Tíminn Sunnudagsblað - 18.08.1968, Blaðsíða 15

Jóna Guðrún Vilhjálmsdóttin
Fjögur á ferð - og
hin fimmta á reiki
Sumarið er dásamlegasti tími
érsins. Það töfrar mann með ÖU-
um sínum unaði og fegurð, svo
að lífið verður einn vordraumur.
Sólin gyllir móa, fuglasöngur er í
lofti, blóm lifna i dölum, lömbin
leika sér í haga. Lækirnir hoppa
hjalandi niður fjallshlíðarnar.bár-
an vaggar létt við fjörusandinn,
og upp frá ströndum rísa fjöll í
fögrum litbrigðum með jökla að
baki. Alla þessa fegurð eigum við.
Þróttugur lífsgeisli er sumarið, þótt
dvöl þess sé stutt og það aðeins
gestur, sem kemur og fer.
Ég ætla að segja hér frá atviki,
sem kom fyrir mig fyrir 22 árum.
Þá var ég nýgift bóndakona í
sveit. Við hjónin vorum á ferð
milli bæja síðla sumars. Dásamleg
kyrrð ríkti yfir láði og legi þenn-
an dag, Sannarlega vorum við
samgróin íslenzkri sumarnáttúru.'
Einn hest vorum við með í þess-
ari ferð, því að himr hestarnir
voru í haga og facr.st okkur ekki
taka því að sækja þá, því að þetta
var ekki löng leið. Ég vildi, að
við færum bara gangandi, en bóndi
minn vildi það ekki.
Það var Bleikur. reiðhestur
bónda míns, fjörhestur mikill
stólpagripur, en fótviss og örugg-
ur, er var með í förinni, og sat
ég hann, en bóndi minn gekk. Ég
lét Bleik lötra í hægðum sínum,
því að ég þorði ekki að hleypa
neinum galsa i hann, enda ekki
mitt meðfæri. Ég var heldur ekki
ein i ráðum.
Við hjónin ræddum um daginn
og veginn, en Bleikur hristi haus-
inn við og við, sjáanlega óánægð-
ur með þessa konu, sem ekki vildi
láta gamminn geysa. En ég hugs-
aði nú um fleirE. en sjálfa mig
og þó mest um það, sem ég bar
undir belti. Það átti hug minn all-
an.
Ég var ung þá og lífsglöð, um-
hverfið heillaði mig, hlíðarnar gul-
brúnar af berjalyngi, brekkurnar
lokkandí grænar í geislandi sól.
Við sigum áfram, hægt og hægt.
Sólin hellti geislum yfir bæi og
byggð. Lögurinn var spegilsléttur
svo langt sem augað eygði. Sann-
arlega var bjart í hug okkar og
hjarta þennan eftirminnilega sól-
skinsdag, og við vorum ekkert að
flýta okkur, því að daginn áttum
við sjálf.
Hundurinn okkar, Bósi, rölti á
eftir okkur, letilegur í hitanum.
Allt í einu kemur hann í hend-
ingskasti fram íyzir hestinn, teygir
trýnið upp í loftið og rekur upp
ámátlegt gelt: í-vo-ov-ó-voo. Það
var svo nístandi, að mér varð ó-
notalega við. Bleikur snarstanzar,
kippir í tauminn sperrir eyrun
og hlustar. Þá var eins og hvislað
væri að mér: Hingað og
ekki lengra. Bleikur hristi sig, eins
og hann vildi losna við mig af baki
sér. Bóndi minn hjálpaði mér af
baki, því að Bleikur varð skyndi-
lega staður. Einhver ónotakennd
fór um mig. Engin hreyfing, ekk-
ert skrjáf i lyngi.
En fljótlega hvarf það, sem að
mér hlóðst, eins og dögg fyrir
sólu. Bóndi minn fór nú á bak,
og um leið fór Bleikur að ókyrr-
ast. Eins og hendi væri veif'ið
stekkur Bleikur út undan sér og
tryllist -alveg. Þá var mér nóg
boðið. Ég titraði eins og lauf i
vindi, því að þessi læti í skepnun-
um orkuðu á mig eins og svipu-
högg. Og nú tók Bósi aftur til að
gelta, enn ámátlegar en áður. Ég
herti mig upp og hugsaði: Komi
það, sem koma skal. Ég vissi, að
biði mín eitthvað óvænt, yrði það
ekki umflúið. Bleikur frísar og
prjónar, tekur svo snöggt viðbragð
og er horfinn mér sjónum. Ég
hljóðaði upp yfir mig, því að ég
hélt, að bóndi minn mundi ekki
sitja hann í þessum ham og liggja
slasaður einhvers staðar úti í mó-
um. Ég varð alveg magnlaus. Hiti
og kuldi fór í bylgjum um mig,
og fæturnir báru mig varla, svo
bágt var ástand mítt. Ég vissi, að
ég var ein, en einhvern grun hafði
ég samt um, að eitthvað fleira
væri hér á ferð. Djúpt i vitund
minni magnaðist kynleg óró eins
og fyrirboði.
Jú, grunur minn var rétt-
ur. Hvað sá ég? Kemur ekki kona
eftir brekkunni, heldur fasmikil?
Furðaði mig mjög, hvað hún fór
hratt yfir. Ég bar ekki kennsl á
hana. Það var eins og hún yrði
mín ekki vör, þótt hún væri
skammt frá mér. Einhver kulda-
hríslingur fór um mig, þegar ég
veitti henni athygli. Hún var í
svörtu vaðmálspilsi og með ljósa
svuntu, blárri treyju með ullar-
hyrnu á herðum og skýluklút, sem
slútti fram yfir andlitið og
skyggði á það. Þó fannst mér eins
og allt heimsins böl væri letrað
á það og skuggar hins liðna hvíldu
yfir því.
Konan var með pinkil, sem hún
var að hagræða og mátti ekki af
sjá — sennilega hennar dýrasti
fjársjóður, aleiga hennar innan í
klútdulu.
Ég bíð í ömurlegri þögn. Allt
í einu leggur á mig ískaldan gust,
sem smýgur í gegnum merg og
bein. í sama h '' íer konan fram
hjá mér. Þessi vaniíðan hvarf þó
fljótlega, þegar konan var horfin
mér sjónum. Ég sá hana aldrei
meir. '
Ég varð lömuð af skelfingu )g
hugsun min öll irumst á ringul-
reið. Var ég að tapa vitinu? Hvnð
hafði komið fyrir mig?
Brátt náði ég þó hugarjafnvægi,
og bóndi minn kom til mín heill
á húfi, og fannst mér þá ljúfur
vorblær um mig anda. Ég sagði
honum frá þessari sýn minni og
létti þannig af mér því, sem hlóðst
að mér
— Ég sá þetta allt, segir hann
hljóðlega. Þó vissi Bieikur af þessu
á undan okkur og forðaði bér frá
bráðri hættu.
Mér létti stórum í návist bónda
míns var allt mitf öryggi, og allt.
sem farið hafði úr skorðum, koms*
í samt lag, en fegnust varð ég, er
við komumst á bæinn, sem vi?
ætluðum á.
Ég sagði bóndanum á bænuro
frá því, sem fyrir mig hafði borið.
— Jæja, sagði hann. Hún hefur
verið að fé sér göngutúr 1 sólskir-
inu.
— Hún hver? spyr ég.
Það brá fyrir bliki í augum
hans. Framhald á 6M. síSu.
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBL*®
615