Tíminn Sunnudagsblað - 23.07.1967, Blaðsíða 20

inn fyrir. Mig langar að sýna þór
dálítið.
Drengurinn streittist titrandi á
móti. Hún var svo handköld. En
hún brosti á ný, vingjarnlegu, lokk
andi brosi, og síeppti honum.
— Vertu ekki hræddur. Ég er
ekki reið. Vertu ekki hræddur.
Mig langar bara að sýna þér töfra-
spegilinn minn.
— Töfraspegil? Lúkas deplaði
augunum og leit framan í Astl.
Hún var góðleg að sjá, fögur og
góðleg.
— Já. Viltu sjá hann? Hún dró
tjöldin betur til hliðar, svo að
unnt væri að opna gluggann.
Oft vill fara svo, að forvitni
drengja verði ótta þeirra yfirsterk-
ari. Og Lúkas klifraði yfir glugga-
kistuna og fylgdi Asti að speglin-
um. Hún var nú eins og hún átti
að sér.
— Þarna sérðu, kurraði hún, —
þetta er einstakur spegill.
Drengurinn tók að færa úg
fjær.
— Já, mælti hún og tók
um hendlegg honum. — Ég verð
að fara í gegnum þennan spegil á
hverjum degi til þess að halda lifi.
Ég er hér um bil fimm hundruð
ára, skal ég segja þér . . . bætti
hún við með stolti.
— Slepptu mér! Slepptu mór!
veinaði drengurinn.
— Nei, nei, góði. Ég get það
ekki. Enginn má vita um töfra-
spegilinn minn. Ég get ekki lifað
án hans. Um hann liggja dyrnar
að gröf minni.
Drengurinn fór að kjökra. Hún
strauk honum blíðlega um nárið
og dró hann enn nær speglinum.
— Þessi spegill, raulaði hún, --
skilur á milli lífs míns og dauða.
Komdu. Ég skal sýna þér.
Hún raulaði lágt og dró t.úkas
enn lengra.
— Vertu ekki ræddur. Vertu
ekki hræddur. Þú meiðir þig ekki.
Komdu með mér. Komdu með mér,
góði. Þú meiðir þig ekki. Ég veit
það. Ég hef farið svo oft í gegn.
Þau komu upp að speglinum.
Hún hélt áfram, unz hún var korn-
in hálfa leið í gegnum glerið Þá
sneri hún sér við og reyndi að
knýja drenginn áfram.
Hann æpti. Silfurflötur spegils-
ins leystist upp, og saggafullur,
grýttur gangur blasti við sjónum.
Hann skynjaði lykt þá af myglu og
mosa, sem ríkir í hellum. Dimmt
gapið varð að helli, að gröf!
T í W » N N — SUNVUDAGSBLAÐ