Tíminn - 23.12.1966, Blaðsíða 11

FÖSTUDAGUR 23 deseraber 1966n
TÍIWINW
11
En það var heldur ekki vegna
þess hvað hann hafði drukkið mik-
ið, að hann var svona niðurdreg-
inn þessa morgunstund. Kannski
var það bara vegna þess að hann
hafði sofið illa, þegar allt kom til
als. Alla nóttina hafði hann séð
fyrir sér bamaandlit, nærmyndir
eins oig í Mó, andlit sem 511 líkt-
ust Gastin og Sellier drengjunum,
en voru samt ekki nákvæmlega
eins og þeir.
Hann reyndi árangurslaust, að
rifja þessa drauma upp fyrir sér.
Einhverjum var í nöp við hann,
öðrum drengnum: hann vissi ekki
hvorum þeirra, það var ekki hægt
að greina þá í sundur. Hann
reyndi að telja sjálfum sér trú um
að það væri auðvelt að þekkja
þá í sundur, vegna þess að dreng-
ur skólastjórans var með gleraugu
líka, og þegar bann lét í ljósi
undrun yfir því, sagði drengurinn:
— Ég set þau bara upp þegar
ég fer til skrifta.
Það var ekkert átakanlegt við
að Gastin var í fangelsi, því að
lögreglustjórinn trúði raunveru-
lega ekki að hann væri sekur: og
sennilega gerði rannsóknardómar-
inn það ekki heldur. Hann var
betur kominn þar í nokkra daga,
en gangandi um þorpið eða lokað-
ur inni í húsi sinu. Og það var
ekki hægt að sakfeila hann vegna
vitnisburðar eins vitnis, einkum
þar sem vitnið var bam.
Maigret virtist það vera flókn-
ara en þetta. Hann fékk oft svo-
na tilfinningu. Það var jafnvel
'hægt að segja, að hann skipti skapi
í samræmi við hvert verkefni sem
hann fékk.
Tii að byrja með sér maður
aðeins yfirborð fólks. Það ber
mest á ýmsum dráttum í andliti
þess, og það er það skemmtileg-
asta. Síðan fer maður smám sam-
an að setja sig í þess spor, velta
því fyrir sér hvers vegna það hegð
ar sér svona og svona: maður gríp
ur sjálfan sig í að hugsa eins og
það, það er ekki nærri eins
skemmtilegt.
Síðar, þegar maður hefur
kynnzt því svo vel, að ekkert í
fari þess kemur manni lengur á
óvart, fer maður kannski að hlæja
að því, eins og Dr. Bresselles.
Maigret var ekki kominn á það
stig ennþá. Hann hafði áhyggjur
af litlu drengjunum. Að minnsta
kosti einn þeirra fannst honum að
hlyti að hafa martröð, þrátt fyrir
glampandi sólskinið, sem heliti sér
yfir þorpið.
Þegar hann fór niður í homið
sitt tii að fá sér morgunmat, voru
bændurnir úr nágrenninu þegar
BEZTA JÓLAGJÖFIN
handa unnustunni
eiginkonunni
dótturinni
Gjafakassar frá
DOROTHY GRAV
INGÓLFS APÓTEK
farnir að flykkjast að með vagna
sina. Þeir komu ekki beiní inn
í krána, en stóðu dökkfclæddir í
hópum á götunni fyrir framan
kirkjuna, og skyrtur þeirra voru
glampandi hvítar þar sem þær bar
við sólbrúnt hörundið.
Hann vissi efcki hver hafði séð
um jarðarförina, honum hafði ekki
dottið í hug, að spyrjast fyrir um
það. Hvað sem öðru leið hafði
verið komið með kistuna frá La
Rochelle og farið með hana beint
til kirkjunnar.
Svartklæddu verunum fjölgaði
óðum. Maigret sá andlit, sem hann
hafði ekki séð áður. Lögreglustjór
inn kom og tók í höndina á hon-
um.
1 — Nokkuð nýtt?
| — Alls ekki neitt. Ég talaði við
hann í klefa hans í gærkvöldi.
Hann heldur fast við neitun síua,
getur ekki skilið hvers vegna Mar
cei Sellier heldur stöðugt áfram
að ásaka hann.
Maigret fór inn á skólalóðina:
það var ekkert kennt þennan dag,
og gluggar skólastjórabústaðarins
voru lokaðir, ekki sálu að sjá:
Drengurinn og móðir hans mundi
auðvitað ekki fara í jarðarförina,
þau mundu vera kyrr heima, þögúl
og óttaslegin og bíða þess að eitt-
hvað gerðist.
En fólkið vertist ekki vera reitt.
Mennirnir kölluðust á, sumir
þeirra brugðu sér inn í krána til
að fá sér neðan í því og komu
út aftur og þurrkuðu sér ura
munninn. Þeir þögnuðu allir þeg-
ar lögregluforinginn gekk hjá,
fóru að tala saman í hálfum hijóð-
um og fylgdu honum með aug-
unum.
Ungur maður, sem var klæddur
regnkápu þrátt fyrir heiðríkjuna,
kom tii hans tottandi stóra pípu.
— Albert Raymond, blaðamað
ur hjá La Oharente, kynnti ^ann
sig kumpánlega. Hann var ekki
degi eldri en tuttugu og tveggja.
Hann var grannur og síðhærður
og varir hans voru sveigðar í
hæðnislegt glott.
Maigret konkaði bara koHL
— Eg ætlaði að koma og tala
við yður í gær, en ég hafði ekki
tíma.
Framkoma hans og talsmáti gáfu
tii kynna, að hann taldi sig vera
jafningja lögregluforingjans. Eða
réttara sagt, að þeir væru báðir
hafnir yfir hópinn. Þeir gætu ldtið
niður á fólkið með fyriríitningu,
eins og þeir sem vissu. þeir sem
Nýtt haustverð
300 fcr daggjald
KR.: 2,50 ð ekinn km.
LEIK
BÍLALEICAN
H
ALUR
Rauðarárstíg 31
sími 22-0-22
höfðu skygnzt inn í afskekktustu
kima mannlegs eðlis.
— Er það satt, sagði hann og
mundaði pennann, að skólastjór-
inn hafi komið og boðið yður allt
sparifé sitt, ef þér losuðuð hann
úr khpunni?
Miagret sneri sér að honum,
grands'koðaði hann frá hvirfli til
ilja og ætlaði að fara að segja
eitthvað, yppti síðan öxium og
sneri baki í hann.
Bjáninn mundi efflaust halda, að
hann hefði getið upp á þvi rétta.
Það skipti ekki máli. Klukfcurn-
ar hringdu. konurnar þyrptust
inn í kirkjuna og sumir mann-
anna líka. Síðan heyrðust bliðir
tónar orgelsins og ómurinn af
bjöllum kórdrengjanna.
— Á þetta að vera guðsþjón-
usta, eða bara bænastund? spurði
lögregiuforinginn mann sem hann
þekkti ekki.
—• Guðsþjónusta og bænar-
stund. Við höfum nægan tíma.
Timi til að fara á krána og fá
sér glas. Flestir mennirnir höfðu
smám saman safnazt saman fyrir
utan krána eða farið inn í hóp
um til að skvetta í sig einu eða
tveim vínglösum og fara síðan út
aftur. Það var stöðugur umgangur
inn og út úr kránni, það var fólk
í eldhúsinu og jafnvel í kálgarð-
inum. Louis Paumelli, sem hafði
þegar brugðið sér andartak inn í
kirkjuna, stóð nú með uppbrettar
ermar og þaut til og frá. Honum
til aðstoðar var Thérése og ung-
ur maður, sem virtist vera vanur
að réfta honum hjálparhönd.
Sellier og kona hans voru í kirkj
unni. Maigret hafði ekki séð Marc-
el fara hjá, en stuttu síðar, þegar
hann fór iíka til kirkjunnar skildi
hann hvers vegna. Marcel var þar
í hvítum kyrtli og var að aðstoða
við guðsþjénustuna. Hann gat
auðsýnilega komist í skrúðshúsið
með þvi að fara í gegnum bak-
garðinn heima hjá sér.
— Dies irae, dies ilia ...
Konurnar virtust raunverulega
vera að biðjast fyrir, varir þeirra
hreyfðust. Vou þær að biðja fyr-
ir sálu Léonie Birard, eða fyrir
sjáifum sér? Nokkrir gamlir menn
stóðu með hattinn í hendinni aft-
ast í kirkjunni og aðrir gægðust
við og við inn um dyrnar til að
athuga hvemig guðsþjónustan
gengi.
Maigret fór út aftur og kom
auga á Théo, sem heilsaði honum
með sínu vanaiega fleðulega hæðn
isglottL
Það var auðsýniiega einhver
sem vissi eitthvað. Það gátu j-afn-
vel verið fleiri en einn sem vissu,
en þögðu Raddirnar f barstofu
Louisar voru orðnar háværar og
einn bændanna, grannur maður
með lafandi yfirskegg var þegar
orðinn vel þéttur.
Maigret virtist slátrarinn líka
vera skæreygðari en vanalega og
hreyfingar hans voru fálmkennd-
ar, lögregluforinginn sá hann
tæma i einni svipan þrjár stórar
vínkrúsir, sem einhver maður
hafði boðið honum upp á.
Lögreglustjórinn, sem var ann-
að hvort forvitnarj en hann,
eða viðkvæmari fyrir forvitni fólks
ins, hafði leitað hælis á bæjar-
stjórnarskrifstofunni. þar sem allt
var hljótt í kringum linditréð.
Kerra, sem aka átti líkkistunni,
fór fram hjá. dregin tf brúnum
hesti, sem svört ábreiða hafð: ver-
ið breidd á. Kerran staðnæmdist
fyrir utan krána og ökumaðurinn
brá sér inn til að fá sér gias.
Vindgustur bærði loftið. Hátt
uppi á himninum glamnaði á nokk
ur ský eins og perlumæður.
Loksins opnuðust kirkjudyrn
ar. Drykkjumennirnir þus' : út.
Fjórir menn báru kistuna, þ.á.m.
Julien og bæjarstjórinn.
Kistunni var lyft upp á kerruna
með nokkrum erfiðleikum. Hún
var hulin svörtu klæði með silfur-
lituðu kögri. Sellier d-engurinn
kom næst, berandi silfurkross og
kyrtillinn hans blés út í kulinu
og líktist blöðru.
Presturinn kom á eftir, byljardi
bænir, en hafði samt tíma til a5
gjóta augunum á hvern einstakan
af áhorfendunum, augu hans stað-
næmdust andartak við andlit Mai-
grets.
Julien Sellier og kona hans
gengu fyrir líkfylgdinni, bæði
voru svartklædd og hún hafði
blæju fyrir andlitinu. Á eftir þeim
kom sýslumaðurinn, hávaxmn,
kraftaleeur maður með eóð'p-t
ÚTVARPIÐ i
Föstudagur 23. desember
7.00 Morgunútvo—- 1900 wá
degisútvarp.
13.15 Lesin
dagskrá
næstu viku. 13.30 Við vmnuna:
Tónleikar. 1440 Við. sem
heima sitjum H’ldur Ka’man
endar lestur söeunnar „Unp
við fossa“ eftir Þorgils giall
anda (27). 15.00 Miðdesisút-
varp, 16.00 Siðdegisútvarp 16.
40 Síðdegisútvarp 16.40 Út-
varpssaga barnanna: „Ingi og
Edda leysa vand inn' eftir Þórj
Guðbergsson Höf les söeu'ok
in (18). 1700 Fréttir. E-lend
jólalög 17.20 rilkvnnin®ar 18.
55 Dagskrá kvöldsins oa veður
fregnir 19.00 Fréttir 19 20 Til
kynningar 19.30 „Hele jiú
jól“ Sinfóniuhljómsveit fsl.
leikur sýrpu af jólalöeum i
útsetningu Árna Riörnssonar,
Páll Pampichler Pálsson stj.
19.45 Jólakveðjur — r —
21.00 Fréttir og veðurfreamr
21.30 Jólakveðjur — Tónleik
ar. 01.00 Dagskrárlok.
Laugardagur 24. des.
Aðfangadagur jóla
7.00 Morgunútvam lonn Há-
degisútvarp.
12.45 Jóla-
kveðjur til
sjómanna á hafi úti. Eydis Ey
þórsdóttlr les. 14.30 Vikan frara
undan Haraldur Ólafsson dag-
skrárstjóri og Þorkell Sigur
bjömsson tónli9tarfulltrúi
kynna jóladagskrána fram til
áramóta. 15.00 Stund fyrir börn
in. Baldur Pálmason les jóla-
sögur. 16.00 Veðurfregnir. Jóla
lög frá ýmsum löndum 16.30
Fréttir. Framhald jólakveðia til
sjómanna (ef með þarf) (Hlé).
18.00 Aftansöngur í Dómkirkj-
unni. Prestur: Séra Óskar J.
Þorláksson. Organleikari: Dr.
Páll tsólfsson 19 00 Tón'pikar.
20.00 Orgelleikur 09 einsöngut
í Dómkirkjunm Við orge ið:
Dr. Páll ísólfsson Einsöngvar
ar: Margrét Eggertsdóttir og
Jóhann Konráðsson 20 45 .Tóia-
hugvekja Séra Sijurðut Páls
son vígslubiskup talar 21.00
Orgelleikur og einsöngur í
Dómkirkjunni — framhald 21.
30 Veðurfregnir „Með vísna-
söng ég vögguna þína hræri“
Lárus Pálsson og [ngihiö-g
Stephensen lesa helgiljóð 2“ 00
Kvöldtónleikar Hátíðleg tón
list eftir Handel 23 25 Guðs-
rjónusta i Dómki-Hnn-i á ió'a
nótt Biskup íslands. herra Sig
urbjörn Einarsson. m"--sar.
Söngfólk úr Liliukómum svng
ur. Guðión Guðiónsson stud.
theol leikur á orgelið e nn'g
í 5 minútur á undan gnðchjón
ustunni. 00.30 Dagskrárlok.
A1 S
morgun