Lesbók Morgunblaðsins - 11.06.1994, Blaðsíða 2

5
Að vökunnar
mildandi Ijósi
(Brot)
Stuðlabergsstilltur teygir Þórishólmi
hrafnsvarta vængi til veglausra hæða,
varphús kollu og blika með vindléttan
dún einsog vængjalaus golan verpi í sefgulum
eyjum,
Skarði
og lyftir lognhvítu gjálfri að faðmmjúkum
klöppum við fallið, Hér fæst æðadúnn í eina
sæng á sumri og ætti að duga nýtrúlofuðu
fólki, segir Pétur skipstjóri í hátalarann og
hoi’fir hlutlausum augum til hafs, en svo getur
ævintýrið verið úti þegar minnst varir og
kollan rekur blikann úr hreiðri og ber sína
eigin hlýju að brothættum eggjum,
en hrappseyjarþögn og ritumar renna
spyrjandi augum til himins þar sem
Dímonarklakkar í Keilismynd rísa úr
aðfallsöldu og hugur minn hvíslar
snæfjallagrárri þögn að lundgæfu bergi og
klakkprúður toppskarfur reigir höfuð úr
hreiðri og goggsvörtu gargi heilsar óvæntum
gesti, en húsfreyjan reisir stélið á þangblautri
syllu og drithvítu skellóttu bergi, Hún er að
tala við okkur, segir karlinn í brúnni, Hvað
segir hún? spyrja bömin, Ekki nær, ekki nær
mínu hreiðri, segir toppskarfskerlingin og ritan
rennir sér íram hjá með spriklandi síli í goggi,
en skarfurinn reigir höfuð og gargar til bátsins,
Farið burt, farið burt eða ég kalla kalsaman
fýlinn úr klettum, en múkkinn liggur á eggi
sem eitt sinn var draumur vorkaldra augna um
líf og bíður ungans sem erfa skal bergið og
fuglhvítar öldur og blikar skimandi
eiríksrauðaaugum inní sængurhvítan spegil
sem brotnar við stefni og kjöl,
Purkey
dregur augu mín að sér, en þá hrópar
karlinn á dekki, Nú kastar ’ann á okkur
kveðju, helvízkur(!) Og bendir á fýlinn við
minnislaust vatnið, en bergskugginn skýlir
bógmjúkum bátnum við brimlausa þögn,
Purkey, segir karlinn í brúnni merkir
svínsey, í róðri nefndu sjómenn aldrei svínið á
nafn, en þarna, segir hann enn og bendir inn
fjörðinn, hillir undir Galtarey og
stuðlabergsþögult talar hafið úr horfnum
gígjum þar sem tíminn storknar við krossfisk,
krabba og hörpudisk, en ígulkerið ber jörðinni
vitni einsog nálalaust tunglið tendrast við
síunga sól, Kvenkrabbinn kreppir fætur að
fastgeymdum hrognum, segir karlinn á dekki,
sker fiskinn úr hörpudiskum og réttir okkur af
brosandi hnífnum einsog kærkomna kveðju úr
faðmdjúpum fírði, en ígulkersnálamar yddar
við handmjúka fingur og hrúðurkarlamir
kreppa að kröbbum og skel,
en hugur minn ber goluhvítt vatnið
lundmjúkum fjöðrum og goggfagur prófastur
blessar sinn prúðbúna söfnuð í viðurvist
ókunnra gesta og lyftir líknandi vængjum við
grjótsvartar eyjar, en ferðlúin Hafrún heldur til
hafnar og mávurinn klýfur loftið í kjölfar
heimfúsra augna,
Hvítabjamarey
og klofin af tröllslegu grettistaki sem
skessan kastaði úr Kerlingarfjalli (eða var það
kalsár jökull sem kvaddi land sitt með
þjóðsögulegu minni), en kankvís teistan teygir
höfuð úr hafi og ritumar kyssast við selmjúka
skugga
og þögn.
Einsog þú fellir lerkið barr sitt og leitar
sér skjóls undir berki sem blánar við
hjarnlúinn dag undir klóm
einsog þú vaknar lerkið af vetri við
langþreyttar nætur og saknar þess dags þegar
barrið fór hríslandi kliði um ferðbúinn skóg
einsog þú skrýðist lerkið vorgrænu barri
sem leitar að dansandi geisla á gullslegnum
skóm
einsog þú svífur lerkið til himins og
heldur til fundar við nývaknað vorið og daga
sem ilma við blóm.
Af þverstæðu emm við komin, að
þverstæðu skulum við aftur verða og af
þverstæðu aftur upp rísa,
þú sem vaktir fólkið af löngum svefni
varst sjálfur úr Svefneyjum og ungum var þér
sjóköld hvíla búin, saltdrifin hetja gekkstu í
hafið þar sem landið er ögmm skorið og
skildir ekki eftir þig neina dys við alfaraleið
(enginn kastar steinum að dyslausum
þverstæðum lífsins),'
ein og spyrjandi stöndum við í kaldri
skor og sendum fuglsaugu okkar yfir hafið,
þangað sem ferðbúin hugmynd hélt á vit
þinna stóm drauma og huldan gekk inní
fossúðann þegar dagana tók að lengja,
þangað sem dagamir vom uppi og
gamalt fólk horfði vængstýfðum augum inní
þverstæðufulla drauma sinnar svefnþungu
nætur,
þangað sem þrútið loft og þokudmngað
vor mætir auganu enn,
horfum einsog rjúpa renni vængmjúkum
augum að klógulri óvissu dauðans og
fálkagrátt umhvei'fi draumsins er sviðskaldur
vemleiki,
þangað sem líf okkar rís einsog dagur af
svefnþungri nótt, draumsjón þín rís af
svefnþungum áformum dauðans,
þangað sem sólfagrir dagar leita
sorglausa draumana uppi og eftirvæntingin fer
moshlýjum yl þínum
Eggert
þangað er ferðinni heitið, að nytsamri
fjarstæðu draumkaldrar vissu um upprisu
þjóðar í nauðum,
þangað sem minningin dregur
draumgóðar vonir að vökunnar mildandi ljósi.
Við
seglhvítan
væng
(Brot)
Syngur grágæsamóðir
við mjúkvængjað
vatn
Ang-ung-ung
ljáðu mér fjöður
úr leitandi vængjum
svo ég geti flogið
til fallegri drauma
svo ég geti flogið
upp til himin-
tungla
í mildu ljósi
þinnar hvítu bringu.
Fugl hreyfir
vatn
hreyfir klett
inní kyrrláta þögn
rekur mý inní úða
og móskufullt
hvarf
fugl
hreyfir væng
yfir vatni
undh' sjónsnerting
drengs
hreyfir vatn,
hreyfir veröld úr stað.
Bátar á hvolfi,
nei, álftir
og blása í þoku-
lúðra
Vúúúbb-vúúúbb
hlaupa
með fullum seglum
á gulum
kulmjúkum öldum
Vúúúbb
fljúga til himins
undir seglhvítum
vængjum
vagga sér yfír ógrónum
gígum
og kyrrðin bergmálar
huldunnar
lyngsáru þögn.
Ljóðin sem hér birtast eru úr nýrri
ljóðabók, Land mitt ogjörð, eftir
Matthías Johannessen. Bóídn kemur
út hjá Hringskuggum ínæstu viku.
2