Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Page 5

Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Page 5
fyrr en ég hjálpaði henni upp í vagninn, svo að það gat jafnveí yerið áhorfsmál, hvort hún var að þakka mér útleggingu heilagrar kenningar eða lítilvæga hjélpserpi mína. líún talaði sjaldan um and- leg mál, en af fáum orðum, sem hún lét einu sinni falla, þóttist ég geta merkt, að hún væri veikl írúnni upp á vissan máta eins og mörgum hætti til á öldinni sem leið, kannski vegna áhrifa frá sorg- legum villukenningum Tellers í Helmstað um syndafall Adams, ef ég man það rétt, sem mér var kennt á námsárunum. Það er þann ig, að liver öld hefur sínar freist- ingar við að stríða. En við skulum ekki gefa upp þá von, að hár ald- ur hennar og síðasta sjúkdóms- stríðið hafi tilreitt hana og veitt henni réttan skilning á sannindun- um. og áreiðanlega hafa augu hennar opnazt, þar sem hún er nú. Ráðskonan starði á auðan vegg- inn, og löngun hennar til þess að geta hengt þar upp mynd varð æ áleitnari. Hún stöðvaði sig við það, sem fyrst kom upp í huga henn- ar við ádrepu prófastsins. og hún gætti þess að gefa orðum sínum þann guðrækilega hreim, sem hér hæfði: — Kannski fer prófasturinn nærri um þetta. Einu sinni var það — já, meira að segja á Tómasar- messunni, og ég að baka til jól- anna og nýbúin að missa manninn minn og allt, sem hann veitti mér, svo að ég átti nóg með það, sem á mig hafði verið lagt — þá hraut það út úr Hennar Náð í einhverj- um orðaskiptum, að dauður maður væri dauður, og þetta kom yfir mig eins og köld vatnsgusa. Prófasturinn kippti hægri liend- inni úr vinstra lófanum eins og höggormstönn hefði allt í einu sprottið út úr honum og læst sig í handarbakið. Hann virtist vera að því kominn að segja eitthvað meira en lítið, en þegar honum varð litið út um gluggann, þar sem höfuðbyggingin blasti við honum með háreist hlið, tók hann sig á og krækti fingrunum saman á ný. — Eitt stendur þó óhaggað, kæra frú Dahlgren, sagði hann: Hún var frábær húsmóðir og óvenjulega gáfuð kona með hjart- að á réttum stað. Þessi orð vöktu rnargar endur- minningar í huga ráðskonunnar. íifíi á að sæta lagi og hnekkja ÖÖ» ufn lastmælum: *t- Það var húp, það niá nú seigja — hvort maður man. Överm ig hún fór tll dæmis yf» ir alla reikninga! ðg miklu fíjótari að leggja saman í huganum en ég með grifflinum á spjaldi. Þar mátti ekki skakka eyrl — á mjóum þvengjum læra hund* arnir að stela, sagði hún. En þeg- ar meira var í húfi, lét hún sér ekki bregða. Eins og þegar Brorn- ell í'áðsmaður stal frá Hennar Náð og hefði átt að fara í tukthúsið — þá vildi hún fyrst vita, hve mik- ið þetta væri, og þegar alltaf vitn- aðist um meira og meira, þá hló hún. í öllum bænum, sagði hún, skilið kveðju minni til hans, og hneigið ykkur fyrir honum í mínu nafni og biðjið hann að sjá þetta við mig, þegar hann er orðinn landshöfðingi. Hann á svo mörg börn, sagði hún — og með því var hún eins og að breiða yfir þetta góða hjartalag sitt. Prófasturinn ræskti sig. — Má vera, sagði hann. — Og svo líka núna síðustu mánuðina — hvað hún var glöð og þolinmóð í þjáningunum. Þeg- ar hún komst síðast út í garðinn, liérna út að nyrðra' horninu, og vissi, að hún myndi ekki oftar komast þetta, þá settist hún þar og horfði fram fyrir sig, hér um bil hlæjandi — svona var hugrekkið og jafnaðargeðið. Þar er röð af reynitrjám eins og prófasturinn veit, og á þau horfði hún. Og svo sagði hún það, sem ég get aldrei gleymt: Það liaustar snemnia núna, sagði hún, berin eru orðin rauð, og það er farið að bregða þessum fjólubláa lit á himininn — það haustar áreiðanlega snemma, sagði hún, en þar verð ég ekki viðstödd, og kannski er það ágætt, því að reyniberin eru sögð beisk, sagði hún. Þá grét ég, eins og prófasturinn getur ímyndað sér, og enn man ég hana svo glöggt þarna í garðinum, hvern drátt í andlitinu og hvernig grönn hönd hennar hvíldi í olnbogabótinni á mér. Og nú á ég ekki einu sinni mynd af henni, sem öll þessi ár. . . Prófasturinn hafði svar á tak- teinum: — Þetta er eðli alls, sem tím- anlegt er og forgengilegt — mynd- in í speglinum brotnar með lion- um, og enginn listamaður getur skeytt hana saman. Aftur setti grát að ráðskonunni, hjarta hennar var ekki opið kristi- legri uppbyggingu. Hún lét hug- ann dveljast við það, hvílík hugg- un væri að því, ef yfir bekknurn þarna héngi mynd til þess að sýna gestum — já, þó að hún lenti nú reyndar á öðrum stað — og segja þeim, af hverjum hún var og tala við þá um liana og korna því að, hversu stórættuð hún var, og njóta þess, hve allir yrðu lotn- ingarfullir yfir kirsuberjavíninu. -x- Er þá engin mynd til af lienni? spurði prófasturinn. — Engin, alls engin mynd, sem við höfum. Það kvað hafa verið rnáluð af henni mynd, þegar hún var ung, en þá mynd eignaðist hún aldrei, og eftir það vildi hún aldrei láta gera mynd af sér. Þeg- ar hús er brunnið, sagði hún, þá er of seint að toikna það. Hún átti víst við það, ntí fegurðin væri far- in að fölna. TÍMINN SUNNUDAGSBLAÐ 13

x

Tíminn Sunnudagsblað

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.