Morgunblaðið - 01.09.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 1. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ



 
  
 

 









   
  
 

  

   
 
    !
 ! !" #$$ 
!"%
% !

& #$$ 
 '!!
% #$$ (% ) *! !(% )
% " !!%
% ! +  $
 !
 ,
% #$$  % -%!#% %!! !
. ! .' !. ! . ! . !,



 
   

   

 

 





 
  
  !
      

  
 
 
  
   
 
    !  "
  ##$
%       & 
 
"  '
!(  
 
!" # $%& $!' 
!# # ()' !)* )
$(!)'+$!' 
() + 

&* " )
!+,),%)-

 

   
  


 

 



    

  

 

  

 

 
 
    
   

   !" 

  
!   
  #$

  %#
!  $
&'  

 (
!  $

# 
 )'*
$#& +,

  




  


      
 
  !"#

 "
"
 $
  

%    

 




    

       
 


  



   








 



 



  

!  



#

  $ 
 



 
%
$
"



  

✝ Sólveig Matthías-dóttir fæddist í
Reykjavík 20. maí
1937. Hún lést í bíl-
slysi 21. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Matt-
hías Matthíasson
málarameistari frá
Holti í Reykjavík, f. 8.
ágúst 1904, d. 24. júlí
1973, og Sigríður El-
ín Magnúsdóttir frá
Viðey, f. 25. nóvem-
ber 1911, d. 22. nóv-
ember 1999. Eftirlif-
andi bróðir Sólveigar
er Skúli Matthíasson, f. 6. nóvem-
ber 1934, en látinn er Magnús
Matthíasson, f. 28. apríl 1941, d.
20. ágúst 2002.
Sólveig giftist árið 1960 Braga
M. Lárussyni, deildarstjóra hjá
Samvinnutryggingum og síðar hjá
Vátryggingafélagi Íslands, f. 15.
mars 1933, d. 7. nóv. 1996. Þau
eignuðust tvær dætur. Þær eru: 1)
Sigríður Björk, f. 31. okt. 1960,
gift Sigurði Grendal Magnússyni,
f. 25. júní 1959. Börn þeirra eru
Andri, f. 10. okt. 1982; Matthías
Bragi, f. 26. apríl 1986; og Sólveig,
f. 26. jan. 1991. 2) Berglind, f. 3.
sept. 1967, sambýlis-
maður Stefano Ros-
atti, f. 2. nóv. 1964.
Dóttir þeirra er
Klara Rosatti, f. 1.
jan. 1998.
Sólveig ólst upp á
Skólavörðustíg 22 C
í Reykjavík. Hún
lauk ljósmæðraprófi
hjá LMSÍ 30. sept.
1958 og var ljósmóð-
ir á Landspítalanum
fæðingardeild frá
1958–1960; á Fæð-
ingarheimili Reykja-
víkur frá 1961, deild-
arljósmóðir frá 1977, starfaði þar
til lokunar 1992. Hóf hún þá störf
á fæðingardeild Landspítalans á
sængurkvennadeild 22-A, um tíma
sem aðstoðardeildarstjóri, og var
enn í föstu starfi þar er hún lést.
Sólveig var í stjórn LMFÍ frá
1971; í ritnefnd Ljósmæðrablaðs-
ins 1975–1977 og í ritnefnd „Ljós-
mæður á Íslandi“ frá 1975. Hún
var einnig um skeið fulltrúi LMFÍ
hjá Bandalagi kvenna í Rvík.
Útför Sólveigar verður gerð frá
Hjallakirkju í Kópavogi á morgun,
mánudaginn 2. september, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Það er svo erfitt að trúa því að
Solla frænka sé dáin. Svo ótrúlegt og
ótímabært. Hún Solla sem var svo
full af lífskrafti og geislaði af hjarta-
hlýju. Hún gaf öllum svo mikið með
nærveru sinni og manni leið alltaf vel
í návist hennar. Solla var ljósmóðir af
Guðs náð og um ævina hafa margir
notið hennar góðu aðstoðar. Ég var
svo lánsöm að njóta handleiðslu
hennar þegar ég eignaðist son minn
þó að hún hafi ekki tekið á móti hon-
um. Hún var mér ómetanleg aðstoð á
frekar erfiðum tíma og er ég henni
ævinlega þakklát.
Foreldrar mínir, Bogga og Rudolf,
áttu trygga og góða vini í Sollu og
Braga heitnum, og mínar minningar
úr æsku tengjast þeim órjúfanlega.
Mikil og góð vinátta einkenndi þeirra
samband og voru samverustundir
þeirra fjögurra og Nínu og Pálma
heitins margar og ætíð glaðværar og
skemmtilegar. Sérstaklega fannst
mér spennandi þegar Solla, Bragi og
Berglind komu í sumarbústað for-
eldra minna, að ég tali nú ekki um
spenninginn þegar þau gistu hjá okk-
ur. Nína og Pálmi áttu sumarbústað
skammt frá okkar og var því oft hist
og margt brallað.
Solla, mamma og Nína voru
frænkur og vinkonur frá æskuárum,
og milli þeirra var ætíð kærleiksríkt
og náið samband. Það er mikið áfall
og sárt að sjá á eftir vinkonu sinni
fyrir aldur fram. Foreldrar mínir eru
stödd erlendis og geta því ekki kvatt
Sollu hinsta sinn.
Mikið er nú lagt á fjölskyldu Sól-
veigar og mikill er missir þeirra. Ég
vil fyrir hönd foreldra minna og fjöl-
skyldu senda dætrum Sollu, Sirrý og
Berglindi, barnabörnum og tengda-
sonum hennar, sem og bróður henn-
ar Skúla, okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Sólveig og Magnús bróðir
hennar voru hrifin burt með mjög
stuttu millibili og við biðjum Guð um
að veita aðstandendum og ástvinum
þeirra styrk á þessari erfiðu stundu
og sefa sorg þeirra.
Sólveig hefur nú verið kölluð til
æðri starfa og við þökkum henni
góða samveru. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Minningin um góða og glæsilega
konu lifir í hjörtum okkar allra.
Anna Rudolfsdóttir
og fjölskylda.
Það breytist allt. Hluti af manni
deyr þegar kær vinur kveður. Solla
hefur verið hluti af lífi okkar frá
barnæsku, henni var kippt í burtu á
einu andartaki. Eitt reiðarslag rak
annað því Magnús yngri bróðir henn-
ar kvaddi þennan heim daginn áður.
Nú stendur Skúli einn eftir af systk-
inunum í Holti á Skólavörðustígnum.
Lífið er hverfult og sannarlega
höfum við það að láni einungis í stutt-
an tíma. Eilífðin er hins vegar löng
og þar munum við fá að eiga heima
langa og góða ævi, þar, sem ekki er
til grátur eða kvöl, – allt verður nýtt
og gott.
Sólveig var miklum og góðum
kostum búin. Hún var glæsileg og
ávallt smekklega klædd, framkoman
yfirveguð og falleg. Hún var
skemmtileg og glöð, hafði fallegan
hlátur en hló aldrei hátt og öllum leið
einstaklega vel í návist hennar. Hún
sagði skemmtilega frá og hafði gott
skopskyn. Hún var ábyrgðarfull
bæði gagnvart sínu fólki og öðrum og
var næm á þarfir og líðan annarra.
Loforð voru alltaf efnd. Hún stjakaði
sínum eigin tilfinningum til hliðar ef
um það var að ræða að gleðja aðra.
Sólveig var einstök húsmóðir, heim-
ilið fallegt, hlýlegt og bjart. Hún var
mikil hannyrðakona, það lék allt í
höndum hennar.
Dæturnar Sigríður og Berglind
hafa mikið misst en fyrir fáum árum
lést faðir þeirra. Það var mikið áfall
til að vinna úr. Solla og Bragi voru
einstaklega samhent hjón og mikill
kærleikur ríkti á þeirra heimili. Og
nú gerist þetta svo óvænt að sorgin
knýr dyra enn á ný hjá þeim systr-
um. Og litlu sólargeislarnir, barna-
börnin hennar Sollu, hafa misst ást-
ríka og umhyggjusama ömmu sem
elskaði þau svo innilega.
Og hún var einstakur vinur. Hún
var ávallt tilbúin að hlusta og taka
þátt í kjörum okkar. Þakklátar fyrir
að hafa fengið að eiga Sollu að vini
felum við hana góðum Guði og þau öll
sem henni voru kær.
Ég leit til Jesú, ljós mér skein,
það ljós er nú mín sól,
er lýsir mér um dauðans dal
að Drottins náðarstól.
(Stefán Thor.)
Erla Kolbrún Valdimarsdóttir,
María Guðrún Sigurðardóttir,
Rannveig Sigurbjörnsdóttir.
Hún var ljósa barnabarna minna,
kona vinar míns og vinur um ára-
tugaskeið, þessi brosmilda og hlýja
kona sem svo skyndilega er kölluð
yfir landamærin.
Sólveig var fáguð og öguð í fram-
komu og umhyggjusöm, enda prýdd
flestum góðum kostum sem búa þarf
yfir í mannlegum samskiptum, hvort
heldur er í gleði eða sorg. Hún kunni
að gleðjast með glöðum og gefa af
sér, þegar hryggðin og sorgin knúðu
dyra. Hin trausta og hlýja kona var
margri móðurinni dýrmætur stuðn-
ingur við erfiða reynslu, bæði sefandi
og örvandi til átaka.
Enn er ónefndur einn og ekki
minnstur kostur, hún var góður
hlustandi, skilningsrík og hollráð.
Sólveigu kynntist ég fyrst er mað-
ur hennar, sá góði drengur Bragi
Lárusson, kom til starfa hjá Sam-
vinnutryggingum árið 1966 og starf-
aði að tryggingamálum af fádæma
dugnaði og samviskusemi fram til
ársins 1996 er hann lést eftir harða
baráttu við krabbann. Það lýsir Sól-
veigu vel, að er við kvöddum vin okk-
ar, vegna nokkurra vikna dvalar er-
lendis, vissi hún hvað að fór, en duldi
af hlífð hvað skammt var eftir, en
hann var farinn, er við snerum heim.
Þau voru um margt lík Bragi og Sól-
veig og báru ekki tilfinningar sínar á
torg, en hlustuðu því betur eftir og
brugðust við vanda annarra af hlýju
og umhyggju. Þau báru virðingu fyr-
ir lífinu og áttu einlæga trú á Guð og
tóku ríkan þátt í safnaðarstarfi kirkj-
unnar.
Ég og fjölskyldan þökkum sam-
fylgd á liðnum árum og biðjum góð-
um vini sællar farar og góðrar heim-
komu til eilífðarríkis og elskandi
eiginmanns.
Dætrum hennar, bróður og fjöl-
skyldum vottum við einlæga samúð
okkar og biðjum þeim Guðs blessun-
ar.
Hreinn Bergsveinsson
og fjölskylda.
Þú læddist,
svo léttstíg,
útí birtuna
Og ég stóð eftir,
horfði
á birtuna þína,
úti
stóð í birtunni
sem þú skildir eftir
inni hjá mér.
(Eiríkur Brynjólfsson.)
Kynni okkar Sólveigar hófust
strax á barnsaldri, hún fæddist að
vori og mér finnst sem birtan og hlýj-
an hafi alltaf fylgt henni. Hún átti
trausta að, var umvafin stórfjöl-
skyldu í uppvextinum. Hugur minn
reikar til baka
– þegar við smástelpur vorum að
leik,
– þegar við vorum sumarlangt í
Reykholti, sjálfsagt þótti að ég fengi
að vera með,
– þegar foreldrar Sólveigar komu í
heimsókn til hennar á tveim gæðing-
um,
– þegar við pössuðum yngri bróð-
urinn, leiddum hann á milli okkar eft-
ir götunni, sólarmegin eins og okkur
var uppálagt,
– þegar við gengum í sama skóla.
Sólveig fermdist á undan mér í
einstaklega fallegum kjól sem saum-
aður var á hana og naut ég góðs af og
fermdist í sama kjólnum. Það var
fyrir daga kyrtlanna.
Unglingsárin líða.
Ung lærði Sólveig til ljósmóður og
ljósubörnin hennar því eflaust orðin
mörg. Alltaf var hægt að leita til
hennar, aldrei var hún svo upptekin
að hún hefði ekki tíma fyrir aðra,
hvort sem verið var að undirbúa
veislu, baka kransakökur eða hjálpa
barni sem ekki gat tekið brjóst.
Þó mislangt liði milli funda okkar,
hvort sem við hittumst á Kanaríeyj-
um eða í Smáralind, var alltaf sama
viðmótið.
Sólveig varð ekkja fyrir sex árum,
eftir erfið veikindi eiginmanns síns.
Mig langar að þakka áralanga vin-
áttu.
Við Ástráður vottum ástvinum
hennar og fjölskyldu innilega samúð,
vegna undangenginna áfalla, dætr-
SÓLVEIG
MATTHÍASDÓTTIR