Tíminn Sunnudagsblað - 02.02.1969, Blaðsíða 19

auki ókjðrin ÖU aí matvöa*u: Sölt-
uð svínssíða, reykt svínslæri, síldar
kaggi, margs konar kryddvarning-
ur, og fullur kassi af niðursuðu-
dósum, sem í var allt frá kanad-
ískum laxi til grænsúrs í glös-
um. Sjálfur veifaði Kalli vindla-
kassa, þegar hann stökk út úr bíln-
um, og vasana hafði hann fyllt af
karamellum handa börnunum.
Það átti bersýnilega að slá upp
veizlu í skósmiðshúsinu. En þegar
átti að fara að moða úr þessu,
ruglaðist Elna svo í ríminu innan
um þvílíkar ofurgnægtir, líkt og
barn í leikfangabúð, að hun varð
að biðja Kalla liðsinnis. Kalli úr-
skurðaði tafarlaust, að hún skyldi
láta teninga í pott og sjóða kraft-
súpu, steikja flesk og hafa aprikós-
ur í ábæti. Það kom sér vel, að
Kalli skyldi vilja súpu, því að Elna
var einna bezt á vegi stödd með
djúpa diska — þá átti hún þrjá
heila. Þegar þeir frændurnir höfðu
fengið nægju sína af súpu, ætlaði
hún að þvo diskana, áður en þeir
tækju til við fleskið. En þá skarst
Kalli í leikinn og sagði skýrt og
skorinort, að þess konar nostur
væri hreinn óþarfi. Síðan gerði
hann sér hægt um hönd og hvolfdi
diski sínum, og aðrir fóru að dæmi
hans, og svo hesthúsuðu menn
fleskið af diskbotnunum. Þegar að
ábætinum kom, varð þrautaráðið
að fiska aprikósurnar beint upp
úr dósunum og drefcka löginn af
barmi.
Þegar fullorðna fólkið hafði
matazt, réðust börnin að leifunum
eins og hungraðir úlfar, en Elna
hitaði kaffi, og karlmennirnir fóru
út og lögðust í birkikjarrið á ásn-
um við veginn, svo að maturinn
sjatnaði notalega í þeim.
Svo leið fram á daginn. Börn-
in komu öll út í birkikjarrið, og
frændurnir reyktu vindla, og Kalli
sagði þakklátum áheyrendum ótal
sögur. Orðin voru gleypt af vörum
hans með augum og eyrurn.
Fyrst rómaði hann, hve fallegt
væri þarna í ásnum, og Algautur
kinkaði kolli til áamþykkis, forviða
á því, að hann skyldi ekki fyrr
hafa séð þessa náttúrufegurð, sem
þó kostaði engan mann grænan
eyri. Af ásnum glitti spegilslétt og
sólmerlað vatnið á milli elristofn-
anna á bakkanum liandan við veg-
inn, og hinum megin við vatnið
var skógi vaxinn háls, þar sem
hávaxin furutré, sem gnæfðu yfir
lágskóginn, bar við Ijósan himin.
Þegar Kalli hafði sungið náttúru
Sviþjóðar Iof og dýrð, fór hann að
spjalla um Ameríku og hætti
manna þar. Hann talaði um undur
tækninnar, ofboðslegan hraðann,
bófaflokkana, forsetana, smyglar-
ana og rafmagnsstólana. Frásögn
sína lífgaði hann með auðskildum
samanburði og hressilegum orða-
tiltækjum: „Viðliksa langt og þvert
yfir vatnið þarna,“ „þritvar sinnum
stærra en Brennukirkja,“ „digur
eins og vindmylla,“ „fljótur eins
og djöfullinn byssubrenndur.“ Um
sjálfan sig og sína hætti var hann
sjá, hvað framorðið væri: Arm-
bandsúrið á úlnliðnum var líka úr
gulli. Hún var af þessu tagi, fá-
tæktin hans. Ha-ha.
Sólin gekk til viðar, en þó að
hún væri horfin, sló enn gullnum
roða á jaðra skýsins, sem sveif
yfir hæðunum í vestri. Villi, elzti
drengurinn, sem orðinn var þrett-
án ára, spurði allt í einu, hvar
Ameríka væri, og Kalli benti á
skýið. Villi varð að lyfta yngstu
telpunni upp á bringu sór, svo að
hún gæti líka séð Ameríku. Jú,
náttúrlega var þetta sæluland ein-
undai-lega fátalaðu,r ogr orðvar.
Hann var ánægður með starfið,
sagði hann. En öllu meira sagði
hann ekki um það. Hér í Svíþjóð
þætti það kannski laglegur skild-
ingur, sem hann bar úr býtum, en
á amerískan mælikvarða var hann
að kalla fátækur. Ynni maður fyr-
ir dölum, varð maður líka að borga
í dölum — í kringum það vai*ð
ekki komizt.
Algautur og Elna litu hvort á
annað, þegar Kalli vék að fátækt
sinni. Þetta voru drýgindadylgjur,
sem létu kunnuglega í eyrum á
Smálandi.
Loks tók degi að halla, og Kaili
setti á sig dökk gleraugu, þegar
sólargeislar féllu á hann undir
björkunum. Og var það ekki eins
og þau grunaði: Spengurnar voru
úr gulli. Hann tók upp blýant og
fór að stanga úr gulltönnum sín-
um: Hann sat í gullhólki. Hann rak
fram vinstri höndina til þess að
hvers staðar iangt í burtu undir
þessu gullbrydda skýi. Allir
mændu á það.
Morguninn eftir birtist Kalli létt
klæddari. Hann var kominn í lax-
bleika silkiskyrtu og víðar, ljós-
gráar flónelsbuxur með belti. Hann
hafði undir eins kunnað vel við sig
í bjarkarlundinum við veginn, og
þar mátti heita, að hann settist að.
Hann lá þar makindalega á bak-
inu í grasinu, spýtti upp i loftð
og reykti vindla. Þegar á öðrum
degi varð Algautur að fara með
leista sinn og önnur tæki út í
lundinn, svo að hann gæti slegið
tvær flugur í einu höggi: Sinnt
vinnu sinni og spjallað við Kalla.
Því að nú brá svo við, að fólk
þyrptdst til hans með skó sína. Og
þó að liann hefði helzt kosið að
helga gesti sínum einum hverja
stund, dirfðist hann ekki að hafna
þeirri vinnu, sem honum bauðst.
Og Kalld var á sama máli.
— Lemdu bara eins og þú eigir
T ! M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ
91