Morgunblaðið - 10.07.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 10. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Dómkirkjan. Hádegisbænir kl. 12.10. Létt-
ur málsverður á eftir. Prestarnir taka við fyr-
irbænum í síma 520 9700.
Háteigskirkja. Kvöldbænir kl. 18.
Neskirkja. Bænamessa kl. 18. Sr. Frank
M. Halldórsson.
Seljakirkja. Kyrrðar- og bænastund í dag kl.
18. Beðið fyrir sjúkum, allir velkomnir. Tekið
á móti fyrirbænaefnum í kirkjunni og í síma
567 0110.
Vídalínskirkja. Foreldramorgnar verða í
sumar í safnaðarheimilinu Kirkjuhvoli kl.
10–12. Við hittumst og spjöllum. Heitt á
könnunni og djús fyrir börnin. Öll foreldri vel-
komin með eða án barnanna.
Hafnarfjarðarkirkja. Kyrrðarstund í kirkj-
unni kl. 12, íhugun, altarisganga, fyrirbæn-
ir. Léttur hádegisverður kl. 13 í Ljósbroti
Strandbergs.
Víðistaðakirkja. Foreldramorgnar á fimmtu-
dögum kl. 10–12.
Þorlákskirkja. Barna- og foreldramorgnar í
dag kl. 10–12.
Landakirkja Vestmannaeyjum. Kl. 20 opið
hús í KFUM&K-húsinu fyrir unglinga bæjar-
ins.
Kletturinn, kristið samfélag. Kl. 20.30
Bænahópar í heimahúsum. Upplýsingar í
síma 565 3987.
Kefas. Samverustund unga fólksins kl.
20.30. Orð guðs rætt og mikil lofgjörð. Allt
ungt fólk velkomið.
SÍK, Háaleitisbraut 58. Samkoma í Kristni-
boðssalnum í kvöld kl. 20.30. Haraldur Jó-
hannsson talar. Allir hjartanlega velkomnir.
Munið mótið á Löngumýri 12.–14. júlí.
Safnaðarstarf
Ásdís Jónsdóttir,
mágkona mín, lést á
heimili sínu í Reykja-
vík á Jónsmessunni 24.
júní sl. eftir langvinn
og erfið veikindi. Þau
Jóhann bróðir minn kynntust fyrir
rúmum 40 árum og æ síðan hafa leið-
ir legið saman. Ásdís var þá glæsileg
ung kona og bar með sér fágun og
þokka sem einkenndi hana alla tíð og
setti mark sitt á umhverfi hennar og
heimili sem var lengst af hennar
aðalstarfsvettvangur. Þau mótuðu
sér hlýlegt og fallegt heimili, síðustu
15 árin við Gerðhamra í Grafarvogi
þar sem þau byggðu sér stæðilegt
hús. Umhverfis húsið ræktuðu þau
fallegan garð og í því naut Ásdís sín
sérlega vel því henni var bæði um-
hugað um gróður og umhverfi.
ÁSDÍS
JÓNSDÓTTIR
✝ Ásdís Jónsdóttirfæddist í Hafnar-
firði 3. febrúar 1938.
Hún lést á heimili
sínu mánudaginn 24.
júní síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Grafarvogs-
kirkju 2. júlí.
Ásdís og Jóhann
eignuðust þrjú börn,
tvo syni og dóttur. Síð-
ar bættust við tengda-
dæturnar og barna-
börnin eru orðin tvö.
Þau voru henni sérlega
kær. Þetta er afar sam-
heldinn hópur og auð-
fundið að börnin og
barnabörnin hafa alla
tíð átt athvarf, skjól og
traust í foreldrahúsum.
Ásdís var alla tíð
gestrisin heim að
sækja. Henni var það
síðast metnaðarmál að
halda upp á afmæli eiginmannsins
fyrir liðlega mánuði síðan. Veikindin
drógu að sönnu úr henni máttin
marga undanfarna mánuði en áhugi
og alúð við fjölskylduna og umhverfi
hennar dvínaði ekki. Það var eins og
að gott hjónaband styrktist enn við
þessa erfiðleika og aðdáunarvert
hvernig þau hjónin tókust á við það
sem verða vildi. Að sameina kjark og
trú, æðruleysi og baráttuvilja er
örugglega ekki auðvelt þegar loka-
glíman er hafin. Það tókst þeim og
eiga aðdáun mína óskipta fyrir það.
Um leið og við minnumst Ásdísar
og margra góðra stunda með henni
sendum við hjónin Jóhanni og börn-
unum dýpstu samúðarkveðjur.
Þórarinn V. Þórarinsson.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku vinkona.
Nú ertu laus úr viðjum þíns erfiða
sjúkdóms. Fjölskylda þín hefur stað-
ið með þér eins og klettur þetta síð-
asta erfiða ár og sýnt mikið æðru-
leysi. Eftir erfitt ár lyfja- og
geislameðferðar og betri tíma um
stund, einmitt þegar vonin hafði náð
að festa rætur um að betri tímar
væru framundan, var erfiðast af öllu
að fá þær fréttir að meinið hefði tek-
ið sig upp og nú væri ekkert hægt að
gera. Ég veit að þér fannst erfitt, Ás-
dís mín, að sætta þig við þetta, en þú
hélst alltaf ró þinni og sýndir mikið
æðruleysi í þínum erfiðu veikindum.
Við þekktumst síðan við vorum
smástelpur. Þú varst svo minnug og
sagðir mér oft frá atvikum sem ég
mundi ekki eftir. Þegar við vorum
þriggja eða fjögurra ára gamlar og
áttum báðar heima á Selvogsgötunni
trítlaðir þú stundum upp stigann í
húsi nr. fjögur og spurðir mömmu
hvort Kristín mætti koma út að leika
við þig. Mamma sagði þá að ég mætti
ekki koma út en gaf þér alltaf rús-
ínur eða köku. Þú horfðir hissa á
hana og hugsaðir: „Ég var ekki að
biðja um rúsínur heldur að fá að
leika við Kristínu.“ Þú varst úr
stórum systkinahópi en ég svolítið
ofverndað einkabarn á þeim tíma,
því að Gréta, systir mín, fæddist ekki
fyrr en ég var á áttunda árinu en
systkini þín urðu alls níu.
Leiðin á milli okkar lengdist því að
ég flutti sjö ára gömul í Vesturbæinn
en við vorum samt bekkjarsystur all-
an barnaskólann og í Flensborg. Á
þriðja vetrinum í Flensborg urðum
við mjög góðar vinkonur og vorum
það síðan. Samleið okkar í skóla lauk
þegar ég tók landspróf og fór í MR,
en þrátt fyrir eindregna hvatningu
kennara og skólastjóra áttir þú þess
ekki kost að fara í langskólanám en
laukst þess í stað gagnfræðanámi í
Flensborg með ágætum vitnisburði.
Síðar fórstu svo einn vetur í hús-
mæðraskólann á Blönduósi. Þú varst
alla tíð frábær hannyrðakona og
hafðir unun af allri handavinnu.
Þennan vetur og veturinn sem ég
var kennari og nemandi á Löngu-
mýri í Skagafirði skrifuðumst við á
og fékk ég þá mörg bráðskemmtileg
bréf frá þér.
Þó að við værum oftast „fyrir-
myndarnemendur“ í Flensborg
skeði þó oft margt skemmtilegt. Þá
voru þar sérstakir „útkastarar“ sem
áttu að sjá um að koma öllum skar-
anum út í frímínútur. Eitt sinn
ákváðum við tvær að fela okkur
rækilega fyrir strákunum sem sáu
um að koma nemendum út. Við
skriðum báðar undir kennaraborðið
sem var lokað á þrjá vegu svo að við
þóttumst vissar um að við sæjumst
ekki. Þetta tókst, við héldum að við
værum sloppnar, en þá komu tveir
menn inn í stofuna og ræddu um
ákveðin vandamál. Þetta voru skóla-
stjórinn og yfirkennarinn. Við föln-
uðum upp en þorðum alls ekki að
gefa okkur fram. Allt í einu varð yf-
irkennarinn var við einhverja hreyf-
ingu og hrópaði höstuglega: „Komið
þið undireins fram!“ Við skriðum
fram skjálfandi af hræðslu og héld-
um að nú væri veru okkar í skól-
anum lokið. En skólastjórinn, Bene-
dikt Tómasson, sá hve óttaslegnar
við vorum og hló bara og sagði:
„Ætluðuð þið að sleppa við að fara
út?“ Hann hefur sennilega séð að
hræðslan var okkur næg refsing,
enda reyndum við þetta ekki aftur.
Ungar að árum fórum við í ítölsku-
tíma saman og gerðum okkur að
reglu að tala alltaf saman ítölsku á
leiðinni til kaþólska prestsins sem
kenndi okkur. Þar sem orðaforðinn
var ekki mikill í byrjun urðu sam-
ræðurnar svolítið einhæfar en þetta
var samt góð þjálfun. Því miður varð
kennarinn skyndilega að fara til Hol-
lands og við það lauk ítölskunámi
okkar snarlega eftir u.þ.b. 20 tíma.
Löngu seinna fórum við svo sam-
an á fjölskyldunámskeið, sem gerði
okkur mikið gagn og opnaði huga
okkar gagnvart ýmsum vandamálum
lífsins.
Margs er að minnast frá hálfrar
aldar vináttu og þær minningar eru
einkar ljúfar. Ég man ekki eftir að
okkur hafi orðið sundurorða og þó að
við hefðum ekki alltaf sömu skoðanir
á hlutunum gátum við alltaf rætt
þær í bróðerni. Við bárum alltaf
mikla virðingu hvor fyrir annarri og
okkur þótti vænt hvorri um aðra þó
að hvorug okkar ætti gott með að tjá
tilfinningar, báðar svolítið lokaðar
og dular.
Börnin okkar voru á líkum aldri og
við hittumst öll reglulega með
krakkana á afmælis- og tyllidögum
og oft um helgar. Því miður áttum
við lengst af heima í sitthvorum
bænum, þið Jóhann í Reykjavík en
við Maggi í Hafnarfirði. Símtölin
okkar voru mörg og löng og á meðan
við höfðum hvorug bílpróf bætti það
að nokkru leyti upp fjarlægðina á
milli okkar. Heima hjá mér var sagt
ef síminn var lengi á tali: „Varstu að
tala við Ásdísi?“ Við vorum líka
mörg ár saman í saumaklúbbi ásamt
þrem öðrum.
Þú sýndir mér oftsinnis vináttuna
í verki. Þegar ég átti hann Palla
minn 1964 fluttirðu til mín í heila
viku með Tóta þinn nokkurra mán-
aða gamlan til að hjálpa mér með
bleyjuþvottinn svo að ég missti ekki
brjóstamjólkina af því að vera of
mikið að sulla í köldu vatni. (Þetta
var fyrir tíma þvottavélanna og ein-
nota bleyjanna.) Þetta fannst mér
einstakt vinarbragð sem ég gleymi
aldrei.
Alltaf varstu tilbúin að hjálpa ef
mikið lá við, t.d. að baka og þess
háttar. Þegar ég var svo óheppin að
brotna á hægri handlegg í miðri
lokaritgerðinni í háskólanum
bauðstu mér hjálp og þú varst í
vinnu hjá mér um tíma, slóst inn á
tölvuna fyrir mig það sem ég las fyr-
ir. Þetta varð til að ég gat útskrifast í
bókasafns- og upplýsingafræði á
réttum tíma vorið 1995 þrátt fyrir
handleggsbrotið.
Fyrir rúmum áratug fórum við
fjögur í skemmtilegt ferðalag til
Lúxemborgar og Þýskalands. Í
Saarburg áttum við góðan tíma sam-
an í fallegu sumarhúsi. Jóhann ók
okkur af mikilli leikni um götur og
hraðbrautir eins og hann hefði ekki
gert annað og þó að við villtumst
stundum rötuðum við alltaf rétta leið
að lokum og það var oft það
skemmtilegasta að villast svolítið.
Jóhann og Maggi stríddu okkur oft á
því að þeir hafi þurft að fara tvær
ferðir frá Þýskalandi til Lúxemburg-
ar, fyrst með dótið sem við vinkon-
urnar höfðum keypt og síðan með
okkur og það sem eftir var af far-
angrinum. Úr þessari ferð eigum við
bjartar og góðar minningar.
Langri samleið okkar er lokið. Ég
á eftir að sakna þín mikið, kæra vin-
kona. Mér fannst alltaf jafngaman að
fá þig í heimsókn og að heimsækja
þig. Við fórum oft saman í göngu-
ferðir um norðurbæinn í Hafnarfirði
og þá kenndir þú mér það sem ég
veit um trjátegundir, blóm og garð-
rækt. Þú varst mjög dugleg í garð-
ræktinni á meðan heilsa þín leyfði.
Heimilið þitt fallega hugsaðir þú frá-
bærlega vel um og voruð þið hjón
samhent í smekkvísi og snyrti-
mennsku.
Kæri Jóhann og fjölskylda. Það
var yndislegt að finna hvað þið hugs-
uðuð vel um Ásdísi í veikindum
hennar, allt fram á síðustu stund. Ég
veit að það var henni mikils virði að
geta eytt síðustu stundunum heima í
faðmi fjölskyldunnar. Guð blessi
ykkur fyrir það. Ég sendi ykkur
innilegar samúðarkveðjur frá mér,
Magga og börnum okkar.
Ég bið góðan Guð að varðveita
þig, elsku vinkona, og sjá þér fyrir
góðum samastað og verkefnum við
þitt hæfi, því aðeins það besta hæfir
þér.
Þin vinkona,
Kristín Ína Pálsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig að
minnast kunningjakonu minnar, Ás-
dísar Jónsdóttur.
Kynni okkar Ásdísar hófust er
Auður dóttir mín og Þórarinn sonur
hennar tóku saman, síðan er liðið á
annan áratug og tvö elskuleg börn
bæst í fjölskylduna, þau Páll Ágúst
og Bjargey Þóra, sem svo sannar-
lega voru augasteinar ömmu sinnar.
Við Ásdís áttum oft góðar stundir
saman, bæði á heimilum okkar og
Auðar og Þórarins. Það var mjög
gaman að spjalla við hana bæði um
menn og málefni enda við skarp-
greinda konu að ræða.
Ásdís greindist með krabbamein
fyrir um fjórum árum og hófst þá
æðrulaus og hetjuleg barátta við ill-
vígan sjúkdóm sem hún svo varð að
lúta í lægra haldi fyrir.
Ég og fjölskylda mín, þau Guð-
björg, Guðmundur, Hulda og barna-
börn, þökkum Ásdísi góða viðkynn-
ingu og biðjum henni Guðs
blessunar. Innilegar samúðarkveðj-
ur sendum við Jóhanni, Þórarni og
Auði, Margréti, Ágústi og Lilju og
elskulegum barnabörnunum hennar
þeim Páli Ágústi og Bjargeyju Þóru
sem voru henni svo kær.
Hrafnhildur Magnúsdóttir.
Ég vil minnast Ásdísar tengda-
móður minnar er barðist við illvígan
sjúkdóm sem hafði betur að lokum.
Ég minnist margs eftir nærri 14
ára kynni, bæði atvika sem juku
skilning minn á mannlegri tilvist og
gleðilegra stunda sem við áttum á
heimili þínu sem hver kona væri
stolt að sýna. Þú varst ekki aðeins
háttvís og prúð kona – allt sem þú
komst að, hvort sem var bakstur,
matargerð, garðyrkja eða handa-
vinna, var sérlega smekklegt og þér
til mikils sóma; og börnin mín, þau
eiga ófáar flíkurnar sem þú prjón-
aðir af alúð og ást handa þeim.
Elsku Ásdís, þú komst inn í líf mitt
og nú ertu farin; farin til Guðs sem
tekur vel á móti fallegri kristinni sál
sem þekkti það mikilvæga í lífinu,
þrautseigri konu sem missti aldrei
sjónar á muninum á réttu og röngu.
Ég þakka þér samfylgdina, allar
ánægjulegu samverustundirnar og
fallegu fjölskylduna sem ég hef feng-
ið að vera hlutdeild af.
Auður Pálsdóttir.
E   9  
   9


     
 
  


   

(-

$&! <
4,& )*,
B   
  9  
  
9  +4$ ## "&'$!$ 
$ !"&'$ $% - ! ##

 "&'$ 4 
1 $##
 !4 $) ## (,(,
     %  %  %'
A  4    4  B  
 
  9 B9  
   
  

 

    

10C-

 ?$!4 
!! '#!H<
"  
519 
  

C $$ !) "  
  
 @#
Þegar ég sest niður
og hugsa um þig kem-
ur strax upp í hugann
jákvæðni og réttsýni.
Það var satt sem þú
sagðir – oft má satt kyrrt liggja.
Þó að ég hafi búið úti í Eyjum var
gott samband hjá okkur og fjöl-
skyldu minni. Alltaf þegar við kom-
um í bæinn var fundinn tími til að
kíkja á Ester ömmu. Það var gaman
að sjá börnin sitja í kjöltu þinni og
hlusta á vísurnar sem þú söngst fyr-
ir þau. Þessar vísur margar höfðu
þau aldrei heyrt og heyra sennilega
ESTER LÁRA
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Ester LáraMagnúsdóttir
fæddist á bænum
Kjarna í Eyjafirði 29.
apríl 1917. Hún lést á
St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði 20. júní
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Hafnarfjarðar-
kirkju 28. júní.
aldrei aftur. Ekki fór
maður svangur frá þér,
alltaf var til eitthvað
,,ómerkilegt“ eins og
þú sagðir.
Það hefði verið gam-
an ef þú hefðir getað
komið með okkur á
Strandirnar í afmælis-
veislu pabba og skoðað
húsið hjá Magnúsi og
Hönnu. Þú varst í hug-
anum hjá okkur í veisl-
unni og allir hugsuðu
til þín, þar sem þú
varst veik á spítalan-
um.
Ég ætla að láta þessar fáu línur
duga, en það hefði verið hægt að
tína svo margt gott og skemmtilegt
til. Þú kemur til með að skilja eftir
skarð hjá minni fjölskyldu og skrítið
verður að fara til Reykjavíkur og
geta ekki hitt þig.
Guð geymi þig, elsku amma mín.
Guðmundur Ágústsson
og fjölskylda.