Vísir Sunnudagsblað - 12.03.1939, Blaðsíða 7

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
7
„Þú sagðir henni frá því?“
sagði skipstjóri æfur.
„Já, það gerði eg. Og fyrst
var hún æf. En svo sá hún skop-
legu hliðina á því — þig í fata-
görmunum að ýmsu dundi á
þilfari. Hún horfði á þig hvað
eftir annað þar til hún ætlaði
að springa af hlátri og varð að
fara undir þiljur. Fjörstúlka
lagsmaður- Uss! Hún er að
koma“.
Þegar hún sá þá vera að
koma, nam hún staðar.
„Það er alt í lagi, Jane“,
sagði stýrimaður. „Eg hefi sagt
honum alt af létta“.
„Ó“, sagði Jane með hálf-
kæfðu andvarpi.
„Eg þoli ekki óhreinskilni“,
sagði stýrimaður. „Og nú, þeg-
ar þessari byrði hefir verið af
honum létt, er hann svo glað-
ur og kátur, að hann veit ekki
hvað hann á af sér að gera“.
Skipstjóri burðaðist við að
láta eittlivað hljóð frá sér
koma, sem átti að tákna hinn
mikla fögnuð, lét stýrimann
taka við stjórn og gekk fram á.
Það var stjörnubjart og fagurt
veður og fegurðin hefði vafa-
laust liaft áhrif á skipstjóra, ef
hann liefði getað stilt sig um
að horfa á stýrimann og Jane,
sem stóð hjá honum og voru
þau sífelt að glettast hvort við
annað og kankast á. Seinasta
stóðst skipstjóri ekki mátið og
fór niður, en áður en liann
lagðist til svefns, tók hann
William Henry hálfsofandi og
úrillan úr relckju sinni og lagði
hann í rekkju stýrimanns. Svo
lagðist hinn hreldi og mæddi
skipstjóri til hvíldar.
Daginn eftir gerðist ekkert
sögulegt. Það var alt með friði
milli skipstjóra, stýrimanns og
Jane — en furðan í andliti
Williams IJenry, sem ekki
hafði verið trúað fyrir neinu,
var meiri en orð fá lýst, er hann
sá Jane og stýrimann í faðm-
lögum.
„Mér leikur sannast að segja
fox-vitni á, að sjá þessa Mai’y
Jones“, sagði Jane góðlátlega.
„Þú sérð hana á morgun“,
sagði stýrimaður- „Hún stendur
vafalaust á hafnai'bakkanum og
veifar til hans vasaklút".
En Fálkanum seinkaði nokk-
uð og var komið kvöld, er hann
lagði að bryggju í Llandalock.
Bryggjan var illa upplýst og
skuggaleg og aðeins fáeinar
hræður voru þar á vakki.
„Gott veður“, sagði nætur-
vörðurinn við skipstjóra, er
hann lagði að.
Skipstjóri umlaði eitthvað og
leit áhyggjufullur á bryggjuna.
„Það er orðið seint“, sagði
stýrimaður. „Þú getur ekki bú-
ist við, að hún komi svona seint.
Klukkan er orðin tíu“.
„Eg skrepp yfir til lxennar í
fyrramálið", sagði Evans skip-
stjóri, og reyndi að leyna von-
brigðum shium, því að liann
hafði óskað þess innilega mjög,
að Jane Cooper hefði séð fögn-
uð sinn og Mary Jones. „Ef þið
ætlið ekki í land skulum við fá
okkur slag“.
Og svo Jfóru þau niður og
fóru að spila á spil og Evans,
sem var spilamaður góður, tók
hvei'n slaginn á fætur öðrurn
— enda voru elskendurnir með
hugann annarsstaðar — og var
Evans i þann veginn að gefa,
er einhver kallaði „Evans“ með
rödd, sem minti á þokulúðurs-
blástur, og brátt kom rnaður
nokluir gildvaxinn niður i ká-
etuna og rétti fram sina sterk-
legu hönd til þess að lieilsa Ev-
ans og stýrimanni. Stýrimaður
hafði aðeins haft tíma til að
hvísla að Jane: „Gamli Jones“.
Jones liorfði lengi og fast á
Jane og Evans flýtti sér að
segja:
„Unnusta stýrimanns — ung-
frú Cooper. Sestu niðui’, Jones.
Náðu i whiskyið, Bill“.
„Ekki handa inér“, sagði Jon-
es ákveðinn — en þó var auð-
séð, að honum var ógeðfelt að
hafna góðu boði.
Undrun Evans og stýrimanns
var rnikil og duldist ekki, en
.Tones gat ekki, að því er virt-
ist, setið kyi'r. Það var sem
bann væri að reyna að leysa
flókið vandamál. Þau lioi'fðu á
hann undx’andi. Og alt í einu
stóð hann upp og tók í hönd
Evans og slcók hana lijartan-
lega, og Evans varð hrærður af
þessai'i vinsemd, en gamli mað-
urinn lagði lúna hendina á öxl
hans, horfði á íiann fast og
lengi, og svo hélt hann áfram,
ýmist að hrista hönd hans eða
klappa honunx á öxlina-
„Er nokkuð að?“ spurði Ev-
ans loks. „Er -— Mary veik?“
„Það er verra, drengur minn
— miklu veri-a. Hún giftist
— landkrabba!“
Þessi tilkynning hafði hin
mestu áhrif á Evans, sem geta
má nærri og var þó efamál,
hvort undrun hans eða Jane
Cooper var meiri.
„Hvenær gerðist það?“
spurði Evans loks hljómlausri
röddu.
„Eg meina — live nær voru
þau splæsuð saman?“
„Fimtudagskvöld klukkan
hálftólf“, sagði Jones gamli.
„Hann er undirforingi í liern-
MARSEILLE McCLOURG ,
sem lilaut fegurðaiwerðlaun í
Miami Florida fyrir nokkuru.
um. Mér flaug i hug að ski'ifa
þér, en mér þótti í'éttara að
koma í eigin persónu og segja
þér frá því af varfærni. Vertu
ekki að sýta, drengur minn,
þetta var ekki sú eina Mary
Jones, sem til er í heiminum.“
En þegar Evans skipstjóri
hafði heyrt Jones gamla láta í
ljós þessa óumdeilanlegu stað-
reynd, kinkaði Jones kolli í
kveðju skyni til þeirra þriggja,
sem í káetunni voru, og fór
sína leið, til þess að þau gæti
hugsað málið og rætt í friði.
Þau sátu næsta þögul um
stund- .Tane Cooper og stýri-
maður hvisluðust á, en af Ev-
ans datt hvorki né draup. Svo
datt alt í dúnalogn. Og brátt
varð þögúin óbærileg. Og þá
fói'u þau í háttinn, hvort í sina
káetu, stýi'imaður og Jane, en
Evans sat um stund og horfði
fast og lengi á lásinn á kistu
sinni.
Þanng sat hann langa lengi, i
djúpri þögn, og ekkert rauf
liina nxiklu kyrð, nema ómur
af hlátri annað veifið úr tveim-
ur áttum. Hann vaknaði loks
úr þessu hálfgerða leiðsluá-
standi við það, að ljósið varð
Hittog þetta
Löng neðanmálssaga.
I blaði einu japönsku hafði
sama sagan birst vikulega í 10
ár, og var livergi nærri lokið að
þeim tima liðnum. Þá urðu rit-
stjói'askifti við blaðið og leist
hinum nýja í'itstjóra ekki á
blikuna, ef sagan skyldi nú end-
ast önnur 10 árin eða lengur.
Hann krafðist þvi þess af höf-
undinum, að sögunni skyldi lok-
ið i tveim næstu blöðum. Og
jafnframt krafðist hann þess,
að nálega allar persónurnar yrði
að vei-a dauður í sögulok, því að
annai's kostar gæti hæglega far-
ið svo, að fjölmargir kaupendur
blaðsins heimtuðu, að söguimi
yrði lialdig áfram von úr viti!
—o—
Koss og þúsund kveðjur!
Verslunarhús nokkurt réð í
þjónustu sína til reynslu ungan
spjátrung. Hann átti að ferðast
um landið og bjóða varning
þess. Forstjórinn kvaddi hann
með þessum oi'ðum:
— Góða ferð, ungi maður, og
gangi yður nú vel! Simið okkur
liið mai’kverðasta.
Degi siðar barst forstjóranum
svolxljóðandi slceyti:
— Ferðin gengur að óskum.
Svaf ágætlega! Maturinn af-
bragð! Fer nú í bað. Dansleikur
i kveld. Liði ykkur öllum sem
best!
Forstjórinn svaraði um hæl:
— Gleður oss innilega. Koss
og þúsund kveðjur!
Kurteisir menn!
Þeir, sem völdin hafa i bæn-
um Columbus i Montana í
Bandarikjunum, kunna þvi auð-
sjáanlega betur, að borgarstjór-
anurn þar sé sýnd full virðing
og kurteisi. Hafa verið settar
í’eglur um það, að hver sá full-
tíða bæjarbúi, er láti hjá hða að
„taka ofan“ fyrir borgarstjóran-
um á götu eða heilsa honum á
annan jafn-virðulegan hátt,
skuli sæta sektum. Þess er ekki
getið, hvei’su há sekt liggi við
„afbrotinu“, en sennilega er hún
ekki stórvægileg.
daufara og daufara, vegna þess
að olían á lampanum var þorr-
in, og gekk til rekkju daufur í
dálkinn, enda ekki við öðru að
búast, eftir raunir þessar og
mótlæti.