Íslendingaþættir Tímans - 28.12.1973, Blaðsíða 7

Þórólfur Þorláksson
Eyjarhólum
Enda þótt dauðinn biði vor allra, og
það sé i rauninni það eina, sem vér
eigum öruggt á lifsleiðinni, þá mun
hann mjög oft vera óvæntur og stund-
um harla óvelkominn gestur. Einkum
á þetta þó við, þegar i valinn falla
ungir efnismenn i blóma lifsins, vaskir
og vel gerðir, sem glæstar vonir voru
við bundnar. Þá er söknuðurinn ef til
vill sárastur og vonbrigðin dýpst. Guð-
mundur á Sandi kvað svo við fráfall
ungs vinar, sem mikill skaði var að: ,,1
væringjasveit, þar sem varðmanns er
þörf / og vaskleiks og drengskapar
neista, / þú barst með þér jafnan og
áttir þann yl/ sem óhætt er hverjum að
treysta. / Og þvi vekur fallið þitt
innan-brjósts und, / þó yfrum þú
gengir á disa fund”.
Svo mun okkur lika hafa farið
flestum vinum og ættingjum Þórólfs
Þorlákssonar, þegar okkur barst and-
lásfregn hans nú fyrir skömmu. Okkur
ber öllum saman um, að þar hafi góður
drengur fallið fyrir aldur fram. Samt
varð dauöinn honum mildur gestur,
þvi að hann vitjaði hans i svefni þann
tuttugasta og áttunda október s.l.
Þórólfur heitinn fæddist 11. júli 1943
(var þvi rétt rúmlega þritugur þegar
hann lézt) að Eyjarhólum i Skafta-
sinum Guðmundi Björnssyni frá Múla.
Þau eru bræðrabörn, eiga eina dóttur
vaxna.
Karl og Guðný bjuggu á Múla um 30
ára skeið við farsæla afkomu og al-
mennar vinsældir. Var ávallt léttur
blær yfir heimili þeirra og gestum
fagnað með alúð. Karl hafði ýmsum
störfum að sinna, var deildarstjóri um
fjölda ára fyrir K.B.F. á Djúpavogi, i
stjórn búnaðarfélags sveitarinnar og
formaður þess lengi o.fl. Karl lézt
snemma árs 1962. Fluttist þá Guðný til
Dagnýjar dóttur þeirra og Guðmund-
ar, og átti hjá þeim heimili eftir það.
Guðný var fyrirmannleg kona, há
vexti og svaraði sér vel, og mesta frið-
leikskona. Aldurinn bar hún vel fram á
þennan háa aldur. Hún var stillt og
hæglát i allri framkomu og skipti sjálf-
sagt, að ég hygg, sjaldan skapi svo
vart yrði. Hún var sivinnandi, ég hygg
til siðustu stundar. Sérstaklega vann
hún mikið að prjónaskap. Hún eignað-
ist snemma prjónavél, en vann að
islendingaþættir
fellssýslu. Foreldrar hans voru hjónin
þar, Þorlákur bóndi Björnsson, og
kona hans, Ingibjörg Indriðadóttir,
sem bæði eru á lifi og eiga nú á. að
sjá mannvænlegum syni úr hópi elsku-
legra barna.
Sá, sem þessar linur ritar, átti þvi
láni að fagna að dveljast i æsku nokkur
sumur á æskuheimili Þórólfs og minn-
ist þeirra tima ætið meö þökk og
ánægju.
Öllum má það ljóst vera, að ekki er
hægt að semja langa ævisögu um svo
ungan mann, þó að efnismaður væri.
Enda er það ekki ætlunin hér. Til-
gangur minn með þessum fátæklegu
prjónaskap i höndum á seinni árum.
Ég hygg, að hún hafi verið i bezta lagi
heilsuhraust alla sina löngu ævi, eða
ekki minnist ég annars.
Hún var elzta manneskjan hér i
sveitinni, er hún lézt.
Hún var jarðsett i heimgrafreit að
Múla við hlið seinni manns sins, að af-
lokinni minningarathöfn i Hofskirkju
3. nóvember sl. Þennan dag skartaði
sveitin sinum fegursta haustdegi með
glampandi sól og hægviðri, og fjöllin
skörtuðu hvitu snjóföli niður til miðs,
til að auka á fegurð dagsins. Mátti
segja, að þessi friðsæli haustdagur
minnti á hina tigulegu og hæglátu
konu, sem verið var að kveðja.
Svo vil ég enda þessi minningarorð
með innilegu þakklæti fyrir löng og
góð kynni frá fyrstu tið, og þá um-
hyggjusemi, sem ég naut frá þér og
þinum seinni manni. 1 guðs friði.
Guðmundur Eyjólfsson
frá Þvottá
minningarorðum er fyrst og fremst sá,
að votta hinum látna þakklæti mitt og
virðingu fyrir góðar og bjartar sam-
verustundir, og foreldrum hans og
öðrum ástvinum samhryggð mina og
söknuð. Hann var mér og minum alla
tið og fram til hins siðasta hlýr og
tryggur vinur. Hann kom að jafnaði i
heimsókn, þegar hann var hér á ferð,
sat þá hjá okkur um stund og rabbaði
við okkur um gamalt og nýtt, léttur og
hýr i skapi. Hann kom mör ævinlega
fyrir sjónir sem bjartsýnn og dugandi
æskumaður, sem mikils mátti af
vænta. Er mikill skaði að slikum
mönnum, eigi aðeins þeirra nánustu,
heldur og þjóðfélaginu öllu. Þórólfur
sál. hafði nýlega tekiö við búi á föður-
leifð sinni, Eyjarhólum, og það hlut-
skipti kaus hann sér fús og reiðubúinn:
hann vildi verða bóndi i ættarsveit
sinni,sem hann unni mjög, meðal þess
fólks, sem hann kaus sér helzt að
vinum og félögum i lifsbaráttunni.
Lifið virtist brosa við framundan.
En þá kippti sá i tauminn, sem mátt-
ugri var.
Með þakklæti og trega minnumst við
þessa skamma lifs, sem liðið er:
„Lifið er fljótt:
Hkt er það elding, sem glampar
um nótt, ljósi, sem tindrar á tárum,
titrar á bárum.”
M.Joch.
Rvik 2.nóv.l973
Magnús Danielssön
Jón Jónsson
að etja kappi við hann, þó hann væri
kominn yfir miðja ævi.
Skömmu fyrir andlát sitt lifði Jón þá
stund að sjá fé rekið heim i göngum.
Það var honum gleðistund að sjá hinar
lagðprúðu kindur komnar heim, þvi
hann var dýravinur mikill og kunni vel
að skilja dýrin eftir langa og nærgætna
umgengni við þau.
Jón lézt 1. okt. s.l. nær 82 ára að
aldri. „Merkið stendur þó maðurinn
falli”, vil ég hafa að kveðjuorðum
minum til þin, kæri vinur. Þökk fyrir
allt og allt.
Eftirlifandi ástvinum Jóns votta ég
samúð mina og hluttekningu.
Sigurður Stefánsson
frá Stakkahlið.
7