Morgunblaðið - 13.09.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. SEPTEMBER 2002 43
✝ Oddur AlbertIngvarsson fædd-
ist á Ísafirði 7. sept-
ember 1925. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut 4. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Friðrika Rósmunds-
dóttir húsfreyja, f. 4.
nóvember 1894, d. 5.
júní 1975, og Hannes
Ingvar Hannesson
sjómaður, f. 14. júlí
1895, d. 13. apríl
1946. Þau bjuggu á
Stakkanesi á Ísafirði. Systkini
Odds eru Rósveig Jóhannesdóttir,
f. 1. maí 1920, Guðfinna Ingvars-
dóttir, f. 6. júlí 1922, d. 2. maí
1940, Hjördís Ingvarsdóttir, f. 11.
júní 1924, d. 30. maí 1950,
Höskuldur Ingvarsson, f. 11. júní
1924, d. 9. nóvember 2001, dreng-
ur Ingvarsson, f. 18. mars 1928, d.
14. apríl 1928, Ólafur Ingvarsson,
f. 8. október 1929, d. 24. október
1929, Pétur Helgi Ingvarsson, f.
20. nóvember 1930, Hanna Ingi-
björg Ingvarsdóttir, f. 11. nóvem-
ber 1933.
Oddur kvæntist Guðrúnu Guð-
jónsdóttur 28. nóv-
ember 1952 og eign-
uðust þau saman
fjögur börn. Börn
þeirra eru: 1) Guð-
jón, f. 20. júní 1952,
kvæntur Elísabetu
Sverrisdóttur. Börn
þeirra eru: Ásgrím-
ur, Oddur og Sverr-
ir. 2) Friðrik, f. 28.
sept. 1953, ókvæntur
og barnlaus. 3)
Rannveig, f. 9. okt.
1955, gift Carlos
Sanchez. Börn
þeirra eru: Gerða
Rún og Carlos Friðrik. 4) Oddur
Rúnar, f. 15. jan. 1958, kvæntur
Svövu Sigurðardóttur. Börn
þeirra eru Eiríkur og Arnar Logi.
Fyrir á Oddur Sygin Huld, Sigurð
Þorstein og Kristjönu Örnu.
Barnabörnin eru nú orðin tíu tals-
ins og eitt barnabarnabarn.
Oddur starfaði sem sjómaður
frá unglingsaldri, bæði á bátum
og togurum fram undir 1970 og
eftir það sem bifreiðastjóri, þar af
lengstum hjá Hafnarfjarðarbæ.
Útför Odds verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Jæja, elsku karlinn. Þá er það
kveðjustundin mín. Minning mín
um þig er sú að návist þín var alltaf
svo þægileg og góð. Þú hafðir þessa
óþvinguðu nærveru sem fékk mig
til að líða vel og vonandi fleirum.
Auk þess var alltaf gott að hlæja
með þér og það var eitthvað sem
við gerðum alltaf þegar við hitt-
umst. Þú hafðir svo góðan húmor.
Jafnvel þegar ég hitti þig undir lok-
in náðum við þessum hlátri þó svo
að þú værir orðinn mikið veikur.
En því miður lengir hláturinn ekki
alltaf lífið. Þetta er góð og falleg
minning að eiga. Ég hef þetta ekki
lengra, því að þú varst hvort eð er
ekki maður margra orða.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja,
vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Oddur (Bassi).
Þegar ég settist niður fann ég
engin orð og þess vegna langar mig
til að vitna í gullkorn sem ég las
eftir Ralph Waldo Emerson:
Að kunna að meta fegurðina,
auðnast að finna hið besta í öðrum;
að skilja við heiminn örlitlu betri en
hann var, hvort heldur við skiljum
eftir okkur heilbrigt barn, rækt-
aðan garðskika eða endurbætur á
samfélaginu; að vita að tilvera okk-
ar hefur auðveldað líf aðeins einnar
annarrar lífveru – það er að ná ár-
angri.
Takk, elsku pabbi minn. Við
kveðjum þig með söknuði.
Þín dóttir
Rannveig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Kveðja.
Carlos Sanchez.
Elsku afi minn. Mér brá þegar
ég fékk fréttina um að þú hefðir
kvatt okkur og farið þína leið á
betri stað. Ég vissi að veikindi þín
voru oft kvalafull en þú barðist
áfram dag frá degi og aldrei gafstu
upp. Þegar kallið kom þá var fjar-
lægðin svo mikil og sársaukinn
með. Ég man vel síðan ég var lítið
barn hvað mér fannst alltaf gaman
að koma til þín í heimsókn til Ís-
lands þegar ég átti heima í Banda-
ríkjunum.
Þegar þú varst að vinna fyrir
Hafnarfjarðarbæ þá minnist ég
þess að þú tókst mig oft með þér í
vinnuna og keyptir alltaf handa
mér kók og prinspólo. Þessir hlutir
voru kannski smáir en miklir í mín-
um huga. Það var svo margt sem
við gerðum saman í gegnum árin
sem ég á yndislegar minningar um í
mínu hjarta og ég get sest niður
með mínum börnum og sagt þeim
þessar sögur sem við áttum saman
á þessari lífsleið.
Nokkrum dögum áður en þú
kvaddir þennan heim þá ræddum
við saman í símann og þau orð sem
okkur fóru á milli sitja fast í huga
mér. Þó að þú værir orðinn svona
veikur þá hafðir þú alltaf áhyggjur
af mér. Mér þykir leitt að vera ekki
til staðar til að fylgja þér til hvíld-
arstaðar en minn hugur og hjarta
munu verða hjá þér nú sem ætíð.
Saknaðarkveðja.
Gerða Rún Sanchez,
New York.
Elsku afi minn, mig langar til að
þakka þér fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og hvað þú varst góður afi
en nú ert þú kominn til ömmu og
veit ég að hún hefur beðið eftir þér
með opinn faðminn. En, afi minn,
ég er heppinn að eiga allar góðu
minningarnar um þig þegar ég var
að koma með Fidda frænda upp á
Hrafnistu að horfa á enska boltann.
Afi, þú horfðir á alla leiki og misstir
ekki af neinum leik hvað slappur
sem þú varst, en nú verður tómlegt
að hafa engan afa til að horfa á fót-
boltann með en ég geymi allar góðu
minningarnar um þig, elsku afi
minn, og ömmu í hjarta mínu.
Carlos Friðrik Sanchez.
ODDUR
INGVARSSON
Róðu betur, kær
minn karl,
kenndu ekki í brjósti
um sjóinn!
Harðara taktu herðafall,
hann er á morgun gróinn!
Svo stendur hann í hesthúsdyrun-
um: Hár maður mjög og grannur.
Skarpleitur. Dökkur á hár og skegg.
Lyftir færandi hendi og heilsar í því
hann stígur innfyrir, eilítið hokinn –
líklega jafnan viðbúinn lægri dyrum.
Og brátt með pontuna í hinni hend-
inni og aðra vísu Látra-Bjargar á
vörum – ef þá ekki stökuna „sem mér
kom í hug í morgun“ og krotaði
kannski á kaffigrisju til að gleyma
ekki strax.
Mörgum vísum var á sama hátt
forðað frá bitrum forgengileika
munnlegrar geymdar. Bar jafnvel
svo við, þá er taka skyldi til kaffis, að
ekki væri til óskrifuð grisja. Var þá
um þrennt að velja: A: Að hætta við
allt saman (sem auðvitað kom ekki til
greina). B: Að hella upp á áskrifaðar
grisjurnar (og súpa þá bókstaflega
svart seyðið af kveðskapnum). Og C:
Að fá sér öl í staðinn. Var það þrauta-
minnst og vísnavænlegast, enda oft-
ast gert.
En áðurnefndar hendur fluttu öðr-
um ekki aðeins hressingu. Hjálpsemi
þeirra var líka við brugðið. Ósjaldan
héldu þær um hamar og naglbít við
járningar í húsi náungans, ellegar
enn önnur tól eftir því hvers við þurfti
hverju sinni. Handhafinn síst vinnu-
fælinn, og verkhraður meira en í
meðallagi. Gekk að hverju starfi af
góðum vilja og hugarhress. Liðveisla
hans því vís hverjum sem hennar leit-
aði, og þar oftlega fremstur í flokki. –
Gleðimaður.
Návist slíks manns er þægileg –
aldrei þvingandi eða eigingjörn. Jafn-
vel þótt uppáfinningasemin sé með
afbrigðum og hann ávallt viðbúinn að
láta athöfn fylgja orðum, og troða
upp í ýmissa kvikinda líki, ef verða
mætti sjálfum sér og öðrum til
skemmtunar. Og hvað með þótt það
dragist um stund að halda af stað
heim úr góðum fagnaði? Enn er um
margt að spjalla, ófarið með ýmsar
vísur og: „Eg skal vaka í nótt …“
Í söng verður samhljómur lífsins
fegurstur. En til að svo náist er
margs að gæta. Það vissi sá sem höf-
uð bar yfir aðra menn í karlakórnum,
✝ Áskell Hannes-son Egilsson
fæddist á Grenivík
við Eyjafjörð 28.
ágúst 1938. Hann
lést á Akureyri 1.
september síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Glerár-
kirkju á Akureyri 9.
september.
en lækkaði sig með því
að standa oftast þrepi
neðar öðrum í sömu
röð. Þar með rauf hæð
hans ekki heildarmynd-
ina. Góður kórmaður
gætir þess á sama hátt
að syngja ekki sóló í
rödd sinni, en beitir
styrk sínum til að
„syngja inn í“ og magna
upp samhljóm hennar
og þar með kórsins alls.
Þessu líkt var margt í
æviverki Kela. Það var
ekki aðeins á vöxt sem
hann gat borið höfuð
hátt yfir flesta menn án þess að
hreykja sér. En flutningi hljómkviðu
lífs hans er lokið. Æviskipuðum
stjórnanda þóknaðist að slá verkið af
í stað þess að gefa stutt hlé og leggja
svo í lokaþáttinn. Tónsprotinn hefði
betur verið fenginn „Mömmu“ í
hendur og þeim hjónum eftirlátið að
feta sig í gegnum lokakaflann á eðli-
legum hraða.
Afburðagóður félagi er horfinn: Líf
hans héðan í frá minningum bundið.
Og við stöldrum við um stund …
– Haustkyrrðina rýfur einstakt –
kallandi hnegg.
Jú – það var oft gaman.
Erlingur Sigurðarson.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Kynni okkar Áskels Egilssonar
hófust fyrst að marki þegar ég kom í
Karlakór Akureyrar-Geysi veturinn
1992. Þessi hávaxni og hressi tenór
vakti eftirtekt allra sem honum
kynntust, ekki síst þegar hann talaði í
bundnu máli sem var honum mjög
tamt. Keli var alltaf að, iðjusemi hans
var nánast með ólíkindum, hvort sem
var heima við, uppi í hesthúsi eða í
Lóni, félagsheimili Karlakórsins.
Hann var alltaf tilbúinn til að vinna,
og það var alltaf gert með svo já-
kvæðum huga, ekkert niðurrif eða
skammir út í þá sem ekki komu en
áttu kannski að koma, öllu mátti
bjarga, og það bjargaðist. Þegar við
Keli urðum nágrannar í Núpasíðunni
jukust samskipti okkar til muna.
Fjótlega hóf hann að byggja bílskúr á
lóðinni af einstakri eljusemi og natni,
enda sagði hann að án bílskúrs liði
honum eins og söngvara sem hefði
misst röddina. Hvar ætti líka að
geyma allt dótið? Ég fylgdist með
þeirri framkvæmd frá upphafi og
sannfærðist þá endanlega um það
hversu frábær smiður hann var.
Þeirrar náðargjafar fengu börn í
Glerárskóla og Síðuskóla að njóta eft-
ir að hann hætti í Skipasmíðastöðinni
Vör og sneri sér að smíðakennslu.
Hann var frábær kennari sem fékk
jafnvel nemanda með tíu þumalputta
til að líða eins og listasmið. Þau áhrif
töfra aðeins fram kennarar af Guðs
náð. Þegar bílskúrinn var kominn
undir þak var ekki ónýtt að heim-
sækja Kela þangað, spjalla um líð-
andi stund og ekki skemmdi fyrir að
þiggja svolitla brjóstbirtu.
Það verður mikill sjónarsviptir að
hafa Kela ekki með í ferðalögum
Karlakórsins. Sérstaklega eru mér
minnisstæð söngferðalögin til Vopna-
fjarðar þar sem Keli var óþrjótandi
uppspretta skemmtilegheita. Hver
man ekki eftir eggjunum sem urðu
okkur samferða frá hótelinu, en of
langt mál er að tíunda þá sögu hér.
Skemmtanir á vegum Karlakórs-
ins voru andlega mun fátækari ef
þátttöku Kela naut ekki við, en hann
lét sig raunar nánast aldrei vanta.
Kveðskapurinn eða frásagnir af
mönnum og málefnum úr Höfða-
hverfinu, en þaðan var hann ættaður,
voru settar fram svo ljóslifandi og af
svo óþrjótandi frásagnargleði að allar
persónur urðu ljóslifandi, líka í huga
þeirra sem ekkert þekktu til manna
eða málefna.
Þegar við Sigurbjörg ákváðum að
flytja búferlum suður í Kópavog fyrir
ári kom ekki annað til greina hjá
þeim hjónum Áskeli og Svövu en að
við gistum hjá þeim síðustu nóttina
fyrir norðan eftir að búið var að tæma
íbúðina. Enda taldi Keli annað ótækt
en við svæfum síðustu nóttina í Núpa-
síðunni. Ekki færum við að fara úr
götunni til gistingar annars staðar.
Sem smáþakklætisvott fyrir frábæra
gestrisni færðum við þeim vínflösku
sem var í neti. Auðvitað þakkaði Keli
fyrir það með eftirfarandi vísukorni:
Þennan gjörning mikils met,
margir hafa næst sér.
Flaska nokkur færð í net
af fúsum huga veitt er.
Vísukornin verða ekki fleiri, en
minningin um góðan og skemmtileg-
an dreng lifir. Við Sigurbjörg sendum
Svölu og öllum afkomendum innileg-
ustu samúðarkveðjur okkar.
Geir A. Guðsteinsson.
Haugur er orpinn, hetjan er fallin.
Þar hestur grár með taumi bíður.
Nú er að baki hæsti hjallinn,
heimreiðina Áskell ríður.
Hann kvaddi með söng um kynjalandið,
hann kvað okkur ljóð um fósturjörð.
Hann auðgaði og styrkti bræðrabandið,
og bætti tungunnar hreina svörð.
Hann einn og sannur Íslendingur
ávallt var í hug og verki.
Ég minnist hans á meðan syngur
mjúkum röddum kórinn sterki.
Kveðja.
Þórður Mar Þorsteinsson og
Hildur Jóna Gunnlaugsdóttir.
ÁSKELL
HANNESSON
EGILSSON
Vinkona okkar Vil-
borg Harðardóttir
hefði orðið 67 ára í dag
og minnumst við með
gleði fimmtugsafmælis
hennar fyrir sautján
árum sem var eitt
skemmtilegasta afmæli á þeirri öld.
Á unglingsárum okkar urðum við
vinkonurnar fyrir því happi að eign-
ast Dögg, dóttur Vilborgar, að vini
og í kjölfar þess Villu eins og hún
VILBORG
HARÐARDÓTTIR
✝ Vilborg Harðar-dóttir fæddist í
Reykjavík 13. sept-
ember 1935. Hún lést
við Snæfell 15. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Dómkirkjunni 23.
ágúst.
var alltaf kölluð. Heim-
ili hennar á Laugaveg-
inum stóð ávallt opið
vinum Daggar og ekki
létum við vinkonurnar
okkur nægja að vera
þar sem gráir kettir
alla daga heldur áttum
við báðar eftir að flytja
inn hjá henni, þ.e. í
„bíslagið“ þar sem
ótölulegur fjöldi fólks
fékk inni um dagana
og væri gaman að líta
yfir þann íbúalista. Ef
einhver annar var í
bíslaginu þá komum
við okkur fyrir í meyjarskemmunni,
það var alltaf pláss fyrir okkur á
Laugaveginum og fyrir það erum
við einstaklega þakklátar.
Á þessum árum vorum við vin-
konurnar áhugasamar um næturlíf
borgarinnar og þegar við skriðum á
fætur var Villa iðulega búin að fara í
sund, skoða nokkrar myndlistarsýn-
ingar, fá sér kaffi með Sollu og
Steinsí og á leið í fjallgöngu með
kommatrimminu.
Þegar litið er til baka er umburð-
arlyndi hennar gagnvart okkur
aðdáunarvert, okkur leið eins og
jafningjum hennar og vorum æv-
inlega velkomnir þátttakendur í
margvíslegum áhugamálum og
skemmtunum hennar og hennar
vina.
Það var ekki lítils virði fyrir okk-
ur vinkonurnar á þessum mótandi
árum að hafa að fyrirmynd konu
sem var skemmtileg, sjálfstæð, lífs-
glöð og virk á fjölmörgum sviðum
þjóðlífsins. Vilborg var kona sem
tekið var eftir hvar sem hún fór og
hennar er sárt saknað. Elsku Helga,
Mörður, Ilmur, Dögg og aðrir ætt-
ingjar og vinir, missir ykkar er mik-
ill en Villa lifir í hjarta okkar allra.
Kristlaug og Kristín
(Kikka og Stína).
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina