Morgunblaðið - 11.09.2002, Qupperneq 33

Morgunblaðið - 11.09.2002, Qupperneq 33
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. SEPTEMBER 2002 33 Hann var félagi í klúbbnum í yfir 30 ár eða frá árinu 1970. Í klúbbstarfinu var hann virkur, sótti vel fundi þar til síðustu mánuðina að heilsubrestur hamlaði fundarsókn. Fyrir vel unnin störf í klúbbnum var hann m.a. fyrir nokkrum árum sæmdur Paul Harris- orðunni, sem er sérstök heiðursvið- urkenning til Rótarýfélaga. Á yfirborðinu virtist Ketill oft vera hrjúfur, en við nánari kynni fannst vel að hann var tilfinninganæmur og hlýr, þó svo að hann flíkaði ekki sín- um tilfinningum að öllu jöfnu. Und- irritaður átti oft skemmtilegar sam- ræður við Ketil á Rótarýfundum og fann þá vel hve hugur hans var opinn fyrir ýmsum málefnum og ekki síst hinum mannlegu þáttum tilverunnar. Efst í hugann koma upp ljúfar minn- ingar úr árlegum ferðalögum okkar Rótarýfélaganna ásamt mökum og stendur þar hæst uppi fimm dag ferð okkar til Grænlands í ágúst 2000. Ketill og Margrét voru þátttakendur í þeirri ferð og þar lék Ketill á als oddi og var hrókur alls fagnaðar. Við félagarnir geymum með okkur minningarnar um ljúfan dreng og þökkum samfylgdina í gegnum árin. Við vottum Margréti og öðrum að- standendum okkar dýpstu samúð. Fyrir hönd Rótarýklúbbs Kópa- vogs Kristófer Þorleifsson forseti. Við vorum allir svo glaðir fyrir hönd vinar okkar, gömlu strákarnir á hornborðinu á Kaffi París sem hitt- umst á laugardögum til að hlæja enn einu sinni að gömlu bröndurunum. Við vorum glaðir yfir því hvað vinur okkar var bjartsýnn og jákvæður eft- ir að vera loksins kominn að, eftir nærri hálft á biðlistanum, ákveðinn í að nú væri nýr tími í vændum. Nýr tími með nýju fjöri og nýjum þrótti, nýjum verkefnum. Ketill var maður sem kvartaði aldrei. Ýmis áföll þurfti hann að þola í lífinu en hann hristi það allt af sér og stóð ætíð sterkari en áður. Hans styrkur var þrautseigjan og trúin á að hver væri sinnar gæfu smiður; að aldrei megi gefast upp. Þegar hann hóf verslunarstörf árið 1957 í miðbæ Reykjavíkur kom í hans hlut að halda uppi merki föðurins, athafnamanns- ins sem féll frá stórum systkinahópi í blóma lífsins. Í þá daga var ekki úr miklu að moða fyrir unga athafnamenn. Versl- unar- og atvinnulíf allt bundið í dróma hafta og ríkisafskipta sem leiddu af sér endalaus boð og bönn. Athafnamenn urðu að vinna með ann- arri hendi við fyrirtækið en með hinni ýta við kerfinu, losa um höftin, svo að fólk gæti reynt sig og sýnt hvað í því bjó. Þetta gekk hægt, óskaplega hægt, en með þrautseigjunni tókst það og nú er Ísland orðið ríkt land, sem nýtur ávaxta þeirra verðmæta sem menn þessa tíma sköpuðu með lífsstarfi sínu, menn eins og Ketill Ax- elsson. Það var gaman að vera með í þessu, fá að kynnast Katli og eiga hann að vini. Einkum var örvandi að finna hve miklu ástfóstri Ketill tók við miðbæ Reykjavíkur. Hann var óþreytandi við að koma með hug- myndir og halda þeim að borgar- stjórninni. Reyndar varð okkur stundum tíðrætt um borgarstjórnina, sem okkur félögunum við hornborðið góða á Kaffi París fannst eiga í sí- felldri „stéttabaráttu“. Það var einn af „gömlu bröndurunum“ okkar að þar sem gangstéttum miðbæjarins hefur verið umbylt einu sinni á ári hlyti það að sjálfsögðu að vera í anda elsta slagorðs Sjálfstæðisflokksins, „stétt með stétt“. Það er mikil eftirsjá að Katli, við munum sakna hans vinirnir og hans verður sárt saknað í fjölskyldunni stóru sem hann skilur eftir sig. Hugg- un er harmi gegn, að þar eru menn og konur sem bera munu merkið áfram. Ég sendi þeim öllum, ásamt börnum mínum Helgu Guðrúnu og Erlingi, okkar innilegustu samúðarkveðjur, einkum þó Margréti Gunnlaugsdótt- ur, eiginkonu Ketils, sem var ómet- anleg stoð hans og stytta, félagi og vinur í fjörutíu ár. Blessuð sé minn- ing okkar góða vinar Ketils Axelsson- ar. Jónas Elíasson. ✝ Kristín Bjarna-dóttir fæddist á Fjósum í Svartárdal 3. febrúar 1917. Hún lést á Hjúkrunar- heimilinu Skjóli 3. september síðastlið- inn. Foreldrar henn- ar voru Ríkey Gests- dóttir, f. 11. sept. 1890, d. 29. ágúst 1983, og Bjarni Jóns- son, f. 10. júlí 1890, d. 23. júní 1963. Systkini Kristínar voru átta: Hulda, f. 1914, Þor- björn, f. 1916, Þorbjörg Guðrún, f. 1919, Ingólfur, f. 1921, Jón, f. 1922, Steinunn, f. 1923, Jónas, f. 1925, og Bjarni Hólm, f. 1927. Af þeim eru Þorbjörg, Jónas og Bjarni á lífi. Árið 1939 giftist Kristín Guð- mundi Ögmundssyni bifreiðar- stjóra frá Syðri-Reykjum í Bisk- upstungum, f. 16. ágúst 1902, d. 9. júní 1946. Börn þeirra eru 1) Unn- ur Hlín, f. 12. apríl 1940, maki I) Birgir E. Sigurðsson, þau skildu. Maki II) Guðjón Tómasson, þau skildu. Börn Unnar eru Berglind, Kristín Petrína og Einar. 2) Bjarni Hrafn, f. 9. júlí 1943, maki María Þorgrímsdóttir, börn þeirra eru Kristín Birna, Guðmundur og Matthías. 3) Ögmundur Heiðar, f. 9. júlí 1943, maki Kristín Jónsdótt- ir, börn þeirra eru Guðmundur, Jón og Unnur. Fyrir átti Ögmund- ur Önnu Kristínu og Ævar. 4) Guðmundur Hlynur, f. 20. júlí 1945, maki Álfheiður Guðjónsdóttir, börn þeirra eru Ásthildur Elín, Hrund og Guð- jón Hlynur. Seinni maður Kristínar var Björn Jónsson lög- regluþjónn frá Haukagili í Hvítár- síðu, f. 3. sept. 1915, d. 13. febrúar 1992. Börn þeirra eru 1) Jón Haukur, f. 9. febrúar 1953, maki Ágústa Egils- dóttir sem lést af slysförum í febr- úar síðastliðnum. Börn þeirra eru Agla Heiður, Björn Ívar, Sara Hrönn og Birkir Örn. 2) Brynhild- ur Ríkey, f. 4. mars 1954, d. 27. nóvember 2001. Maki I) Kristján Sigurðsson, þau skildu. Maki II) Bergsteinn Vigfússon, þau skildu. Maki III) Helgi Jónsson. Börn Brynhildar eru Harpa María, Sig- urður Ásgeir, Eydís Rán og Ingi- björg Sædís. 3) Hjördís, f. 15. októ- ber 1957, maki Jónas Sævar Hrólfsson, börn þeirra voru Sigur- rós, Birna Dís og Helga Björk. Hjördís, Birna Dís og Helga Björk fórust í snjóflóðinu í Súðavík 16. janúar 1995. Útför Kristínar fer fram frá Langholtskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 15. Elskuleg tengdamóðir mín er fallin frá og langar mig að minnast hennar með nokkrum orðum. Kristín fæddist á þeim tíma sem kjör margra Íslend- inga voru bágborin. Foreldrar hennar bjuggu við erfiðar aðstæður og barna- hópurinn var stór. Þegar Kristín var fimm ára gömul fór hún í fóstur hjá Kristínu föðursystur sinni að Þor- steinsstöðum í Lýtingsstaðahreppi. Þar bjó hún fram á fullorðinsár. Þótt ekki væri langt yfir í Húnavatns- sýsluna þar sem fjölskylda Kristínar bjó voru heimsóknir fátíðar og Kristín hafði lítið af fjölskyldu sinni að segja næstu árin. Kristín byrjaði snemma að vinna fyrir sér og var meðal annars í kaupavinnu. Hún stundaði nám í Húsmæðraskólanum á Blönduósi og nýttist það nám henni vel. Fljótlega eftir það flutti hún til Reykjavíkur og vann ýmis störf, m.a. rak hún um tíma mötuneyti. Hún kynntist fyrri manni sínum, Guðmundi, og þau stofnuðu heimili, fyrst á Vífilsgötu 10 en síðar á Bollagötu 10 þar sem þau bjuggu þar til Guðmundur lést langt um aldur fram. Kristín var 29 ára og orðin ekkja með fjögur ung börn. Það hefur ekki verið auðvelt en einhvern veginn gekk þetta allt upp. Hún sá fyrir fjöl- skyldunni með því að taka leigjendur inn á heimilið og einnig naut hún stuðnings vina og ættingja. Kristín var lánsöm þegar hún kynntist síðari manni sínum, Birni, börnunum fjölg- aði og fljótlega byggðu þau sér nýtt hús í Goðheimum 18. Það eru orðin rúm þrjátíu ár síðan ég kom fyrst á heimili Kristínar tengdamóður minnar og Björns í Goðheimum 18. Mótttökurnar voru hlýjar enda voru þau hjón mjög gest- risin. Alla tíð síðan hafa samskipti okkar Kristínar verið mikil og góð. Á fyrstu búskaparárum okkar Ög- mundar var hann til sjós og þá var gott að eiga þau Kristínu og Björn að. Hún tók að sér að annast nýfæddan son okkar meðan ég sat á skólabekk og fyrir það verð ég ævinlega þakklát. Margs er að minnast og hugurinn leitar gjarnan til gömlu góðu daganna í Goðheimunum. Þar hittust börnin og barnabörnin og gekk stundum mikið á. Kristín og Björn voru bæði víðlesin og vel að sér um menn og málefni þannig að ekki skorti umræðuefni við eldhúsborðið. Þau höfðu gaman af að ferðast og fóru m.a. í margar utan- landsferðir. Þegar ég hugsa til baka undrast ég hvað þau voru iðin við að kaupa óteljandi gjafir handa þeim sem heima sátu. Þá var ekki síður gaman að hlusta á þau segja frá ferð- um sínum og lýsa því sem fyrir augu bar. Árið 1991 flutti Kristín í Álftamýri 54. Þá var Björn búinn að missa heils- una og lá rúmfastur á spítala þar sem hann lést nokkrum mánuðum síðar. Heilsu Kristínar var einnig farið að hraka. Síðustu árin hefur hvert áfallið af öðru dunið yfir fjölskylduna, snjó- flóðið í Súðavík þar sem mæðgurnar Hjördís, Birna Dís og Helga Björk fórust. Það var mikill missir fyrir Kristínu og aðdáunarvert hvernig hún tókst á við sorgina. Síðastliðinn vetur missti hún aðra dóttur sína, Brynhildi, og skömmu síðar einnig tengdadótturina Ágústu sem einnig var henni mjög kær. Þá var Kristín komin á Hjúkrunarheimilið Skjól þar sem hún naut umönnunar góðs fólks allt til enda. Á kveðjustundu er mér efst í huga þakklæti fyrir þann hlý- hug, vináttu og traust sem Kristín sýndi mér og mínum í gegnum tíðina. Guð blessi minningu Kristínar Bjarnadóttur. Kristín Jónsdóttir. Látin er heiðurskonan Kristín Bjarnadóttir tengdamóðir mín, hetja hvunndagsins frá síðustu öld, því Kristín var mikil hetja. Ung að árum varð hún ekkja, þá móðir fjögurra ungra barna. Þá var engin hjálp í boði nema frá fjölskyldu og vinum, engar bætur að fá eins og tíðkast í dag. Eiginmaður hennar, Guðmundur Ögmundsson, hafði legið veikur á sjúkrahúsi í heilt ár áður en hann lést. Þegar að því kom voru börnin Unnur Hlín fimm ára, tvíburarnir Bjarni Hrafn og Ögmundur Heiðar þriggja ára og Guðmundur Hlynur eins árs, en hann var skírður við kistu föður síns. Þá voru þau búsett á Bollagötu 10. Seinna kynntist hún Birni Jóns- syni, sem kvæntist henni og gekk börnum hennar í föðurstað. Þau eign- uðust Jón Hauk, Brynhildi Ríkeyju og Hjördísi. Kristín og Björn komu þessum stóra barnahópi öllum upp og ráku heimilið með miklum myndar- brag. Þau byggðu sér íbúð í Goðheimum 18 og bjuggu þar áfram og þar ætla ég nú að staldra við, þar sem kynni mín við hana og hennar stóru fjöl- skyldu hófust fyrir 39 árum. Þar var margt um manninn, mikið líf og fjör og gestkvæmt á heimilinu. Stór systk- inahópur og tengdabörnin voru óðum að bætast í hópinn svo og barnabörn- in. Þetta voru mjög skemmtileg ár, samgangur mikill á milli fjölskyldn- anna ungu og Kristín og Björn voru stolt og ánægð með hópinn sinn. Kristín sagði mér oft frá liðnum tíma og t.d. frá því þegar börnin voru send í sveit á sumrin, hversu mikil vinna það var að undirbúa þau. Það þurfti að sauma föt og gera við svo allt yrði í stakasta lagi. Ég hef grun um að hún hafi oft verið þreytt þegar búið var að leggja nótt við dag í þeim undirbún- ingi. Kristín var ekki fyrir það að bera tilfinningar sínar á torg, hún var aldr- ei margmál um hlutina né gerði mikið úr þeim, hélt bara áfram veginn hvað sem á gekk, rétt eins og hún yrði sterkari við mótlætið, sem var á stundum mikið. Hún var svo sannar- lega hetja. Þá ég hníg í djúpið dimma, Drottinn, ráð þú hvernig fer. Þótt mér hverfi heimsins gæði, – hverfi allt, sem kærst mér er: Æðri heimur, himnafaðir, hinumegin fagnar mér. (M. Joch.) Ég er þakklát fyrir að hafa átt hlut- deild í lífi Kristínar Bjarnadóttur. Blessuð sé minning hennar. Álfheiður Guðjónsdóttir. Í dag verður til moldar borin elsku- leg amma mín, Kristín Bjarnadóttir. Undanfarna daga hefur mér oft orðið hugsað til hennar og æskuminning- arnar hafa streymt upp á yfirborðið. Það var ávallt líf og fjör hjá afa og ömmu í Goðheimunum, viðNonni bróðir vorum þar tíðir gestir og lék- um okkur ásamt frændsystkinunum. Leikvöllurinn var víðfemur, reisulegt húsið, garðurinn og garðar nágrann- anna og gatan öll. Meira að segja bíl- skúrsþakið fékk ekki að vera í friði fyrir okkur. Heilu herdeildirnar voru stofnaðar og völdust menn í lið eftir lit á sparipeysunum. Engum leiddist í heimsókn hjá afa og ömmu og maður gat ávallt reitt sig á heitt kakó og kök- ur hjá ömmu eftir ærslafullan dag. Eftir að afi missti heilsuna fluttist amma í Álftamýrina og nýja heimilið hennar varð áfram miðstöð fjölskyld- unnar. Fyrir tæpu ári fluttist amma síðan á hjúkrunarheimilið Skjól þar sem hún dvaldi síðasta æviár sitt. Engu að síður hélt húnfjölskyldunni boð á jóladag í Álftamýri, vitandi að það væri í síðasta sinn sem slíkt væri haldið. Það var gott að vera barnabarn hennar ömmu og minningarnar um hana eru fallegar og hlýjar. Þegar ég hugsa til hennar kemur alltaf upp mynd af henni brosandi, þessu ein- læga brosi hennar sem ég sé stundum hjá pabba mínum. En amma var líka hörð af sér og þrátt fyrir margan ást- vinamissi lét hún aldrei bugast. Skap- festa hennar var mikil og skoðanir sterkar og lá hún sjaldnast á þeim. Amma bjó líka yfir hárbeittrikímni- gáfu sem yfirgaf hana aldrei og hún var stálminnug. Það kom mér á óvart fyrir skömmu þegar hún hermdi dá- lítið upp á mig sem ég hafði sagt henni í hálfkæringi fyrr í sumar. Það kenndi mér þá lexíu að gaspra ekki eitthvað sem ég væri ekki ákveðinn í að standa við. Það kann að vera eigingirni en ég hefði viljað njóta návistar hennar lengur. Það er með miklum söknuði sem ég kveð hana í þetta sinn en ég veit að hún mun taka vel á móti mér þegar við hittumst næst. Þangað til mun ég ylja mér við minningarnar. Guðmundur Ögmundsson. Elsku amma. Nú er komið að kveðjustund. Við viljum þakka þér fyrir allar góðu stundirnar með þér. Það var alltaf svo gaman að koma til þín og afa í Goðheimana, þar leið okk- ur alltaf svo vel, við komum á hverju sumri með mömmu og pabba. Þið afi dekruðuð alltaf við okkur eins og ykk- ur einum var lagið. Eftir að afi dó komstu svo á hverju sumri til okkar á Eskifjörð þar sem þið mamma fóruð í ótal gönguferðir og rúnta. Þér fannst svo gott að sitja í stofunni og horfa út um gluggann yfir fjörðinn. Það var alltaf svo gaman að tala við þig því þú vissir svo mikið um alla hluti, enda hafðirðu upplifað tímana tvenna. Þú varst svo ótrúlega dugleg, hafðir misst mikið yfir ævina, tvo eigin- menn, tvær dætur, tvær dótturdætur og nú síðast tengdadóttur. Mörgum hefðu fallist hendur fyrir löngu, en þú tókst á við allt þetta og annað með miklum dug. Elsku amma, nú ertu komin til mömmu, afa, Binnu, Hjöddu, Birnu og Helgu, passaðu upp á þau fyrir okkur. Við kveðjum þig með orðunum sem þú sagðir alltaf við okkur þegar við vorum að fara að sofa: „Guð gefi þér góða nótt.“ Þín Agla Heiður, Björn Ívar, Sara Hrönn og Birkir Örn. Lækkar lífdaga sól. Löng er orðin mín ferð. Fauk í faranda skjól, feginn hvíldinni verð. Guð minn, gefðu þinn frið, gleddú og blessaðu þá, sem að lögðu mér lið. Ljósið kveiktu mér hjá. (H. Andrésd.) Við þökkum elsku ömmu fyrir sam- fylgdina á lífsleiðinni. Hvíl í friði. Ásthildur Elín, Hrund og Guðjón Hlynur. Af eilífðar ljósi bjarma ber, sem brautina þungu greiðir. Vort líf, sem svo stutt og stopult er, það stefnir á æðri leiðir. Og upphiminn fegri’ en auga sér mót öllum oss faðminn breiðir. (Einar Benediktsson.) Elsku amma, nú ert þú laus við all- ar þínar þjáningar. Eflaust hefur þú endurheimt kímni þína og húmor á þessum nýja stað í tilverunni hjá afa Bjössa, Binnu, Hjöddu og litlu englunum hennar. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Þín Kristín Birna, Guðmundur og Matthías. Nú er hún elsku amma mín látin, það er eins og afi og hinir mörgu ást- vinir hennar sem kvatt hafa á undan hafi ákveðið að sækja hana í veisluna, á afmælisdaginn hans afa. Ég kýs allavega að trúa því og ylja mér við þá hugsun að nú sé hún búin að fá lang- þráðan frið. Það hefði ekki hver sem er tekið að sér ungabarn komin hátt á sextugs- aldurinn, en það gerði hún og ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að alast upp hjá henni og afa í Goðheimum. Ég á margar góðar minningar þaðan, ein dýrmætasta og elsta minning mín er að á hverjum morgni áður en ég fór á leikskólann einhvern veturinn, stóð- um við amma alltaf við gluggann í borðstofunni og horfðum á tunglið dá- litla stund og hún sagði mér sögu um karlinn í tunglinu. Ég skreið líka uppí til þeirra á hverju hvöldi og þau skiptust á að lesa fyrir mig öll Grimms-ævintýrin, þjóð- sögur Jóns Árnasonar, H.C. Ander- sen, Önnu í Grænuhlíð og endalaust fleiri bækur. Seinna las ég fyrir þau bæði ljóð og sögur og eftir að afi dó þá las ég oftast Pollíönnu fyrir ömmu. Hún átti oft ansi erfitt síðustu árin og gat átt erfitt með að sjá björtu hlið- arnar en það var alveg sama hvað, hún átti alltaf til ást og kærleika handa mér og ég veit að hún bað fyrir okkur öllum afkomendum sínum á hverju einasta kvöldi. Amma og afi höfðu ákaflega gaman af að ferðast, hvort sem það var inn- anlands eða utan, þau buðu mér með sér til Sviss, Ítalíu og Spánar og eru þær minningar mér afar kærar. Ég er svo fegin að hafa fengið að kynnast henni eins vel og ég gerði og að hún skyldi hafa fengið að sjá mig snúa við blaðinu á sínum tíma og kom- ast út úr þeim vanda sem ég var í. Það var eina leiðin fyrir mig til að þakka henni allt sem hún hefur gefið mér og gert fyrir mig í gegnum tíðina og ég veit að hún kunni að meta það og spurði mig alltaf reglulega hvort ég færi ekki á fundi og hvort ég færi ekki örugglega með bænirnar mínar. Ég held líka að hennar umhyggja og trú hafi haft sitt að segja. Þegar vel lá á henni gat hún verið alveg óendanlega fyndin og skemmti- leg. Ég mun alltaf sakna hennar ömmu minnar en hún lifir áfram í hjarta mínu og vonandi munum við hittast aftur einn góðan veðurdag. Með ástarkveðju Harpa María. KRISTÍN BJARNADÓTTIR

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.