Vísir Sunnudagsblað - 24.05.1942, Blaðsíða 8

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
8.-
SÍI»A\
Jafnvel slungnustu glæpa-
mehn geta farið mjög heimsku-
lega að ráði sínu, þegar þeir
fremja afbrot. Hér fara á eftir
nokkur dæmi um það.
Maður nokkur hafði myrt
konu sína og landflóttamann.
Hann hafði i'engið þennan flótta-
mann til þess að standa við
garðshliðið heima hjá sér, þeg-
ar hann ásamt konu sinni kom
lieim úr leikhúsinu. Þar skaut
hann svo bæði tvö, en sagði síð-
an lögreglunni, að hann hefði
verið neyddur til þess að drepa
flóttanianninn i sjálfsvörn, en
sér liefði ekki tekízt það fyrr en
glæpamaðurinn var búinn að
myrða frúna. Lögreglan tók að
rannsaka málið og komst strax
að raun um það, hver var morð-
inginn, því manngarmurinn
liafði ekki athugað að hylja
sönnunargögnin gegn séi’, — en
þau voru fingraförin á skamm-
byssunni í iiendi flóttamansins.
•
Innbrotsþjófur Iiafði bi-otizt
inn i hús, þar sem enginn var
heima. Hann stal öllum silfur-
mununum, sem hann fann í hús-
inu. Þegar hann hafði lokið við
þetta verk, var hann svo þreytt-
ur, að hann settist niður til þess
að hvíla sig augnablik. En þetta
varð honum til tjóns, ef svo má
að oi’ði komast, því hann vakn-
aði við það, að lögreglan stóð
yfir honum.
Ibúarnir í húsinu höfðu kom-
ið heim rétt eftir að liinn þreytti
ferðalangur hafði sofnað.
•
Gi’æðgi varð einum þjóf að
fjörtjóni. Þessi þjófur hefði
ekki náðst, ef hann hefði setið á
sér og látjð vei'a að bragða á
köku, sem var í boi'ðstofunni —
Annar náungi hafði fi’eistast til
þess að bíta í ost, sem var á
„vinnustaðnum". Lögreglan
þurfti aðeins að láta þessa herra
„bíta“ i eitlhvað, og þar með var
málið sannað.
•
Á hóteli einu var stolið pen-
ingum og einum hnetupoka.
Þjófarnir fóru leiðar sinnar eft-
ir „vel unnið“ verk, en átu hnet-
urnar á leiðinni og hentu skurn-
inu.
Lögreglan rakti slóð þeirra
eins og „þefandi liundur“ til
þess staðar, sem þeir földu sig á.
?■ !Að s|á þenna ingl!
Eftir myndinni að dæma, eru menn farnir að fljúga — mcira að
segja vængjalausir, vélarlausir og skrúfulausir. Þessi þarna á mynd-
inni er samt ekki neinn fljúgandi Hollendingur, heldur fljúgandi
K.R.-ingur, eldfimur og fagurlimaður, sem tekur dýnustökk á fim-
leikaæfingu. Nú eru innanhússæíingarnar að mestu hættar hjá íþrótta-
félögun’úm, en þeim mun meiri rækt verður lögð við útiæfingarnar.
Gjaldkeri við fyrírtæki sótti
einu sinni mikla peningafúlgu í
bankann. Hann liafði peningana
í litlu veski. Elnnig var hann
með pappírsvöpdul undir hend-
inni. Maður nokkur veitti gjald- >
keranum eftirför og tókst að ná
i veskið og pappíi’svöndulinn.
Þjófurinn leastaði von bráðar
veskinu frá sér, því hann þóttist
þess fullviss, að peningai'nir
væru geymdir í pappírsvendlin-
um. Það má geta nærri, að
gjaldkerinn var ánægður, þegar
hann litlu síðar kom á skrifstof-
una nteð peningana með sér, er
voru vel geymdir í veskinu.
•
Innbrotsþjófur liafði stolið
nokkrum vekjaraklukkum í
búð. Honuni til stórrar raunar
byrjaði ein helv.... klukkan að
hringja í þeim svifum, er hann
var að fara út úr búðinni. Þá var
hann tekinn fastur.
Þjófur nokkur var svo ham-
ingjusamur yfir að hafa stolið
1000 krónum,. að liann gleymdi
að taka með sér verkfæratösku «
sína, þegar hann fór. Á henni var
nafn og heimilisfang þjófsins.
•
Sálfræðingui’, sem. hefir feng-
izt við að athuga skapgerð fólks,
segir að „gentlemen“ séu alls
ekki gefnir fyrir ljóshærðar
stúlkui’, en hann segir þó ekkert
um það, hverjir séu aðdáendur
þeirra. Vonandi eru það þó þeir,
sem ekki eru í eðli sínu „gentle-
nien“.
•
London er stærsta boi’g í ver-
öldinni, með 8.650.000 íbúa. En
athugandi er það, að hún er líka
ríkasta borg í heimi. Þá má geta
þess, að i þessai’i stóru borg eni
aðeins 121 maður sem lifa á
landbúnaði. Eiga 151 kú, 250
kindur og 93& svín.
•
Gyðingurinn við son sinn:
Ilve mikið er tvisvar sinnum
tveir?
Sonui’inn: Sex.
Gyðingurinn: Það er ekki rétt,
Abie. Það eru fjórir.
Sonurinn: Eg veit það, pabbi,
en eg vissi, að þú mundir strax
„prútla".
•
Gyðingur nokkur var veikur,
Hann ætlaði að fara lii læknis,
sem vinur lians þekkti. Hann fór
fyrst til vinar síns og sagði við
liann:
„Moe, cg er veikur maður. Eg
þarf að fara til Iæknis.“
„Nú, já. Því fei'ðu ekki til
Isaks vinar míns?“
„Er það ekki svo dýrl?“
„Jú, reymdar er það dýrt. —
Hann tekur 15 kr. fyrir fyrstu
heimsóknina, en úr því aðeins
3 kr.“
Næsta dag fór Gyðingui’inn til
læknisins. Þegar Isak kom í
dyrnar, reis hann á fætur, gekk
til lians og sagði:
„.Tæja læknir, hér er eg nú
aftur.“
•
Ung stúlka bauð Rubenstein,
hinum fræga píanóleikara, heim
til sín og bað hann að lilusta á
sig leika. „Hvað finnst yður að
eg eigi að gera?“ spurði ungfrú-
in, þegar hún Iiafði lokið liljóð-
færaleik sínunx.
„Gifta yður,“ svaraði Ruben-
stein.
•
— Eg ætla að ía skammbyssu.
— Handa yður sjálfum?
— Nei, fyrir óvin minn.
•
Klæðnaður nútímastúlkunnar
er eins og gaddavíi*. Ilann gætir
eignai’innar án j>ess að varna út-
sýnisins.
•
Frúin: Móðir mín var mjög
slöpp í moi’gun; við létum hana
mæla sig og hún var með 40
stiga hita. Ilvað haldið þér að sé
að henni?
Læknir: Ekki neitt sérstakl.
Hún er bax-a dauð.
•
Það verður að ala börnin
upp — og svo er þeim lient út.
•
Gestui’, sem var sladdur í
samkvæmi, snéri sér að manni,
sem stóð við hlið hans og tók
að gagnrýna söng lconunnar,
sem var að skemmta fólkinu:
„Voðalega hefir þessi kona Ijóta
i’ödd! Þekkið þér liana?“
,,.Tá, þelta er konan mín.“
„Ó — afsakið. Auðvitað er
þetta ekki liennar’ eiginlega
rödd. Þetla er svoddan leiðinda
lag, sem hún er að syngja. Vitið
þér hver hefir sanxið þetta
liræðilega lag?“
„Eg gerði það,“ var svarið.
íri nokkur las á legstein í
kii’kjugarðinum. Á steininum
stóð: „Hér hvílir .lögfræðingur,
ráðvandur maður“. Þá varð íi'-
anum að orði: „Hver skyldi
trúa því, að hér væri pláss fyrir
tvo mfenn; í svona litlum graf-
reit.“
Gyðingurinn: Eg vildi gefa
þúsund dollai’a fyrir að vera
milljónamæi'ingur.
•
S V A R
við grein Björns Bjarnarsonar,
er birtist í Sunnudagsblaði Vísis
5. þ. m.
Bjarnargreiða þessum, þjóð,
þú með eiði liafna,
að gerilssneyða gömul Ijóð,
galla veiða og safna.
Andans speki og elliglöp,
aldrei saman feta .
Það er illt að sníkja snöp
hjá snilli þeirra er geta.
Mætlu skáldin skammasl sín
ef skrifuðu nokkuð fleira,
fyr en lýla-lausu þín
Ijóð þau fá að heyra.
Spá mín er þér yrði þá
ekki vært með penna,
gœlu dauðir gröfurfi frá
goldið ritdóm þenna.
Einar Gunnarsson.