Tíminn Sunnudagsblað - 24.03.1973, Blaðsíða 18

Konan hrökk i kút og henni svelgdist
á. Mátti hún ekki mæla um stund.
— Hvaö er að þér, kona, er eitthvaö
aö? sagöi Björn Nei, nei, nei, nei, flýtti
hún sér aö segja óðamála, er hún loks
gat mælt. „Hann sefur(hann drakk svo
mikiö, sagði hún. Björn brosti góðlát-
lega og trúöi henni. Þegar hann haföi
matazt, hallaöi hann sér á fletið og féll
fljótt i fasta svefn.
Hann dreymdi þegar aö hrafnar
sæktu aö honum margir og æöi
grimmir og fannst honum heldur á sig
hallast i bardaganum.
Hann hrökk upp i einu svitabaði viö
hundgá, heyröi marga hunda gjamma
á hlaöinu og var þar kominn hinn óvigi
her eyjarbúa, ásamthundum sinum og
morðtólum, sem voru áöurnefndir
hólkar af margvislegum geröum.
Björn þaut upp af fletinu og leit út um
ljóra, sá þegar óvinaliöiö, sem iét
dólgslega meö bónda i broddi fylking-
ar, en reyndi þó enginn inngöngu,
hvernig sem á þvi stóö.
Virtist svo sem styr heföi upp hafizt
i deildinni og háværar deilur.
Sá Björn, að nú varö eitthvað gott aö
taka til bragös til aö bjarga viö ráöinu
og gekk til bjarnarins, sem hafði staö-
ið upp og hleraöi eftir þeirri hundgá,
sem honum féll illa eftir látbragöi aö
dæma.
Björn segir: — Komdu hingaö
bangsi, og opnaði af skyndingu dyrnar
og stóö i gættinni meö björninn viö hliö
sér, en haglabyssu karlsins I hendi,
mundaöi byssuna og segir við þá!
Leggir niöur vopnin allir sem einn og
þaö á stundinn, ella læt ég þrumuna
riöa úr þessum hólk og siga á ykkur
vini minum hér, og um leið klappaöi
hann skepnunni á kollinn.
Mikii þögn haföi falliö á hópinn og
mátti segja, að þar gapti hver kjaftur,
svo voru þeir teknir óvarir og var vist
litiö um fornar hetjur þarna á meðal.
— Já, herra, sagði bóndinn. — hvaö
ætlaröu nú aö gera viö okkur, Björn
sæll, eöa ætti ég heldur aö segja birnir.
Þeir lögöu frá sér vopnin og dæstu,
sumir fengu sér I nefiö og púuöu, sum-
ir snýttu sér, og aörir góndu upp i loft-
iö.
— Gott, sagöi Björn, — og nú skulu
allir sverja mér hollustueiö og afsala I
minar hendur óöulum ykkar og hjú-
um”.
Þarna voru saman komnir um tutt-
ugu bændur og mátti nú segja, að
Björn ætti alla eyjun. Þeir skrifuöu nú
allir undir, og svo tók Björn allar
byssurnar og kom þeim fyrir i smiöj-
unni.
Hann var nú oröinn höfðingi eyjar-
innar og meö allt ráö hennar i hendi
sér.
Hófst hann þegar handa að breyta
ýmsu til betri vegar og framfara.
Hann fékk til nokkra beztu smiöina
og lét smiöa skip mikiö úr rekaviö. Var
þaö að öllu leyti eins og gömlu víkinga-
skipin, svo þaö var jafnvel skarað
skjöldum.
Var mikiö talaö um, hvaö Björn
höföingi eins og hann var jafnan
nefndur nú, ætlaðist fyrir meö þetta
skip. Ekki var það liklegt til fiskveiða,
miklu frekar til mannaveiöa útbúiö.
Sögöu sumir þeir djörfustu, aö hann
mundi ætla i viking. Og þaö var orö aö
sönnu.
Björn kallaöi saman allar hraust-
ustu kempur eyjarinnar, um hundrað
manns, voru sumir vart af barnsaldri i
þeim hópi.
Logaöi glatt i smiöjum öllum dag
sem nótt, og komu úr deiglunni vopnin
skinandi björt og syngjandi.
Voru smiðuð tvö sverö fyrir hvern
mann og mjög til þeirra vandað.
Reyndist ekki nóg stál á allri eynni til
þessara smiöa, og voru farnar nokkrar
ránsferöir til lands til aö sækja efni.
Einnig voru smiöaöar brynjur,
spjót, bogar, örvar, axir, hnífar og
gaddakylfur. Fór svo, að veturinn ent-
ist ekki til alls þessa.
Björn haföi og látiö reisa sér skála
mikinn og veglegan meö langeldum
eftir miöju gólfi aö fonum siö. Þarna
var setiö á siökvöldum við langborðin
meöan eldarhir brúnnu, og höfðingi
eyjarinnar sat i öndvegi meö isbjörn-
inn, tákn veldis sins, við hlið sér.
Björn haföi látiö sér vaxa alskegg.
Girtur var hann sverði bitru og klædd-
ist litklæðum, svo og flestir hirðmenn
hans.
Orð haföi borizt til lands um allt
þetta, en þó engar staöfestar fregnir,
þvi aö Björn haföi bannaö allar
mannaferðir úr eynni, og þoröi enginn
að viröa bann hans að vettugi.
Ránsferðir hans eftir járni höföu þó
vakið ugg I brjósti sumra, er næst
bjuggu, og vildu þeir að gerðar yröu
einhverjar ráðstafanir tii varnar
gegn vikingunum, en á þær raddir var
ekki hlustaö fyrr en um seinan, og þvi
engar varnir viö haföar.
Hið næsta vor var allt til reiöu, öll
vopn smiöuö og skipiö seglbúiö. Mjög
haföi breytzt allur hagur ibúa eyjar-
innar þessa tvo vetur, er Björn haföi
stjórnaö. öll vinna var unnin saman i
heildinni til hags, og var engin öðrum
fremri nema einn var höfðingi, en
hann var sanngjarn og réttsýnn og
naut ástar og virðingar fólks sins.
Haföi hann þannig vakiö þegna sina af
hinum mesta volæðissvefni, og voru
allir sem nýir menn, hressir og hýr-
ir I bragði.
Konurnar stóðu á bryggjunni, sungu
og veifuðu mönnum sinum i kveöju-
skyni.
Vindur fyllti hiö breiöa segl og lang-
skipiö geystist af staö I átt til lands,
þar sem enginn átti sér ills von.
Þeir voru ekki lengi aö fara þennan
spöi milli lands og eyjar. Lentu i litilli
vik, skildu nokkra menn eftir að gæta
skipsins, en meginherinn þrammaöi i
átt til hins fyrsta bæjar.
Björn haföi lagt blátt bann við
manndrápum, nema af ýtrustu sjálfs-
vörn.
Flestir i liöinu þekktu bóndann, sem
bjó á þessum bæ, og aö öllu góðu. Þeir
komu nú heim á hlaðiö meö talsverð-
um gný.
Fólk var úti viö aö vorstörfum og
starði i þögulli spurn á hinn óviga
her, en þó mest á stóra hvita bjarndýr-
iö og hinn föngulega mann, sem sat á
baki þvi. Siðan var skipzt á kveöjum,
og þar sem gestirnir voru svo margir,
að ekki var hægt aö bjóöa öllum inn,
var þeim boöið aö setjast i varpann og
hvila lúin bein, sem þeir þáðu meö
þökk. En Björn steig af baki reiðskjóta
sinum og bað bónda að finna sig
snöggvast á eintal og gengu þeir út
undur vegg.
Segir ekki af, hvaö þeim fór á milli,
en vel virtist fara á meö þeim, er þeir
komu aftur. Mátti ætla, að bóndi heföi
svariö Birni hollustueið.
Kvaö Björn nú ekki lengur til setu
boöiö, og risu allir á fætur þökkuöu
fyrir sig og lölluðu af stað og var þeim
fariö aö hitna vel i sólarhlýjunni og
undan þungum vopnum.
Bóndi kvaddi konu og hund og slóst i
för meö þeim.
Skal svo ekki orölengja þaö, aö þeir
gengu þannig fylktu liði bæ frá bæ. Alls
staðar var þeim vel tekiö og fóru æ
meö friöi, og lagöi Björn svo allt landiö
undir sig á einu sumri, án þess svo
mikiö sem einn dundur væri drepinn.
Um haustið settist hann aö meö liö sitt
syöra, þar sem heitir Reykjavík.
Bárust nú tiðindi þessi til Danmerk-
ur, og þótti konungu illt aö heyra, lét
þegar manna tiu herskip fullu liöi og
létu þau úr höfn siöla sama haust.
Þau komu aö strönd landsins I lok
október og lögöust viö festar framan
viö landshöföingjasetrið á Bessastöö-
um, en þar voru þeir vanir aö koma.
Undruöust þeir, er sáu, að þar blakti
ekki danskur fáni við hún, heldur ann-
ar blár og hvitur.
Skutu þeir af fallbyssum til að sýna
mátt sinn og veldi. Björn frétti þegar
af komu þeirra og sendi boöbera um
allt land að kalla saman her.
Nokkrar fallbyssur voru til á
Flutt á bls. 286
282
Sunnudagsbiað Tímans