Tíminn Sunnudagsblað - 30.11.1969, Blaðsíða 20

9aman skemmíilégt kvöld. Skurð-
Iæknirinn Iék lög eftir Sehumann
á píanóið. Síðan spiluðum við á
grammafóninn, og unga fólkið
dansaði. Ég dansaði meira að segja
vals við Gústu og Fritz Strachow
dansaði við konuna mína. Hann
fór um leið og hinir. Hann minnt
tsí ekki framar á bókina um Alt-
dorfer né læsta herbergið.
Við.sváfum ekkert um nóttina.
Ég gerði erfðaskrá mína. Við lit-
um vfir bréf okkar og skjöl og
brenndum þeim. Við veltum lengi
vöngum vfir bví. hvort við ættum
að brenna bókina eftir Rosen. en
ffátnm t>kki mkið ákvörðun beffar
morgnaði. hiðiim við eftir hinni
tUræmdn brin<»in?u Það va.r al-
kunna. að Gestaoálögreglan kom
skömmu oftir dpt»ronningu.
f briá rlortq holfttim við vítiskval-
|r Vi?s nr«ttm anðttifað að segia
Sio.o't'-ted eins og var Við vorum
hrædrl um. að bann hofði fengið
hiartaáfail við hár«míðina á rlvrn-
ar og hrópin i Strachow En á
suma hítur ekki neitt.
Siegfried hað okknr auðvitað að
útvega sér eitur Við vorum öll
hálreið við hann.
..Hvað á að gera við líkið af yS-
ur’“ köih'Aum við Edit dótlir mín
einum rómi.
..Líkið af mér’“ spurðí Sio<»frieri
og giápti auialega á okkur Hann
virt? okkur fvrir sér og sá. að við
hötuðum hann öll Hvað hafið bið
að gera með líkifö? Hvaða gagn
hafið bið af hví?“
,,Það er einmitt það“. hrópaði
Maríanna ..Við vilium bað ekki.
Við höfum ekkert með það <ð
gera“.
Hann starði á okkur með aug-
um fuli af skelfingu Það var ó-
bærilegt
Maríanna hataði hann mest ein?
og skiljanlegt var
.Getið bér ekki farið kæri Ros
en’“ spurði hún og brosti vin-
g;3rniega til hans
,.Farið?“ spurði hann skilnings-
vana
„Hypjið vður burt!"- æpti Marí
anna. ,.B.urt með vður morðingi
þér samvizkulausi. “ Hún hikaði,
en bætti síðan við: „Samvizkulausl
listfræðingur“
En við vissum öll, að hún ætiaði
að segja samvizkulausi Gvðingur.
„ðíú.er nóg komið" sagði Bella
fíún var atkvæðakona. „Af því að
tímarnir eru alvarlegir. bjóðum
við ekk't nema tólf gesfcum í trú-
lofunargilddð á sunniidaginn kem-
ur“.
„Ég leyfi það ekki“ sagði ég.
„Trúlofun er ekki sama og gift
ing“, sagði konan mín. „Maríanna
er líka hugrökk og skynsöm
stúlka".
„Straeliow er þannig gerður, að
hann verður frékur við kærustuna
sína. Iiann kyssir hana og. .
„Undir þessurn kringumstæðum
mundi ég jafnvel kyssa. Straehaw
sjálf“, sagði konan mín. .,Ég
mundi meira að segja kvssa krókó-
dil. Og Siegfried verður að flytja“.
„Verð ég að fara?“ spurði mann-
auminginn og titraði frá hvirfli tfl
ilja.
„Hvers vegna ekki?“ spurði ég,
því að ég skildi ekki. hvað Rella
átti við. „Þér ■ flvtjið. kæri Sieg-
fried minn“, sagði ég með sama
svip og ég hefði sagt: Þér eruð
apaköitur. kæri Siegfried minn.
Loks kunngerði Bella okkur,
hvað hún hafði i hyggju — að
flytja Siegfried inn í fataherberg-
ið sitt. Það er ekki hægt að gagna
inn í það herbergi nema úr svefn-
herberginu okkar. og bnrðin er
eins og á skáp Bella bafði hugsað
fvrir öllu. Við ýttum háu komm-
óðunni fyrir dvrnar á fataherberg-
inu. — bún liuldi bær alveg.
Við urðum auðvitað að ýta
kommóðunni frá dálitla stund á
hverjum degi, svo að Siegfried
gæti hellt úr nætiirgagninu. Og
svo varð að færa honum mat og
drvkk til næsta sóTarhrings og
vita. hvort hann vanhagaði um eitt-
hvað Rafmagnsljós var í komo-
unni. en þar var mjög lofflitið Við
höfðum set.t hengí fvrir dvrnar að
innanverðu. svo að akki væri eins
hiióðhært. Siegfried ga? vitanlega
ekki komizt út. nema við drægium
þessa þungu kommóðu frá Það
var ekki skemmtilegf fvrir okkur.
meðan við vonvm í loftvarnar-
bvrgiunum. að vit'a af honum
þarna innilokuðiim. og enainn í
íbúðinni til hess að anza. ef hann
kaliaði á hiálp.
Hvað átti ég að taka tii bragðs?
Ég ætla ekki að stagast á því. að
hann var viuur minn. og bann var
saklaus. Ég var begar farinti að
hata hann En hvað áttum við að
gera? Við vorum flækt í netið.
Jafnvel þótt við hefðum getað sagt
til lians. án þess að st.ofna okkur
sjálfum i vandræði vildum við
samt ekki afhenda böðUtium lif-
andi manneskju.
Þér spyrjið sjálfsagt, hvort mér
hafi ekki borið skylda til að haga
mér samkvæmt landslögum, fvrst
ég var yfirdómari. Sem embættis-
maður var ég það, auðvitað. En í
einkalífinu lifir maður samkvæmt
öðrum lögmálum en þekn. sem
eru opinberlega viðurkennd. Er
okkur ekki öllum þannig farið?
Að öllu afchuguðu. gat ég ekki rek-
ið Siegfried út á götuna. Hann
hefði fvrirfarið sér eða það hefði
verið murkað úr honum lífið, hægt
og misk'unnarlaust. Og jafnvel þótt
hann hefði ekki viljað koma upp
um okkur hefðu þeir kvalið hann.
þangað til hann játaði alit En þó
var það þyngst á metunum. að við
höfðuni þegar þjáðst svo rnikið
vegna hans. þolað angist og fært
svo miklar fórnir. að okkur fannst
öllum, að við mættum ekki g'efast
upp. hvað sem á dyndi.
Við urðum að soara við okknr
vegna Siegfrieds. Ilann hafði auð-
vitað enga skömmtunarmiða. svo
að við urðum að gefa honum af
okkar mat. Og það var þetta að
hafa alltaf manneskju í skápnum.
því að herbergið var ekki stærra
en það — að bafa stöðugt hina
siæmu samvizku okkar i skápnuni.
ótta bak við rújnið.
Ég fór að verða hræddur við
hann Ég gat ekki háttað án þess
að hugsa um hann. Ég hrökk upp
með andfæium og hrópaði:
„Siegfried!"
Þegar ég snerti konuna mína,
hugsaði ég með mér: Skyldi hann
heyra ti'l okkar? Á daginn, hvort
sem ég var i réttinum eða úti á
götu. var ég allt í einu farinn að
hugsa um það. þegar við hlevpt-
um honum út úr herberginu
í fimm mínútur á kvöldin eins og
villidýri úr búri. Það var alltai af
honurn fúkkaþefur og veikinda-
lykt. Hann var lika óhraustlegur.
En það var skiljanlegt. Hann leit
ekki á okkur. og við létum sem
við sæjum hann ekki.
Þér getið ef til vill sagt okkur.
hvað Siegfried hugsaði um okkur
öli. þvi að hann hlýtur að hafa
hugsað eitthvað öll þessi ár? Ég
var hættur að spyrja hann nokk-
urs.
Fritz Strachow olli engum
vandræðum. í trúlofunargikl-
inu fékk Maríanna tækifæri til
þess að sýna honum alla íbfiðina,
ásatnt herberginu. sem fvrrum
hafði verið læst, og jafnvel svefn-
herbergið okkar. Sfcrachow gerði
T i M <. M M
.«11 nvivifii 4ÍJSBILA®