Morgunblaðið - 11.06.2004, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11|6|2004 | FÓLKIÐ | 5
dband er skemmtilegur miðill ef mað-
si til að vinna með hann. Þetta er í raun eins
nd. Þetta er furðulegt hjónaband auglýs-
hljómsveit og stuttmyndar. Það finnst mér
,“ segir Börkur og útskýrir að í hugmynda-
vinnunni leiti hann uppi eina og eina setningu úr
textanum, eins og áðurnefnda „I want the
attention“. Aðalsetningin í þessu lagi fyrir
Berki var samt „Wish I could see my own
funeral“ sem honum fannst falla vel að
hugmyndinni. „Maður gæti ímyndað sér að
þetta band væri búið og eina sem það gæti
gert væri að taka þátt í einhverju af þessu
tagi. Þetta gæti verið jarðarför hljómsveit-
arinnar, endalokin,“ segir hann.
Mínus er myndvæn hljómsveit og er langt í
frá búin að vera. „Það er svo gaman að mynda
þá. Þetta band er þess eðlis að maður veit ekki
hvar maður á að byrja og hvar að hætta. Þeir
gefa allt í þetta og eru svo flottir flytjendur. Það
er áhugavert að vinna með það,“ segir hann.
ÞORSTINN EFTIR MEIRU
„Okkur hefur alltaf langað til að gera myndband
þar sem við erum með eitthvert þema. Það er fullt
af aukakarakterum þarna sem eiga sína sögu. Það er
hægt að ímynda sér að Ingvar E. sé þriggja barna
heimilisfaðir, sem fær útrás fyrir pervertinn í sér en er
með samviskubit yfir að vera þarna,“ segir Börkur og
bætir við að myndbönd eigi að láta mann þyrsta eftir
meiru af sama tagi, nefnilega tónlistinni og hljómsveit-
inni.
Börkur staðfestir að allt hafi gengið vel á tökudaginn
sjálfan. „Þetta gekk eins og í sögu. Eins og með svo
margt annað skiptir undirbúningurinn mestu máli.
Framkvæmdin er alltaf auðveldust,“ segir Börkur en
hægt er að skoða myndbandið á vef hans,
www.deluxe.is.
Næst á dagskrá er að fá myndbandið samþykkt hjá
Sony en þvínæst fer það fyrir nefnd hjá tónlistarsjón-
varpsstöðvum í Bretlandi og víðar um Evrópu. Börkur
er bjartsýnn og ekki að ástæðulausu. „Hin mynd-
böndin hafa öll flogið í gegn og þetta er aðgengilegasta
lagið og áberandi besta myndbandið,“ segir hann.
Smáskífan með „The Long Face“ kemur út í Evrópu
19. júlí á geisladisk og 7" vínyl. Miðað er við að mynd-
bandið verði komið í spilun úti um mánuði áður en
smáskífan kemur út.
Börkur er ánægður. „Ég er mjög ánægður með
þetta, alveg í skýjunum. Ef síðasta verkið sem þú
vannst er ekki þitt uppáhaldsverk er þér að fara aftur
en ekki fram.“
|ingarun@mbl.is
BÖRKUR SIGÞÓRSSON VAR LEIKSTJÓRI MYNDBANDS-
INS OG STÝRÐI UPPTÖKUM AF NÁKVÆMNI.
VALINN MAÐUR VAR Í HVERJU RÚMI OG ALLT GEKK
VEL FYRIR SIG Á UPPTÖKUDAGINN.
KRUMMI LEGGUR ALLT Í SÖNGINN.
INGVAR E. SIGURÐSSON VAR EINN AUKALEIKARANNA. FYLGST MEÐ AF SKJÁ.
R MEÐ SVARTRI AUGNMÁLNINGU OG OLÍUBORNIR.
DI VIÐ LAGIÐ
MÍNUS
Ég er dómari. Ég dæmi án fyr-
irhafnar og næstum ósjálfrátt. Oft-
ast þarf ég ekki einu sinni að
hugsa mig um. Ég er svo fær. Ég
er svo vanur að dæma. Ég geri
það fljótt og örugglega. Ég meira
að segja geri það án þess að vera
sérstaklega beðinn um það. Ég
bara tek það að mér óumbeðið.
Ég dæmi aðstæður. Ég dæmi líka
árangur og verk. Ég hef starfað við
þetta í aukavinnu og tek ekki laun
fyrir. Ég hef unnið þetta í sjálf-
boðavinnu. Ekkert er dómhörku
minni ofviða. Það skiptir ekki máli
hvort það er smávægilegt auka-
atriði eða heimsviðburðir. Ég get
dæmt allt. Enda er ekkert full-
komið. Hlutirnir mega alltaf vera
betri en þeir eru.
Ég hef verið sérstaklega dugleg-
ur að dæma annað fólk. Það býð-
ur líka upp á það. Fólk er uppfullt
af alls konar göllum og brestum.
Ég er, nefnilega, þeim einstöku
gáfum gæddur að ég sé vel mis-
tök annarra. Það mætti kalla mig
tómstundadómara. Ég væri örugg-
lega liðtækur ef þyrfti að dæma
marga í einu því ég get dæmt fólk
eftir útlitinu einu saman eða bak-
grunni. Ég meira að segja dæmi
fólk sem ég hef aldrei hitt og veit
ekkert um, bara út frá því sem ég
hef séð um það í fjölmiðlum. Og
ég er ekki að dæma neitt í hálf-
káki. Ég er harður dómari og felli
þunga dóma. Ég held oft að fólk
láti sér ekki segjast nema refs-
ingin sé hörð.
Ég þoli ekki þessa hlið á mér.
Dómarahempan fer mér illa. Svo
er ég sjálfur svo yfirfullur af göllum
og ókostum og brestum að ég er
vanhæfur. Ég veit ekkert hvað öðr-
um er fyrir bestu. Ég veit ekki einu
sinni hvað er sjálfum mér fyrir
bestu! Og jafnvel þótt ég viti það
þá er ekki víst að ég bregðist við í
samræmi við það. Og það er
kannski erfiðast að sætta sig við
hvað maður veit lítið. Það er auð-
veldara að vera stór kall en lítill.
Það krefst nefnilega hugrekkis að
viðurkenna vanmátt sinn.
Ég get ekki breytt öðru fólki.
Eina manneskjan sem ég get
breytt er ég sjálfur. Ég þarf að
minna mig á þetta á hverjum degi.
Núna er ég, til dæmis, að reyna
að komast úr dómarahempunni.
Ég hef nefnilega uppgötvað að
maður fær sömu dóma og maður
fellir yfir öðrum. Ef maður dæmir
miskunnarlaust þá verður maður
sjálfur miskunnarlaust dæmdur.
Mig langar að sleppa við það. Og
þvílíkur léttir sem það hlýtur að
vera að geta sleppt því að dæma,
að geta tekið hlutunum bara eins
og þeir eru og þurfa ekki að leggja
endalausa dóma á allt.
Ef maður vill breyta sjálfum sér
þá þarf maður fyrst að viðurkenna
að eitthvað sé að. Það er fyrsta
skrefið. Síðan er ákaflega hollt að
biðjast afsökunar. Fátt gerir manni
meira gott en það.
Ég segi starfi mínu sem frí-
stundadómari hér með lausu.
Jón Gnarr
Frístunda-
dómar
Hugrenningar alþýðumanns