrir valinu eftir að samkeppni meðal
nokkurra listamanna hafði farið fram.
Nokkur orð um
STEINUNNI
ÞÓRARINSDÓTTUR í
tilefni skúlptúrsýningar,
sem hún opnar á
Kjarvalsstöðum í dag.
Þetta verður að teljast vel af stað farið
hjá listakonu, sem er þó aðeins 35 ára;
Steinunn er fædd í Reykjavík 1955 og er
Reykvíkingur í húð og hár eftir því sem
hún segir. Námsferill hennar er óhefð-
bundinn í þá veru, að hún fór í sitt grunnn-
ám í Englandi og nam síðan skúlptúrfræð-
in þar og á Ítalíu. Síðan hún kom heim
frá námi, hefur hún starfað að list sinni
hér í áratug og haldið fimm einkasýning-
ar; síðast á Kjarvalsstöðum 1987.
Eftir að Steinunn fór utan í listnám,
gerði hún sér fljótlega ljóst, að skúlptúr
höfðaði meira til hennar en önnur form
myndlistar. Og þá er ekkert verið að spá
í, hvað þetta getur verið erfið listgrein
fyrir konur, vegna þess að sífellt þarf að
vera að takast á við þunga hluti, gijót
og járnplötur til dæmis. Að vísu er hægt
að velja sér létt efni og vinna smá verk.
En það er þó einmitt stór skúlptúr, sem
heillar Steinunni meira. Það kemur af
sjálfu sér, segir hún, þegar farið er að
vinna með járn, að þeir skúlptúrar vilja
verða stórir. Járnið er svo fallegt efni út
af fyrir sig, eins og Þorgeir Þorgeirsson
skáld segir í sýningarskrá Steinunnar:
„...líkamar okkar þurfa járn. Blóð okkar
tekur lit af því. Sjón okkar mótast afjárni
því jarðlitirnir tveir, sá rauðbrúni og hinn
dimmblái koma af samböndum járns við
súrefni í loftinu. En þessir tveir standa
vörð um græna litinn sem best róar sál-
ina. Og fyrst járnið er í manninum og sál
hans hlýtur maður að búa í hverri járn-
plötu. En það kostar átök að finna hann.
Því járnið er frumefni í hreinu formi.
Aferð þess er þegjandaleg, Það er lokað
Frá manni til manns.
Járn, 200x300x230 sm.
1989. Myndin er á sýn-
ingunni á Kjarvalsstöð-
um.
Ljósmyndir-.Lesbók/Sverrir
Jární járn
hjá Steinunni
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 12. MAÍ 1990 9